Sıyırmak

Sıyırmaya beş kaldı diyorum, halbuki üç kaldığını biliyorum. Kendime o iki skorluk torpili çok görmüyorum. Dikiş bilmeyen ellerimle oturup kıyılmış yürek parçalarımdan kendime bir gömlek dikiyorum. Saçımın tellerindeki beyazları yapıştırıyorum tek tek üzerine. Beyaz, gözümü alıyor. Ağlıyorum.

Kollarını bir karışın kadar uzun tutuyorum. Yürek parçalarım kıymık kıymık dağılmış sağa sola, topluyorum. O parçaları birbirine ekleyip ince uzun bir kemer yapıyorum. İlk gelin misali, parmak uçlarımın kesiğinden damlayan gözümün kanlarıyla özenle kemerimi boyuyorum. Kırmızı, canımı yakıyor. Ağlıyorum.

Gömleğimi giyip bağını ince belime doluyorum, kollarımı arkadan bağlaman için sırtım dönük kapına varıyorum. Kırmızı kuşağımı görünce, gelin mi oldun, diyorsun. Kollarımı gösterip, hayır delin, diyorum. Gülüyorsun. Gülüyorsun çünkü kendime yaptığım torpili anlamıyorsun. O kadar dürüst değilim, bilmiyorsun.

Ellerimi arkadan bağlıyorlar üç zaman sonra tanımadığım adamların sesleri, sen daha iki vardı diyorsun. Senin sesini tanıyorum. Arkamdan el sallıyorsun. Duyuyorum. Kapıyı kapatıp içeri girdiğinde tüm ışıkları kapatıp ağlıyorsun. Hissediyorum. Gidişime bir anlam veremiyorsun. Sana diyecek iki lafı olan sesimi bırakıyorum kafesli camdan dışarı. Süzüle süzüle gelip konuyor yüreğine, bir kar tanesi zarifliğinde:

Arkamdan salladığın sol eline iyi bak sevgilim. Sıyırıp bütün kederlerimi, soyunup acılarımı, gözlerim kahvenin en güzeli, tenim pembe beyaz olduğunda, ben sana çırılçıplak geleceğim.  Sen, sol elinle seveceksin beni sol yanımdan başlayarak. Sevgin, yüreğimi dağlayacak. Ağlayacağız. Biliyorum. Seni benle ağlayabileceğin için bu kadar deli seviyorum.