Umarsızca

Görkemli ışıklarıyla geceyi kuşatmış plaza binasının giriş katında, ince uzun koridorun açıldığı, büyük bekleme salonunun solunda kalıyordu odası. Arka bahçeye bakan büyük yekpare camdan dışarıyı seyrederken beklediği telefonun sessizliği kulaklarını tırmalıdı. Yağan sağanak yağmura aldırış etmeden dans etti bahçe çimlerinin üzerinde, tam da çimlere basmayınız yazının dibine dibine vuruyordu adımlarını, öyle düşledi kendini. Keşke dedi, cesaretim olsa yağmurlarda ıslanmaya. Oysa kaç yağmur hiç farkına varmadan ıslandığı, sonucunda olduğu zatürenin yaktığı ateşler onu düşürünce yatağa, yattığı yerden bakınca yani hayata, kafasına dank etti. 

Yağmur, sağanak... Dalıp gitti önünde bekleyen kırmızı dosyalarda önem sırasına göre istiflenmiş işlerden birine. Telefonun, o hiç de iç ferahlatmayan çalışından irkilip kaldırınca ahizeyi, Güvenlik Müdürü'nün 'ziyaretçiniz var'dasında buldu soluğu. Ziyaretçinin beklenmeyişindeki tedirginlik, sesini kesince, müdür devam etti: Serdar Bey...

Serdar Bey! bu gece görmek isteyeceği son kişi bile olamazdı. Hem bu ne yüzsüzlüktü. Bu ne kendini bilmezlik... Nasıl olurda, o büyük kavganın ardına kendini koyup çıkabilirdi yola ve vardığı yer nasıl olurda işyeri olurdu. Kadın, kendini taşıyan ince demir topukların üzerinde zarif bir hareketle doğruldu, bedeninin ceylan duruşundaki ürkeklikle, dizinin iki parmak üzerinde kalan keten lacivert dopiyesin verdiği sertliğin çelişkisinde, yığıldı koltuğuna... Çok değil 1-2 saniyeydi olan biten ve ağzından aynı anda çıkıp giden: Söyleyin, şu anda uygun değilim. Kendisi ile görüşemeyeceğim.

Telefonu kapattığında titreyen sesinin bedenine hükmedişine daha sinirlendi. Zangırdayan bir çene; sinirden mi... Yoksa beklenmeyişte saklı bir heyecan mı? Telefon tekrar çaldığında, ısrarın yarattığı gerginlikle patlayıverdi. "Çalışıyorum ve rahatsız edilmek istemiyorum."

- Alo... Alo... Müge...

- Ah Elif sen misin? Ben sandım ki, neyse...

- Hadi çıkıyor musun?

- Yok, yok gelemeyeceğim, siz gidin... İşler ummuduğumdan daha fazla birikmiş. Sabaha da toplantı var.

- Tamam, erken çıkarsan neredeyiz biliyorsun, gel mutlaka!

Telefonu kapatır kapatmaz, cama yöneldi, havaya ihtiyacı vardı, lanet camlar açılsaydı... Aklını kaçırmadığına dair bir kaç kanıt bulmalıydı. Neden bu kadar öfkelenmişti, evet, evet, kesinlikle o büyük kavgadan sonra çıkıp gelmesini beklemiyordu. Hem neyle gelmişti, nereden baksan bulunduğu şehir üç saat ötedeydi. Hem ne diye gelmişti. Herşeyi bitirdiklerini, bundan sonrasının bu şekilde devam edemeyeceğini oturup konuşmamışlar mıydı? Neydi onu on saat bile geçmemişken bu kararından vazgeçiren ve yollara düşüren. Nereden bilmişti onun işyerinde olacağını. Camın öte yanında pek de seçemediği uzaklıktaki köşede bir karaltı dikkatini çekti. Yağmurda saçak altına saklanmış biridir diyecekti ki, sigaranın korunu fark etti. Sigara... O olabilir miydi? Onun sigarası, parmaklarındaki sarı izlerin sahibini nerde olsa tanırdı. Sırdaşım dediği sigarası ile parlayan karartıya daha bir dikkatli bakmaya başladı. Aniden kendini çekip, onun daha rahat görünebileceği utancı ile masasına döndü. Bu ne saçmalıktı, hem görüşmeyi reddetmiş hem de meraklı bakışlarla bir umut beslemişti. Ya oysa...

Yağmur hiç durmadı, saatlerce, aralıksız yağdı. Gök delinmişti. Yorgunluk göz kapaklarının savaşında bir engeldi. Kendini araba kullanamayacak kadar yorguın hissetti. Güvenlik Müdürü'nden bir taksi çağırmasını istedi. İster istemez camdan bir kez daha baktı  hani karartı oradaysa... Orada olsa ne olacaktı ki, adam neredeyse bir saat kırk dakikadır kendisini mi bekleyecekti. Kendini ne kadar da önemsedin küçük hanım dedi. Güldü. Gülümsemesi içini ısıttı. Bulutları birden bire dağıldı, yorgunluğu çöken omuzlarından, kapanan gözlerinden ayak tabanlarına inse de, o yürürken zarafetinden hiç birşey kaybetmeyen bir kuğu gibi süzüldü gecenin sessizliğini delen topuk tıkırtılarında. Güvenlik Müdürü, alışık olmadığı bir tavırla yüzüne bakıyor, onu gözleri ile takip ediyor ve hatta biraz da küstahca sorguluyor gibiydi. Yorgunluğuna verdi, gözleri onu aldatıyor olmalıydı. Adamı neredeyse işe başladığı günden beri tanıyordu ve bu neredeyse 10 yıl demekti. Adamın bir kere bile saygısızca bir tavır sergilediğine şahit olmamıştı.

Kapıya yöneldiğinde, müdür bankonun arkasından seri bir hareketle bir demet çiçek çıkarttı. Yağmurdan aldığı darbelerle yana yatmış, beyazlığı kirlenmiş, dalları kırılmış bir koca demet papatya. Üzerine iliştirilmiş alaade bir kağıt parçası. Belli ki, bir not defterinden son anda koparılmış, kenarları yırtık yırtık. Adamın nazik gülümsemesi ile takdim ettiği papatyalara hiç de aldırış etmeden, üzerindeki notu alıp uzaklaşırken çöpe atılan çiçeklere bir kere bile dönüp bakmayan kadının önünde açılan cam kapı, yağmurun serinliğini ve onun kokusunu taşıdı yüreği tir tir titreyen kadının yüzüne. Kadın yüreğine sığınan eskimiş sevdanın pul pul olmuş teninde hissetti yağmurun ağırlığını.

Taksi onbeş dakika sonra plaza binasının bulunduğu bahçe kapısında olacak. Kadın, yağmura aldırmadan yürüyor. Elindeki nota bakıp düşünüyor. Çok mu katı davranıyor, çok mu acımasız. Hem ne demek "Seviyorum seni, umarsızca..."

Az önce penceresinden gördüğü köşeyi dönerken karartı belirginleşiyor. Dizlerine kadar inen yeşil parkası içinde sigara içen bir adam. Sigarasını yere atıyor, derin bir nefesten sonra, öyleki nefesin sesi hissediliyor. Sonra kadının donup kalmasından faydalanıp, sahnenin karanlığında, derinden gelen bir kafa sesi ile;

Ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda
Yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim
Oysa bilmediğin birşey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim

Adam bir kaç adım atıp da ışığın yalayıp geçtiği düzlüğe çıkınca gözlerini gördü kadın... Adamın, gözleri, çakmak çakmak, hayır bir öfke değil, bir kırgınlık değil, bir aşk, çakmak çakmak aşkla bakan gözlerinde okudu şiirin geri kalanını kadın...

İmrendiğin, öfkelendiğin
Kızdığın, ya da kıskandığın diyelim
Yani yaşamışlık sandığın
Geçmişim
Dile dökülmeyenin tenhalığında
Kaçırılan bakışlarda
Gündeliğin başıboş ayrıntılarında
Zaman zaman geri tepip duruyordu.
Ve elbet üzerinde durulmuyordu.
Sense kendini hala hayatımdaki herhangi biri sanıyordun,
Biraz daha fazla sevdiğim, biraz daha önem verdiğim.
Başlangıçta doğruydu belki.
Sıradan bir serüven, rastgele bir ilişki gibi başlayıp,
Günden güne hayatıma yayılan, varlığımı ele geçiren,
Büyüyüp kök salan bir aşka bedellendin.
Ve hala bilmiyordun sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
Anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana
Bütün kazananlar gibi
Terk ettin.

Taksi geldiğinde, dakikalarca konuşmadan ve hatta göz kırpmadan duran adam ve kadın ve yağan, inadına sert sert, büyük büyük yağan yağmur ve neredeyse soğuk esen bir rüzgar, her şey, donduruldu zamanın akışında. Kadın taksiye bindi elinde notu. Adam baktı kadına, uğurladı onu bakışlarıyla, sigarasından bir nefes aldı, derin öyle derindi ki, taksi şöförü bile hissetti yüreğinde yer eden koru...






Fotoğraf
Şiir / Murathan Mungan / Yalnız Bir Opera