BEKLEYENİN HALİYET-İ RUHİYESİ

gün geçmedi
gün geçmiyor

akıl

bulanıp duruluyor

yürek

ısınıp soğuyor

içeride bir yerde

bir yara sızısı
nedeni biliniyor

akılla yürek vermiş göğüs göğüse

geri sayım başlıyor

3

2

1

_____________________________
Fotoğraf / Duel© Annika Chef

ŞİRAZEYİ KAÇIRAN KİMDİ?

O Kadın;
Bilirim şirazesi kaçanın keyfi kaçar ertesinde...
Sesinde gülücük kalmaz mesela...
Şirazeyi kaçırmış olmanın hüznü kaplar gözlerini...
Ama kaplamamıştı!
Kaplamayacaktı da...

Ve Sen;

Gözlerini kaplayan hüznün yalancısıydı gözlerim...
Şirazeyi kaçıran sen miydin?
Yoksa; ... ?
İstersen bir daha sor bu soruyu kendine...
Cevabı bana söylemesen de olur,
Ama dürüst ol, en azından bu sefer kendine...

O VE O VE YAKAMOZ

Sanki billur bir pınar

Kahverengi gözlerin

Ruhuma neşe sunar

Kahverengi gözlerin

Bir kasabanın gece yarısı karanlığında; salaş, dar, ve belli ki kimsesiz bir sokağından sahil görülüyordu, koca koca taşların ardında... Oturdular büyükçe bir kayaya: O ve O. Esintinin yalayıp geçtiği saatlerdi, karışıktı duyguları; belki de o yüzden hiç ses çıkartmadan sessizce, içten içe yakamozlarla konuşmaları...

Yan meyhaneden, gece sarhoşlarının yıldızlara ulaşan hüznü, kahkahası ve onlarca adlandıramadıkları duygu, bir uçağın geride bıraktığı ize kapılıp gidiyordu peşi sıra, kendi duygularıyla...

Bir yıldız, parlak...

Bir yıldız daha, o da parlak...

Ve bir yıldız daha; kaydı o anda...

Bir dilek tuttu O,

Bir dilek tuttu muhtemelen O da...

Rüzgarlar kadar serin

Ufuklar kadar derin

Senin en güzel yerin

Kahverengi gözlerin

Nice zaman sonra, kırık dökük kelimeleri tuttu O bir ucundan...
Muhtemelen O da...
Hangisi başladı bilmedi meyhanedekiler ama,
Yakamoz aşka geldi bir anda...

O baktı O'nun gözlerine...

Mehtapta benzer aya

Bakarım doya doya

Muhtemelen O da O'nun gözlerinin içine...

Sanki tatlı bir rüya

Kahverengi gözlerin...

Özledim... Çok özledim...

_______________________________________


Fotoğraf / 1x.com
Şarkı Sözü: Selahattin Sarıkaya

BUĞDAYDI DUYGULARIM

Önce çukur bir taş buldum, doldurdum duygularımı içine özenle...

Sonra onları ezebilecek yuvarlak kırıcı taşlar buldum, boy boy cümleler kurup ezdim duygularımı; birini diğerinden ayırmadım o anda...

Yüreğime gelen ne varsa, ne neyi çağrıştırıyorsa koydum içine; bir bir ezdim...

Eski çağlardan kalma bir yöntemle, aş ettim kendimi kendime, kendi ellerimle...

Sonra da bir güzel yedim bitirdim...

İÇİMDEKİ BENLER

Uzaklara gitmek istiyorum

Çok uzaklara...

Ve

Yüreğimdeki tüm duygularla birlikte

İçimdeki bütün benleri yakmak...

YÜREĞİN ÖYLE GÜZEL Kİ...

Senin gücün karşısında eziliyorum biliyor musun?

Sen öyle hayata sımsıkı sarıldığında ve gülümseyebildiğinde her defasında, utanıyorum ufacık yüklerimin ağır gelmesinden omuzlarıma.

Küçücük bir mutluluğun senin dünyanda yarattığı o çoşkuyu görüyorum da kendi büyük sevinçlerimin içine saklanmış hüzünlere öfkeleniyorum fark ettiğim her defasında.

Senin umudun karşısında eziliyorum ben biliyor musun?

Sen inançla sarıldığında yarınlara ve kahkaha atabildiğinde sadece gülümsenebilecek bir olaya, ben durup durup yakınmalarıma şaşıyorum içten içe bir kızgınlıkla.

Seni hiç tanımadığım halde, gözlerimin içine bakıp "sevdim seni" derkenki içtenliğine aşık oluyorum adeta.

O güne kadar aşka bir tarifim vardı elbet ama artık senin hayata bakışındaki pırıltının gerçek aşk olabiliceğini düşünüyorum; kendimi yalnız, çaresiz ve terk edilmiş hissettiğim zamanlarda.

BAZEN NE YAPMALI İNSAN

Bazı sabahlar umutla kalkmalı yataktan, uyandığında mesela gülümsemeli insan ya da heyecanla güne başlamalı ama telaşlanmadan...

Bazı sabahlar gülümseyerek kalkmalı yataktan, uyandığında mesela umutlu olmalı insan ya da heyecanla güne başlamalı ama telaşlanmadan...

Bazı sabahlar heyecanla kalkmalı yataktan, uyandığında mesela telaşlı olmalı insan ya da gülümseyerek başlamalı ama umutlanmadan...

Bazı sabahlar kalkmamalı yataktan, sabahın serinliğinde; sarmaş dolaş, mırıl mırıl, kıvrım kıvrım, telaşsız, heyecanlı, umutlu ve kocaman bir gülümsemeyle bakmalı insan, gözünden yaş gelinceye kadar mutlu olmalı...

Bazı sabahlar kalkmalı yataktan, sabahın serinliğinde; oynaşmalı her eşikte, evin her köşesinde, heyecanla ama telaşlanmadan; güne başlamalı içinde bir umutla; yüzünde bir gülümseme hiç eksik olmamalı gün boyunca...

Bazen akışına bırakmalı insan, tembelleşmeli olabildiğince, içinden geldiğince, içinde olmalı ona sunulanın, güzellikleri görmeli sadece ve umutla bakabilmeli bir ertesi güne; biraz telaşlı, biraz heyecanlı ve belki de yüzünden hiç eksilmeyecek bir gülümseme ile...

Sevgiyle...

SEBEBİ BELLİ SIKINTILAR___5

Elimi bırakmayacağını bilsem de...

Diğer elindekini bırakamayacağın bir an gelecek mutlaka... Çünkü bazen tek elle kurtaramayacağın kadar zorlu bir noktada olabilir elindeki ve sen iki elinle birden sarılmak isteyebilirsin, kurtarmak adına...

Sakın merak etme, bir seçim yapman gerekmez böyle bir durumda...
Ben anlar ve kayarım ellerinden sessizce
Sen durduğun yerden vazgeçme diye...

Sevmek bazen vazgeçmektir ya, kendinden bile...

YAZILANI YORDUM - 6

YAZILAN

yalnızlık en çok geceleri çöker yüreğime
bilmem sabah gün ağırınca nereye kaçar gizlenir
ama yalnızlık;
en çok geceleri çöker yüreğime,
bir de sensizliğin de hali...

"sende kaldı yüreğim"

_______________________________



Fotoğraf / Cold© Tressie Davis

SEBEBİ BELLİ SIKINTILAR___4

sözcükler düğümlenip kalır ya boğazına,
hani çıkmaz ya yüreğinden kelimeler.
dizilmezler ya sırasıyla,
sadece saçılırlar,
sadece dağılırlar,
sadece kırılırlar ya param parça...

sen şimdi cümlemi yeniden kurmak isteyeceksin

kuramasan da canın sağolsun

ben kurabildiğin cümle ile yetinmesini bilirim

fazlasında gözüm olmadı benim

SEBEBİ BELLİ SIKINTILAR___3

Yanılsam...

Acımasam...

Acıtmasam yüreğimi daha fazla...

Sadece gidebilsem...

Bir şey sormasan...

Çok şey anlasan...

Ben sadece ağlasam...

NEREDE, NE ZAMAN BİLEMEDİM...

Şaşırıyor insan; bir doğa felaketini içilen içkilerle bağdaştıranlar olunca ve bir başkasını dini vecibelerin yerine getirilmeyişine bağladığında ama insan en çok insanlığın nerede ve ne zaman kaybedildiği sorusuna cevap ararken şaşırıyor galiba...

Dün akşam iftara gittik. Ben oruç tutmadığım için gelmiyeyim dedim, illa gel dediler. Gittim elbet, davete icabet etmek gerekirdi; öyle öğrendik. Herkesle birlikte bekledim: Sosyalleşmenin keyfini sürdüm. Herkes birbirine, Allah kabul etisn dedi ve hurmalar, zeytinlerle iftariyelik tabağını silip süpürdü. Yemeğin sonlarına gelmemiştik ki, yanımda oturan arkadaşımız "soğuk soğuk terliyorum, başım ağrıyor" dedi. Bir ağrı kesici attı ağzına. 3 günde 10 tane ağrı kesici içmişti. Sıkıntıları vardı, aynı yollardan geçmiştim evvel zaman önce, bilirdim; durup dururken basardı, darlanırdı insan. Ablası, onu matenetli olmamakla suçluyor, sabırsız olduğu için kızıyor ve her zaman uyumsuz olduğuna dem vuruyordu. Evet, nazlı büyütülmüştü ve evet, evin en küçüğü olduğu için de şımartılmıştı ama sonuçta şu anda, yolunda gitmeyen birşeyler vardı. Sigara içmek için gitti, döndüğünde rengi gitmişti. Boncuk boncuk terler boşalıyordu alnından. Geçen hafta küçük tansiyonumun sürekli oynak olması ve yükselmesi bende de aynı etkiyi yarattığından, tansiyon üzerine konuştuk bir süre. Ayaklandık gitmek üzere, o da kalktı bizle, kapıdan çıktık beraber ama 5. adımda "bana birşey oluyor, nefes alamıyorum" dedi ve yığıldı olduğu yere. Sokak ortasında bir büfe önünde bir sandalye bulduk ve oturttuk onu, en az 10 kişi yardıma geldi. Su getiren, kolonya bulan, ambulansı arayan derken durum daha da ciddileşince hastanede aldık soluğu.

Acil servisin önünde bir kalabalık. Tansiyonu fırlayan, şekeri yükselen acilde almış soluğu iftar sonrası... Ben derin düşüncelerde... Bizimkinde tansiyon 8/4... Tansiyon düşünce, boğulma hissi oluşurmuş, öğrenmiş oldum. Hemen bir izotonik bağladılar; müşaade altına alındı ve kısa bir süre sonra kendine gelmeye başladı. Espriler başladı kendi aramızda, neşemiz yerine geldi; O'nun da rengi...

Akşam eve dönerken, bir bayılma anında yardıma koşan insanımızı düşündüm, bir de felaket anında yağmalayan insanımızı... Biz nerede, ne zaman unutmuştuk insan olduğumuzu bilemedim....

KADEH KALDIRALIM HAYATA

Sen eve girince bir sessizlik oluyor fark ettin mi?

Nedense sen gelene kadar evin içinde bir gülümseme, bir huzur garip bir meltem esintisi sürekli. Önce adımlarının sesi geliyor gülümseme hızla kayboluyor. Sonra anahtarların şıkırtısı, bir bakıyorum huzur koltuğun altına saklanmış. Kapı açılıp da sen içeri girince meltem yerini boşluğa çoktan bırakmış. Hoş geldin diyorum. Sesin geldiği yöne bakıyor ama bir şey söylemiyorsun. Aç mısın diye soruyorum. Kafanla onaylıyor ama hiç ses çıkartmıyorsun. Mutfağa yöneliyorum senin sessizliğin bana eşlik ediyor. Oturup sessizce yemeğini yiyorsun. Ben sadece susuyorum. Yıllar oldu sessizliğine sessizliğim eşlik edeli, ben o zamanlardan beri sadece bekliyor ve susuyorum.

Aşkına...
Sevgine...
Dostluğuna...
Sesinin tınısına susuyorum.

Dokunuşuna...
Duruşuna...
Beni hırpalayışına...
Ama en çok sevişine susuyorum.
Bir de güne seninle uyanışıma.

Bir damla ol içime ak, susuzluğumu gider diye, ben her gece sen yemeğini yiyip de içerideki odada koltuğa uzandığında, sessizce içime ağlıyorum. O sırada önce gülümseme geliyor kapının ardından gizlice yanıma. Bir bakıyorum koltuğun altından sürünerek huzur da hemen peşi sıra onunla. Tülün hafifçe salınması ile fark ediyorum ki meltem de yerini almış diğer yanımda. Huzur gıdıklıyor ayağımı, aynı anda meltem kulağıma fısıldıyor, “kana kana içmek lazım hayatı, inan çok kısa” Gülümseme kendini tutamıyor bir kahkahaya dönüşüyor. Koşarak salona geliyorum. Şaşkın yüzün gene sessiz ama ben duramıyorum kahkaha üstüne kahkaha atıyorum. Gözümden yaşlar geliyor, sessizliğin ilk defa bana eşlik ediyor. Elini tutyorum, huzur bir damla yaş oluyor gözünde, gülümseme biraz ürkek geliyor konuyor yanağına. Hadi diyorum kalk sokağa çıkalım. Meltem camı aralıyor o sırada, yağmurun sesini duyuyorsun biliyorum çünkü kafanı sesin geldiği yöne doğru çeviriyorsun. Yağan yağmurda ıslanıp, sessizliğimizi ıslatalım diyorum. Bana bakıyorsun.

Ben her sabah bu rüya ile uyanıyorum. Bir gece rüyam senin ağzından dökülen şu cümle ile bitecek umuyorum:

Geç oldu ama hadi çıkalım sokağa. Yanına iki kadeh almayı unutma. Yağmur damlaları köpüren şampanyamız olsun. Kadeh kaldıralım hayata.

______________________________

Fotoğraf / 1x.com

İlk Yayın Tarihi / 15.01.2009

BENİ BANA BIRAK, BEN SENİ SANA BIRAKTIM

Kadın sabahın ilk ışıklarına gülümseyerek MERHABA dedi.
Yeni bir gün başlıyordu gene.
63 yıldır hep umutla kalkardı yataktan da sonra ne olurdu bilemezdi.
Gün uzarken geceye, umut da onla mı giderdi anlayamazdı.

Kontrol günüydü bugün. Sevmezdi kontrol günlerini.
10 yıl önce kalbi teklediğinde; doktor: "üzmeyeceksin bu kalbi, canın sıkılmayacak ona buna" demişti

"Dikkat edeceksin. Seni sevenlerle mutlu olduklarında beraber olacak gerisinden uzak duracaksın" demişti.

Daha 40’larında bile yoktu doktoru. Önemli başarılara imza atmış yakışıklı, bekar bir adamdı.
Ne de çok kızmıştı genç doktora. Ne yaşadın ki sen diyecek oldu, sustu.
Ne çok korkmuştu ölümden o gün.

Kızı daha yeni evlenmişti. Torununu göremeyecek miydi?
Damadı sevememişti. Bir zeka pırıltısı yoktu genç delikanlının bakışlarında.
Durgun bir hali vardı ama kızı sevmişti bir kere genç adamı. Evlendikleri gün de aynı temennide bulunmuştu: Yeter ki mutlu olsunlardı.
Heyecanlarına yenik düştüğü 30’lu 40’lı yaşlarını anımsadı.
Ne hareketliydi. Ne neşeli.
Düşer düşer ayağa kalkardı.
Şimdi öyle miydi?
Ne de olsa kaç yangın geçti bu yürekten, kaç yara aldı ruhum diye düşündü.
Arkadaşlıkları, para sıkıntıları, sosyal çevresi, ailesi, kız kardeşi, çocukları, eşi, abisi
Kimler kimleri çağrıştırdı...
Radyoda çalan şarkı ile kadın hayallere daldı...

Beni bana bırak giderken, başka bir şey istemem ayrılırken
Bana bir tek beni bırak ne olur
Gerisi senin olsun
Sanma ki senden, senin uğrana verdiklerimden
Geriye bir şey isterim sen ayrılırken
Sanma ki senin için yaptıklarımın hesabı sorulacaktır senden

Kim kimin için yazmıştı acaba diye düşündü.
Bu şarkıyı bilmezden önce kendisine yazılan cümleyi hatırladı.
Gözyaşına karşılık yazılan o uzun mektuptan arda kalan tek cümleyi

Beni bana bırak ben seni sana bıraktım.

Adamı düşündü, biliyor muydu acaba bu şarkı sözünü.
Kendisi ile konuştuğunu fark etti: “aslında hepimiz insanız; aynı duygularla yoğruluyor aynı hislerle boğuşuyoruz.”

"Beni bana bırak ben seni sana bıraktım. "

Oysa adam onu alsın kendine götürsün istemişti.

Özdemir Asaf'ın da dediği gibi.

NOKTASIZ (*)

Biri gelir sorarsa

Sana beni sorarsa

Gitti der misin

Gittiğimi söyler misin

Gidiyorum ben sana

Benimle gider misin.

Adamı gülümseyerek düşünmesi kadını düşündürdü.
Yaşanmışlıklarına sığdırdıkları duygular gelince aklına, gözyaşına söz dinletemedi.
Adam en çok buna kırılmıştı, incilerini adamın yüreğine bu kadar kolay bırakıvermesine.

Ağlamazdı adam, öfkeye dönüşürdü gözyaşları.

Sevmezdi hüznünü paylaşmayı. Saklardı kendini kendine, hüzün yüreğine hapsolurdu.

Adamı hiç öyle görmemişti hatta düşünmemişti.

Kadın şiirleri ezbere bilmezdi, baş ucu kitabı yapar fal bakardı şiirlerden kendine.

AĞLAMAK (*)

Ağlamak

Unutmak kadar kolaydır inan

Sevin ağlayabiliyorsan

Sevin ağlıyorsan

Gül ağlayabiliyorum diye

Gül ağlıyorum ağlaıyorum diye

Sana bir şey yapamam

Ağlayamıyorsan

Heybetli bir adamdı. Güzel bir yüzü kocaman elleri vardı.
Kendi ellerine bir daha baktı.
Sahi ne de küçük kalmıştı elleri adamın avucunda.
Gülümsedi.

Ellerini severdi kadın. Tırnaklarını.
Kırışlıklarına baktı.
Kum tanelerini tutmaya çalışırken ki hallerini anımsadı.
Nasıl da güçlü, nasıl da inatçı elleri vardı.
Şarkı sözlerini mırıldanırken,
Kum tanelerinin bıraktığı kırışıklıklara baktı.

Beni bana bırak giderken başka bir şey istemem ayrılırken
Bana bir tek beni bırak ne olur
Gerisi senin olsun

Adamın zekasına bir kez daha hayran kaldı.
Ne de olsa ya ayrılmayacak ya da rakip olacaklardı.
Adam son hamlesini çok zekice yapmıştı.

Zaten aşık olduğu zekası değil miydi?
Nasıl da ustaca ve bilgece cevaplar verirdi bana diye düşündü.
Nasıl da zorlardı beni. Zaten en çok da zorlayışını sevmişti.

Gözünde bir anı belirdi yüzünde bir gülümse.
Utandı bu yaşta adamla uyanışına.
Bedeninin o günkü gibi yanışına.
Adamın koca ellerini hissedişine.
O ellerin bedenini sarışını hatırlayışına öfkelendi.
Nasıl da izin vermişti.
Hayat dedi nereden alıyor nereye getiriyor.

Hayal koridorlarında yolculuğu devam ederken radyoda anons geçti.
Saat 9 haberlerine kulak kabarttı. Bu memleketin hali giderek kötülüyor dedi.

Güne geç kalmanın heyecanıyla yataktan kalktı az sonra torunu gelecekti.
Allahtan torunu kendisi gibi hareketliydi, zekası gözlerinden fışkırıyordu.
Şimdi fırtına gibi içeri girer “Anane sadece bu kadar mı hazırlık yaptın” diye azarlardı.
Sonra kucağına atlar, sımsıkı sarılırdı.
"Özledim seni, kokunu..." derdi öperdi.
Kokuya önem verirdi.
Daha küçücüktü
"Ananen nasıl kokuyor?" diyenlere
"Temiz" derdi.

Duştan çıktı kapı çaldı. Derken başladı yaşam kendi rutininde dönmeye.

Kahvaltı masası günün telaşını yaşarken, kadın şarkısını mırıldandı.

Beni bana bırak giderken başka bir şey istemem ayrılırken

Bana bir tek beni bırak ne olur

Gerisi senin olsun

Kahvaltı masasından izinle kalktı.

Odasına dönüp kafasını kurcalayana bir fal baktı:

KALAN (*)

Bir şey kaldı gecelerden birinde senden.

Öncesinde bilinmemiş birşey,

Silinmez bir ses gibi giden..

Kelimelerden büyük, kelimelerin içinde,

Bir şey kaldı senden

Yaşamalar'ın arasında kaçamaklı.

Veriliş rengi başka, alınış rengi başka..

Söylemeye vakit kalmadan

Dudakların altına bırakılmış bir şey.

Karanlıkların tam ortasında bir kırmızı nokta..

Gözlerce pırıl pırıl, ellerce saklı.

Bir şey kaldı, bir denizin kıyısında senden,

Bakışlarla yüklü, söylemelerle sessiz..

Seninle dolu, seninle sensiz bir şey..

Arandıkça bulunmamış yıllar yılı,

Bulundukça aramaklı.

____________________________

İlk yayın tarihi: Eylül 2008

(*) Özdemir ASAF

Şarkı söz - müzik: Mehmet Teoman

NE KADAR?

Geçen yıl bu zamanlardı, yağmurlar başlamıştı ve ekin çoktan toplanmıştı.
Yakacaklar alınmış, kömürler kışa hazırlanmıştı.
Gömlekler yetmez olmuş, omuzlar ince bir hırkaya kucak açmıştı.

Bir öğrencim ziyaretime gelmişti, nasıl da mutlu etmişti beni.
Hiç değişmemişsiniz demişti: Hala güzel ve sımsıcaksınız…
Şaşırmıştı boşanmama: Sizin gibi harika bir insanı neden bırakır ki bir adam…
Güldüm. Hayat onu daha hiç şaşırtmamıştı.

Oysa ben o zaman da biliyordum;
bir adamı ya da kadını terk etmek için çok sebebe ihtiyacımız yoktur aslında, tıpkı sevmek için çok sebebe ihtiyaç duymadığımız gibi...

Bir ilişkiyi belirleyen ve sürdürülebilir olmasını sağlayan, belki de şu soruya verdiğimiz cevaptır, eğer bir cevabımız varsa: Verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?

Bundan bir yıl önce sorduğum bu soruyu, bir dostun yaşanmışlığı üzerinden bir kere daha sormak istedim…
Bir arkadaşınıza verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?
Ya bir dostunuza...
Hayatınızın kadınına...
Erkeğinize...
Çocuğunuza…
Kendinize cevap verebilecek kadar insan mısınız?

Dostumun söylediği tek bir kelime yetmişti o soruyu bir kez daha sormaya: İnanmıştım…
Şimdi yağan yağmuru seyrediyorum sallanan koltuğumun keyfinde ve içimde bir ses; çığlık çığlık:

İnandığım adam, kadın ve çocuk...
Nerdesiniz?
Kendinize cevap verebilecek misiniz?

Benim bir cevabım var!

GERÇEKTEN BİR HEDİYE OLABİLİR MİSİN SEN BANA

Kurulmuş Cümleler altıyı okuyor o davudu sesiyle...
Ne çok yakışıyor ona teatral bir ifade...
Sesinin tonunu giyiniyor basit bir cümlede bile
Dönüveriyor yüzünü 85 yaşında bir ihtiyar gence.
Derinden geliyor sanki bilgeliği ve yüreğinden o öğüt veren sesi...

Eski fotoğraflar çıkıyor: Sapının bir tarafı kopmuş, eski deri bir çantayı, şöminenin artık kullanılmayan boşluğundan çıkartıyor; toz içinde...
Çantadan şeffaf bir zarf içinde siyah beyaz fotoğraflar çıkartıyor, bakıyor hepsine tek tek ve bu diyor Bilgesu Erenus'un sahneye koyduğu bir oyun için çekildi.
Fotoğrafta 3 kişi...
İkisi belli solcu çocuklar, zaten gençlik kolları başkanı en derin bakışlısı...
Sen diyorum: Ben burjuvaydım oyunda ama sonunda onlarla birlikte hareket ediyordum ve oyun sonunda onlarla omuz omuzayım deyip bir başka kare uzatıyor bana.
Gösterdiği siyah beyaz fotoğrafa dalıyor gözlerim...
70'li yıllar...
İdeal bir dünya hayallerinin, o orantılı güç uygulanmayan meydanları...
Neler konuşuyoruz üzerine, nasıl keyifli bir akşam...
Masada iki kişi olsak da değiliz aslında...
Onun adı, varlığı ve sesi ve cümleleri ve derin bakışları bizimle...
Ne zaman gelecek diye soruyor beni dalmış görünce: Sabaha karşı diyorum...
Sabaha karşının tarihsel bir karşılığı yok...
Önemi de...

Onun üzerinden, onunla kurduğumuz hayalleri paylaşırken, kendi yaşanmışlığı geliyor aklına.
Bak diyor bu şarkı bizimdi: Sezen çalıyor fonda.
Geri döndüğünde; biliyor musun ayrıldığımızdan beri ilk defa bizim şarkımızdı diye dinliyorum diyor.
Gülümsüyoruz birbirimize...
Sessiz fısıldaşmalar başlıyor yüreğimizle...
İzin veriyoruz bu halimize, ama sadece bir süre...
Sonra neşeli ve hareketli bir şarkı başlayınca, aniden ve sözleşmiş gibi eş zamanlı, başlıyoruz hoplayıp zıplamaya...
Sebebi yok, sebebi çok bir mutluluğun sarhoşluğunda telefonum çalıyor...
Sebebi çok mutluluğum arıyor: Allah neşenizi artırsın, yarın sabah geliyorum da haber verecektim diyor...
Artık evde bir şenlik havası, başlıyoruz en matrak konuşmalara; aksan ve ses tonumuzu da uydurarak:

_ A be ben sana demedim mi gelecek...
_ A be dedin de, ben ne bileyim bunun yarın sabah olacağını...
_ Alllahhhhh, atıver şimdi göbecikleri... Yandan yandan, oh oh, oh oh...

Gecenin sessizliğine karışıyor kahkahalar... Kendi sahnemizde birer divayız ikimizde...

Eve dönerken, gündüz paylaşılamayan, geceyse aya uzanan potalarıyla terk edilmiş sahaya bakıyorum: Bir anda, bir basketbol sahasının 3 sayı çizgisindeyim de maçın kader sayısını atıyormuşum gibi heyecanlanıyorum, yüzümde bir gülümseme, ellerim ceplerimde: Bir yüreğin serseriliğinde ıslık çalarak yürüyorum...

Derinimde bir yerde bir soru:

Gerçekten uzun zamandır almayı beklediğim bir hediye olabilir misin sen bana?

________________________________________________

Fotoğraf / basketball on deviantART

KURULMUŞ CÜMLELER / 7

Anlar;
Eğer yeniden başlayabilseydim yaşama,
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi ciddiyetle yapardım,
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır,
Daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya
Ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu,
Hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer,
Yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem,
Yaşam budur zaten: Anlar, sadece anlar.
Siz de anı yaşayın.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm
Çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder,
Güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım,
Bir şansım daha olsaydı eğer.
Ama işte seksenbeşindeyim ve biliyorum,
Ö L Ü Y O R U M

George Luis Borges

KURULMUŞ CÜMLELER / 6

Yüreğin zihnin bilmediği kendi nedenleri vardır.

Blaise Pascal

__________________________________________________

Fotoğraf / devianART

SAMİMİYET

Samimiyetle söylemem gerekirse diye başladı sözlerine...
Samimiyet...

Bir konuyu aktarırken, anlatırken, yaşarken, dönüp de geriye muhasebesini yaparken; sahi, ne kadar samimiyetle çıkar sözcükler ağzımızdan?

Samimiyet...
Samimiyetle dile gelen kelimelerden kaç tanesini samimiyetle kendimize saklarız?
Ben diyim 100 kelimeden 5'i, sen de 10...
Bu durumda dürüst olur muyuz, karşımızdakine ve tabi en çok da kendimize...
Samimiyet ve dürüstlük harmanlanmış gibi gelir bana çoğu zaman...
Hani samimiyetle söylememiz gerekirse, çoğu zaman dürüst değilizdir kendimize bile...


_________________________________________________________________________________

Ertuğrul Özkök'ün dünkü yazısını okuyunca, aklıma üşüştü bu düşünceler...

BUGÜN DE BUDUR...

Aslı Gökyokuş - Sevdalı Başım
________________________________________________

İlk kez burada dinlemiştim ve çok sevmiştim.
Bazen bir şarkı dinlersiniz ve budur dersiniz ya...
Bu ses, bu yorum, bu sözler, bu ritm...
Bugün budur...

Ah benim sevdalı başım
Ah benim şair telaşım
Ah benim sarhoşluğum
Ah çılgın yüreğim
Sus artık uslandır beni

Kaç okyanus geçtim böyle
Kaç denizde yitip gittim
Kırılmış direkler yırtık yelkenlerle
Kaç seferden yorgun döndüm

Ah benim yaralı ruhum
Ah benim insan kusurum
Ah benim isyanlarım, ah yalnızlıklarım
Gel artık uslandır beni

Ah benim iyimser yanım
Ah benim aldanışlarım
Ah benim kavgalarım
Ah pişmanlıklarım
Sus artık uslandır beni

Söz - Müzik: Zülfü Livaneli