En Uzun Gece

21 Aralık üzerine... 

Nedir en uzun gece? Ne zamandır? Bu sorulara uyandım bu sabah. Kendi kişisel tarihimin... "evet canlı bir tarih sayılırım, dile kolay 50'ye kaldı 3-5 ay. Yarım asırlık insanım yahu. Valla tuhaf bir duygu. Sorsan ne ara yaşadım, şöyle bir dönüp baksan neler neler yaşadım."

Bak ya gene cümlenin başı kalmış bir yerlerde, iç ses ele geçirmiş tarihe ışık tutacak yazımın akışını.

Nerede kalmıştık?

Pardon ya hiç başlayamamışım ki ben.

En uzun gece... Düşününce;

Hatırladığım en uzun üç gecemin ikisi; endişeli ve sabaha çıkacak mıyım? sorusu ile geçmişti. Diğeri babamın geçen yıl rahatsızlandığında yaşadığım, endişeli, her şeyi doğru mu yapıyorum ve elbette lütfen bu gece böylece gelip geçsin ve bitsin duygusu ile sarsıldığım anlara götürüyor beni.

İnsan tuhaf, zeytinliği düşünüyordum oysa bu sabah, ağaçları düşünürken, uzayıp giden bir konu düşüverdi orta yere. Zeytinden oraya nasıl geldim dedim. Aslında belki de hep oradaydı, zeytin kaçmaya çalıştığım ara sokak. Gel gör ki mahalle labirent. Dolaşıp dolaşıp aynı yere çıkıyorum. Gibi. 

Nerede kalmıştık?

Pardon başladığımı bitiremeyecek kadar karmaşık zihnimi döktüm masaya. Ben takip edemiyorum, okuyan da takip edemeyecek haliyle. Ünlü bir özdeyişle devam edeyim öyleyse "little little in to the middle", eh bu da böyle bir yazı olacak belli. 

Bak Şaşkın olsa hemen bir açıklama girer, güldürür, düşündürür, ille bağlardı konuyu isabetli bir yere.

Bense geziniyorum, Levent gibi, hikayenin aslını astarını anlayan olmadı. Tarık hikayenin iyi karakteri mi? Belki de kötü?

Şimdi de soru şu?

Mutlak iyilik ve kötülük yoksa, neden bir hikayenin iyi ve kötü karakterleri var, neden iyi polis kötü polis var, neden? Kime göre iyi, neye göre kötü?

Fark ettim ki, -sen ulu kişilik, ilk sen fark ettin zaten- karşıtlık olmadan kavramları bir yere koyamıyor akıl. Güzeli çirkinle tanımlıyor, iyiyi kötüyle.

Uzunu kısayla.

Olacak hissediyorum, uzun gece ile başlayan düşünce yolculuğum kıyıya yanaşıyor.

Kıyı dedim de,

İstanbul güzeldi be! Valla bak. İstanbul bir kere.

Nerede kalmıştık?

Sen nerede kaldın acaba?

Okurken yani, nereye takıldın kaldın?

Ben şu uzun gecelerden birinde kaldım, öyküleştirsem ne güzel olurdu. Belki bir yerde öyküsünü yazmışımdır.

Öykü Tadında yazılar yazmayı özledim.

Geçen denedim, fena da olmadı hani.

Küçük İskender, Bir Nedeni Yok Yalnızca Öptüm'de

"Dünyanın en uzun gecesi 21 aralık değil, beni terkettiğin gecedir." der.

Bence de dünyanın en uzun gecesi değildir, 21 Aralık. Hatta bir tarihi de yoktur. Hissi vardır.

En uzun ilişkinin, en uzun günün, en uzun gecenin... Hepsinin sende bıraktığı o "hiç bitmeyecekmiş" hali var ya, o en uzunu yaratan hal...işte bir tek o kalır elde gibi geliyor bana. Çünkü bana gelmesi demek insanlığa gelmesi demek. Genelleme için lütfen bana, güncelleme için daha yukarılara müracaat ediniz. Bu arada sırayı da bozmalayım lütfen.

Ahkama gel. Dur orada. 

En uzun ilişki yıllarla ölçülmez (mesela...)

Sağdan devam et;

En uzun gün saatlerle

Köşede bekle;

En uzun gece dakikalarla, ölçülmez.

Hafif başını sola çevir, şimdi oku bakalım: 

Sende kalanı alır koyarsın tartıya...Kefesi almaz o ayrı. Koyarsın ama. Ağırdır. Duygusu yani. 

Nasıl kestim ahkamı, tam kıvamında. Eee laf ağızdan bir kere çıkar, dedik bir kere, bugün ortaya serpme, azıcık da karışık. 

O duygunun öyle bir yerinde "oh" vardır ki, çıkarken sarsılır bedenin. Oh be "Kurtuldum"dur çünkü. "Bitti'dir" ve belki de en çok "Şükür'dür"

Nefesin değerini öğretir sana. Kıymet bilirsin. Sarılırsın, kendine, sevdiğine, seni o geceden alıp çıkarana. Mucizelere inanırsın. Mucizeler seni ayakta tutmuştur çünkü, bugün buradaysan, sensen, olmuşluğundan memnunsan biraz da böbürleniyorsan, ne güzelim be diye... payı vardır mucizelerin. 

Şimdi yazarken fark ettim ki, bir gecem daha var öyle uzun, ama öyle uzun ki, sabahı yok. Ertesi yok. Öyle uzun ki... 21 Aralık dile gelse, o geceyi anlatır. Ben de uzun muyum be der? Sen bir de Evren'in yaşadığı o geceyi duy, dinle.

Sonra dediğine utanır Aralığın yirmibiri,  çünkü Ahmet'in de, Ayşe'nin de Ali'nin de, Meltem'in de uzun olmuştur geceleri.

Basit bir hesap yapmaya çalışsak. 

Google için basit benim için büyük bilgilere ulaşmak için; soruyu yaz, entere bas: 

Dünya ne zamandır var; 4,5 milyar yıldır.

Bir yılda 365,256 güneş gün var. Hani artık martık oluyor, 4 yılda bir, işte o mevzu.

İlk insan ne ara yaşadı varsayılıyordu sorusunun da cevabını bulalım ve yapıştıralım.

"Dünya'da ilk olarak yaklaşık 50.000 yıl önce gezindiler. Populasyon Referans Bürosu (PRB) tarafından yapılan tahminlere göre, o zamandan beri türümüzün 108 milyardan fazla üyesi doğdu."

Hesaplayabilen varsa beri gelsin. E ortalama 5 en uzun gecesi olsa bir insan evladının... Yok yok bu hesaptan da çıkamam ben.

Şairin de dediği gibi, dünyanın en uzun gecesi 21 aralık değildir, 

devam eder şair "Beni üzdüğün, yorduğun, yıprattığın gecedir." diye. 

Fonda; Mercedes Sosa - Gracias A La Vida

Nasıl da yakışıyor geceye. Çalıyor içli içli. 

Çünkü uzun gecelerde, üzülür insan dünyalar kadar, yorulur kemikleri ağrıyana kadar, yıpratır kendini etleri lime lime oluncaya kadar. Çünkü insan en çok böyle zamanlar hisseder saniyeler de zamana dahildir, kovalamaz yelkovan akrebi, ondan durur saatler gecenin bir vakti. Uzar gece olmaz sabah. 

Eeee nerede kalmıştık?

Aaa hatıralarım sahi: 

Teşekkürler hayat...

Fotoğraf / Berlin, 2021, Holokost Anıtı