Yine Güzel Bir Pazar

Bu sabah gazeteleri şöyle bir okudum. Ardından dışarıda yapılacak pazar kahvaltısı için hazırlığımı tamamlamıştım ki, telefonum çaldı. 10 dakikaya kadar sendeyim. Ben zaten hazırdım: son bir aynada kendine bakış ve işte günü karşılayan bir çift gülümseyen göz.

Özlemişiz. Laf lafı açtı. Yeni keşfedilen şarkılar ve şarkıcılar paylaşıldı. Günlük olaylar ve yalnızlıktan dem vurmalarla gidilecek yere varıldı. Güneş gören masa beğenildi. Baş köşesine kurunuldu. Tabaklar alındı. Açık büfenin önünde duruldu. Yiyeceğimiz kadar kahvaltılık tabağa yerleştirildi ve masada sohbet kaldığı yerden devam etmeye başladı.

Daha birinci lokmalar çiğneniyordu ki, burnumuza çarpan kokusu ile yanımızdan geçen sarışın kadına dikkat kesinildi. Nasıl da keyifsizdi. Kucağındaki ufak kız çocuğu ile eline yapışmış olan erkek çocuğun ağırlığından iki büklüm olmuş sırtındaki yük hissedilir derecedeydi. Adam elinde araba anahtarı ile dünyanın bütün yüklerinden kurtulmuş hafifliğinde uçarak yanımızdan geçti. Kadın çocukları ile bir oturma düzeni kurmaya çalışa dursun adam açık büfeden tabağına muhtemelen bir haftalık yiyecek stoğunu almak konusunda ciddi bir projeye girişti. İkram defalarca kalkıp istediğin kadar almaya müsaitken, adamın tabağını neredeyse devrilecek noktaya kadar doldurmasına şaşkınlıkla bakınıldı. Oluşan katlı kule takdire şayan bir mimarlık projesi olarak hafızalarda yerini aldı. Yüne de kıtlıktan çıkmış bir halleri olmadığından da davranışa bir anlam verilemedi. İnsanın göz doymasının, mide doymasından daha önemli olduğunun bir kez daha altı çizildi. Nefsin körelmesi direk gözle ilişkilendirilmeliydi belki de ki; bu konu da masaya yatırılıp tartışıldı. Konu benim ayakkabılara gelince, meselenin nefisle değil ihtiyaçla ilgili olduğu kararında ısrar edildi. Üstelik siyah bir ayakabım bile yoktu. İnsanın kankası ile tartışması da pek bir güzeldi. Hemen haklılık payı kartı ile ihtiyaç pekiştirilebilirdi.

Yan masamıza gelen çift daha sabahın ilk saatlerinde kırgın ve sinirliydiler birbirlerine. Bakışlarında, hareketlerinde ve suskunluklarında bile hissetmek mümkündü soğuk rüzgarları. Az ötemizdeki oyun parkında sürekli kaydıraktan kayıp, kendini yere yapıştıran çocuğun anne ve babasının dikkatini çekmek üzere yaptığı onca can acıtan davranışa, kafasını tabağından kaldırmadan tepki veren anne babanın bıkkınlığdı en çok ilgimizi çeken. O çocuğa koşup sarılma ihtiyacı hissecek kadar içimde yandı bir yer. Ama bunu engelleyen iç sesim, içinde olmadığın hayatlara müdahale etme dedi. Duydum ve dinledim. Yangımı soğuk bir bardak suyu kafama dikmek suretiyle dindirdim.

Aklıma paradigma felci yaşadığı ânı anlatan Amerikalı eğitmenin gözleri ve sözleri geldi:

metroya binmiş, günün yorgunluğunu atmak üzere elime aldığım kitabı okuyordum. Kitaba öylesine dalmıştım ki biri erkek biri kız, 9-10 yaşalrındaki iki çocuğun bağıra çağıra söylediği gospel ile irkildim. Uzun süre babalarının onları susturmaları için dik dik baktım. Adam dalgındı, bense giderek öfkeleniyordum. Nasıl olur da bir baba çocuklarıyla ilgilenmezdi anlamıyordum. Sonunda dayanamayıp, biraz çocuklarınızla ilgilenir misiniz? Burada kitap okumaya çabalıyorum, dedim. Adam kafasını olabildiğince sakin ve yavaş kaldırdı. Başka bir alemden bakar gibiydi. Sesi neredeyse çıkmayacaktı, gözleri kan çanağıydı. Biz cenazeden geliyoruz. Çocuklar anneleriyle vedalaştıkları andan beri, bu şarkıyı söyleyip duruyorlar. Sanırım zamanla onlar da atlacak, dediğinde içimin titrediğini hissettim. Önyargım beni tokatlamıştı. Özür diledim. Çocuklarla birlikte bağıra çağıra o şarkıyı söyledim.

Eve geldiğimde, bir önceki yazıma gelmiş olan yorumları yayına verdim ve onlara yorum yazdım. Olan biten hep aynıydı. Ait olmadığımız yaşamlara ilişkin fikirler gelişriyor ve bunları gördüğümüz pencereden algıladığımız şekliyle yansıtıyorduk. Anlatmak istediğimiz, karşımızdakinin anlayabildiği kadardı. Bazen bizim de pek doğru kelimelerle ifade etmediğimiz anlar olabilirdi. Ama önemli olan konuşmaktı, paylaşmak ve gördüklerimizi ynasıtabilmekti. Haklısı, haksızı yoktu. Durduğumuz yerden gördüğümüz tablolar vardı. O tabloyu yapan olmadığımız sürece, tablonun neyi ne kadar anlatmak istediğini de, ancak neyi ne kadar anlayacak alt yapımız, birikimimiz ve bakış açımız varsa işte o kadar anlayabiliyorduk.

Gün güzeldi. Dinlenmek ve güneşin ısıtan ışınlarından faydalanmak gerekti. O nedenle az sonra L koltuğuma uzanıp, Ledisi dinlemeye koyulacağım. Geriye, bana uzak diyarların hayallerine sarınıp düşlerin beni çıkarttığı yolculuğun keyfini sürmek kalacak. Belki akşam saatleri o keyfi, eğer olur da kelimelere dökmeyi becerirsem sizinle de paylaşacağım. Şimdilik günden ve kendimden beklentim budur. Hepinize keyifli bir pazar dilerim. Fotoğraftaki tostun öyküsünü ise başka bir pazara erteledim. Şimdilik göz süzmekle idare ediverin.

Kimse Kusura Bakmasın

Dünden beri yazıp yazmama konusunda düşünceliyim aslında. Sebebi de şu ki; ben kişisel olarak giyim kuşama karışılmasının, tek tipleştirilmenin  -her anlamda- yaratıcılığı öldüreceğine, zenginliğin -maddi değil elbet- çeşitlilikten geleceğini savunmuşumdur. Bu şartlar altında bakıldığında başörtüsü bayrağının geldiği son noktada, Başbakan'ın ‘Kadının Güçlendirilmesi ve Beşeri Güvenliğin İnşası’ konulu forumda başı açıklara çıkışması konusunda, yani hak savunma konusunda iki çift laf söylemezsem -başı açık olarak, cevap hakkı doğuyor değil mi- kendime daha sonra çok kızacağım. 

Savunulması istenen söz konusu hak, bir bayrağa dönüştürülmek isteniyorsa, söz konusu hak, baskıya varan bir yapıyla mahallede huzursuzluk yaratıyorsa, durup düşünmek gerekmez mi? Neyin hakkı, kimin hakkı diye...

Başbakan Tayyip Erdoğan, kadınları, genç kızları, kılık kıyafetine göre, inancına, aidiyetine veya aile yapısına göre üniversite eğitiminden mahrum bırakmanın, üniversitenin özgürlükçü niteliğini aşındıran ilkel ve gerici bir tutum olduğunu söyledi.(*)

Kimse kılık kıyafetine göre, inancına göre, aidiyetine veya aile yapısına göre üniversite eğitiminden mahrum bırakılmazdı, eğer o kılık kıyafet siyasete alet edilmese, bir bayrağa dönüştürülmese ve 'eğer taraf değilsen bertarafsın' ile sindirilmeye çalışılmasa. Gelinen noktada dini inancından dolayı mağdur olanlar vardır elbet, ama bunu gene o dini inancı bir kıyafet olarak üstüne giyip, o kıyafetin altında türlü ahlaksızlığı özgürlük olarak tanımlayanlar yaratmışlardır ki bu noktada onların hakkını savunamayacağım, kimse kusura bakmasın. Yozlaştırılan, içi boşaltılan bir inancın savunucusu olmayı kabul etmediğim için de kimse benim kişisel hak ve özgürlüklerin savunucusu olmadığım sonucunu çıkartmasın.

Dini inancını yerine getirmek konusunda bugün gelinen noktada bile, samimiyetini, saflığını ve dürüstlüğünü koruyanlardan da bu anlamda özür dilerim, onların da bu oyuna istemeden dahil olduğuna dair endişemin altını çizerek. Affetsinler, ben dini kıyafet olarak giyenlerin oyununa dahil olamayacağım. İnancımı, bana öğretildiği gibi, Allah'la kul arasında bırakacağım.

Haber

(*) İlgili haberden alıntı.

Görsel

Bu Hafta Ben ya da Yüreğimden Kalkan Yü(re)kler

Pazar günü kendimi şımartmak zannettiğim abartmalarım, haftanın koşuşturması içinde eriyip nerelere gitti bilmem ama ben kendi farkındalığım ile ilgili ciddi yollar kat ettim. Yükseklisans bittiğinden beri duyduğum, şu doktorana devam et cümlesini daha sık duydum bu hafta mesela. Affetmek ve meraklarını gidermek konusunda yılların bir önemi olmadığını da gördüm. Yıllar geçse de üstünden, bu kalp seni unutur mu'nun cevabından artık eminim. Kendi gömümün sıklıkla akla ziyan hallerde karşıma çıkışına da bu anlamda çok şaşırdığımı söyleyemem. Affedilmek istiyordu(m), affedilmek ve bildiğim/nden emin olmak. Biliyordum, beni hep sevmişti. Ve hissediyordum artık affedebilirdim. Yüreğimin reflüsü zaman zaman nüksetse de, farklı farklı sebeplerle, o ana eksendi. Öyle sanıyordum.

Bu hafta o koşuşturma arasında beni durduran bir maildeki kelimelerin sahibi kız çocuğunun yürek atımlarında kayboldum. Kendim gibiydi. Arayışı, inanışı, aldanışı, tıpkı ben. Sonuçları açısından acıları ve ağırlığı herkesin kaldırabileceği kadardı. Ben ağırlık kaldıramıyordum. O bir dünya şampiyonası yapılsa açık ara farkla birinci olabilirdi. Yüreğim sıkıştı okuduğum her satırda. Kendimle özdeşleşen yerlerinde aklımın geçmiş zaman koridorlarında dolaşmasına engel olamadım. O koridorlar karanlık ve silinmesini istediğim hatıralarla doluydu oysa. Karşıma her dönemeçte aynı yüzün, ismin ve sesin çıkıyor olması bir tesadüf değildi. İçinde saklı anlamı bulup çıkartmak, kendi gömümle helalleşmek gerekliliğini vurdu durdu yüreğime. Yapabildiğimden çok emin değilim. Ama artık çok yaklaştığımın farkındayım. Yüreğim; uzun soluklu bir nefes alışa saklı zaman fakiri  aşkın kanatlarında süzülüp duruyorken, ve üstelik dingin bir hayatın kapılarını oldukça huzurlu ve mutlu arka bahçelere açıyorken, içimde yıllar öncenin hayallerinden arta kalan bir parçanın köhnemiş bir sandal edasıyla yürek üstünde kalmaya çabalamasına kaldırma kuvvetimi çekivermek istedim.  Unutmak mıydı yaşadığım, yoksa hatırlıyor muydum gün be gün...

Başarı ile tamamlanmış bir tetkikçi görevi sonrasında duyduğum, dikkatin ve özenin benim ayrılmaz bir parçam oluşunun, ardından gelen iki günlük eğitmenliğimin %90 oranında memnuniyet ile tamamlanmış olması ve ardından duyduğum "varoluş amacını artık sorgulama, sen anlatmak için doğmuşsun"suna benzer söyleyişlerin kulağıma değil de, yüreğime yer edişindeki saklı gururumu okşadım. Kendimle barışmaya başladığım ilk günü hatırlamıyorum. Farkına vardığım değerlerden biri kendimim ve bir de farkında olduğum bir durum var: Kendime yeniden bir yol çizmek için o kadar da geç kalmış sayılmayabilirim.


(*) Görseli internette gezinirken bulmuşum, not etmemişim ne yazık ki...

Dikkat Dağınıklığı, Kafa Karışıklığı, Yürek Reflüsü

Uzun zamandır alışageldiği üzere, keyifli pazarlar sunuyorum kendime. Bu pazar da güzeldi. Güzeldi çünkü sadece bana ait bir zamanın, mekânın ve coşkunun orta yerine bırakmıştım yüreğimi. (mıştım, çünkü sanmışım.) İstediği gibi attı, istediği gibi... ( ee, haliyle bunu da sanmışım.) Kendimi dinledim, kendimle konuştum, kendimi evet, yine, şımarttım. (valla gelinen son noktada sadece abartmışım gibi göründü ya bana, dur bakalım siz ne diyeceksiniz.)



Milföy hamuru çok tükettiğim bir malzeme değil, neden, niçin, ne zaman alındığı bilinmeyen hamurla göz göze gelince mide, beynin yarattığı baskıya yenik düştü ve pizza denemesi yapmaya karar verdi. Eller komuta karşı çıkmadan hamurları buzluktan çıkarttı, gözler, dört parça milföy hamurunu yan yana dizip, uzun bir süre seyretti. Üzerine hazırlanan ev yapımı domates suyuna eklenmiş az biraz fesleğen, öğütülmüş karabiber ve dağ kekiği ile pizza sosu yapıldı. Sos özenle pizza tabanı olacak hamura sürüldü. Hamur haddini bilsin diye, çatalla üç beş kere dürtüldü. Eser, bir süre daha seyredildi. O delik deşikliğin ortasında bir süre gezinildi. Ayna etkisi dedikleri bu olsa gerekti. Sonra eldeki malzemeler sebzeli olsun hafif olsun bahanesi ile tüketilmek üzere tezgâha yerleştirildi. Daha önce közlenmiş olan kırmızıbiberler yol yol bölünüp pizzanın üzerinde yerini aldı. Tavada şöyle bir döndürülen sarımsaklı ıspanak yaprakları da kırmızılar arasındaki uyumu bozmamaya özen göstererek nazikçe hamurun boşluklarına yerleştirildi. Küçük parçalara ayrılan kurutulmuş domates parçaları aralara serpiştirildi. En küçük gözenekli rendeden geçirilmiş keçi peyniri, malzemelerin üzerine öbek öbek boca edildi. Öğütülmüş karabiber eklenmesi ile son aşaması da tamamlanan pizza, 170 derecede pişmek üzere 15-20 dakikalığına fırına bırakıldı.

Sabahtan niyetine girilmiş domates çorbasının domatesleri iri iri doğrandı, küçük bir tencerede az tereyağında kavrulmuş az un sadece kokusu için düşünüldü ve hazırlandı. Üzerine boca edilen bol sulu domatesler çok çok kısık ateşe konuldu. Az fesleğen, bol öğütülmüş karabiber takviyesi ile çorba kıvamını buluncaya kadar yalnızlığına terk edildi. Blender denen ezici aletle akışkan bir sıvıya dönüşünceye kadar malzeme harmanlandı.

Pişen pizzalar soğutulmadan, bir kitap kurdundan alınan ve uzun zamandır okunması istenilen kitaba eşlik edilerek yenildi. Kitap merakla okunurken, pişen çorbanın kokusu damağı gelip dürttü. Dürtülen damak kitabı elinden bıraktığı gibi, çorbasını büyük kocaman çorba muglarından birine  koydurttu. Dumanı üstünde tüte dursun, kitaba geri dönüldü. Çorba içilecek sıcaklığa geldiğinde yudum yudum içildi. Lezzeti her yudumda damağa yaydırma ve bekletme marifetiyle çoğaltıldı.

Akşamüzerine kadar devam eden okuma, okuyamama, aklını verememe, verme ama bu seferde alamama halleri üzerinden benimle dalga geçen benim, o saatlerde kafayı milföyle bir kez daha bozdu. İngiliz Kraliyet Ailesi büyük  ruh göçünden kalma bir alışkanlıkla 5 çayı içmek üzere gerekli hazırlıklar yapılmaya başlandı. Earl Grey kırması çay, sallama usulüyle demlendi. Demlenirken yayılan kokuya eşlik etmesi üzere, 1 elmayı rendeleyip de içine bir çimdik kadar eklenen tarçın ve avuç içinin büyüklüğünde hacim kaplayan cevizle pişme noktasına gelmeden altı kapatılan iç, az önce çay da içsem, içim de ısınsa bahanesi ile mutfakta soluğu alan kendimin el çabukluğu ile çıkartılan bir parça milföy üzerine emaneten bırakılmıştı. İlk denedim uydurdum oldu modeli için, hafifçe çekiştirilip inceltilmiş hamurla, halı toplama pratiğinden kalan bilgi ile, çok sıkmadan amanda gevşek de bırakılmadan sarıldı, sarmalanan için dışarı pırtlaması uygunsuz kaçacağından bu kısımda az biraz özen gösterildi.  Parmak kalınlığında kesilen içli hamur, fırın kâğıdının üzerinde yatay olarak yerini aldı. Bülbülyuvası özentili elmalı yuvaların yanına, üçgenleştirilen bir milföy peynirli maydanozlu içiyle birlikte eklendi. 20 dakikaya yakın 170 derece fırında üzerlerini kızarıp da kokuları etrafa yayılıncaya kadar bekletildi. Denenmek üzere, üzerlerine bir peri kızının kanadında yola çıkıp da taaaa Antalyalardan gelen bergamot reçelinden sürüldü. Daha önce yenen ve dibi görülen reçel pek daha güzel yakışırdı diye hayıflanıldı. Sıcaklığında eriyerek hamura nüfus eden lezzet daha kokusundan hissedildi. Sabır taştı, sızlığa dönüştü. 

Oturulup kitabın başına gene ve yine afiyetle yenildi, içildi. Kitap neredeyse yüzüncü sayfasına gelmişti ki, kitabın okunmadığı, dikkat dağınıklığı, kafa karışıklığı ve yürek yanmasına kamuflaj niyetli elde tutulduğu üzülerek anlaşıldı. Hafif etkili şokun atlatılmasına müteakip kitap daha fazla hak ettiği saygıdan uzak kalmasın diye, kapatılarak ve yazarından özür dilenerek sehpa üzerine bırakıldı. Kafa boşaltma enstitüsü kâğıt ve kaleme başvuruldu. Kalem yazdı kâğıt ağladı.

Bugün oldu, an itibarıyla yarın olmak üzere, kafa karışıklığı devam etmekte, dikkat dağınıklığı başa iş açmak konusunda ısrarlı, yürek yanması desen adı konuldu. Tedaviye karar kılındı. Benim gibi lisans tezini yürek üzüntüsünde veren, doktorasını yürek ağlaması üzerine yapmış birinin yrd. doç. ve doç. olmak için hazırladığı yayınlardan burada bahsedemeyeceğim. Öyle çok ve öyle derinler ki, boğulma ihtimaline karşı blogumuzda yeterli can yeleği, simidi ve tahliye kapısı yok ne yazıık ki...   Elbet profesörlüğü de yürekle ilgili olmalıydı değil mi? Ah! Burada nasıl da şaşırdınız kimbilir? Gelelim yürek reflüsüne... Bir kası vakti zamanında bir sevda masalının ortasında yırtılan yürekler, içlerindeki acıları zaman zaman sızdırabilirler. Bu ince ince sızma, zamanla içten içe yayılan açıklanamaz, tarif edilemez bir yanmaya sebep olur. Yürek reflüsü denen bu durumun tedavisi için düşünülen 'yüreğini de alıp gitme' tavrı üzerinde, klinik çalışmalar halen bir denek üzerinde ısrarla devam etmektedir. Tedavi sırasında beklenmeyen bir yan etki olarak ortaya çıkan yeme bozukluğunda tek çare koşar adım yürekten uzaklaşmaktır.

Umarsızca

Görkemli ışıklarıyla geceyi kuşatmış plaza binasının giriş katında, ince uzun koridorun açıldığı, büyük bekleme salonunun solunda kalıyordu odası. Arka bahçeye bakan büyük yekpare camdan dışarıyı seyrederken beklediği telefonun sessizliği kulaklarını tırmalıdı. Yağan sağanak yağmura aldırış etmeden dans etti bahçe çimlerinin üzerinde, tam da çimlere basmayınız yazının dibine dibine vuruyordu adımlarını, öyle düşledi kendini. Keşke dedi, cesaretim olsa yağmurlarda ıslanmaya. Oysa kaç yağmur hiç farkına varmadan ıslandığı, sonucunda olduğu zatürenin yaktığı ateşler onu düşürünce yatağa, yattığı yerden bakınca yani hayata, kafasına dank etti. 

Yağmur, sağanak... Dalıp gitti önünde bekleyen kırmızı dosyalarda önem sırasına göre istiflenmiş işlerden birine. Telefonun, o hiç de iç ferahlatmayan çalışından irkilip kaldırınca ahizeyi, Güvenlik Müdürü'nün 'ziyaretçiniz var'dasında buldu soluğu. Ziyaretçinin beklenmeyişindeki tedirginlik, sesini kesince, müdür devam etti: Serdar Bey...

Serdar Bey! bu gece görmek isteyeceği son kişi bile olamazdı. Hem bu ne yüzsüzlüktü. Bu ne kendini bilmezlik... Nasıl olurda, o büyük kavganın ardına kendini koyup çıkabilirdi yola ve vardığı yer nasıl olurda işyeri olurdu. Kadın, kendini taşıyan ince demir topukların üzerinde zarif bir hareketle doğruldu, bedeninin ceylan duruşundaki ürkeklikle, dizinin iki parmak üzerinde kalan keten lacivert dopiyesin verdiği sertliğin çelişkisinde, yığıldı koltuğuna... Çok değil 1-2 saniyeydi olan biten ve ağzından aynı anda çıkıp giden: Söyleyin, şu anda uygun değilim. Kendisi ile görüşemeyeceğim.

Telefonu kapattığında titreyen sesinin bedenine hükmedişine daha sinirlendi. Zangırdayan bir çene; sinirden mi... Yoksa beklenmeyişte saklı bir heyecan mı? Telefon tekrar çaldığında, ısrarın yarattığı gerginlikle patlayıverdi. "Çalışıyorum ve rahatsız edilmek istemiyorum."

- Alo... Alo... Müge...

- Ah Elif sen misin? Ben sandım ki, neyse...

- Hadi çıkıyor musun?

- Yok, yok gelemeyeceğim, siz gidin... İşler ummuduğumdan daha fazla birikmiş. Sabaha da toplantı var.

- Tamam, erken çıkarsan neredeyiz biliyorsun, gel mutlaka!

Telefonu kapatır kapatmaz, cama yöneldi, havaya ihtiyacı vardı, lanet camlar açılsaydı... Aklını kaçırmadığına dair bir kaç kanıt bulmalıydı. Neden bu kadar öfkelenmişti, evet, evet, kesinlikle o büyük kavgadan sonra çıkıp gelmesini beklemiyordu. Hem neyle gelmişti, nereden baksan bulunduğu şehir üç saat ötedeydi. Hem ne diye gelmişti. Herşeyi bitirdiklerini, bundan sonrasının bu şekilde devam edemeyeceğini oturup konuşmamışlar mıydı? Neydi onu on saat bile geçmemişken bu kararından vazgeçiren ve yollara düşüren. Nereden bilmişti onun işyerinde olacağını. Camın öte yanında pek de seçemediği uzaklıktaki köşede bir karaltı dikkatini çekti. Yağmurda saçak altına saklanmış biridir diyecekti ki, sigaranın korunu fark etti. Sigara... O olabilir miydi? Onun sigarası, parmaklarındaki sarı izlerin sahibini nerde olsa tanırdı. Sırdaşım dediği sigarası ile parlayan karartıya daha bir dikkatli bakmaya başladı. Aniden kendini çekip, onun daha rahat görünebileceği utancı ile masasına döndü. Bu ne saçmalıktı, hem görüşmeyi reddetmiş hem de meraklı bakışlarla bir umut beslemişti. Ya oysa...

Yağmur hiç durmadı, saatlerce, aralıksız yağdı. Gök delinmişti. Yorgunluk göz kapaklarının savaşında bir engeldi. Kendini araba kullanamayacak kadar yorguın hissetti. Güvenlik Müdürü'nden bir taksi çağırmasını istedi. İster istemez camdan bir kez daha baktı  hani karartı oradaysa... Orada olsa ne olacaktı ki, adam neredeyse bir saat kırk dakikadır kendisini mi bekleyecekti. Kendini ne kadar da önemsedin küçük hanım dedi. Güldü. Gülümsemesi içini ısıttı. Bulutları birden bire dağıldı, yorgunluğu çöken omuzlarından, kapanan gözlerinden ayak tabanlarına inse de, o yürürken zarafetinden hiç birşey kaybetmeyen bir kuğu gibi süzüldü gecenin sessizliğini delen topuk tıkırtılarında. Güvenlik Müdürü, alışık olmadığı bir tavırla yüzüne bakıyor, onu gözleri ile takip ediyor ve hatta biraz da küstahca sorguluyor gibiydi. Yorgunluğuna verdi, gözleri onu aldatıyor olmalıydı. Adamı neredeyse işe başladığı günden beri tanıyordu ve bu neredeyse 10 yıl demekti. Adamın bir kere bile saygısızca bir tavır sergilediğine şahit olmamıştı.

Kapıya yöneldiğinde, müdür bankonun arkasından seri bir hareketle bir demet çiçek çıkarttı. Yağmurdan aldığı darbelerle yana yatmış, beyazlığı kirlenmiş, dalları kırılmış bir koca demet papatya. Üzerine iliştirilmiş alaade bir kağıt parçası. Belli ki, bir not defterinden son anda koparılmış, kenarları yırtık yırtık. Adamın nazik gülümsemesi ile takdim ettiği papatyalara hiç de aldırış etmeden, üzerindeki notu alıp uzaklaşırken çöpe atılan çiçeklere bir kere bile dönüp bakmayan kadının önünde açılan cam kapı, yağmurun serinliğini ve onun kokusunu taşıdı yüreği tir tir titreyen kadının yüzüne. Kadın yüreğine sığınan eskimiş sevdanın pul pul olmuş teninde hissetti yağmurun ağırlığını.

Taksi onbeş dakika sonra plaza binasının bulunduğu bahçe kapısında olacak. Kadın, yağmura aldırmadan yürüyor. Elindeki nota bakıp düşünüyor. Çok mu katı davranıyor, çok mu acımasız. Hem ne demek "Seviyorum seni, umarsızca..."

Az önce penceresinden gördüğü köşeyi dönerken karartı belirginleşiyor. Dizlerine kadar inen yeşil parkası içinde sigara içen bir adam. Sigarasını yere atıyor, derin bir nefesten sonra, öyleki nefesin sesi hissediliyor. Sonra kadının donup kalmasından faydalanıp, sahnenin karanlığında, derinden gelen bir kafa sesi ile;

Ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda
Yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim
Oysa bilmediğin birşey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim

Adam bir kaç adım atıp da ışığın yalayıp geçtiği düzlüğe çıkınca gözlerini gördü kadın... Adamın, gözleri, çakmak çakmak, hayır bir öfke değil, bir kırgınlık değil, bir aşk, çakmak çakmak aşkla bakan gözlerinde okudu şiirin geri kalanını kadın...

İmrendiğin, öfkelendiğin
Kızdığın, ya da kıskandığın diyelim
Yani yaşamışlık sandığın
Geçmişim
Dile dökülmeyenin tenhalığında
Kaçırılan bakışlarda
Gündeliğin başıboş ayrıntılarında
Zaman zaman geri tepip duruyordu.
Ve elbet üzerinde durulmuyordu.
Sense kendini hala hayatımdaki herhangi biri sanıyordun,
Biraz daha fazla sevdiğim, biraz daha önem verdiğim.
Başlangıçta doğruydu belki.
Sıradan bir serüven, rastgele bir ilişki gibi başlayıp,
Günden güne hayatıma yayılan, varlığımı ele geçiren,
Büyüyüp kök salan bir aşka bedellendin.
Ve hala bilmiyordun sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
Anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana
Bütün kazananlar gibi
Terk ettin.

Taksi geldiğinde, dakikalarca konuşmadan ve hatta göz kırpmadan duran adam ve kadın ve yağan, inadına sert sert, büyük büyük yağan yağmur ve neredeyse soğuk esen bir rüzgar, her şey, donduruldu zamanın akışında. Kadın taksiye bindi elinde notu. Adam baktı kadına, uğurladı onu bakışlarıyla, sigarasından bir nefes aldı, derin öyle derindi ki, taksi şöförü bile hissetti yüreğinde yer eden koru...






Fotoğraf
Şiir / Murathan Mungan / Yalnız Bir Opera

İmanın Şartı Kaçtır?

Bu sabah yine erkenden kalktım, hava biraz serin, bakkalın açılmasına zaman var. Evet, bizim hâlâ ayakta duran bir bakkal amcamız var. Hemen ilerisinde buraların bağrından kopmuş havlu marketler zincirine gitmektense bakkala gitmeyi seviyorum. O nedenle de az sonra çıkıp bir ekmek ve 2-3 gazeteden oluşan pazar sabahı ritüelimi gerçekleştireceğim. O zamana kadar olan vakite de, internet üzerinden 3-5 köşe yazarının yazılarını sıkıştırıyorum. Aslında, gazeteyi kokusunu duya duya okumayı sevenlerdenim. Beyaz ekranın soğukluğundan ve kokusuz oluşundan anlıyorum ki, ben duyularıma hitap etmeyen 'şeyleri' benimsemekte güçlük yaşıyorum. Teknoloji zamanla bunu da çözecek, inanıyorum. Ha, ben görür müyüm, bilmiyorum.

Soner Yalçın'ın Emir Kusturica Nâzım Hikmet’le akraba olabilir mi yazısını okudum. Yazının sonlarına doğru sorulan bir soru ve verilen cevap beni lise yıllarıma götürdü. Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersimde başıma geleni anlatmıştım daha önce. Kısaca hatırlatayım: Ben dua ezberleyemem, dilim dönmez falan filan, teyzem hafız, her din dersi sınavı öncesi ağlayarak arıyorum teyzemi, teyzem her seferinde aynı şeyi söylüyor, önemli olan yürek güzelliği, duanı nasıl ettiğin, hangi dilde ettiğin değil diyor. Şükretmenin dili mi olurmuş diye de ekliyor. Ben din derslerinden Ahlak Bilgisi'nden de sorular geldiği için kıt kanaat ortalamanın altında zayıf sınırına yakın notlarla geçiyorum. Son sınav, tek soru: Ayet'el Kürs-i... Sınav başladı. Yanımdaki arkadaş kağıdına duayı yazdı, üzerine Evren yazıp benim kağıtla yer değiştirdi. Başladı kendi adına duayı bir kere daha yazmaya. Ben de oturup, onun bana yazdığı duayı silmeye. Ezberleyebildiğim bir kaç satırını yazıp uzattım öğretmenime. Ağlamaktan gözlerim aktı. Sınav sonuçları açıklandı. Ben geçer not almıştım, arkadaşımsa zayıf, itiraz etmek üzere elimi kaldırdığımda öğretmen bu ders aynı zamanda Ahlak Bilgisi dersidir, dedi. Hepimize de güzel bir ders verdi.

O zamanlarda meraklarım sonsuz olduğundan Tevrat, İncil ve Kuran-ı Kerim'i okumuştum. Aklımı karıştıran, kendimce sorularıma kendimce cevaplar bulamadığım zamanlardı. Okuyordum sürekli, merakla ve kaynak sınırlaması yapmadan. O dönemde kafama takılan bir konuydu, imanın şartı kaçtır sorusu. Bir İbn-i Sina, bir Ömer Hayyam, bir Farabi değilim belki ama en azından bu konuda kafamı kurcalayan hayır ve şer Allah’tan gelmez. Allah yarattıklarına niye eziyet etsin? (*) konusunda aynı paralelde durduğumuza seviniyorum. İyilik ve kötülük insanın içinde, O sadece bunu sana göstermek için önüne bir ayna tutuyor. Bakıp da görebiliyorsan ne ala...

Neden bu konuya pazar pazar değindin derseniz, din derslerinin bugün getirildiği noktadan duyduğum endişeden ve özellikle de inanç özgürlüğü altında artık baskısı -sağolsun CHP tarafından da körüklendi fazlaca- üzerimizde olan türban konusunu düşünüyorum da ondan diyebilirim. Oysa inanç özgürlüğünü konuşacaksak, tartışacaksak, türbanın ötesine geçip, kendi inancı ile örtüşmeyen tek bir din üzerinden öğretilmekte olan 'Din Dersi'nin ivedilikle 'Dinler Tarihi' gibi bir dersle yer değiştirmesi ve 'Ahlak Bilgisi' dersinin de apayrı bir ders olarak okutulması gerekliliği üzerine konuşmamız gerekmez mi? Buralarda bir yerlerde üzeri örtülen samimiyetsizlik konusunda ciddi rahatsızlıklarım var benim.

Şimdi yağmuru alıp üzerime, biraz nemli adımlarla düşüneceğim. Türkiye'nin en önemsiz sorunu nedir diye sormuş aysema... En önce en önemliyi bulup oradan bir sıralama yaparak ulaşmalıyım bu sorunun cevabına. Çünkü içimden bir ses, gündemin her bir dönemeçte gelip de oturduğu türban tartışmalarında bu tür anket sonuçlarının sağlıklı bir veri sunamayacağı kaygısını taşıyor.

Eklenti: Bu sabah yazısını yazarken henüz şu haberi okumamıştım. Kervanı yolda düzme hadisesine bir örnek daha eklenmiş oldu ve endişelerime bir tutam daha tuz biber ekildi, ne yazık ki...






Fotoğraf  / deviantART
Durga ve Saraswati

(*) İlgili yazıdan alınmıştır.

Adalet Duygusu Kamaşırsa

Çocuk hallerini severim. O hallerin saflığını, büyürkenki evirilmelerini gözlemlemeyi de... Belki de kendim bir çocuk sahibi olmadığım için onları bu kadar dikkatle gözlemleyerek kendimce açlığımı bastırıyorumdur. Bilmiyorum. Üzerine düşünmek falan da istemiyorum.

Arkadaşımın kızı S. anaokuluna gidiyor. Dört yaş grubu bu aralar favorim. Gülmek ve düşünmek için bence onları seyretmek en keyifli aktivite. Kitap okumuş kadar zenginleşiyorsunuz. Tavsiye ederim.

S. okuldan dönüşte annesine mızmızlanmış.

_ Bak elime ne oldu. M. beni tekrar ısırabileer. Yarın okula gitmeyi hiç düşünmüyorum.

_ Canım yanlışlıkla olmuştur. Isırmak istememiştir. Nasıl oldu olay anlatır mısın?

_ M. bana elini uzatabilir misin dedi, ben de neden dedim, o da öpebileer miyim dedi. Uzattım elimi. İki kere öptü. Sonra da ısırdı. Öğretmen ona ceza verdi. Bütün gün oyunlara katılmadı.

_ Özür diledi mi?

_ Diledi, ama ben okula gitmiiiycem.

_ Ama gitmelisin S.cim. Hem özür de dilemiş.

_ Ama güvenebileeer miyim? Bir daha da elimi öptürmem.

Uzun süre güldük bu hallerine S.nin. Eee dedim demedin mi, erkek milleti böyledir kızım, güvenilmez onlara. Öpecem derler ısırırlar falan. Al sana hayat dersi dedim. Saçmalama dedi, arkadaşlıkta olur böyle şeyler dedim, ve affetmesini tavsiye ettim, sonuçta isteyerek yapılmış olamaz değil mi diye soran gözlerle bakan haline, gülümsedim.

Ertesi sabah çay saatinin sohbeti gene S. idi. Okul kapısında karşılaşmışlar, S. ve annesi ile M. ve annesi. S. başlamış mızmızlanmaya, M.nin annesi hemen müdahale edip, isteyerek olmadığını, M.ninde özür dilediğini belirtip, M.yi iki dürtüklemiş. M. başlamış yarım yamalak konuşmaya. S.cim özür dilerim. Dişlerim kamaştı benim. S. büyük bir olgunlukla, olabileer, ama bir daha olmasın, demiş. Olay tatlıya bağlanmış.

Öyle çok güldüm ki... Dişlerim kamaşmış benim meselesine...

Hemen ardından çocukların hayattaki duruşlarını beliryeyici şeylerden en önemlisinin anne baba davranışları olduğu üzerine yoğunlaşan bir konuşma ortasında, adalet duygusu konusu açıldı. Bu konuda dedim ben annemle babama kızgınım. Kızgınım çünkü öyle bir adalet duygusu ile büyütülmüşüm ki, birine yapılan haksızlığa karşı tepkisel davranışlarım başıma iş açacak kadar gelişmiş. Üstelik bu konu, bazı aklıevveller tarafından kullanılma boyutuna kadar gelmiş. Öte yandan, kendi hakkımı savunmak konusunda hep çekinik bir tavır sergileyip susmayı öğrenmişim. 40 yaşına geldim, yaman bir çelişkinin ortasında terk edilmiş sandal müamelesi yaparken bulmuşluğum çoktur kendimi.

S.nin abisi U.nun arkadaş grubundaki bir tavrıydı aslında konuyu bu noktaya getiren. U. sürekli arkadaşını savunmak adına adalet duygusunun da fazlalığından kaynaklanan bir tutumla kendini öne atıyormuş. Arkadaşı bir süre sonra, kendi rahatsızlıklarını U.nun da tavrını bildiğinden U.ya söylüyor, U.da gidip gereken neyse yapıyormuş. U. sonunda kendisi ile çok da alakalı olmayan durumlar için sürekli ailesi ile birlikte müdür odasına çağrılan problemli bir çocuğa dönüşmeye başlayınca, annesi de sonunda dayanamayıp karşısına alıp konuşmuş. Her seferinde kendini ateşe atma diye de tavsiye de bulunmuş.

Böyle büyümeye devam edecek U., arkadaşları için hep öne/ateşe atacak kendisini. Güven duygusu zedelenecek, parçalanacak, kırıkları ve kırgınlıkları çok olacak. Biliyorum, biliyorum çünkü 7sinde neyse 70inde de o meselesi. Adalet duygusu bir kere kamaştı mı içinde, dönüşü yok, biliyorum. Ama keşke kendine zarar vereceği yerde temkini elden bırakmasa, hani bile bile de gidip sobaya el değmese diyorum ama o eli kaç defa derin yaralar açacak kadar yaktığımı da bir ben bir de O biliyor aslında. Dur bakalım ben kendimden hâlâ umutluyum, elbet ben de akıllanacağım... Sobanın yaktığını biliyorum, bir de unutmamayı başarırsam yırtıcam şu hayattan, inanıyorum... Herkese keyifle yaşayacağı bir haftasonu diliyorum. Gülümsemeniz eksik olmasın yüzünüzden...

Fotoğraf

Bir Daha

Telaşlı koşuşturmasına ve seken bacağına dikkat kesilmiş olmalıyım ki, ilk bakışta fark edememiştim üzerine giydiğini. Hızla geçti yanımdan, daracık koridorda ilerlerken ardında bıraktığı duyguyu yakalamaya çabaladıysam da nafile, kayboldu gözümün ucundan. Onlarca kapının açıldığı koridorda ilerlerken az önce yanımdan o büyük ve çift kanatlı kapıya doğru telaşla koşturan delikanlıyı düşünmeden edemiyordum. 123 nolu odanın kapısına geldiğimde ilaç kokularının yarattığı baş ağrısına çoktan yenik düşmüştüm. İçeri girip de kalabalığı görünce daha sonra uğramak üzere ayrıldım arkadaşımın yanından.

Koridora çıkar çıkmaz az önce gözümün ucundan kaybolan duyguya rast geldim. Köşede sessizce bekliyordu, bilmem bir yanılsama mıydı ama yemin edebilirim ki bana seslendi. Ardına dönüp havada süzülmeye başladığında pek de istemsiz diyemeyeceğim adımlarla takip ettiğim o duygu beni, o büyük, çift kanatlı bir kapıyla ana koridordan ayrılan, soğukluğu metrelerce önceden hissedilen daha geniş koridorun başladığı noktaya getirdi. Ve yine kayboldu. Kapı beni görünce büyük bir saygı ile yanlara açıldı. Ardında gizlediği ahşap ince uzun bankonun diğer tarafında duran beyazlar içindeki sarışın, saçları ensesinde toplu, güler yüzlü kadınla göz göze geldik. Gülümsedim. Buyrun, dedi. Birine mi bakmıştınız... Yok yok, diyebildim: donuk ve beklemeli bir tekrarlama ile. Ben az önce bir delikanlı... Yakını mısınız, dedi. Gözleri parladı. Yok, diyebildim. Ama merak ettim, sekerek koşuyordu, ameliyata... Kadın: evet, ameliyata girdi, ben de umutlanmıştım bir yakını geldi diye... Çocuk Esirgemede büyümüş. Kimsesi de yokmuş. Önemli bir operasyon geçirecek, bacağının birini kaybetme riski bile var. Ameliyat için gerekli malzemeyi almaya gönderdik de sabah sabah, kimsesi olmayınca kendi gitti... Sonrasını hatırlamıyorum, sonrası var mıydı bilmiyorum? Dinledim mi dinlemedim mi bilmiyorum.

Kapı kapandı. Kapı açıldı. Kapı kapandı. Kapı açıldı. Kaç defasını filan hatırlamıyorum. Kapı açıldı. Kapı kapandı. İçimde bir yer yerinden oynadı. Bir daha dedim kendi kendime, bir daha yalnızlıktan dem vurursam, iki gözüm aksın önüme. Yüreğim dursun atmasın. Bir daha, eğer tek bir kez daha ağlarsam yalnız gecelerime, Allah beni bu kapıda durduğum ve donduğum o an'a, ne öncesine, ne sonrasına, tam o an'a götürüp bıraksın. O ilk bakışta fark edemediğim, o üzerine giyip de koridorlar boyunca koştuğu yalnızlığıyla girdiği ameliyattan sağsalim çıkması için dua ettim.

(*) Az önce aldım haberini, ameliyattan çıkmış. Ziyaretine gideceğim birazdan. Bildiğim için iyi niyetlerinizi de yanımda götüreceğim.

Fotoğraf

Geçen Yıl / Bugün

15 Ekim 2009

Yüreğimin derinlerinde kapalı bir kutu

Arala da bak içeri, korkma…

Ama bir iyice bak olur mu?

Eğer görürsen bir tohum

Bir de hatta filizlendiyse

Güneş sızmıştır içime

Sen yüreğimi sevince (*)

Biliyorum sana yazılmış olsa bu satırlar, duyardın sesimi, ve gelirdin... Ve gelirdin, sarıp sarmalardın beni, öperdin yaralarımı tek tek... Tek tek, tel tel ayırırdın saçlarımı, hüzünlerini ayıklardın, sonra kırıklarını... Sonra kırıklarını toplayıp yüreğinin, benden aldıklarına karıştırır harmanlardın bir güzel... Bir güzel yoğururdun onları kulak memesi kıvamına gelinceye kadar, bekletirdin bir yarım saat dinlensin de kabarsın bir iyice... Bir iyice kabarırdı mutluluk içinde, arasıra kontrol eder, bakardın ki kıvamı kaçmasın... Kıvamı kaçmasın diye baktığın her seferinde, bir tutam sevgi koyardın, bir tutam da aşk eklerdin üzerine... Eklerdin üzerine bildiğin, gördüğün, yüreğinden geçen bütün huzur anlarını... Huzur anlarını anlatırdın fırınlarken hamuru, yanında mutlaka bir kahve keyfiyle... Kahve keyfiyle keyfime keyif katardın sen ve ben sadece o kahve keyfi anı kadar bile sevebilirdim seni... Sevebilirdim seni, çünkü biliyorum sana yazılmış olsa bu satırlar, duyardın sesimi, ve gelirdin...

Oysa sana yazıldı bu satırlar...

Henüz sen yoktun yazıldıklarında...

Olma ihtimalini sevdim ben...

Hep ol istedim...

Sensiz çok yalnız olacağımı...

Tam olmayacağımı bildim...

Hep seni aradım ben...

Hep sana seslendim...

Şimdi varsın...

İyi ki varsın...

İyi ki geldin...

Kahve kokusu sindi üzerime...

İyi geldi günüme...

15 Ekim 2010

Sabahları erken kalkmayı seviyorum, sabahları erken kalkıp öncelikle gazeteleri okuyan her hangi bir programı dinliyorum. Dinlerken kendimi de güne hazırlıyorum. Yedi gibi o haberlerin yarattığı iç sıkıntısını dağıtmak için müzik açıyorum, genellikle Smooth Jazz dinliyorum bir saat kadar...  Bu arada ya kahvaltımı ediyor ya da bir kahve içip kendimle başbaşa kalıyorum. Başbaşa kalma zamanlarımı blog okumakla ya da yazmakla geçiriyorum. Bolca düşünüyor, sıkça hayal kuruyorum.  (Bu sabah kendimi okudum, eski(yen) kelimelerimde gezindim. Geçen yıl bugüne gittim. Yukarıdaki yazıyı buldum. Hali hazırda üzerime sinmeye devam eden o kahve kokusunun keyfini sürdüm bir süre, düşlere daldım, gerçeklere sarıldım. ) Sonra ya araba ya da servis ile yollara düşüyorum. İçim en son dinlediğim müziğin ritminde salınıyor çoğu zaman.

Hayatı seviyorum. Belki söylendiği gibi AŞKtır hayata karşı hissettiklerim, bilmiyorum. Her yaşımda şundan emin olamamıştım, zaman zaman tereddüte düştüğüm bile oldu. Bilmem şimdi yaşadıklarımdan, bilmem şu anda durduğum yerden bakınca geçmişime; daha net görüyorum: HAYAT da beni sevmiş. Hem de çok sevmiş, diyebiliyorum. Dedim ya her yaşımda bundan emin olamadım, ama her yaş aldığımda geriye dönüp bakınca emin olmaya bir kaç adım daha yaklaştım. ŞANSın insanın içinde olduğunu, inanırsa kapısını çalacağını da zaman içindeki denklik hallerimden çıkarttığım derslerle öğrenmiş oldum. Böylece dönüp baktığımda kendi sac ayağımı da oluşturmuş olduğumun farkına vardım. Kolay kolay yıkılmayacağımı bilsem de, kırıklarımı bir arada tutmaya çalışırken yorgun düştüm. İnsanı zorlayan şeylerden birinin, kendini bir arada tutmak, kendine yapıştırıcı olmak olduğunu da defalarca deneyimleyerek öğrendim.

Bu sabah çok derinlere daldım, tüpsüzdüm ve nefessiz kaldım. Şimdi tekrar yüzeye çıkıp, hayata karışmalıyım. Yağmurun neminde üşüyüp, yüreğimin buğusunda ısınmalıyım. Bildiğim bir yolu, ilk defaymışcasına almalıyım. Duyduğum heyecanla bakışlarımı yenilemeli, yaşamaya dört elle sarılmalıyım.

.

(*) Sen Bilsen şiirimden alıntı...

Fotoğraf / deviantART

Deli(rdi) Kadın

Delirdim mi gerçekten, bir gün bir yerde yitirdim mi aklımı... Kendimle daha sık konuşur oldum. Yaşlanıyorum... Üstüne üstlük kendimi sıklıkla tekrarlarken buluyorum. Dost yüreklerde daha bir üşüyor yüreğim, gözlerim hemen doluyor ağlamaya başlıyorum. Kaçıyorum sonra, uzaklaşıyorum kendimden.

Dilimde iki üç gündür aynı şarkı...

Yine gece ve ben başbaşayım anılarla
Beyaz bir kuş öyle canlı yine düşlerimde

Hey yıllar yeninmedim size
Umutlarım yine aynı
Sessizlik geceyi sarsada
Her gün bir yarın var ya

Hey yıllar yeninmedim size
Rüyalarım yine aynı
Bir tutku yaşıyorum yine
Aynı telaş içinde

Bilmez kimse nasıl geldi geçti yalnızlıklar
Kolaymıydı silip atmak sanki korkuları

Hey yıllar yeninmedim size
Benim için bahar aynı
Aynı o ılık rüzgar yine
Esiyor ellerimde

Hey yıllar yenilmedim size
Hatalarım bile aynı
Hep aynı sevgiye hasretim
Duygularım hep aynı

Bilmez kimse nasıl zordu gülmek zaman zaman
Uçup gitti hayat yavaş yavaş avuçlarımdan

Hey yıllar yeninmedim size
Benim için bahar aynı
Aynı o ılık rüzgar yine
Esiyor ellerimde

Hey yıllar yenilmedim size
Hatalarım bile aynı
Hep aynı sevgiye hasretim
Duygularım hep aynı

 Özellikle son mısralar dönüp dolanıyor dilimde...

Hey yıllar yenilmedim size
Hatalarım bile aynı
Hep aynı sevgiye hasretim
Duygularım hep aynı

Hatalarım... Onlar beni ben yapanlar değil mi? Neden bir kaç gündür dilimdeler öyleyse... Delirdim mi gerçekten, bir gün bir yerde yitirdim mi aklımı... Yaşlanıyorum... Üstüne üstlük kendimi sıklıkla tekrarlarken buluyorum. Dost yüreklerde daha bir üşüyor yüreğim, gözlerim hemen doluyor ağlamaya başlıyorum. Kaçıyorum sonra, uzaklaşıyorum kendimden. Ben uyumaya gidiyorum. Siz şarkıyı kaldığım yerden mırıldanın...

Yine gece ve ben başbaşayım anılarla
Beyaz bir kuş öyle canlı yine düşlerimde

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fotoğraf

Bir Kapıyı Açanı Olmalı İnsanın

Sabahlar yine kör karanlık. Kış geldi. Yataktan kalkar kalkmaz üzerine ince bir şeyler alma vakti. Işıkları yakmasan olmaz, öyle karanlık ki, göz gözü görmüyor. Yalnızsın çünkü. Sessizlik öyle derin ki, uyanmadın bile sanabilirsin. Tek başınalık, fena birşey. İçinde bir ritmle uyanıyorsun, kafanda sözlerini bilmediğin bir şarkı eşlik ediyor sana. Aynadaki aksine günaydın diyorsun, başka kime ne diyebileceksin ki, tut ki dedin, cevap gelir mi sanırsın. Duş alırken bile aklında akıp gidiyor şarkı, vaktin var, öyle erken kalkmışsın ki, e kapına dizilen de yok, hadi hadi diye. Yıka yalnızlığını yıkayabildiğin kadar. Duştan çıkarken hâlâ kıpır kıpırsın. Sessizlik ıssız bir çölde yürüyen adımlarını büyütüyor. Giyinme odasına geldiğinde açılan dolap kapılarıyla selamlıyorsun üzerine giyeceğin bir kat daha yalnızlığını.

Hayat herşeye rağmen güzel. Sadece sana ait bir sessizliğin koridorlarında yürümek de öyle. Saat ilerlese de karanlık durduğu yerde duruyor inatla, yalnızlığın da... Mutfağa girip bir kahve hazırlamak için uzanıyorsun ısıtıcıya. Mutfak her odadan daha soğuk sanki, kahvaltı etmek falan gelmiyor içinden. Bir kahve yeter de artar tek başınalığına. Eve dönüp şöyle bir bakıyorsun geride bıraktığına, koca boşluğa hoşçakal diyorsun kapıdan çıkarken, kendine iyi bak ben dönünceye kadar diyorsun arasıra. Kalabalığına karışacağın sokağa çıkarken, akşam dönüşünü düşünmüyorsun. Evi kendi haline bırakıp çıkıyorsun yanına bir tek kendini  alıyorsun.

İçindeki kıpır kıpırlık yavaş yavaş siniyor, okula giden çocukları görünce ya da eşini uğurlayanları, balkondan bakan yaşlı ninelere el sallamak geliyor o anda içinden. Giderek daha da yalnızlaşıyorsun. Akşama kadar iş, güç derken, o koşuşturmanın içinde yalnızlığını unutup, akşam eve gelmeden önce uğranan barda da stresini bırakıyorsun. Eve bazen koşarak, bazen yılgın, bazen nasıl gittiğini bile bilmiyorsun. Ev sabah bıraktığın gibi karanlık, o koca boşluğunu dolduracak seni bekliyor hasretle. Oysa bütün evlerde ışıklar yanmış birer ikişer. Zillere basıyor birileri, birileri kim o diyor. Evlerin boşluğu doluyor yavaş yavaş. Sesler yükseliyor yer yer. Yemek hazırrrrr... Banyodan çıkmadın mı sen... Vakti mi şimdi oje sürmenin...

Sen sadece sana ait olan anahtarını çıkartıp kapıyı açıyorsun. Merdivenleri bazen çok isteyerek bazen neşeyle bazense kederle ağır ağır ya da koşar adım çıkıyorsun. Paspasın üzerindeyken, zili çalmak istiyorsun. Anahtarınla kapıyı açtığında içeride ışık olsun istiyorsun. Sana bir hoşgeldin diyecek sesi içinde duyuyorsun. Ocakta pişen çorbanın kokusu ısıtsın üşümüş yüreğini istiyorsun. Yan kapıdan afacan çocuk kafasını uzatıp da annesi; kapa o kapıyı, gir içeri üşüyeceksin dediğinde, gülümsüyorsun: bazen keşkelerle, bazen iyikilerle içeri giriyorsun, elinde kolunda ne varsa sağa sola bırakıyorsun. Elini yüzünü yıkayıp mutfağa dalıyorsun. Dolabı açıp ne pişirsem diye düşünürken bir de bakıyorsun ki, evde ekmek bile kalmamış.

Köşe bakkala giderken, ışığı özellikle açık bırakıyorsun. Televizyonu da... Yanan ışığınla ve  televizyondan gelen seslerle çoğaltığın yalnızlığına adım adım yaklaşırken, elindeki anahtara bakıyorsun, bir anahtarın olduğu için mutlu olsan da çoğu zaman, bir kapıyı açanı olmalı insanın biliyorsun.

(*) Bu yazı, anahtarı olmalı insanın yazısını yazan o küçük kıza yazılmıştır. Bir anahtarı olmalı insanın, bir de kapıyı açacak insanı diye düşündüğüm için.

Fotoğraf

Masamın Üstünden Çıktım Yola

Hava oldukça soğuk, kışın ortasında karanlıklar içinde kalmış bir yanım, üşüyorum. Oysa iki gündür peteklere el dokundurulmuyor. Sarıp sarmalayıp kendimi uzanmışım L koltuğuma. Isının geldiği yöne dönmüşüm bedenimi. Kulağımda Radio Tarifa'nın iç burkan müziği. Nasıl da alıp götürüyor beni: bir sobanın sıcağına, elimde bir kadeh kırmızı şarap, yudumluyorum adeta sevdiğimi. İçimde sonsuz bir huzur, bu huzuru dürten hafiften kaçak güreşen bir baş ağırısı. Kucağımda yalnız zamanlarımın sırdaşı dizüstü bilgisayarım. Ben anlatıyorum, o notlar alıyor. Gül gibi geçinip gidiyoruz. Tek taraflı bir ilişki gibi gözükse de, hani hep benim anlatacaklarım var, onun da kayda alacakları, aslında değil. Onun da zaman zaman bana söyleyecekleri oluyor. Kendi dilimden vakti zamanında dökülmüş olanı bence zamansızca karşıma çıkarıveriyor. Biliyorum bunda O'nun parmağı var. Kafamı kaldırıp O'na bakıyorum. Benim zamansızca dediğime o asıl zamanı şimdi diyor. Bir bildiği vardır deyip, peki diyorum. Karşıma çıkanı okuyorum. Aklımda kaldığı kadarı ile notlar alıyorum. Bir tanıtım yazısında da dediğim gibi; hayatı okuyorum, aklımda kalanı yazyorum.

Yağmur damlalarının düzensiz vuruşlarında damla damla olan pencereden baktığım sokak ve arsa derin bir sessizliğe gömülü. Çocukların şen kahkahaları artık sadece kendi evlerinin duvarlarına çarpıyor. Böylesine soğuk kış günleri için mi çocukları olmalı insanın... Sesleri ile ısınmak mı tek çare. Yattığım yerden gördüğüm gökyüzü sonsuz gri, koyu ve kasvetli. Yazmak bir terapi. Eskileri bulup çıkartmak ve onlar üzerinde düşüncelere dalmak kaçınılmaz yalnızlığın iz düşümü.

O izdüşüm(ün)de ilerlerken, salonun bence dağınık olan taraflarına kapadım sol gözümü, sağ gözüm klavye ile meşk eylemekte. Parmaklarım bir ulak: içimden geleni, dışımda bir yerlerde resmetmeye. Kafam dağınık. Bir şeyler yazmakla, bir şeyi yazmak arasında sıkışıp kalan halimi çekip kurtaracak bir kahraman oluveriyor masaüstüm. Derleyip toparlayıveriyorum klasörlerimi. Şifreli bir kaç metni açamıyorum. Bir kaç denemeden sonra gene kaldırıyorum saklı oldukları yerlere. Belki zamanı gelmemiştir kilitlerini açmanın diyorum. Neyle karşılacağımı bilmediğimden, üzerlerinde düşünmeye de ara veriyorum. Bir süre... Biliyorum bir zaman sonra gene karşıma çıkacaklar ve belki o zaman bulacağım kilitlerini. Belki...

Birden bire, üzerinde düşünülmemiş bir hareketle, ekranın fotoğrafını çekiyorum. Verilmiş bir sözü tutmanın zamanı geldi anlıyorum. Masaüstünden çıkıyorum yola, başlıyorum yazmaya, yolun sonu nereye çıkar derseniz, biraz zahmetli bir okuma bekler sizi derim. Farkındayım, kısa cümlelerim yok benim. Ben bir başlıyayım da yazmaya elbet biter bir yerde kelimelerim.

Çocuk bana bu mimi gönderdiğinde, ilk blog yazmaya başladığımda da var olan masaüstünü göster mimini hatırladım. Arşivime baktım yoktu. Demek ki ben oyuna dahil edilmemiştim. Bu blogun okuyucuları bilirler ki, mimleri ille de kendi dilediğimce oynarım. Sağını solunu kafama göre yontar, aklımdan geçtiğince eklemeler yaparım.

Bakmayın siz kişisel masaüstümün bu denli temiz pak oluşuna, işyerindeki bilgisayar ekranımı görenler karmaşanın içinde iki saniyede kayboluverir. Onlara göre onlarca dosya karmaşık öbekler halinde yayılmıştır ekranıma, oysa hepsinin kendi içinde anlamlı bir ilişkiler ağı vardır, bir tek benim bildiğim başka gözlerin göremediği gizli bir bağdır bu. O nedenle çocuka demiştimki, kişisel bilgisayarımın masaüstünde oynayayım bu oyunu.

Bu mim geleli çok oldu aslında, tıpkı diğerleri gibi, zamanını bekledi. Az önce bir dosyanın kilidini ararken gözüme çarpan El İzi - v1 üzerinde düşünürken, arkadaşımın o öyküyü okuduktan hemen sonra telefondaki sesi dolandı kulaklarımda. Bunun hesabını soracağım sana. Dağıtttın beni.

Bu ifade ile kontras bir ilişki kurduğum masaüstümün üzerine yazmayı planlarken, oramı buramı çekiştiren El İzi yakamı bırakmadı.  El İzi, yayına verilmedi henüz. Bir öykü. Kurguladığım ve kurgularken zorlandığım bir öykü. Bir kaç yakın dostuma; özellikle de okur olduklarını bildiğim bir kaçına göndermiştim, ee nasıl buldunuz, sorusuyla. Gelen tepkiler hep olumluydu. Aynı noktada gelen eleştiri, o noktada yapmak istediğimi beceremediğimin işareti gibiydi. Bir film kurgusu mantığında yazmaya çabaladığım öykü, zamanlar arasındaki geçişlerde belirgin bir işaret vermiyordu. Kurgunun haraketli yapısı içine yerleştirdiğim ip uçları, okuyucunun o ip uçlarını yakalayıp yol almasını zorlaştırıyordu. Bu eleştiriler de hem benim hem de öykünün henüz pişmediğinin bir göstergesiydi. Fırının ısısı düşürüldü, şimdi kısık ateşte kokular tekrar yayılana kadar sabırla beklemeli.

Dosyayı açmadan uzun uzun düşündüm. V1 demek bunun çalışılmış bir kopya olduğunu anlatıyordu. Üzerinde çalışılmamış olan taslağı buldum. Kısacıktı. Sadece iki sayfa. Ne zaman yirmi üç sayfaya çıkmıştım. Üzerinde çalışmak istemedim. Konu ile ilgili okuduğum makaleler kafamı bulandırmıştı. İtiraf etmeliyim ki, bu noktada psikolog arkadaşımdan da konunun işlenişi bakımından uygunluğunu doğrulatmak anlamında yardım aldım. Sağolsun okudu, inceledi. Akademik bilgiye boğulmadan suyun karşısına geçmişsin, dedi. Öyleyse, o makalelerin bendeki sıcak etkileri geçsin, tortulardan yola çıkıp yazmaya devam etmeli, dedim.

Bilmem eder miyim, edebilir miyim? Daha önce seri olarak yazmaya başladığım Karanlık Koridor böyle bir nefes alma ihtiyacı sonunda yarım kalmıştı. Ve hatta Örselenmek de.. Aşka Dair'in başına gelen talihsizliğin ne olduğunu ise anlayamadım. Arşivi tararken yazıldığını ama yayına verilmediğini gördüm. Dün itibarıyla o da sonlanmış oldu. Öyle sanıyorum ki; kazasız belasız ve kesintisiz olarak bugüne kadar Fırtına Öncesi ve Güne Uyandım tamamlandı ve yayına verildi. Darısı, El İzi'nin başına diyeceğim de, onunla ilgili hayallerim var benim. Orta okul edebiyat öğretmenimin, yolda annemle beni gördüğünde söylediği gibi, belki bir gün... O sokaktan yıllar oldu geçmeyeli... Ya da İletişim Bilimleri Fakültesi'nde İletişim Sanatları okumak üzere sözlü sınava girdiğimde, Sinema Televizyon Bölüm Başkanı'nın öngördüğü gibi, dedim ya belki bir gün... O yılların üzerinden geçen sular okyanuslara karıştı ya, neyse.

İnsanın masasının üzerinden yola çıkıp, yüreğinin üzerine gelip durması ne ilginç. Oradan geçenleri bildiği halde, cesaretinin olmayışı. Geçen gün yazdığım mektubun sonunda dediklerim sanki tüm bu korkularımın özeti gibi.

yağmur öylesine deli deli yağıyor ki, nereye çarptığı belli bile değil.

cama çarpıyor, sonra mermere, sonra düşüyor yere.
yüksekten...
acıyor mu canı...
yağmurun, canı acır mı?

seni düşünüyorum, yanında kendimi.
içim ısınıyor.
zaten ne zaman seni düşümsem içim ısınıyor.
yüzümde bir gülümseme, ister istemez gelip kuruluyor.
yüreğimin baş köşesi senin.
gördüğüm iki kişinin konuşması.
duyduğum hep yürek sesi.
konuşuyoruz...
öyle ki, ne zaman nasıl başladığnın bir önemi olmadığı gibi,
ne zaman nasıl sonuçlanacağının da yok.

soba yanıyor, çıtırtısında paylaşılan bir kadeh shiraz'ın kırmızısı sarmış dört bir yanı
alev alev yanıyoruz

sarılmak

hiç ayrılmamak

bir adamın yüreğinde olmak

seni seviyorum dediğinde susmak
seviyorum diyememek

sevmemekten değil
korkmaktan
yüreğim üşümesin bir kez daha dersen
korkuyorsun dillendirmeye
yüreğinden geçip de
diline geleni, susuyorsun o noktada.

seni düşünüyorum
yanında kendimi
içim ısınıyor
yağmur deli deli yağıyor
pencereyi açıp bağır bağır bağırıyorum
seni seviyorum

Turuncuydu Aşkımın Rengi

bilir misin sevgili;
odaya yayılan portakal kabuğunun yağı ile ovduğum kürek kemiklerinin ağrısını hissederim hâlâ avuç içlerimde. şakaklarının terinde eriyen parmak uçlarımda derin çatlaklar oluşur her yağmur sonrasında. güneşe benzeyen bakışlarımı saymazsan eğer gök yüzümde yıldızlar kayar gündüz vakti. onca yıl geçti üzerinden yüreğinde sonlanan duygularımın bir türlü gelmedi yenilenme vakti. o zamanlar turuncuydu aşkımın rengi, gözlerimse bakmaya doyamadığın duru su yeşili. dudaklarımı hiç sorma sevgili, bugün bile bıraktığın gibi: acı tebessüm rengi...

Geceye Methiye

keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

der ya süreya şiirlerinin sonunda

ben gecenin sonunu bekledim

çünkü içinden sen geçen şiirler yazacak kadar şair değilim

hatta şair bile değilim

ama öykünürüm

gecenin güzelliğini düşünür

içine seni katar

keşke yalnız geceleri sevseydim seni, derim

gündüzler için bağışlar mısın beni sevgilim?

Aşka Dair - 8

Aşka Dair - 1     Aşka Dair - 2     Aşka Dair - 3

Aşka Dair - 4     Aşka Dair - 5     Aşka Dair - 6     Aşka Dair - 7

Ertesi gece 'balkon barda' buluştular yine. Anlatıcının balkonuna bu adı takmışlardı. Balkon Bar... O akşam, rakı sofrasını kurdular hep birlikte. Güneş rakı burcunda ilerlerken, hadi anlat dedi sabırsız olan. Sürekli beter senaryolar üreten akıllarının, arkası kesilmez sorularına kızmış olacak ki anlatıcı; masaya saklayın dedi hevesinizi.

Kesmesi için kavunu uzattı birine ve diğerine salata malzemelerini verdi. Kendi de sabahtan marine ettiği tavuk kanatlarını koydu teflon bir tavaya ve kapattı kapağını. Soslu tavuğun kokuları yükseldiğinde, masa hemen hemen hazırdı. Elma dilim patatesleri fırından çıkarttı ve çiğ köfte tabağını alıp masaya koymaları için, meraklı gözlerle ona bakan kadınlara uzattı. Yahu bu gece de rahat bırakmayacak mısınız beni? Valla masalcı ninelere döndüm, çocuklarım dizlerimin dibinde...  

Yemek masasına oturduklarında, hazırlanmış mezeler yarışa girmişti adeta, hepsi dağıtıldı kaşık kaşık. Biraz kadınsal mevzular konuşuldu: saçların; boyası gelmişti, tırnaklar; yazın manikürsüz olmuyordu, ayak topukları; kremlenmek istiyordu gece yatmadan önce, sıcakta karpuz peynir en iyisiydi, hem kilo vermek her daim gerekliydi. İkinci kadehlere gelindiğinde, kadınların çocuk bakışlarında 'hadi anlat' vardı. Hadi kaldığımız yerden devam et diyen muzur bakışlara yenik düştüğünü hissetti. Anlattıkça, artan özlemine gem vurabilmesi için bu gece çok içmeliydi. Bir duble daha aldı kendine, başladı üçüncü bir göz gibi hikayeye:

O sabah kahvaltı için tepeyi seçmişti kadın. Deniz uzaktaydı, ufuk karşılarında. Ten bir el mesafesi, gözler içiçe çoktan geçmiş. Yüzlerde bir gülümseme: sensin, burdasın der gibi. Herşey bir rüyadan uyanmak ve gerçek olduğunu anlamak gibi. Akıyor zaman, öyle böyle değil ama saatlerce, ne yol yorgunu bir adam var masada, ne de endişelerini omuzlamış bir kadın. Aradığını bilen, bulduğunu anlayan bir çift yürek. Atıyor. Öyle böyle değil. Heyecan karşıki kıyılarda çoşkun bir dalga, vurup vurup köpürüyor. Seyirlik bir tepede, manzarası birbirinin gözleri olan iki yetişkin insan. Çocuklar gibi konuşkan, gençler gibi çekingen,  yetişkinler gibi hevesli...

Günü uzattılar, köyün yollarına, kadın arabayı kullanırken, adamın gözü hep kadında. Güzelsin diyor. çok güzel... Seni filme almak isterdim. Kadın o andan sonra kendi filmlerinin prensesi olacağını biliyor. Senarist torpil geçiyor. Gün bu kadar da güzel olamaz ki...

Kadınlar artık masada falan değildi, kadınlar yola çıkmış gidiyorlardı. Solgun saçlarına değen rüzgarın etkisiyle uçuşan tel tel saçları tenlerine değdikçe, yüreklerinde bir yer ürperiyordu. İlk virajı alırken adamı gördüler. Yüzlerinde bir gülümseme, adam beyaz atlı bir prens... Gözü yaşlı olan atıldı söze, daldığı yoldan ayırdı gözlerini, hani neredeyse eli belinde: E valla abartıyorsun artık. Yok canım, bu kadarı da gerçek değil. Adam yol boyu izledi  mi seni... Bak sahi söyle...

Adam bir ömür boyu izledi beni. Ömrümüz kısa geldi o başka deyip güldü anlatıcı... Dostlarla yenilen yemekleri anlattı arada zencefilli somon tarifi vermeyi unutmadan, yapılan yürüyüşte okunan kitapdan alıntılar yaptı, sahilde kayalarda çalınan şarkıları söyledi bir ara hatırlayıp da yakamoza vesile ayın güzelliğini. Gidiş sırasındaki yağmuru yağdırdı gözyaşlarında. Sonraki gelişleri anlattı uzun uzun, ve gidişleri ve bekleyişleri... Ve gelişleri sonra yine bekleyişleri... Kadınlar sabahın ilk ışıklarına kadar dinlediler, kah gülerek, kah ağlayarak, kah eşlik ederek çalan şarkılara, kah küserek hayata, içtiler o gece, güneş parola.

Salkım söğüt oldu gözyaşları bir ara. Öyle ağlamak görülmedi, öyle gülmek, öyle donup kalmak ve öyle şaşmak olanlara. Kader diye birşey vardı. Yürekten istediğinde oluyordu. Vazgeçtiğin anda gelip seni buluyordu. Aşk, bir oyundu. Kuralı yoktu. Şanslıysan karşına ikinci kez çıkıyordu. Ve şanslıysan bir parçan daha herşeye rağmen nefes alıyordu. Sözlerle başlamıştı bizim hikayemiz, gözlerle bitti. O gece, baktık sadece birbirimize, kelimeleri özenle seçip yükledik gözbebeklerimize, hiç konuşmadık. Hiç söylemedik zaten bilinenleri, hiç lafını etmedik ayrılığın. Baktık sadece, sanki ilk defa görüyormuşcasına uzun, son defa görüyormuşcasına en derine. Kimse kimseye kal demedi, gitmek en doğru olandı. Gittik birbirmizden o gece. Bir daha hiç haber almadım ben ondan, bilmem o beni bildi mi neredeyim ne yapıyorum. Gözlerini hiç silmedim gözlerimden. Hâlâ ne zaman aynaya baksam gözlerini görürüm o derin kahverengilikte. Sözlerler başladı bizim aşkımız, gözlerimizde bitti. İyi ki...

Biliyordu, o geceden sonra başka bir hikaye anlatılacaktı o balkonda. Arkadaşları kendi hikayelerinin durağanlığına geri dönedursun, anlatıcı bir sigara yaktı yalnızlığına, içine çekerken dumanını, kafasını kaldırdı, baktı gökyüzüne. Yıldızı oradaydı,  söz verdiği gibi bulutların arasından ona bakıyordu. Gülümseyip bir selam etti geçmişe, dalıp gitti gök yüzünün gözlerine. Isındı yüreği, koca yüreğini açtığı koca yürekli adamı hep çok sevecekti. Ben seni sevdim dedi, ben de seni çok sevdim.  Ortanca saksısının yalnız bir köşesine söndürdü sigarasını. Gece uzun olacaktı.

İven Kızın Hikayesi

Evlenmek var mıydı aklında bilmiyorum, hiç konuşmamıştık bu konuyu. O gün evleniyorum dediğinde, neden şaşırmıştım ki, 20'li yaşlarında üniversiteyi bitirmiş, işe girmiş, kendince hayatla ilgili basamakları teker teker çıkarken de evlilik basamağına gelmişti. 30 olmadan da anne olmak istiyordu.

Hatırladığım kadarıyla, üniversitedeki arkadaşıyla herkesi şokta bırakan bir ayrılık yaşamışlardı. Askere giden oğlanı, askerliğinin bitmesine bir ay kala ziyarete gitmiş, dört yıldır süre gelen ilişkiyi, uzun upuzun bir konuşma ile noktalamıştı. Üstelik ona tek bir kere bile söz hakkı tanımayarak. Gerekçesi, evlenmek istediği adam olmayışıydı. O, aşık olup evlenmek istiyordu. Gözleri kör olsun istiyordu. Yüreği öyle bir çarpsın ki, yer gök yankısından yıkılsın istiyordu. Ayakları yere basmasın, kanatlanıp uçabilsin istiyordu.

İstediği oldu, iş yerinde bir sabah vakti, kapıdan uzanan bir kafanın gülümsemesinde buldu istediği herşeyi, bir aya varmadı  aile arasında bir nişan yaptılar, üç aya varmadı aynı eve taşındılar ve hemen sonrasında yaz başıydı ve artık neredeyse altı aydır tanışıyorlardı sade bir törenle evlendiler. O yılın sonunda hamile kaldı. Herşey kendi kurgusunda ilerliyordu. Çocuğun sorumluluğu ile artan yüklerini taşırken bir yana bıraktı kanatlarını, herşeyi görmesi gerekti, evin eksiğini, çocuğun altının kirlendiğini, çamaşırı, bulaşığı, yemeği derken gözleri açıldı mecburiyetten. Aşık olduğu adam gitmiş yerine yepyeni, hiç tanımadığı bir adam çıkıp gelmişti. Kocasına bakıp o ilk günlerin heyecanlarını arıyordu, tabi kocası eve gelirse. Geldiğinde elinden içki şişesi düşerde sızarsa, işte bir tek öyle anlarda, bakıp da iç geçiriyordu geçmiş günlerin büyüsüne. Bir zaman sonra ayakları öyle bir yere bastı ki, tabanları acıdı.

O acı kendine getirdi kendisini. Alıp da oğlanı yanına, dönünce baba ocağına, herkesin gözünde bir damla yaş vardı. O damla, o torun hatırına hiç düşmedi. Düşmedi ama, kısacık zamana sığdırılan karar, zorlu bir boşanma sürecinde yeri göğü inletti. O süreçte ne yer kaldı ne gök, herşey yıkıldı gitti. İven kızın yaşlı anası, okullar okumamıştı ama bilgili kadındı. Kızı okumuş diye saygısından bir kere söylediğdi aklındakini,  iven kız ere varmaz, varsa da baht bulmaz... Aman anne demişti, sen atalara baksan, bin ölçüp bir biçmeli, ömür mü yeter ona.

Ana yüreği durur mu, gizli gizli içine ağlıyordu. Torunuyla kızının kaldığı odaya girdiğinde onların sarmaş dolaş hallerine gülümsedi. Yanaklarını okşayıp, alınlarından öptü. Yaşı ilk defa düştü.  Yüreğine bir acı gelip otrurdu. Anaydı, canının canı daha ufacık bir çocuktu. Yaşamın zorluğunu tek başına göğüslemenin  ne kadar zor olduğunu biliyordu. Eşini kaybedip de iki çocukla yirmi sekiz yaşında dul kaldığında; analığı; çocuk büyütmek taş kemirmektir demişti.

Ellisine geldiğinde ellerindeki nasırları ilk defa fark etmişti: Ne zaman olduklarını nasıl olduklarını düşünmüştü, zamanın izleriydi, zamanın ve yaşamanın. Oğlu bir krem alıp geldiğinde sevindiğdi de, bir iki defa sürdükten sonra, kaldırdığdı dolabın bir köşesine. Yatağın kenarında oturmuş seyrediyordu ellerini, ellerinin koruyamadığı canından olanları... Çivi çıkmıştı...  çıkmıştı çıkmasına ama  biliyordu, yeri hep kalacaktı. Ne krem geçirebilirdi, ne de zaman o izleri...

Fotoğraf

Ateş, Süpürge, Kapı

“Geçmişteki ilişkilerin tatsızlıklarını ve acılarını atacağız o odunların üstüne, yanıp kül olacaklar gecenin sonunda, şart bu alevler başlamak için yeni bir hayata” (*) 

Sembolik olarak süpürge, üzerinden atlandığı zaman yalnızlığı, kederi ve üzüntüyü süpürür, üzerinden atlayan kişilerin mutlu bir hayata birlikte adım atmalarına vesile olurmuş. (*)

Bir kapı aralayıp başka bir dünyaya bakmak için

Meren'in Fotoğraf Günlüğünü

ziyaret edin derim.

Ben gene, yine; imrendim.

Hem fotoğraflarına, hem dili kullanışına,

hem de araladığı kapılardan bu denli yürekli geçişine.

 

(*) Meren'in yazısından alıntı.

Fotoğraf / evren, 2010, çeşme marina

Yansıma...

Aslında hepimiz birer yansımayız... Öyleyse Tanrı kötü mü? Papaza her günah söylenmez, dedi. Her günah. Nasıl ayıracağız, papaza söylenecek olanla söylenmeyecek olanı... Ketum olmak gerekti öyleyse hayatta. Ama o zamanda  bütün günahlar üzerimize kalırdı. Haksızlık!

Öyleyse bizi kim affedecekti. Kim sevecek. Kim yüreğimizden geçenleri bilecekti. Kelimelere sığınıp yazmak ya da konuşmak kendini affetmenin ilk adımı gibiydi. Ayağa kalkmaya çalışmak... Arasıra dengeni buluncaya kadar tutunmak için kendi yüksekliğince olanlara uzanmak gerekliydi. Sonrası kolaydı, denge bir kere tutturuldu mu dere tepe düz... Koş koşa bildiğin kadar.  Güven kendinden başlardı. Öyle olmadı. Sonra nedenleri sonsuz, sonsuz kere taşlara takılıp tökezledin. Düştün. Acıdın. Ağladın. Kırıldın. Hepsi bir yansımaysa, Tanrı'nın gözyaşları üzerine mi yağdı?

Sen yağmuru ne sandın. Topraktan buğular yükseldi, havada ısı düştü. Damla mı oldu. Haha... Soğanı hatırlatırım sana. Sadece bir bahane değil mi? O'nun da bahanelere ihtiyacı var sen gibi. Akıl yürütmek sana mahsus... Yürüt, tutan mı var. Yaklaş bak O'na. Sen içinden kabaran duygulara ihtiyaç duyarsın... Kendi kendine kabarır mı duygular, hep bir başkasına ihtiyaç duyarsın. Mesela ÖFKE... Kendi kendine mi yükselir. BİR ŞEY OLUR. Bir nedeni vardır. AŞK. Durup dururken mi çıkar da özgürleşir, yüzüne gözüne bir ışıltı gelir. YANSIMA. Sendeki çarpar karşıdakine, kendini görürsün. Kafan karıştıysa, akılla düşün, yürekle hisset.

Mesela bu sabah yüzündeki gülümseme... Sana çok güzel olduğunu yazmıştım.. uzuuun uzun… ne kadar alımlı ve vakur… ne kadar hassas ve yırtıcı… ne kadar sakin ve deli… Cümlelerini okumasan oluşacak mıydı yüzünde bir gülümseme. Eğer çok yakın bir geçmişte sayfama gelmeseydin o mağrur o  burnu havalarda resminden seni biraz itici bulup merakla sayfana yönelmeseydim... Cümlesinden sonra o gururlu gülüşün acıyacak mıydı mesela... Herşey bir yansımaysa... Tanrı'nın burnu havada!

Ah deli günlerini, bazen durgun bazense koşturan anlara çevirmeyi başaran küçüğüm. Nedenleri ve niçinleri ile yansıyan yüzlerde gördüklerimizizdir aslında. Özümüz yansır, biz seyrederiz. Öpüyorum güzel yüzünü.. Seni anlayabilmek için çok zeki olmak gerekmiyor.. sadece senin çok zeki olduğunu anlamak yeterli bence.  Ve çok duygusal… ve çok dürüst… ve çok güzel  olduğunu.. canım seni nazlamak ve şımartmak istiyor..

Canım nazlanmak ve şımartılmak istiyor. Özüm kelimelerinde yansıyor. Hiç görmediğin yüzümü, hiç görmediğim yüzüne yaslıyorum. Her yer ben oluyor, her yer sen. O oluyoruz. Bütünlüyoruz yansımalarımızda hayatı. Senin de dediğin gibi; görünmeyen bir eli,  sever gibi yaparak aslında hissettirmeden ateşi ölçen  o eli hissetmek ne güzel...

Hayat; hasretle öper gibi dinlediğin sonsuz bir senfoni... Yansımalara iyi bak küçüğüm. O'nu göreceksin. O!nu ve O'nun sana sunduğu güzellikleri. Yüreğinden geçen neyse, sen O'sun O'nun yansıması. KİMİM diye sor? Nasıl yansıyorsun bir bak. GÖR KENDİNİ. GÖRDÜĞÜNÜ SEV. YANSIMAN GÜZEL ÇÜNKÜ.