O Hafta

24 Mayıs 2009 / Pazar

Güzel bir haftaya gebedir bazen bir merhaba...

Bazense, güzel bir hayata...

Yaşadığın için, o kadar şanslı olduğun için,

en çok da yüreğini yüreğince sevecek kadınını bulduğun için dostum,

üç saniye çizgisinin sol dibinden şut at hayata.

Iskalaman çok zordur, inan bana.

Tut ki ıskaladın, hayat bu ya, çemberinden döndü top,
çarpıp çarpıp potaya, tam girecek gibiyken,
bütün mahalle sayı olacak diye elleri havada ayağa kalkmışken
ve alkışlayacakken seni,
top çıkıverir çemberinden geri.

Olsun be oğlum, en azından denedim dersin.

En azından, DENEDİM.

- O haftayı hatırlamıyorum, o hafta olanları da. Sadece 'merhaba' deyişi aklımda. Samimi ve içten. Bir çocuk saflığında. Hani mahalleye yeni taşınırsında bilmezsin ya kimseyi. Kim kimin oğludur. Kim kimin kızı. Hangi okula giderler bilmezsin. Yaşları kaç. Futbolda kim iyi bilmezsin. Kimdir çetenin başı. Kimdir ona ayak duyduranlar. Bakkal amcaya ekmek yazdırdığın gibi, leblebi tozunu yazdırabileceğini de akıl edemezsin, zaten bakkal amcanın adını bile bilmezsin. Okul yolu ne kadar sürer bilmezsin. O yolu kimlerle yürüyeceğini de. Simitçi fırını kaçta açar farkında değilsindir. Dondurmacı Bekir'in sahil yolu üzerinde arabada sattığı vişneli dondurma ile mahalle pastanesinde satılan vişneli dondurmanın tadı birdir ama sen bunu da bilmezsin. Terzi Mustafa'nın, kapı önünde top oynayan çocukların toplarından kaçını kestiği hikayesini daha dinlememişsindir. Berber Recep'ten korkar, dişçi Ahmet'e görünmek istemezsin. Komşu teyzenin bahçesindeki elma ağacına kim tırmanır bilmezsin. Elmanın tadını da... Zaten pek de sevmezsin. Bisitletli çeteye mi dahil olsan, yoksa basketbol sahasının işgalcilerine mi bilmezsin. Ürkek yalnızlık duygunu, annenin sesiyle bastırır, kendini mahallenin orta yerinde, 'ben de' derken bulursun. O 'ben de'ye, hadi gel diyecek bir ses yeter o anda. Sonrası... O mahallenin bitirim delikanlısı oluverirsin.

Aslında kendini kendin gibi hissettiğin yerdesindir. Mahallende. Bildik tanıdık o yüzlerin içinde. Bir rol biçiliverir sana da zamanla. Ama ben gibiysen, yani bir bukalemun misali, olduğun yere rengini uydurursun. Bisiklete rüzgar gibi biner, basketbol sahasında topu seke seke vurdururken, bacaklarının arasından topu kaydırır, üçlük atışlarını hep potanın sol yanından, çapkın bir gülücük dudağının terinde bıyık gibi salınırken kullanırsın. Kızlarla şakalaşır, bir gülüşlerine içini akıtırsın. Çocuksun ya, aklına bile gelmez ki tutup öpmek, zaten öpmeyi de bilmezsin. Gün gelir, kendini Ayşe Teyze'nin bahçesinde mahallenin kızlarından sadece biri için elma aşırmak üzere ağaca tırmanırken bulursun. Kaçarken düşer, ağzını burnunu dağıtırsın. Akşam eve vardığında senden önce eve giden marifetinden dolayı anandan yediğin tokatla bile değişmez yüzündeki gülüş. Yaptığından gururlu uykuya dalarsın.

Oğlum var ya, aşk da böyledir işte. Çocukluğumuzun korkak sokağıdır aşk. Çıkmaya teşvik edecek bir anne sesidir yürek o anda, hadi diyecek arkadaştır cesaret... Yalnızca uğruna elma çalacak bir hatuna gerek vardır bu sokakta. Şimdi durup o haftaya dalıyorsam, hatırlıyorsam o gülüşü, o ilk merhabanın rengini... O elmayı aşırmaya cesaret edemeyişimdendir. O 'merhaba'nın sıcaklığını hissedemeyişimden... Bunu yüreğime anlatamayışımdandır en çok da... İsterdim be oğlum. Valla isterdim, o gözlerde kaybolup gitmeyi... Öylesine duru, öylesine derin... kahverengi... Çıkardım da o elma ağacına, denerdim de be oğlum. Valla... Şimdiki aklım olsa... O tokatı yiyeceğimi bilsem de şu kahpe hayattan... DENERDİM. Öyle işte dostum, biliyoruz da konuşuyoruz... Ulen, nerden aşka düştün mü diye sordun akşam akşam... Neyse, aldın mı cevabını. Unutma! Güzel bir haftaya gebedir bazen bir merhaba... Bazense, güzel bir hayata...  Bok oldu bizim hayat. Hadi, bırak aşkı maşkı da ver şurdan iki bira... Akşama hem maç var hem de dizi... Sen de geç kalma.

- Eyvallah Orhan abi... Sağolasın...

Görsel