BİR KERE DAHA DÜŞÜN

Kendi içinde bir rutine dönüşüyorsa yaptıkların

Sabırsızlanıyorsan yelkovan senin istediğin hızda dönmüyor diye

Gözlerini sabit dikip bakakalıyorsan boşluğa

Yitip gittiğini fark etmiyorsan o boşlukta

Düşüyorsan inatla ve tutunmuyorsan hayata

İlla bir dal mı lazım sana?

Ya da

Her düştüğünde tutunduğun dal aynıysa

Her tutunduğunda dal kırılıyorsa

Dal kırıldı diye üzülüyorsan

Üzülürken ağlıyorsan

Ağlama

Düşün sadece

Bir kere daha...

Belki...

Dalı kanırtmıştı biri önceden ve sen tutununca kırıldı belinden

Olamaz deme olur...

Tutunmadan önce bir iyice bakmak lazım dala, kendi tutunabilmiş mi hayat denen koca gövdeli ağaca... Bir iyice tartmak lazım çeker mi bir de senin yükünü...

Belki dala faydan olmaz tutunmamakla ama sen hiç dalla birlikte düştün mü 100 metreden?

Bence bir kez daha düşün karar vermeden...

____________________________________

Fotoğraf / Moon tree© jure

Bİ HABER

Bi haberdi olanlardan

O sadece bekliyordu

Bi haber...

Sabahın serinliğine açtı gözlerini kadın... Geceye uykuya dalışındaki rahatlık yoktu uyanışında, bi haber uyandı günün getireceklerine. Bi haber var mı diye baktı telefonuna sonra mail kutusuna...

Henüz bi haber gelmemişti...

Olacaklardan bi haber güne devam etti...

Endişeliydi...

HEP BİRŞEYLER EKSİK

Hızla kalktı yataktan... Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek...

Kadının çocukluğuna dair hatırladığı tek şey, babasının ona doya doya sarılmayışıydı... Babası kollarında öldüğünde, doya doya sarılmıştı cansız bedenine ta ki soğukluğunu hissedene kadar... Hiç hissedememişti babasının sıcaklığını... Hep bir şeyler eksik kalmıştı büyürken...

O günden sonra hayatına giren adamların dokunuşlarına takıldı bir tek... Sıkı sıkı sarılıp sarmalarına... Her bir yenide eskinin sıcaklığını aradı, bazen de sıcak zannettiğinin aslında soğuk olduğunu bildi sonrasında...

Bir arkadaşı vardı lisedeyken, Kanadalı... Mektuplaşırlardı... Birbirlerini hiç görmemişlerdi ama bilirlerdi.. Aylarca beklenen; satırların arasına sıkışıp kalan duygu yoğunluklarını okurken yaşardı kadın, çocuktular ama adam gibi gelirdi mektupları yazan... Bildik, tanıdık kelimelerin ardına saklanmış duyguları bulup çıkartırlardı. Hiç yüzyüze gelmemiş olmak; bazen, o anda, hani hissettiğinde sarılmamak değildi. Sarıldılar çoğu zaman ve ağladılar hatta omuz omuza... Geceleri korktuğunda kendiyle başbaş kalmaktan, her bir mektuba sarılırdı uyurken, her bir satıra... Onun da sarıldığını bilerek... Hep bir şeyler eksik kalmıştı o günlerde...

Yıllar sonra, yalnızlığının ortasında ve artık çığlık çığlığa bağırıyorken, hayata tutundu kadın... Sadece kelimelerinden bildiği bir adama... Kelimelerle paylaşıyorlardı hayatı... Kah yaramaz çocuklar oluyor, kah adam ve kadın... Kah rakı masasında berduş, kah şarap kadehlerinde hüzün... Kah bir partini ortasında buluyorlardı kendilerini, kah yalnızlıklarının koynunda... Günleri gecelere eklerken ve geceler hiç bitmesin isterken ve sarılmışken birbirlerine ve hissetmişken üstelik: Zamana ayak uyduran aşıklardı onlar... Her seferinde susup kaldıkları, çok şey anlattıkları ve belki giderken yataklarına yanlarında götürdükleri çok şey olurdu da... Hep birşeyler eksik derdi kadın, hep birşeyler eksik kalacak derdi adam... Tenin tene dokunması, canın cana dokunmasıdır dedi kadın... Olmadı mı hep eksik kalır birşeyler...

Vedalaştılar başladıkları yerde... Adam giderken sen hep gül dedi... Kadın giderken tamam dedi. Kadın sarıl bana dedi, adam sarıldım zaten dedi... Zaman geçti... Kendi yansımasını seyrederken bulunca kendini, kapattı bilgisayarın ekranını kadın. Uzandı yatağına. Kıyafetlerini çıkarttı tek tek... Sabah ışığı vurdu uykusuna. İrkildi... Sabah rüzgarı usul usul giriyordu pencereden ve kadın rüzgarın tenini her yalayarak geçişinde adamı düşlüyordu, adamın ona sarıldığını hissediyordu... Adamın ona dokunduğunu... Aniden hızla kalktı yataktan: Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek... Hep dedi, birşeyler eksik kalacak...

______________________

Fotoğraf / 1x.com

GÜNÜN GETİRDİKLERİ

Akşam
Karşılıklı oturmuş bir ağacın altında; uzakları yakın etmiştik... Ne gitmek mümkün oldu ne kalmak o saatten sonra... Gitmek gereklerle keşke kanılabilseler arasındaki sohbetin doyumsuz anlarında, tutunmuştuk birbirimize... Geçmiş zamanın unutulmaya yüz tutmuş anılarından bağımsızdı anda yaşananlar...
Andı yaşanan ve güzeldi...


Gece Yarısı
Düşümde dolanıyordun belki, belki ben senin düşündeydim ama ne fark ederdi... Düş gibiydi işte... Güzeldi...

Sabaha Karşı...
Sabahın ilk ışığı ile yüzüme akşamın keyfi vurduğunda, beynimin kıvrımlarında dönüp duran onca konudan biriydin... Sadece sana sarılıp biraz daha huzurlu olmak istedim... Bir dönüm noktasının endişesiydi taşıdığım... Sığınmak nasıl bir şeydir unutmaya yüz tutmuştum ki; sen sarıp sarmaladığında hatırladım: Güzeldi...

Öğle Üzeri...
Bugün gün güzel başladı... Güzel haberlerle devam ediyor...
Hayata dönüşün ilk ağrıları ile uyanmaya çabaladığında gönderdiğin öpücüğün, içine saklanmış aşkı, minnettarlığı, içtenliği, güzelliği gördüm de... Düşündüm... O kadının ne kadar şanslı olduğunu ve adamın böyle bir kadına sahip olmaktan duyduğu mutluluğu...
Böyle bir şeydi hayatta aradığım ve işte buydu aslında sevda...
Hastanenin koridorlarında gündelik ritmin telaşına doğru yürürken, aklımdan geçen tek şey: İyi bir kadın olmaktı, iyi bir adamla hayatı kucaklayan...



_________________

Fotoğraf / 1x.com

MUTLULUK MU DEDİN?

Mutluluk,

karşındakini her zamankinden farklı

resmettiğinde içine dolandır...

Mutluluk,

bir gece saat üçte pencerenden yansıyan aya içinde herşey olan çok şey sığdırmandır...

Mutluluk,

aynaya baktığında her zamankinden farklı yansımandır...

Mutluluk,

en zamansız zamanlarda yüzünde garip, açıklanamaz, tuhaf bir tebessümün kararlı asılıp kalmasıdır...

GÜL

- Gülümsemek yakışıyor sana...

- Herkese yakışır gülümsemek...

- Kuşkusuz ama hayır hayır... Sen gülümseyince gözlerinin kahverengisi renk cümbüşüne dönüşüyor adeta...

- Eeee güleyim ben o zaman hep...

- Sen gül hep... Ben de seyredeyim...

- Hep mi?

- Hep...

- Ya ağlarsam...

- Gene gülersin...

- Ya donup kalırsa bakışlarım...

- Hayat bu donup kalır tabi bakışlar... Ama buz gibi erir zamanla...

- Ya gidersen...

- Gene gülersin...

- Sen gidince de mi?

- Ben gidince de...

- Anlamadım ki...

- Ne aptal adammış dersin arkamdan, beni bırakıp gidebildi...

- Aptal...

- Aptal...

- Demem?

- Demelisin eğer bırakır gidersem... Ve gülmelisin ardımdan...

- Ağlarım ben...

- Ağladığın onca andan sonra geriye ne kaldı?

- Hüzün...

- Başka?

- Keder...

- Kaybedilen zaman?

- Çok...

- Kazanılan?

- ???

- Bak gördün mü her gidenin ardından ağlarsan kaybedersin zamanı, oysa gülersen, gülebilirsen, kazanan sen olursun... Bilirim kaybedince zordur ve anlarım kolay değil başa sarmak... Ama her gidiş bir gelişin habercisidir ve sen ne kadar az kaybedersen o kadar çok kazanmaya yaklaşırsın hayatı...

_____________________

Fotoğraf / 1x.com

BİRLEŞME

Evvel zaman önce bir sabah uyandığımda ve yorulduğumda; olur mu olmaz, sever mi sevmez, biter mi bitmez ikilemleri ile fallar bakmaktan: Karar verdim hayatımı ayırmaya... Kendi dünyamdan çığlık çığlığa çıkan 'tut ellerimi' - ayrı bir blog olarak - geçmişi, sersenişi, kendime seslenişi ve kişisel durumlarımı anlatacaktı sadece...

İki zaman önce fark ettim ki; 'tut ellerimi', 'evrenin dünyası'ndan kopup gelen çığlıkların resmedilişiydi, tıpkı; yüreğimden geçenler, içimden dökülen sıkıntı, aşka aşık hallerim ve diğerleri gibi... Düşündüm üzerine; neden ayırmıştım dünyamı... Yazdım aslında 'tut ellerimi'nin son yazısında - yazarkenki farkındalığımı bugün anlamlandırmam ayrı bir yazı konusu bile olabilir aslında - zaman mürdüm eriklerine yol vermenin zamanı... Köşe başında durup selam vermenin aşka...

Şimdi başka bir fal bakıyorum ben papatyayla: Olur mu olur...

_________________________________

Fotoğraf / Stages.© Ovidiu Cristian Cojocarita

SEVİYORUM BEN

Şu saat oldu.... Henüz hiç birşey yapmadım güne dair, çamaşır asmak ve uyumak ve düşünmek ve okumak dışında... Dolandım durdum tanıdık bildik satırların arasında... İnsan geriye doğru düşünmeye başlayınca ne çok ayrıntıyı farklı bir algıyla yakalıyor şaşırdım: Sen bir f1 pistinde iddialı bir pilotsun hayranların kapalıda senin adını haykırıyor... Oysa ben yeni aldığım ehliyetimle sana kafa tutuyorum hem de ters virajlı özel bir pistte... Sence de biraz aptal cesareti değil mi benimkisi...

Farkındalığımla birlikte keyifsizliğim giderek artıyor... Giderek dipe vuruyorum... Kendimin bu hallerini hiç ama hiç sevmiyorum... Dünkü kadını resmedişime baktım da mutluymuş o anda... Ne kısa sürüyor dedim kendime... Bilmediğin sularda boğulman ne kadar kısa sürüyor... An itibarıyla fotoğrafımı çekmek istedim hani karşılaştırayım diye.. Hüznün fotoğrafı çekilir mi söyle... Çekildi varsay, hissedilir mi peki... Vazgeçtim o anda...

Ben zaten ne zaman aynaya baksam hep derin kederlerdeyim... Dün güzeldi... Umudun resmini görmek istersen ya da biri sana sorarsa; hani abidinin mutluluğun resmini yapmasını istemiş ya şair, hah işte o misal: Fotoğrafımı göster onlara...

Fark ettin mutlaka: Kendimi ortaya koyuyorum; 'hadi düşmanın cephesine gittin be güzel, bari bir ağacın ardına saklan' dimi? Yok ben meydanlara çıkıp bağrınıyorum

vur beni... vur beni... vur beni... diye. Sen benim samimiyetime aldanma, kim ister ki henüz 40'ında ölmeyi... Ha bu arada üçüncüye gerek yoktu belki... İkincide çoktan susturuldu sesim... Çıkıyor sandığım son şey aslında nefesim...

İçimde garip, tarifsiz bir his var...

Çıkıp gitsin diye uğraştıkça, daha da derine saplanıyor...

Oysa sabahın ilk ışıklarıyla sevişmek nasıl da iyi gelmişti yüreğime...

Bir ferahlık yayılmıştı tenime...

Bir ürperti kendime getirmişti aklımı...

Seviyorum ben sabahları sevişmeyi,

Öğleden sonraları sarılıp uyumayı,

Geceleri seninle sohbeti...

Vaktin olursa: Düşman saflarında ağaç yoksa napılır bana anlatsana...

______________________________________________________

Fotorğaf / 1x.com

GECEYİ SANA RESMEDİŞİM

Söylenecek çok söz yok üzerine

Ay vurdu gece yüzümüze

Umut yüreğimize

İçimizde geceyarısının en kıvrak melodisi

Yüzümüzde içten bir gülümseme

Sen takılıp kaldın gözlerime

Ben kayboldum sözlerinde

Söylenecek çok şey yok üzerine

KARMAŞIK

Karmaşık bir sarmaşığın birbirine geçmişliği gibiyiz seninle... Uzaktan güzel gözüken herşeyin, yakından bakıldığında içinden ne kadar çıkılamaz bir hali var bilseler: Özenirler miydi dersin...

Bağlarımız kopsun diye yaktığım bütün mektupların siliniyor aklımın köşelerinden... Fotoğrafları kesip attığım gece dışında bir görüntü kalmadı zihnimde... Seninle gittiğimiz yerlerde başka anılar biriktiriyorum ben, düşününce beni gülümseten.

En çok seni sevdim ve unutulmazdın evet lakin bu ne senden vazgeçmek ne de unutmak... Bu sadece yüreğimde durmamanla ilgili farkındalığın tam da ortasında, hayata bir kez daha tutunma umutlarını yeşermek üzere, kurumuş sarmaşığın zoraki hayata tutunuşunu resmedip, mürdüm eriklerine yol vermek... Yeni yepyeni bir sevdaya yol almak üzere yola çıkarken; senden daha çok, senden daha unutulmaz, senden daha büyük bir aşka selam durmak için... Selama bir selam veren olur mu bilinmez ama köşe başına çıkmadan köşeyi dönmek mümkün değil gibi gelir bana...

SANA KENDİMİ RESMEDİŞİM

Gecenin ilerleyen saatlerinde iki çift sözeydi hasretin, bir dokunuşa, bir sarılışa... Bilmediğin sularda yüzmekten ürkek halin, bir gece öncesinden kalan uykusuzluğun, heyecanla eve gelişinden arda kalan kırıntılarınla, oturdun köşe koltuğuna... Yorgun göz kapakların kapanmasınlar diye aralarına sıkıştırdığın kurdanlar eşlik ediyorlardı o gece sana. Sen, nedenini bilmediğin bir çaresizlikle kıvranırken abinin sözleri geldi aklına; 'insan seçimleriyle şekillendirir yaşamını' derdi sana kızdığında... Kızgın değildin ama sanki bir parça kırgındın. Bu, üzerinde durup düşünülemeyecek kadar küçüktü, ağır gelen onca yaşanmışlıktan öğrendiğin bir şey olmalıydı. Aklına abinin sözü geldi... İnsan seçimleriyle şekillenir.

Üzerine uzun upuzun bir yazı yazabilecekken, sen bir not düştün an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... İnsan seçimleriyle şekillenir.... 06.06.2009 / 21:00 / Bursa / Köşe Koltuk / Gözlerimde kürdan... Bekliyorum...

Beklediğin iki çift lafın gelmeyişi aklına takıldığında, bir not daha düştün an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... İnsan yek diğerinin neden vazgeçtiğini bile bile, bir seçim yapması gerekse, öteleyebileceğini mi seçer, yoksa diğerini mi? 06.06.2009 / 21:30 / Bursa / Hala aynı koltuk / Gözlerime batan kürdan... Bekliyorum...

Kafanda hayaller kurarken ve gözkapakların hayatın yorgunluğuna direnirken, delip geçiyor sol gözünü kürdan, akan bir damla kanla kendine geliyorsun. Hayat hep sol yanından vurdu diye dem vuruyorsun. Sol yanı kalmayan sen, üstelik solakken, sağ elinle, karşı tarafın durumu değersizlik olarak atfetmesinden çekinerek ama biraz da korkak, bir mesaj atıyorsun... Anlamaktan ve ağlamamaktan dem vurduğun cümlenin sahiciliğini henüz yazarken akan iki damlaya bertaraf ettirip, göndere basıyorsun... Bir "ya..." düşüyor yüreğine, bir not daha düşüyorsun an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... Yek diğerinin kurması gereken cümleleri kurmaktan ve taşıması gereken ağırlığı sırtlanmaktan ne zaman vazgeçeceksin... 06.06.2009 / 22:00 / Bursa / Banyo / Kürdan gözlerimi kanattı... Bekliyorum...

Yüzüne çarptığın iki avuç suyun ardından, parmaklarına takılan gözlerin, uçlarında birer damla su kalmış olduğunu fark edince, gece önceye dönüp de hatıranda kalanlara şaşıyor ve parmağının ucundaki bir damla suyu dudaklarına götürüyorsun... Kurumuş dudaklarının, çatlayan iki noktasına iki parmağını koyuyorsun. Aynadaki aksinin bir gece önceyi resmedişindeki kusursuzluğa şaşırıyor, telaşla salona dönüyorsun. An defterinin artık giderek sararan yapraklarına bir not daha düşüyorsun... Sanmalarının sonu geldiğinde, yaşamaya başlayacaksın... 06.06.2009 / 23:30 / Bursa / Köşe koltuğun en kuytusu / Gözlerim kan çanağı... Vazgeçiyorum...