_________
14 Şubat 2009
KOYU KIRMIZI
_________
GEÇMİŞ ZAMAN OLUR
Büyüdüm sandığım bir zamanda karşımı çıkmıştın sonra hatırlıyor musun o günü…Camdan bakınca camını görürdüm mahallenin en yakışıklısının. Gecelerce sabahlara kadar cama yazardık duygularımızın en masumunu, en içtenini… Sonra bir gün o beni öptüğünde yanağımla dudağımın arasındaki kalan o küçücük boşluğa bırakmıştı delikanlılığını anlamıştın kızarmış yanaklarımla genç kız oluşumu… Koşarak gidiyordum bir gün sonra ona hatırlasana, sen cesaretlendiriyordun beni. İçimde tarifsiz çığlıklarla destek oluyordun bana… O okula yeni kayıt olmuş Almanya’dan gelen adını hiç bilmek istemediğim kısa saçlı kıza kur yapıyordu spor salonunun kapısında… Ve benim öpücüğümdü yanağına kondurduğu, içimdeki çığlık koptu attı kendini dışarı ancak o zaman fark ettin kırılacağını…
Bir daha inanmam dediğim bir zamandı bir sonraki karşılaşmamız… Bilardo oynuyordu, gözleri, öyle kara öyle güzeldi ki dokunmak istemiştim. Kalkıp yanına gittiğimde, gülümsedi bana, elimi tuttu, öğrenmek ister misin dedi. Karşı koyamadım ve sen o günden sonra hayatı öğrendin onda. Araba kullanmayı, öpüşmeyi, sevişmeyi, süt ve kekle kahvaltı etmeyi mesela… Giden ben oldum bu sefer, canım yanmasın diye arkasına bakmadan giden. Farkındaydım bu sefer de ben kırmıştım seni istemeden… Bir çığlık yükselmiş benden sonra kentin sokaklarında, rivayet odur ki hala dolanırmış. Gidemedim zaten ben bir daha onunla yürüdüğümüz o sokaklara… Sen üzülme bir daha kırılma diye…
Hayatı anladım dediğim bir zamanda, bir adam vardı başka bir kadına içerken rakısını sıcak sıcak şişesinden ve dolaşırken elinde açacakla “açacağım ulan o kırmızı arabanın tavanını” diye bağırırken yanındaydık adamın sen var mıydın o zamanda acaba… Günler sonra adam en kötü zamanlarımda tuttuğunda anlamıştım bir kez daha hayatımdaydın işte… Bir ölüyü gömdük beraber, bir kardeşi verdik mahpusa… Yükü ağır gelince kaçtım ben seni yanıma alıp uzaklara…Seni üzdüm kırdım bir kere daha…
Sabahtı, yüzümü bile yıkamamıştım daha, sen tekrar girdin hayatıma. Bir sabahtı çok iyi hatırlıyorum. Buldum sanmıştım, en büyük yanılgımdı oysa… Çıktı gitti sonunda geldiği gibi bir sabahtı, yüzümü bile yıkamamıştım daha…
Sonra adını hiç bilmediğim bir çocukla çıktın karşıma, tanıdıktı gelişin biliyordun gelme desem de gelecektin… Hayatı anlamakta zorluk çekiyor tut ellerinden dediğinde korkmalıydım aslında. Önce uzaktan sevdim çok uzaktan hiç bilmesin istedim… Sonra bir sabah o bilmek istedi beni. İtiraz etmedim. Bir şey olacağından değil, sevilmek güzel şeydir anlasın diye açtım kapılarımı, buyur ettim içeri. Çocuktu daha durur mu yanımda bir iki oynadı, hevesi geçince gitmek istedi. Anlıyordum ben onu, o daha hayatının oyun çağındaydı. Saldım kendisini şehrin karanlık sokaklarına, biliyorum pis bir rock barın köşesinde sövüyordur gene hayata… Senin sövdüğün gibi…
Hayatın kendi akışı içinde, bazen karşılaşıyoruz bazen bir kahve içimlik sohbetlere karışıyoruz seninle, rakı sofrasında gelip karşıma oturuyorsun en çok…
İyi dileklerimizi esirgemeden çıkıp gidiyoruz, yolumuza devam ediyoruz kaldığımız yerden. Yaralar açarken birlikteydik diye herhalde, kapatırken de karşılaşıyoruz her seferinde…
Bir bisiklet oluyorsun en kırmızından
Bir öpüş masum bir kaçamak
Bir kek oluyorsun fırından yeni çıkmış yanında soğuk bir sütle
Bir açacak alıyorum elime en asitlisinden soğuk bir içecek için
Bazen bir yanılsamasın gündüz niyetine gördüğüm
Bir oyun oynuyor hayat bana durup dururken sorulara neden
Sen geliyorsun aklıma
İçimden geçense hep aynı:
Gene mi çıktın karşıma
Durup dururken bir köşeden
İçimi kıpırdatıyorsun aniden
İyi yapıyorsun be yüreğimin sevgisi
Her şeye rağmen iyi geliyorsun sen bana…
Hep ol şimdiki gibi
Hep ol yarınlarımda da…
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.6
sen gene de bu blog için yazdığım yazılarda arıyorsun ya seni...
varsın elbet ve olacaksın da...
ama sadece bir izsin sen...
diğerleri gibi...
yaşamıma deyip de iz bırakan nice, çocuk, kadın, adam, sokak satıcısı, hayat kadını, abi, abla, teyze, arkadaş, eş , dost, kedi, köpek, ağaç, çiçek gibi...
sadece bir izsin, inceden rahatsız etmeyen...
derin olduğun zamanların mektuplarını oku...
oradasın işte apaçık ortadasın...
sevmedin mi kendini... benim suçum değil...
bıraktığın derin iz sadece senin eserin...
ben senin eserini aktaran anlatıcıdan başka bir şey değilim o mektuplarda.
her satırı, her kelimesi sana yazıldı onların
bendeki seni anlattılar sana
beni anlattılar
aşkı anlattılar, gözyaşlarını da...
buradaki kırıntılara bakıp da izim o kadar da derin değilmiş diye sevinme...
iyi olanları üzerine alıp yerinme
ve acıtanları sana saplanmış bir bıçak olarak görme
senin izin de bir zamanlar
derindi,
o zamanlar sahibine mektuplar yazıldı, sen bil istendi,
başkalarının gözünde küçülüp alçalıp yok olma diye,
başkalarının gözünde benim sana verdiğim değeri değer bilip kral olma diye
sahibine mektup olarak atıldı izlerin teker teker...
şimdi ne mektup var sahibine yazılan senin adına
ne de derin bir iz...
dedim ya;
ama sadece ince bir izsin sen... diğerleri gibi...
_________
isyankar bir bakış oldu yanlış anlamalarına biliyorum ama burada yazılan herşeyi üzerine alınma
13 Şubat 2009
CUMA
Koltukta oturanı gördün mü? Çok mu genç… Duygusallaşma hemen… Nasıl güzel gözleri var, nasıl kederli bir gülümsemesi… Şeytan tüyü var besbelli… Melek gibi sakin mi… Sen öyle san… Bence o kadın bizim aradığımız değil. Ne demişti patron, neşeli, kahkası öte mahalleden duyulan, şen şakrak… Değişmiş midir zamanla... Bu kadın değişmemiş yarı ölmüş gibi… Buysa da işimiz kolay olur hani… Baksana Cuma Cuma oturmuş klavyenin başına yazıyor da yazıyor… Birini beklerken oyanamıyor mudur... Birini bekliyorsa da büyük hayal kırıklığı yaşayacak karşısında bizi görünce... Hem saçmalama üzerinde bir eşofman altı, yemek dökülmüş bir tişört, saçlar yarım yamalak toparlanmış… Makyajı akmış… Donuk bakışlar… Diyorum sana yarı ölmüş bu kadın... Hadi gel oturalım bir omzuna sen diğerine ben… İki çift laf ederiz sonra da onu da alıp gideriz… Birden olmaz mı, napalım yani davul zurna mı çalalım… Öyle aniden gidip oturulmaz mı? Korkar mı? Korkmaz canım, neden korksun ki… Hadi gel… Korksa korksa senden korkar… Şu kafandakini çıkartsan diyorum, havada öyle asılı duruyor kendi kendine… Kanatlarını bari alma diyorum her seferinde, çok yer kaplıyorlar… Benim elimdeki sadece yürürken dayanak olması için kullandığım bir değnek… Ayrıca kuyruğum kişilimin bir yansıması... Ayrı bir hava katıyor diye kıskanıyorsun...
Hadi hadi oyalanma sen sağ omza ben de sola…
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.5
ne olacak sanmıştın söylesene?
mucizevi bir şekilde gökkuşağını kaydırak yapıp kendine
neşeyle inecek yanına
bir çocuk gülümsemesiyle
elini falan mı tutacaktı yoksa
sen onun omzuna bırakacaktın gözyaşlarını
o sana anlatacaktı sırlarını
komik olma…
sen iflah olmaz romantik bir serserisin
o ise libidosunu satılığa çıkartmış bir deli
gizem ve sergüzeşt ise
buluşmanızdan geriye kalan içi boş iki kelime
daha fazla anlam yükleme gecelere
_________________________
tuhaf bir geceydi hatırlasana, birbirini tanımayan iki tenin yanıp tutuşmasıydı adeta... bir de unutmadan, hiç kutlamadığımız sevgililer günün kutlu olsun...
KAYDIMI SİLDİRDİM
Herkes kitaplardan öğrenirken a-b-c-yi
Ben İlhan Selçuk okurdum mesela
Ablalar ağabeyler oynarlarken birbirdir ve saklambaç
Ben kaybolurdum hayat denen sinemanın ışığında
Biliyormusun ben dışarıdan bitirdim liseyi
Herkesin bir sevgilisi vardı öptüğü
Ben Denizleri öptüm bir dar ağacında
Ablalar ağabeyler tüylerini dökerken aşk bahçelerine
Ben kaybolurdum hayat denen karanlıkta
Biliyormusun ben dışarıdan bitirdim üniversiteyi
Herkes bir rol kapma heyecanıyla otururken sıralarda
Ben Tutanamayanları okuyordum ısrarla
Ablalar ağabeyler içli içli gülerken akşamdan kalma sevişmelerine
Ben kaybolurdum hayat denen yalnızlıkta
Biliyormusun ben gene dışarıdan bitiriyorum hayatı
Herkes pis oyunlarını oynarken içi boş canımlarla
Ben ağlıyordum yüreğe ve inanmışlığa
Ablalar ağabeyler akşamdan kalma aşk naralarını atarken şehrin en afilli orospusuna
ANLAT BANA ÇOCUK
Birinin mutluluk çığlığını duydun mu sen hiç
O çığlık atarken gözünden yaş geldi mi senin.
Sen bir çocuk baba diye acıyla bağırırken
Ağladın mı hiç doya doya
Sen pasta yaparken mesela eşin yardım edeyim deyip de
Her yeri batırdığında
Kahkahalarla güldün mü katıla katıla
Annenin bir lafı çıktığı zaman ağzından
Sinirin yatışmamışken henüz, yaşlandığını hissettiğin oldu mu
Ve sen öldün mü hiç yüreğindeki acıyla
Seni uğurlarken söylediği söze kızıp birine çelme taktın mı sen bu hayatta
Cennetin kapılarına geldiğinde ya da cehennemin
Ve Tanrı seni içeriğe buyur ettiğinde
Hiç düşündün mü ne demen gerektiğini
Ne giyeceğini
Saçının nasıl olacağını
Hangi kokuyu süreceğini
Sen bunları düşündün mü
Sigarandan derin bir nefes aldığında
Yalnız kaldığında mesela
Ya da bir gün batımında
Sahi sen hiç uyandın mı günün doğumuna
Sevdiğin kadınları
Oynadığın oyunları
Terk ettiğin adamları
Açtığın yaraları
Güldürdüğün çocukları
Ağladığın anları
Yaslandığın omuzları
Aç kaldığın zamanları
Tokluğunda doyurduğun insanları
Aklına getiriyor musun arasıra
Sen büyürken yarınlara
Ne hissettiriyorlar anlatsana bana…
12 Şubat 2009
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.4
tutturuyorsun inatla
her gördüğün senin olsun diye,
hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun hatta
öyle zorluyorsun ki
zücaciye dükkanına girmiş bir fil gibisin adeta
son oynadığın oyuncağı kırıp bir kenara atalı bir hafta olmadı daha
büyümek için oynamalısın daha çok oyuncakla
ama kırma
oyuncak da olsa
onun da bir gururu var unutma
________________
isyankar bir bakışım var olaylara, bir yansıma bu serzeniş seninle yaşadıklarıma
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.3
ben daha önce bize ayırdığın saatleri kırpıp kırpıp böldüm dakikalara
yaydım bir güzel günlere,
saniyeler kopardım titizlikle ikimize
dağıttım haftalara
saliseler kalmış bir de geride
bölüverdim onları da aylara
tuhaf bir durum biliyorum ama
en azından bir süre daha yaşayacağım böylece yokluğunla…
_______
merak ediyorsun ya yalancıktan, nasıl nefes alıyorum falan diye, bu serzeniş bunun için yazıldı sadece sen beni merak etme diye
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.2
bilmezsin tabi
sen yeni sevdaların yürek atışlarındasın
nasıl duyacaksın ki bir martının kanat seslerini
geceler geçmiyor biliyor musun…
bilmezsin tabi
sen dokunurken başka bir tenin yumuşaklığına
nasıl anlayacaksın ki
en kuytusuna attığın taşı çıkartmaya çalışan serserinin sözlerini
sen anlamazsın…
sen bilmezsin…
sen sadece gülersin köşenden…
olmadığın bir adam gibisin sen
olamayacağın bir sevdanın içinde kaybolduğunda
günler geçmeyecek
geceler de öyle…
ve sen ancak o zaman anlayacaksın
bileceksin
ve belki de ilk defa gerçekten merak edeceksin...
________________________
isyankar bir bakış benimkisi... sen üzerine alınma. ilk değilsin ki...
EMANETÇİ
Otelden ayrılırken o gün ne yapacağını az çok biliyordu.
Önce ona gidecekti…
Sonra kasabaya inecekti…
Geceyi bir limanda geçirecekti…
Yoldan geçerken bir sokak satıcısından 3-4 demet papatya aldı. En sevdiği çiçekleri götürmek istedi ona. Gazete kağıdına sardırdı. Kızacak ama olsun dedi. İçinden geldiği gibi olsun istedi her şey… Sonra bir büfenin önünde durup bir paket sigara aldı. Bir de çakmak. Aslında sigara içmezdi ama yanında bulunsun istedi işte. Arabaya gitti, tam çalıştırıyordu ki aklına alması gereken bir şeyler daha geldi. Tekrar girdi büfeye bir paket selpak istedi evet selpak istedi markası o olsun diye değil, çünkü markası ne olursa olsun o hep selpak isterdi, onların yaşıtları kağıt mendile selpak derdi ve tabi o da… Satıcı başka bir marka kağıt mendil versem dedi kadın gülümsedi. Neden aklımdan geçeni okuyamıyor ki dedi ve aklında geçeni yüksek sesle bir de satıcıya söyledi.
Yola çıktığında kafasının neden bu kadar dağınık olduğunu bir türlü anlamıyordu. Oysa ne kadar netti her şey uykuya yatmadan önce… Rüya mı görmüştü yoksa…
Yok rüya görmemişti de sabaha karşı henüz gün doğmadan uyandığında sol yanına bakmıştı ister istemez. Neden geldin ki dedi. Ben tek başıma çıktım bu yolculuğa… Sarıldı sol yanındaki yastığa öptü öptü öptü adamın hayalini… Adam değil ki bugünkü meselesi...
Uzaklaşmak için hayalinden radyoya uzandı eli. Radyo net çekmiyordu, bir Sezen kaseti buldu arabanın torpidosunda kalmış daha önceden. İlk şarkıyı ona tuttu. Adam bas bas bağırıyordu ona
“Ne yaptıysan yaptın kalk gelllllll”
Yaklaşıyordu varacağı ilk durağa… Heyecanlandı, o günden sonra ki neredeyse 4 yıl oluyordu ilk defa ziyaret edecekti annesini. Saçını düzeltti, rujunu tazeledi. Mezarlığın kapısına geldiğinde neredeyse vazgeçmek üzereydi. Arabayı park etti çamurlu yola. İnemedi bir süre. Bekledi. Bir sigara yaktı ki arabada daha önce hiç sigara içmemişti… Sigarasının son nefesinde arabadan indi. Selvilere baktı, sonra durduğu yerden manzarayı seyretti biraz. İçine çekti bütün havayı ve aramaya başladı, hatırlamadığına sinirlendi. Ne çok eklenen olmuş dedi. İsimleri okudu. Tanıdık olanlara selam eyledi. Tanımadıklarına da… Dua bilmezdi. Dayısını kaybetmişti çok küçüktü eline bir tas taş vermişlerdi irili ufaklı bir de tespih her dua bitiminde elindeki tastan daha büyük ortada duran diğer tasa bir taş atmasını istemişlerdi. O da dua etmişti dayısı için Allah'a:
“Bak Allahım madem senin yanına gelmesi gerekiyormuş, annem söyledi sen çağırınca gitmemek olmazmış mutlu et bari onu. Ne bileyim sevdiği arkadaşları vardır onları bulması için yol göster. Amin” Bir küçük taş büyük kaseye…
“Mesela dedem de oradaymış yanlış anlama diye veriyorum bu detayı sana dayımın babası olur. Onunla kahvede bezik oynasınlar. Çok sever. Amin” Bir küçük taş daha kaseye…
“Bir de bilgin olsun diye söylüyorum doğumgünü falan yaparsan harika darbuka çalar… Amin” Ve bir küçük taş daha…
“Ha bi de mahalleden Selim var ya şu saçımı çekip duran bisikletli çocuk, onu da yanına çağırır mısın, beni çok ağlattı da… Amin” Bir kocaman taş ortadaki küçük kaseye… Bu daha çabuk olsun istemişti ve kendince taş büyük olursa dua da daha çabuk kabul olur eşitliğini kuruvermişti çocuk aklıyla… Çocuk aklım işte dedi, hiç büyümedin...
Annesinin ölümünde sonra bütün işlemler bitince önce kasabadaki limana gitmiş orada bir gece geçirmiş sonra da 1 aylığına Küba’ya gitmişti. Sevil diye bir arkadaşı vardı fotoğrafçı, 6 ay orada yaşar diğer 6 aydada da dünyayı dolaşırdı. Onun yanına gitmişti. İyi gelmişti yolculuk ona. Zaten üniversite yıllarından beri ne zaman içi acısa yolculuğa çıkardı tek başına…
Mezarın başına geldiğinde ablasının yaptırdığı taşa baktı, üzerini okuyamadı. Meyilli bir arazide yatıyordu annesi ve denizi görüyordu. Ne çok severdin dedi. Babamla denize açılır aylarca dönmezdiniz. Babası öldüğünde vasiyeti üzerine boğaza savurmuşlardı küllerini. Annesinin bütün günah işliyorsunuzlarına karşı, abla kardeş bir yığın yasal zorluğu aşıp babasının son istediğini de yerine getirmişlerdi. O zamandan beri bir başka sever olmuştu İstanbul’u… Bir babasına ağlamıştı içli içli o günlerde, bi de annesinin üzerine bir avuç toprak attığında. Neredesiniz ey gözyaşlarım diye seslenecek oldu boşluğa, vazgeçti. Gene bir yumru gelip oturmuştu boğazına, nefes alamıyordu. Annesinin yanında daha fazla kalamayacaktı. Papatyalarla kapladı üzerini. Annesinin en sevdiği fuları boynundan çıkarttı ve mezar taşına bağladı. Bir de öptü alnından. Uzaklaştı öylece...
Kasabaya kadar hiç durmadı. Daracık köy yollarından geçti. Kasabadaki çay bahçesine geldiğinde arabadan inmeden bir sigara daha içti. Bütün kuralları yıkmak istiyordu o gün. Yazılmış bütün kurallara karşı gelmek… İçinde öyle bir öfke vardı hayata karşı…
Çamlı tepeye geldiğinde ıssızlık karşıladı onu. Arabadan indi, orta kahve yeni açılmıştı. Kahvaltı var mı diye sordu. Adam ancak 20 dakika sonra dedi. Kadın patikadan ileriye doğru yürüdü. Uçurumun kenarında uzun süre durdu. Bir sigara daha içti. Sonra dönerken yolun sonunda tek başına tüm yalnızlığıyla duran bir ağaç gördü. Küçüktü ağaç ve rüzgara vermişti yüzünü. Dalları öyle biçimsiz öyle çelimsizdi ki tırnaklarını yiyen bir adamın ellerini hatırlattı kadına… Güçlü olmak için güçlü ellere sahip olmalısın ki bir kadının ellerini çekinmeden tutabilesin demişti adama. ve ayrıca hayata tutunmak için o tırnaklara ihtiyacın olacak... Gidip sarılmak istedi ağaca. Sarıldı da ama ağaç bu karşılık verir mi? Güldü kendine. Senin kendine hayrın olsa dalların güçlü olurdu bir kere dedi.
Kahvaltısı hazırdı geldiğinde ve çayında duman tütüyordu. Bal ve kaymağı görünce gene gitti geçmişe. Beşiktaş’taki o küçük evi hatırladı. Nasıl da kötü geçmişti günler. Evin küçüklüğünden değildi de… Boş ver dedi kendi kendine, hatırlamanın faydası yoktu, nasıl olsa.
Kahvaltısı bitmek üzereyken bir kedi geldi masasının yanına, tabağında kalanları paylaştı kediyle, iki satır konuştular servis yapan çocuğun şaşkın bakışları arasında.
Kağıdı kalemi aldı eline başladı yazmaya… İçini dökmekti niyeti, bir nevi içhesaplaşma. Sahibine teslim mektupların da hep böyle yapardı. Son mektuplarının sahibi pek bir duyarsız çıkmıştı. Ama olsundu başka kimi vardı ki… Okumuyordu bile belki adam. Ama o yazıyordu… Elbet biri okur günün birinde dedi. Sevdaya yazılmış en güzel satırlardı onlar kendince ve niceleri gibi sahibi ölünce anlaşılacaktı değeri. Güldü kendi kendine, pek de önemsediniz kendinizi küçük hanım hayırdır dedi. Ölümün mü yaklaştı.
Akşam gün batımından hemen sonra limanın yerini sordu çaycıya… Adam kış günü kimse olmaz abla oralarda, başına bir iş gelmesin dedi. Yok yok dedi kadın birkaç kare fotoğraf çekip ayrılacağım zaten. Nedense adamın içini rahatlatmak ister bir hali vardı.
Limana indiğinde tekneler, yatlar ve bir kedi ile kemikleri sayılabilecek bir köpek dışında koca bir terk edilmişlik karşıladı kadını. Fotoğraf makinesini aldı. Biraz ürkek biraz da merakla ilerledi. İleride limanın sonuna doğru silik titrek bir ışık gördü. Korktu biraz…. Bu geceyi limanda geçirmek istiyordu o yüzden yürüdü yavaş yavaş, hiç ses çıkartmamaya özen gösterdi. Işığa yaklaştıkça limandaki balıkçı kulübelerinden birinden sızan bir hatırası geldi aklına. Barınağa doğru ilerledi. Bir cesaret kapısını çaldı, kapı kendiliğinden açıldı. İçeride gözleri parlayan bir adam oturuyordu. Önünde küçük bir çilingir sofrası vardı. Kadını bekler haliyle selamladı, buyur etti içeri. Kadın oturdu adamın karşısına. Öyle tanıdık öyle bildik düşünceli bir hali vardı ki adamın. Kadın, dinledi adamın son yıllardaki bütün hikayesini. Adamın buğulu sesi bütün gece kulaklarında asılı kaldı kadının. Kadın anlattı hikayesini… Kadının gülüşleri asılı kaldı adamın yüreğinde…
Güleç yüzlü iki dost gibiydiler, gün ağarırken sarıldılar birbirlerine. Adam bekliyordum dedi iyi ki geldin… Kadın biliyordum diye karşılık verdi, iyi ki buldum…
Kadın giyindi, tam çıkıyordu ki, adam ellerini uzattı, kadın adama baktı
Gülüşünü adamın avuçlarına bıraktı. Sen de kalsın gelirim gene almaya dedi. Adam biliyorum dedi...
Bir kutu getirdi üzerinde sanduka yazan, kapağını kaldırdı, kadına doğru uzattı avuçlarındakini…
“4 yıl önce de gözyaşlarını bırakmıştın almayacak mısın geri?”
TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.1
terk edilmiş bir sen…
havada asılı kalmış bir bana lazımsın…
kurabildiğim tek cümle…
canım, sen bana lazımsın…
yürekten gelen bir canım…
hissedilen bir sen…
sarıp sarmalanmış bir bana lazımsın…
kurabildiğim tek cümle…
canım, sen bana lazımsın…
______________________--
Tuhaf bir durum… Dün gece ayrımına varamadım... Hangisi senin cümlendi hatırlatsana...
11 Şubat 2009
NİYET
…
Yüreğini, yalnızlığını ve bir de acılarını aldı yanına bir çantaya yerleştirmeye çabalıyordu tarifsiz bir telaşla… Sanki, zaman, peşinden kovalıyordu da o evden çıkamadan geride bir şeyler kalacakmış gibi endişeli, sürekli arkasına bakıyordu.
Ne yüreği sığdı bavula… Ne yalnızlığı ne de acıları… Niyeti onları bir bavula doldurmak ve denize bırakmaktı…
Üç ayrı bavul buldu dolabında. En büyüğü aldı önüne. Acılarını en büyüğüne koydu önce taştı, yüreğini denedi olmadı, sığmadı bir küçüğüne, yalnızlık sadece ellerini sığdırdı en küçüğüne…
Karar vermesi gerekiyordu, öyle gözüküyordu ki, birini seçip en az üçe bölmesi gerekecekti bavullarına sığdırabilmesi için.
Yüreğini aldı karşınına:
Çok acılar gördüm, çok inandım, çok kırıldım dedi…
Yalnızlığını aldı karşısına:
Çok acılar gördüm, çok inandım, çok kırıldım dedi…
Acılarını aldı karşısına:
Çok yürekler gördüm kırılmış, çok yalnızlıklar gördüm kederli dedi…
Kıyamadı ne yüreğine ne de yalnızlığına ama kadın yanına almak için acılarını seçti üçünün arasında… En büyük acısını aldı kopardı ana kütleden… İki eline ancak sığdı… Tam bavula kaldıracaktı ki dile geldi acısı:
Sevmedim sanıyorsun, değer vermedim… Çok sevdim seni… Ama sen benim yanımda hep sönük, hep mutsuzdun ve ben aşık olduğum gülen gözlerini görmez oldum. Yarattığım eserden acı çeken bir heykeltıraştım sanki. Ne yapsaydım mutsuzluğunu mu büyütseydim sana baktıkça… Evet kırdım, evet gittim… Kolay olmadı yarımı bırakmıştım ama biliyordum ki zaman geçecek ve sen gene eskisi gibi gülen gözlerle bakacaktın, bir gün beni affedecektin. Ruhum o zamana kadar tutsak kalacak olsa da sende, gittim işte…
Öptü en büyük acısını… Avuçlarından yavaşça incitmeden bavula koydu. Kapağını kapadı ve gözünden sadece bir damla yaş geldi, şaşırdı…
Kalanı ikiye ayırmak yetecekti nasılsa… İlk parça biraz büyükçe kaldı diğerinin yanında… Eline aldı acısını, ortanca bavulun kapağını kaldırdı. Bir ses duydu biraz cılız… Kulak kabarttı:
Kötü bir zamandı benim için ve sen daha büyük acından sıyrılamamıştın. Ne yapacağımı bilmiyordum, korktum sanırım. Kolay olmadı gitmek, seni ilk gördüğümde, hep özlediğimi buldum sanmıştım ama korktum işte… Evet kırdım, evet gittim… Kolay olmadı gitmek senden… Hele de o zaman zaman dalıp giden, zaman zaman kahkahalarla gülen gözlerinden… Ama biliyordum ki zaman geçecek ve sen hep gülen gözlerle bakacaktın ve bir gün beni affedecektin. Ruhum o zamana kadar tutsak kalacak olsa da sende, gittim işte…
Öptü ortanca acısını… Avuçlarından yavaşça incitmeden bavula koydu. Kapağını kapadı ve gözünden sadece bir damla yaş geldi, şaşırdı…
Küçük bavulu aldı yerden, masanın üstüne koydu. Geride kalan henüz büyümemiş acısını aldı eline… Korumasızdı acısı, minicikti. Eline doğuşunu hatırladı. Bir adam vardı içini döktüğü, ilk tanıştıklarında kadın okurdu adam yazardı… Bir gün nasıl da cesaret etmişti ve iç hesaplaşmasını aktarmıştı adama, biraz çekinerek biraz korkarak… Adam, garip anlam veremediği bir cevap yazmıştı kadının iç hesaplaşmasına…
Kadın susmuştu…
Adam yazmaya devam etti kadın okumaya…
Sonra bir gün adam kadına sordu… Kadın cevapladı…
Adam sordu… Kadın cevapladı…
Hazine bulmuş bir serseri ile akıl bulmuş bir delinin konuşmasından öte değildi paylaşılanlar taki…
Adam kadına; bir gece yarısı hatta sabaha karşı;
Açtım avuçlarımı
Acılarını bırakabilirsin içine dedi
Sonra kadın;
Tamam ama korkuyorum dedi
Adam
Korkma ben taşırım dedi
Kadın
Emin misin dedi
Adam
Değilim aslında dedi
Kadın
Ama dedi
Adam
Kadını öptü… Avucuna aldı kadının ellerini…
Kadın
Karşılık vermedi ilk önce
Adam
Bir kere daha öptü
Kadın
Direnmedi
Adam
Bir kere daha öptü
…
Kadın sabaha karşı uyandığında, hemen sol yanına baktı, adamdan geriye bir avuç mini minnacık bir acı kalmıştı. Kıyamadı kadın aldı avuçlarına acıyı… Tam koyacaktı ki yüreğine, yüreği isyan etti… Tamam dedi, koşarak gitti yalnızlığının kapısını çaldı, cevapsız kaldı… En büyük acısı, bir sonra ki ve en küçüğü ile baş başaydı şimdi…
En küçük acısı susuyordu ama biliyordu kadın, konuşmayı ilk söktüğünde:
…
Kadın o sabah ağlayarak uyandı. Gördüğü rüya yapması gerekeni söylüyordu. Başında garip bir ağrı vardı. 6:30 da yataktan kalktı. Yolculuğa çıkmak için hazırlanmaya başladı… Yenilenmenin, tazelenmenin ve acıları büyütmeden denize bırakmanın zamanıydı şimdi. Yanına almak istediklerine şöyle bir göz gezdirdi. Bir de bavullarına baktı… Ne yüreği sığardı bavula… Ne yalnızlığı ne de acıları… Hiç düşünmedi… O sabah evden sadece kendini alıp çıktı…
…
Niyeti karşı kıyıya gidip kendini denize bırakmaktı…
Bir Kaçış Hikayesi
Kendimi sonsuz mavilikler vaad eden bir uçurumun kenarında hissettim bir an... Ucunda küçücük bir aydınlık vardı sadece sona kalan. Ve işte o zaman zamanı geldi artık dedim. O güneşin aydınlattığı yeri bulmak ve günü tekrar doğurmak lazım.
Hiç vakit kaybetmeden yola çıktım o sabah, henüz gün ağırmamıştı ve kuşlar bile yola çıkmamıştı. Günü doğurmak lazımdı ve ben onun doğabileceği en güzel yerlerden birini biliyordum nasılsa.
Güneş kendini gösterir göstermez, bir ağacın gövdesi aydınlandı yarım yamalak...Gülümsedi buluta...
Bir çimen ağladı güneşi görünce...
Bir çiçek başıyla selamladı beni...
Bir ara içim sıkıştı aniden. Ne güneşi gördü gözüm, ne bulutu, ne çiçeği...
Uzun ince bir yol gördüm, kapıldım seslenişine...
Baktım civarımdakilere hiç biri tanıdık değil.
Koşarak uzaklaştım oradan...
Tam bir çıkış buldum sandım, yüzme bilmediğim geldi aklıma...
Köylüler kulak verme sen sakın o sese dediler, bize de seslenir arasıra, kulak vermeyiz biz ona... Sevgi pınarını bul tek çaresi bu dediler, sevgi pınarını sordum her gördüğüme, ağlayan çınarın yanında dediler. Çok yol gittim, çok ağladım, çok korktum ama buldum sonunda... İçtim çeşmesinden sevgiyi doyasıya...
Oturup bir çay içeyim çok yorulduğum dediğim bir sırada, güneş batmak üzere olduğunu söyledi bana.Gün geceye kavuşmadan dönmek gerekirdi. Yeni düşlere, yeni kaçışlara fırsat vermek için hayatın gerçeği ile kucaklaşmak gerekirdi.
"Hayata ve kendine iyi bak... Sen bana lazımsın..."
Tanıdık bir ses tonu vardı, yumuşak insanı içine çeken...Gülümsedim... Eh be hayat dedim bu gün de mi oyununu oynayacaksın, bu gün de mi cevapları olmayan sorularımla beni başbaşa bırakacaksın. Öyle olsun...
Ben gene kaçar gelirim bir ara sana...
Güneşi ve günü doğurmaya...
Bu sefer sese doğru gitmem lazım... Hadi kal sağlıcakla...
09 Şubat 2009
UÇUĞUM
ne zaman çok korksam
Ya da ne zaman çok üzülsem derinden
Çıkar gelirsin…
Geçmişten bir izsin sen ve geleceğin habercisi…
Günlerce durursun yüzümde
Her bakışımda değer miydi diye sormalara neden olursun…
Cevap bazen evet olur bazen de sessizlik…
Bir dostun da dediği gibi
Konuşkan susuşlardır onlar...
Sen geldiğin gibi iz bırakmadan git sadece…
Biliyor musun bugün sana bakarken ne fark ettim.
Sen de acılar gibisin aslında
Üzerini kapatmaya gelmez çoğalırsın
Olmadı dolanırsın oradan oraya insanı daha da sinir edersin.
Dokunulmasın istersin,
ne pahalı bir ilaçla yamanırsın ne sarımsak çözüm olur sana.
Bir takım işkence yöntemleri geliştirenleri duymuştum sana karşı.
Sıcak tahta kaşık yöntemi, sıkıp özünü çıkartıp üzerine limon sıkma…
Ama geçmezsin…
Zamana yayılan bir iyileşme sürecini hak görürsün kendine
Tıpkı acılar gibi…
Üzerini örttüm sanırsın acının,
Arnavutköy’de bir bankta rastlarsın bazen
Bazen taksimde bir meyhanede
Yalova’da limandaki balıkçıda bir akşam çıkar karşına
Ya da ne bileyim bir çocuğun kahkahasında aniden
Sokak satıcısının sesinde...
Ne işkence edenler olur kendisine acısıyla baş edeceğim diye
Aç bırakır, susuz bırakır mesela bedenini
Sanki acıyı yaratan bedenmiş gibi
Hüzünlere gasil eder yüreğini sanki yeterince acı çekmemiş gibi
Bakışlarına bir ağlamak çöreklenir sanki bir daha hiç gülmeyecekmiş gibi
Ama geçmez…
Zamana yayılan bir iyileşme sürecini hak görür kendine acı
Tıpkı uçuk gibi…
________________________________________________________
Yüreğimin de zamana ihtiyacı var bugünlerde...
Açtığı kapıları kapatmaya ihtiyacı var tek tek...
Niyetine girmek lazım heves geçmeden...
Yalancı bahara kanıp gitmek lazım buralardan...
Hayatın kendisi bu kadar yalancıyken,
bahar yalancı olmuş çok mu...
Hayata her seferinde kanarken
Bir kere de bahara kansa yüreğim...
Göreceğiz fena mı olur, yoksa iyi mi...
Biriktirdiklerimi anlatırım döndüğümde...
Yediklerim içtiklerim benim olur.
Sevgiyle...
_________________________________________________________
(*) Yazara bu yolculuk sırasında sözlerini ezberi bildiği tek şarkı eşlik eder
Deep Purple - Soldier of Fortune
Şarkıda sözü edilen serseri kendisidir aslında
ve deli bir adam yüzünden çıkmıştır bu yolculuğa...
AFERİN
Gerçekten…
Bu haftasonu da kendini üzmeyi, kendine ağlamayı, kendine kızmayı başardın.
Aferin…
Dedi ve aynanın önünden çekti siluetini…
O gün, gün erken başlamıştı.
Değerli olmanın, özel olmanın bedeli her seferinde ağırdı ve her seferinde avucunda bir tutam kül kalırdı, gözyaşlarından bir damla düşerdi avucuna, gözlerine sürme yapardı en siyahından, acıydı, siyahtı, derindi sürmesi, öyle olmasa güzel olur muydu gözleri...
İlk değildi ki, ne çok duymuştu bu sözü.
İlk kocası mesela
Sen bana fazla iyisin demişti
İkinci kocası
Sen çok özel bir insansın
Sonra bir adam sevmişti o da seni üzmek istemem sen gerçekten değerlisin benim için demişti.
Ama hiç biri sonuncusu kadar içine işlememişti
Canımsın, canımın içisin sen, sen üzülme kıyamam, ağlama…
Değerliydi, özeldi, iyiydi, candı ve fakat fazlaydı…
Ve günün sonunda hep aynı sabaha uyanırdı.
İçinde koca bir volkan vardı patlamaya hazır o sabah…
Her zamanki gibi hazırlandı.
Aynada baktı şöyle bir kendine, saçının fönü, makyajı ve gülüşü tamamdı.
Yola çıktığında her sabah yaptığı gibi şarkı tuttu kendine
Ruhum rüyaya dalmış
Dünya uzak gerçek yalan
Sanki bir yok bir de varmış
Ben seni arayamam
Adamın son arayışı geldi aklına. Merak etmişti.
Kolay mı sanıyorsunnnnnnnnnnn
Kolaysa yan o zaman...
Yanıyor muydu gerçekten acaba dedi. Benim gibi o da yanıyor mu???
Çalan korna sesi ile irkildi. Adam basbas bağırıyordu. Kardeşim ne diye zank diye durdun yolun ortasında… Farkında bile değildi. El freni çekili bir vaziyette, bir çevre yolunda otobanın tam ortasında duruyordu öylece. Şarkı devam ediyordu…
Halimi görüyorsun
Bir şeyler yap o zaman
Sebebim var biliyorsun
Ben seni arayamam…
Yol ayrımına gelmişti İzmir yazan yöne doğru sürdü arabasını. Şarkıyı başa aldı…
Bak benden arta kalan
Biraz kül biraz duman
Ne kadar istesen de
Ben seni arayamam
…
Her yenilgide elinde avucunda kalan biraz külü yanına aldı. Bir sigara yaktı dumanı olsun d iye ve kendini onarmak için düştü gene yollara…
Bir sahil kasabasında
Küllerinden yeniden doğacaktı…
Bir sahil kasabasında
Masallara tekrar inanacaktı…
...
Kolay mı sanıyorsunnnnnnnnnnnnnnn
07 Şubat 2009
KORKAKSIN
Akşamdan akşama içerdi genellikle… Tek başına.
Bir duble hazırladı kendine suyu az…
Buzlu içmezdi rakıyı sevmezdi öyle.
Zaten babası da dememiş miydi?
Su soğuk olacak diye…
Buz bozar rakının keyfini, rakının keyfi bozuldu mu seninki hiç iflah olmaz derdi. Bir de gülerdi dolu dolu her seferinde…
Babasını kaybedeli neredeyse 20 yıl oluyordu. Askerden döndükleri gece oturmuşlardı bir meyhanede. “Gidip isteriz kızı ne diye vermeyeceklermiş benim aslan gibi oğluma demişti.” Eve gittiklerinde annesi, "kendine benzettin benim oğlumu da" deyip duruyordu. Ağlıyordu içli içli... Sarıldı anacığna "merak etme dedi hayırlı bir şey için içtik bu gece". "Hayrı batsın" dedi annesi. Güldü adam, gülümseyerek uykuya daldı aylar sonra ilk defa. Nasıl da rahat bir uyku uyumuştu o gece. Ne olurdu bir gece daha içebilselerdi... Ne olurdu sevdalısını istemek için gittiklerinde babası da orada olsaydı. Olmadı işte. Zaten ne istediği gibi oluyordu ki hayatta.
Karısı da zamansız ayrılmıştı bu kahpe dünyadan, karısını aldığı gün derin bir of çekti hayata. Bir küfür etti şöyle oturaklı… Zaten bir daha da düzelmedi araları o günden sonra hayatla.
2-3 ufak tefek kaçamak dışında başka kadın da olmamıştı ki yanında. Kadın sanki biliyormuş gibi öleceğini, sürekli dalga geçerdi adamla, benden başkası olursa yanında görürüm yukardan bozarım işinizi valla derdi. Senden sonra kimse olmayacak sol yanımda diye cevaplardı adam her seferinde kadını. Tutmuştu da sözünü, kadınından sonra kimse olmadı sol yanında.
Hayat da izin vermiyordu tutunmasına. İşsizdi, parasızdı, güçsüzdü bir kadın için. Kendi istediğinden değil valla değil. Hayat kazık atıyordu ona. Hem son girdiği işte o şerefsiz oturmasaydı karşısında, gevrek gevrek gülmeseydi her olana… Dayanamayıp ağzını yüzünü dağıtmak zorunda kalmayacaktı adamın. Patrona anlatmaya çalışırken bir de patrona girişince, mahkemelerle uğraştı aylarca. Allahtan hakimi dövmedim diye kahkaha attı doyasıya. O akşam her zamankinden fazla içti adam, bir pakete yakında sigara bitirmişti. Normalde 2 dubleyi geçmezdi bilemedin bir de tek alırdı en fazla. Adam o akşam ilk dubleyi karısı için içti, hayatın ilk kazığı değildi ama azımsanmayacak şekilde sağlam bir kazıktı. Yapılacak en güzel şey içip içip şarkılar söylemek olur sana dedi. Başladı hüzün makamındaki sesiyle avazı çıktığı kadar bağırmaya
Bir daha ayılmasam
Unutsam o günleri
Yarınları unutsammmmmmmmmm
Fazladan bir dubleyi babası için içti, biraz kederli biraz öfkeliydi, çok erken bırakmıştı onu tek başına.En çok ihtiyacı olduğu yaşı gelmişti, adam olacaktı babası gibi adam gibi adam olacaktı ki… Ulan hayat dedi zorun ne senin benimle be…
Şişenin dibini hayata içti adam o gece…
Kalleşsin ulan dedi. Kalleşsin işte o kadar. Başka da bi bok değilsin.
O gece kentin bütün sokaklarında gezdi adamın sözleri…
Duyan akşamcılar birer kadeh kaldırdılar adama saygıyla…
Hep birlikte sövdüler hayata:
Önce kurallar koyuyor, cevaplar istiyorsun.
O GECE İLK DEFA
O sabah gene uykusuzdu. Gece ikiyi biraz geçene kadar beklemişti adamın aramasını. Adam içince geç saatte mutlaka arar, uzaklarda olmanın özlemini; “Kadın özledim seni, geleceğim ulan yanına, hadi uyu şimdi” diyerek dile getirirdi... Bilmezdi adam, kadın her uyanıştan sonra bir daha uykuya yatamaz, düşlere dalardı sadece. Sabah olurdu kadın adamın geride bıraktığı saatlerde hep adamı merak ederdi. Adam bazen aramalara cevap verir, bazen de tüm gün ortadan kaybolurdu.
Kadın o sabah da içindeki korkuyla uyandı güne. Günlerdir güneşli olan havada bir gariplik vardı. Zaten adam da aramamıştı gece. Belki erkenden yatıp uyumuştur diye düşündü. Kötü bir şeyler olmadığını umarak.
İşlerini planlamak üzere masasının başına geçti. Laptop’unu açtı. Yoğun günlük programını gözden geçirdi. Ötelenebileceklere yeni tarihler girdi. Asistanına paslayabileceği işlere gerekli notları düştü. İşlerinin büyük bir kısmını asistanına bırakmış olmaktan huzursuzdu ama bu haftasonu çalışmak için uygun bir zaman değildi. Kalktı koyu bir kahve yaptı. Beklemek dedi…
Beklemek neden boğar bir insanı bu kadar…
Cümlesi bittiğinde…
…..
Kadın : Kaç uçağı ile geliyorsun???
Adam : Her zaman ki gibi 19:30 da havaalanında olurum canım???
Kadın: Bekliyor olacağım kapının diğer tarafında…
Nasıl da beklemişti boşuna. Adam gelmişti de kendini bırakmıştı aslında başka kollarda. Kadın kapı açılır açılmaz anlamıştı adamın bakışlarını kaçırmasında farklı bir suçluluk vardı. Adam öperken kadını, kadın aldatılmış yüreğini eline aldı… Ve adamın kulağına fısıldadı. “Hiç yakışmadı canım sana, hem de hiç”
…
Kadınla adam o günden sonra bir daha hiç eskisi gibi bakmamıştı birbirlerinin gözlerine…
…
Ve kadın o günden sonra hiç sevmedi beklemeyi…
…
Yıllar sonra gene bir sabah uyandığında ki bu sefer neden beklediğini bile bilmiyordu, bekliyordu kadın. Hayatında belirsizlik olduğunda hayatı duracak kadar kontrollüydü ve hayat her seferinde kontrolün onun elinde olmayacağını ona öğretiyordu. Ama kadın inatla her seferinde kontrol onda olsun diye onlarca soru soruyordu hayata, çoğu cevapsız kalan…
...
Cevapsız bir sorunun muhatabıydı o sabah ve ne olacağını bilmiyordu. Gene de sabahtan başlamıştı hazırlanmaya geceye… Kuaföre gitti. Saçını boyattı. Ağda yaptırdı. Manikür, pedikür… Klasik bir kadın telaşıydı yaşadığı. Kaç defa gitti eli telefona saymadı… Ama aklından kaç defa aynı soruyu sorduğunun biliyordu…
Bir de bu gece orada yalnız olmak istemediğini…
…
…
…
Kontrolü adama bıraktı…
…
06 Şubat 2009
KARŞI KIYI
03.10
Saat 03:10’u gösteriyordu son maili attığında…
“geldim demekle eşti arayışın
ve gittim demek kadar acıttı içimi”
Son satırlardı hayata kazınan. Kalktı masasının başından. Koridorda yürüdü yavaş yavaş.
Üstüne giyindi kadınlığını, telaşını ve sevdasını yavaş yavaş.
Aynada baktı kendine…
Saçını taradı, rujunu sürdü, yavaş yavaş…
Kadın adamla ilk karşılaşmalarında en güzel haliyle olmak istiyordu. Hazırlandı o yüzden yavaş yavaş. Zamanı durdurmak ister bir hali vardı. Kapıyı kapadı. Kilitledi yavaş yavaş
Merdivenlerden indi. Telaşsız ve sakindi. En az 1 saatlik bir yolu vardı. İki saat önceden çıkmıştı yola, sevdiği adama giderken zamanı olsun istiyordu. Direksiyona oturdu.
Arabayı çalıştırdı. Radyoda bir kanal buldu. Koyuldu yola yavaş yavaş.
Yol boyu düşündü kadın, daha ilk karşılaşmalarıydı ama ne çok şey yaşamışlardı anlarda…
Korkuyordu kadın, anlar kadar güzel olmazsa karşılaşmaları diye ve yavaş yavaş yol alıyordu bu düşüncelerle…
Limana geldiğinde, arabayı park etti. Arabadan inmeden önce saatine baktı. En az 20 dakika vardı. Ne demişti adam, 20.40’da orada olacakmış. “En erken böyle gelebiliyorum yanına. Çok kalayım istiyorum yanında.”
Kadın çay bahçesindeki boş masalardan birine geçti, limanı görecek şekilde oturdu ve bir çay söyledi. Çayı şekersiz içerdi ama gene de karıştırdı yavaş yavaş…
Uzaktan çok uzaktan gördü önce, yakınlaştıkça, hızlanmaya başladı yüreğinin atışları.
Adam binmiş miydi o gemiye onu bile bilmiyordu aslında. Son konuşmalarında
adam geleceğim demişti. “Bekle beni, geleceğim.” Kadın da “Bekliyor olacağım karşı kıyıda demişti.” Adam duymuş muydu bilmiyordu. Bir daha da hiç konuşmadılar adamla bu konuda. Çayından bir yudum daha aldı biraz telaşlanarak. Gemi yanaşınca limana, kadın kalktı hızlı hızlı yürüdü limana doğru. Yaklaştı karşılama kapısına saatine baktı 20.40’tı. Tam saatinde yanaşmıştı gemi.
Kadın karşılama kapısının ardında bekledi…
Kadın kapıda bekledi…
Kadın adamı bekledi…
Kadın bekledi…
…
Kadın hızlı hızlı yürüdü arabasına
Zamanı ileri almak telaşı sarmıştı kadını.
Arabaya bindi. Hem ağlıyor hem de sövüyordu hayata…
Söz vermiştin dedi...
Hayata kazıdığı son söz de bu oldu.
…
Adam ertesi gün gazeteyi açtığında başlığa takıldı önce
“Yalova – Bursa yolunda beklenmedik bir kaza”
Haberdeki her ayrıntıyı okudu defalarca…
Oturdu olduğu yere. Bir sigara yaktı. Derin bir nefes aldı.
Gemiden inmeye cesaret bulamadığına artık daha fazla yanacaktı.
_______
05 Şubat 2009
ÖRTÜ
YOLCULUK
Yüreğimde bir sızı kalacaktıysa da
Gelmediğin için değil
Gelip de gittiğin için olsaydı bari...
Tutacağım elini
Son sözlerin mi olacaktı yani.
Sana inanmışlığın hüznü
Son aldanışın eseri şimdi
Ben sana sevdalandım
Sana sarıldım
Seninle uyudum sanıyorsun
Sen daha anlamıyorsun
Ben bendeki seni sevdim en çok
Ellerini tutacağım demiştin
En büyük acın içinden çıkıp da
Ben sen de yok olma pahasına
Senle bakacağım yüreğinin derinlerine
Acının yokluğu geride koca bir
Ama gene de geleceğim sana
Tutacağım elini
Seveceğim yüreğini
Bilsem de aslında senin için
Karanlıkta bir yalnızlık duygusuyum sadece
Ve bilsem de aslında sen bana değil
Sendeki bana sevdalısın
Boş ver sen bana bakma
Kırsam da kırılsam da
Sürse de bir gün bir gece
Gene de geleceğim yanına
Tutacağım ellerinden
04 Şubat 2009
VERTISUS
Kadın masasının başında son katılacağı kongre bildirgesini hazırlarken, konuşmaları geldi aklına:
...
- Sana geleceğim bu gece
- Hem de bu gece nasıl olacakmış o
- Bulduğum ilk araçla
- Zaten gecenin bu yarısı kesin bulursun bir araç
- Koşarak gelirim ben de…
...
Ertesi gün gelen maille adamın ne kadar ciddi olduğunu anlamıştı. Lütfen Ciddiye Alın başlığındaydı... Sevdiği adamdan geliyordu. Heyecanla maili okumaya başladı. Sevgilisi gene harika bir öykü kurgulamıştı. Sevdiğine Koşan Adam – Vertisus adında. Ve bir link vardı mailin sonunda. www.sevdiginekosanadam-vertisus.com.tr İnanamadı. Linke tıkladı. Adam yola çıkmıştı o sabah. Yıllık izninden 10 gün almıştı. Üzerindeki tişörtte SANA GELİYORUM… yazıyordu. Deli demişti içinden. Serseri…
…
Yola çıktığının 5. günüydü
Sabah haberleri sevgilisinden bahsediyordu.
Kadın adamın açtığı bloga kendi düşüncelerini giriyordu fırsat buldukça.
O sabah şöyle bir not düştü tarihe…
"Haberin geldi… 72 saate kadar burada olacakmışsın. Görmelisin yüreğimi, hızına erişemez oldum. Ellerim ayaklarım telaşta… Nerede duracaklarını bilmiyorlar haberin geldiğinden beri dağınık şimdi tüm düşünceler…
…
Gelmesine kırksekiz saatten az bir süre kala telefon acı acı çaldı, yüreği hop etti kadının.
"Yakınınızmış cep bilgisayarında sizin adınız kayıtlıydı o nedenle aradık. Gelseniz iyi olur…"
“Doktorlar aradı. Önce inanamadım olduğum yere yığıldım kaldım. Canım ya İstanbul’a kadar gelmiş. Taksim’de kısa boylu, çelimsiz, cılız bir adam kollarından tutup sarsmış. Görgü tanıklarının söylediği bu… Birden çıkmış karşına adam sabah sabah. Adam koşarak uzaklaşmış sonra... Bizim ki yığılmış kalmış sokağın ortasına. Çevreden görüp de hastaneye kaldırmasalar…”
Ağlamaya başladı kadın kelimelerin ortasında. Deli dedi… Koşarak sevdiğine gitmek ancak bir delinin işi zaten. Kadın bu düşüncelerle hastaneye vardığında...
…
…
…
03 Şubat 2009
EMİR
02 Şubat 2009
SÖYLE
sen düşününce geçmişini
yaşadım yeterince diyor musun
ve hayalini kurunca geleceğinin
sen olabilecek misin yüreğinden geçtiğince
ölürken sevecek misin kendini gerçekten
ve seni uğrulayanlarla birlikte
helal olsun diyebilecek misin kendine inanarak
kendine gerçeği itiraf edebilecek misin yani
biraz yalansız
biraz acıtarak
gidebilecek misin bu dünyadan
geride bir sen bırakarak
DÖRT DÖNDE ... hehe
Bazı sorular sordum kendisine mime dair, kafama göre takılma konusunda izin çıktı bana. Başlıkta ola ola bu oldu sonunda...
Bir de 100 verdim kendime, soruların hepsine bir cevabım var diye...
Bazı bloglarda okurken sorulara cevaplar vermiştim, cevaplarım dün neydi bilmiyorum ama bugün böyle…
Yaptığım 4 iş...
~ Konuşmak işim gereği
~ İkna etmek huyum gereği
~ Sevmek yüreğim gereği
~ Kazık yemek doğam gereği
Defalarca izleyebileceğim 4 film…
Beenmaya burada sana özel not:
elma diyorum başka da bir şey demiyorum.
Yaşadığım 4 yer...(5 olsa…)
~ Eskişehir
~ İstanbul
~ Joannesburg (ilk okuduğum kitabın galiba 7 yaşındaydım kahramanı zenci çocuk burada yaşıyordu. Ben o gün bu gün orada yaşarım.)
~ Küba (Siz ne derseniz deyin ben bir önceki hayatımda burada yaşadım.)
İzlediğim 4 Tv programı...
~ 4 kere kadar seyretmişliğim vardır Sex and The City’i.(Utanmaz bir daha da seyrederim. Bir kere fena halde ayakkabı düşkünüyüm bu bir, ikincisi kadın yazıyor, üçüncüsü dostluk her şeyin ötesinde, dördüncüsü özgürlük içimizde J)
~ Grey’s Anatomy
~ NCSI
~ House
Tatil için gittiğim 4 yer...
~ Her yere gidebilirim… Dağa… Denize…
~ Çeşme
~ Uludağ
En sevdiğim 4 yemek...
~ İlla da annemin zeytinyağlı sarması olmadı şuşumunki…
~ Karnıyarık – Pilav – Cacık (bu üçlü ayrılmaz onlar tek bir yemek aslında)
~ Leyla ablanın mantısı bol sarımsaklı olsun lütfennnnnnnnn
~ Denizden babam çıksa yemem ama her türlü deniz canlısı-cansızı yanında rakıyla…
Hemen şimdi olmak istediğim 4 yer...
~ Bir arabanın içinde yağmur yağarken müzik dinlemek ve güneye doğru gitmek
~ Dostlarla bir şarap evinde
~ Aydın Boysan’lı herhangi bir rakı masasında babam da yanımızda olabilir mi?
~ Bir adamın yüreğinde, aklında, hücrelerinde
Bir yağmur damlası olsaydım düşmek isteyeceğim 4 yer... (tek yer olsa…)
En çok bir yüreğe düşmek isterdim içindeki umut filizlensin diye
Şimdiden cevaplarını tahmin ediyorum ama şaşkınkova buyurun canım ilk miminiz hayırlı uğurlu olsun. Hadi şaşırt beni cevaplarınla...
01 Şubat 2009
SABAH SABAH
Sabah sabah acıyla uyandım güne… Oysa ne güzeldi gecemiz. Sen hiç olmadığın kadar anlayışlıydın bana. Hatta bir ara kalkıp masayı toplamama bile yardım ettin. Bir tuzluk taşıdın ama olsun… Dışarıda yağmur yağıyordu. Loş bir ışık eve huzur veriyordu her zamanki gibi. Evdeki mumlar titrek ışıklarıyla eşlik diyordu gecemize, garip bir tedirginlik vardı mumların ışığında. Fonda o hep tanıdık tını…
Mutluydum ben ve sen hiç olmadığın kadar yakındın bana. Yüzümü okşadın önce, elimi tuttun sonra ve ayağa kaldırdın beni. Sıkıca belimi kavradın ve başladık dans etmeye. (*)
Teninin kokusunu çektim içime. Sen baktın gözlerime. Şarkıyı mırıldanıyordun belli belirsiz. Sonra döndürüyordun beni defalarca. Bir şey söylemek istiyordun da sanki sözcükler çıkmak istemiyordu. Müzik bittiğinde beni şöyle bir döndürdün etrafımda. Kendine çektin sonra. Hiç öpmediğin gibi öptün beni.
Bir şey olacaktı o gece ben hissediyordum,
sen biliyordun.
Ama geciktiriyorduk her ikimizde…
Oturduk koltuğun köşesine. Sen sarmaladın beni kollarınla sanki son kez sarılıyormuşçasına. Öptün öptün öptün saçımın her telini. Parmaklarımı, tenimi. Bakışlarını kaçırıyordun hissettim. Sırtımı sana yaslamıştım. Güven duymadığın anlar vardır ya… Hani derdin sen bana
“Bir şey söylemene gerek yok, sen gel yaslan bana.
Ben senin limanınım bunu hiçbir zaman unutma”
Yok bu sefer öyle güçlü durmuyordun arkamda. Hatta kendi bedenimi taşıyabileyim diye geriye atıyordun bedenini usulca. Hem anlaşılmasın istiyordun hem de fark edilsin. Nasıl olacaktı ki bu söylesene bana. Sonra sen yüzümü yüzüne çevirdin. Baktın gözlerinle söylediğini ben anlatayım diye yalvardın bana. Bildik bir cümle döküldü dudaklarından belli belirsiz. “Sen çok iyisin… Sen bana karşı her zaman sabırlı, her zaman anlayışlıydın” Sustum sadece ve susmanı diledim sessizce. Sen sustun. Bir şey söylemeyecek misin dedin. Hiçbir şey söylemeyecektim.
Ama içim haykırıyordu avazım çıktığı kadar. Bağır bağır bağırıyordum ben sana. Ama kıyamazdım ki sana. Sesimi yükseltip incitemezdim ki erkeğimi. Sustum. Bir an önce o kapıdan çıkman için yalvarıyordu gözlerim.
Sen fark etmedin ama o son bakışında: Elimi tuttun, avucuma bir şey bıraktın. Al bunu koy yüreğine dedin. Unutma beni. Öyle parlaktı ki o anda ne olduğunu anlayamadım. Aldım yüreğime koydum. Bir ağrı saplandı anlayamadım. Ben acının nerden kaynaklandığını bulmaya çabalarken…
Çıktın.
Sen gidince mutfağa attım kendimi, bulaşık yıkadım önce, sonra mumları söndürdüm ve ışığı açtım en parlak haliyle. Etrafı topladım. İçimdeki sesi duymamak için müziği en sonuna kadar açtım. Geceydi, geç olmuştu ama umursamadım. Neden sonra anladım, avucuma bıraktığın her neyse yara açtı içime. İçimde açılan yaranın çapı küçük olsun, yüzeysel olsun bir de çok acıtmasın diliyordum sadece.
Öyle olmadı…
Günler geçtikçe derinleşti yaram.
Acısı oturdu yüreğime.
Yüreğim atmadı sonra bir ara.
Kanım çekildi.
Günlerce yatağımdan çıkmadan bekledim sessizce.
O günden sonra…
Sesin sesime değmedi…
Yüreğin yüreğime…
Tenin tenime…
Günler sonra bir sabah uyandım ben içimde tarifsiz bir acıyla
Ne oldu, bu da nereden çıktı derken
Bir şiir geldi aklıma
“Eski bir aşk,
yeni bir ayrılıktır her zaman.
Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır;
kimse bilmez be canım
bir yara bir ömrü nasıl kanatır” (**)
_________
Fotoğraf
(*) Dans müziği için James Blunt - You're Beautiful' u dinleyebilirsiniz. Evrenin Ritmi'nde 105.
(**) Yılmaz Odabaşı – Bir Aşk Yara
BİR DÜŞ GECESİ (*)
Yağmur yağsa deliler gibi, biz hiç konuşmasak, tutmamış olsak ellerimizi.
Hatta ikimiz de adı konmamış bir sevdanın içinde olsak.
Ben arabayı kullanırken sen yanımda otursan öylece… Yağmur yağsa üstümüze. Biraz ürkek biraz hızlı araba kullandığım için sen tedirgin olsan. Ağzından çıkabilen tek kelime dikkat et olsa. Radyo da kanal çekmese… Sen sinirlensen bir sigara yaksan ikimize… Yağmur giderek hızlansa… Sonra kaysa arabamız yağan yağmurdan, çarpsak bir ağaca ve kentin ışıkları çok geride kaldığı için çalışmasa telefonlarımız. Bize bir şey olmasa ama arabamız çalışmasa… Yürüsek ormanda bir süre, bir kasabada bir bara denk gelsek. Girsek içeri. Çekici sabaha gelirim dese. Biraz şoktan biraz da sinirden votka shut atsak seninle.
Üçüncü shutta fark etsek konuşmadığımızı ama söylemek istediğimiz çok şey olduğunu… O sırada bir şarkı çalsa sözlerini yarım yamalak bildiğin. Ben sana eşlik etsem, sesimin en mutlu tonunda. Gülmeye başlasak ve sen ilk defa gözlerimi fark etsen o gece. Bardaki diğer müşteriler eşlik etse bize... Sen ve ben barın üstüne çıkıp şarkı söylesek avazımız çıktığı kadar… Detone olsak ama umursamasak… Sadece gülsek beraberce… Ben ilk defa gülmenin sana ne kadar yakıştığını fark etsem… Sonra sen elimi tutup beni aşağıya indirsen… Dışarıda yağan yağmura rağmen arabamıza gitsek... Yağmur hiç durmadan yağsa o gece… Güneşle uyansak güne… Bakışların düşümdeki gibi olsa, gözlerin gözlerimi o sabahtan sonra hiç bırakmasa…
Olmaz mı?
______