Yansıma...

Aslında hepimiz birer yansımayız... Öyleyse Tanrı kötü mü? Papaza her günah söylenmez, dedi. Her günah. Nasıl ayıracağız, papaza söylenecek olanla söylenmeyecek olanı... Ketum olmak gerekti öyleyse hayatta. Ama o zamanda  bütün günahlar üzerimize kalırdı. Haksızlık!

Öyleyse bizi kim affedecekti. Kim sevecek. Kim yüreğimizden geçenleri bilecekti. Kelimelere sığınıp yazmak ya da konuşmak kendini affetmenin ilk adımı gibiydi. Ayağa kalkmaya çalışmak... Arasıra dengeni buluncaya kadar tutunmak için kendi yüksekliğince olanlara uzanmak gerekliydi. Sonrası kolaydı, denge bir kere tutturuldu mu dere tepe düz... Koş koşa bildiğin kadar.  Güven kendinden başlardı. Öyle olmadı. Sonra nedenleri sonsuz, sonsuz kere taşlara takılıp tökezledin. Düştün. Acıdın. Ağladın. Kırıldın. Hepsi bir yansımaysa, Tanrı'nın gözyaşları üzerine mi yağdı?

Sen yağmuru ne sandın. Topraktan buğular yükseldi, havada ısı düştü. Damla mı oldu. Haha... Soğanı hatırlatırım sana. Sadece bir bahane değil mi? O'nun da bahanelere ihtiyacı var sen gibi. Akıl yürütmek sana mahsus... Yürüt, tutan mı var. Yaklaş bak O'na. Sen içinden kabaran duygulara ihtiyaç duyarsın... Kendi kendine kabarır mı duygular, hep bir başkasına ihtiyaç duyarsın. Mesela ÖFKE... Kendi kendine mi yükselir. BİR ŞEY OLUR. Bir nedeni vardır. AŞK. Durup dururken mi çıkar da özgürleşir, yüzüne gözüne bir ışıltı gelir. YANSIMA. Sendeki çarpar karşıdakine, kendini görürsün. Kafan karıştıysa, akılla düşün, yürekle hisset.

Mesela bu sabah yüzündeki gülümseme... Sana çok güzel olduğunu yazmıştım.. uzuuun uzun… ne kadar alımlı ve vakur… ne kadar hassas ve yırtıcı… ne kadar sakin ve deli… Cümlelerini okumasan oluşacak mıydı yüzünde bir gülümseme. Eğer çok yakın bir geçmişte sayfama gelmeseydin o mağrur o  burnu havalarda resminden seni biraz itici bulup merakla sayfana yönelmeseydim... Cümlesinden sonra o gururlu gülüşün acıyacak mıydı mesela... Herşey bir yansımaysa... Tanrı'nın burnu havada!

Ah deli günlerini, bazen durgun bazense koşturan anlara çevirmeyi başaran küçüğüm. Nedenleri ve niçinleri ile yansıyan yüzlerde gördüklerimizizdir aslında. Özümüz yansır, biz seyrederiz. Öpüyorum güzel yüzünü.. Seni anlayabilmek için çok zeki olmak gerekmiyor.. sadece senin çok zeki olduğunu anlamak yeterli bence.  Ve çok duygusal… ve çok dürüst… ve çok güzel  olduğunu.. canım seni nazlamak ve şımartmak istiyor..

Canım nazlanmak ve şımartılmak istiyor. Özüm kelimelerinde yansıyor. Hiç görmediğin yüzümü, hiç görmediğim yüzüne yaslıyorum. Her yer ben oluyor, her yer sen. O oluyoruz. Bütünlüyoruz yansımalarımızda hayatı. Senin de dediğin gibi; görünmeyen bir eli,  sever gibi yaparak aslında hissettirmeden ateşi ölçen  o eli hissetmek ne güzel...

Hayat; hasretle öper gibi dinlediğin sonsuz bir senfoni... Yansımalara iyi bak küçüğüm. O'nu göreceksin. O!nu ve O'nun sana sunduğu güzellikleri. Yüreğinden geçen neyse, sen O'sun O'nun yansıması. KİMİM diye sor? Nasıl yansıyorsun bir bak. GÖR KENDİNİ. GÖRDÜĞÜNÜ SEV. YANSIMAN GÜZEL ÇÜNKÜ.