Toprağını Toprağımla Bulama...

Karanlıkta oturmuş düşünüyordu. Ne istediğini... Ne beklediğini... Ne için savaşmaya istekli, ne için artık yorgun olduğunu bulmaya çalışıyordu. Gece sabaha karşı dört gibi bir arka sokak, yağmurlu soğuk bir hava... Öyleydi adamın hali... Terkedilmiş gibi... Telefonu aldı eline... Aklına gelen ilk kadını aradı. Kadın belki de uzun zamandır aklındaydı. Çaldı telefon, ısrarlıydı. Açan olmadı. Bir daha aradı. Bir daha... Tam altı kere çaldı telefon. Uzun uzun... Acı acı... Telefonun her bir açılmayışına yüklenen öfke, kendini acıtan bir kor olup tenini dağladı. Elini yakan telefonu duvara fırlattı. Eli yanmaya devam etti. Yüreğine kadar dayandı acısı.

Kadın salonda oturmuştu. Karanlıktı. Düşünüyordu. Ne istediğini... Ne beklediğini... Ne için savaşmaya istekli, ne için artık yorgun olduğunu bulmaya çalışıyordu. Gece sabaha karşı dört gibi bir arka sokak, yağmurlu soğuk bir hava... Öyleydi kadının hali... Terkedilmiş gibi... Telefonu aldı eline... Altı cevapsız aramaya baktı. Ne kadar ısrarla aranmıştı. Oturdu koltuğuna elinde telefonu, arayıp aramamak konusunda kararsızdı, ya'sını düşünüp aradı. Telefon cevap vermiyordu.

Ev telefonu çaldığında, onun aradığını biliyordu. İsteksizce telefonu açtı.

- Uç de bana...

- ...

- Kaç de bana...

- ...

- Anlamıyorsun değil mi? Anlamıyorsun...

- Anlamıyorum...

- Neden susuyorsun...

- Düşünüyorum...

- ...

- ...

- Anlamıyorsun değil mi? Anlamıyorsun...

Kadının susuşu ölüm gibi zamansız, ölüm gibi acılıydı... Adamın yakarışları, yaşamdı. Adam kurumuş topraklarından filizlenen o ufacık umudu yaşatabilmek istiyordu. Hayır istemiyor, bunun için ellerini açmış çaresizce yalvarıyordu. Kadın susuyordu. Ölüm gibi susuyordu. Ölüm gibi zamansız. Ölüm gibi acılı...

Adam telefonu kapadı. Kadın telefonu kapattı. Kadın düşünüyordu. Adam muhtemelen kendiyle kavgadaydı. Telefon çok geçmeden gene çaldı. Kadın o olduğundan emin:

- Benim toprağıma yağma... Nereye yağarsan yağ ama benimkine yağma... (Sesi titremiyordu bile...)

- Kalabalıklarda yalnızım, kalabalıklarda yapayalnızım... Sadece koyun koyuna yatmaya ihtiyacım var. Sadece buna... Anlamıyorsun değil mi?

- ...

- ...

- ...

- Neden susuyorsun... Uç de bana... Kaç de bana...

- Kapatıyorum. Git yat hadi. Sabah konuşuruz. Daha çok konuşuruz seninle...

Kadın telefonu kapattığında, kendi topraklarındaki yalnızlığını düşündü. Uçsuz bucaksız yüreğinin içine sığacak onca şey varken, sığdırabildiği koca bir çöldü. Arasıra seraplar görüp vahalardaki palmiye gölgelerinde serinlese de... Sığdırabildiği koca bir çöldü. Kum fırtınası çıktığında bildiği bütün yollar kaybolurdu. Yeni yollar bulmak için öncülerini gönderirdi. Öncüleri, kollarıydı. Uzanırdı... Uzanırdı, ta uzaklara... Yol illa ki bulunurdu. Ayaklar yola tekrar koyulurdu.

Adamın sesi kulaklarından uzun süre gitmedi. Onun o telefonu kapattıktan sonraki yılgınlığını düşündükçe, içi acıyordu. Birine sığınıp uyumayı istemek, ancak yalnızlığın soğuk nefesini hissedince istenilen birşeydi. Ürkütücüydü. Biliyordu. Kaç gece o nefesi ensesinde hissedip, uyumadan geceleri sabahlara bağlamıştı. Anlıyordu... Ama bazen anlamak yetmiyordu. Toprağına yağmur yağmasını istemek gerekiyordu. İklim yağışa uygun olsa da, şartlar kuraklığa davetti.

Kadın, yatağına uzanıp adamın yalnızlığına sarıldı. Ses olup uçmak istedi adama, söz olup sarılmak:

Anlıyorum dedi... Anlıyorum ben seni ve çok istiyorum uçmanı ama konacağın dal ben değilim. Yüreğim susuz çöller gibi. Senin kurumuş topraklarında açan filizi gördüm ben, gördüm ve bir avuç su bile veremedim... Yeşermez... Yeşerip filizlenmez... Anlamazsın... Yüreğim susuz çöller gibi... Toprağını toprağımla bulama...

Sustu gece zamansız bir ölüm gibi... Sustu kadın... Sustu adam... Sustu yaşam...

Fotoğraf / deviantART
İlk Yayın Tarihi: 16.02.2010

Ayaz Vurursa Yüreğime

O geceyi anımsıyordum... Soğuk öyle bir işlemişti ki, damarlarımdaki kanın bile donduğunu iddia edebilirdim. Evet! O geceyi, anımsıyorum. Bulutsuzdu gece. Senin üzerindeki, beli ve kolları lastikli olmayan, ince trikodan düz örülmüş, yıkanmaktan rengi atmış, solgun lacivert kazağını; altına giydiğin dizleri çıkmış, günlerdir yıkanmamış izlenimi veren, üzerine neredeyse bir beden büyük gelen kanvas pantalonunu ve çıplak ayaklarını... Dağınıktı saçların, anımsıyorum. Ellerin büyüktü, onları da anımsıyorum. Ve ifadesiz bakışlarının üzerime çarpan oklarını hiç umursamayışını anımsıyorum, o bakışları ise hiç unutamıyorum… Bütün bu geri çağırış sana ve sana dair o gece ne varsa işte onlara. Ben yokum! Bir tek sen. Bir tek senin detayların… Anımsadığım ne varsa, sana dair.

Aklımda, sol gözünün hemen altında, sağ gözünün hemen altındakine oranla daha büyükçe olan göz torbana dokunan parmağımdan çok, o dokunduğum anda kapanan göz kapakların var. Bir de 'devam et' deyişin. Neye devam etmem gerektiğini anlayamadığım bir sanrı sözlerin. Sesin; buğulu, uzaktan ve buyurgan… O geceyi anımsıyorum. Sesine, vurguna ve yılgın bedeninin hemen üzerinde ağırlaşan omuzlarınla o koltukta oturuşuna dair ne kadar ayrıntı varsa, hepsini. Krem renkli yüzü eskimiş koltuğun orta yerinde oturuyorsun. Elinde tuttuğun anların artık senin olmadığının bile ayırdında değilsin. Bana yalvaran gözlerinin, fersiz hallerinden anlıyorum: Sen! Bir tek sen bu geceyi, o açık camdan giren ayaza rağmen seviyorsun. Sana çarpıp, dalgalanarak çoğalan soğuk vurunca yüreğime, farkına varıyorum: bu gece sen kendinden uzakta olan bir sevdaya ellerini uzatıyorsun ve ben, sol gözünün hemen altında, sağ gözünün hemen altındakine oranla daha büyükçe olan göz torbana dokunan parmağımdan çok, o dokunduğum anda kapanan göz kapaklarından seni öperken buluyorum kendimi. Dudağıma değen kirpiğinin ucu olmasa, orada olmadığıma yemin edebilecek kadar uzağındayım. Yani aslında uzağında ve yine de oradayım. O odada. O camın hemen önünde, ayazla senin aranda: Yürekten bir kalkan.

Bir peçete üzerinde dağılan keçeli kalemin izlerinden ne çıkartırsın bilemem kendine, ama ben o geceyi, o gece olanları ve fersiz gözlerinin yalvaran haykırışlarını anımsıyorum. Kaldığım yerden yaşamaya devam ediyorum.

 

* ÜZERİNE

ayazdı gece...
ve ben;
kalem tutan ellerimle,
onlarca şey yazabilirdim üzerine
ve üzerine onlarca şeyi yazabilirdim teninin sadece ellerimle

ellerim ellerine değdiğinde
dinle yüreğimi
nasıl da meyl ediyor sana
nasıl da içli
nasıl da aksak bir ritmle

ve ben;
kalem tutan ellerimle
onlarca şey yazabilirdim üzerine
ve üzerine onlarca şeyi yazabilirdim teninin ellerimle
ve evet! aksak bir ritmle...

sonra bakardım gözlerine,
aksak bir ritmle titrerdi dudaklarım
iç burkan nağmeydi aşkın
bulutsuz gecelerimde

yansımazdı ışığım gözlerinde
ve sen, işlerdin ayaz gibi yüreğime

sana yazan ellerimi...
        ellerimi geri verebilseydin
                    sarabilirdim uzağında soğuğan bedenimi

hiç olmadı bir şiir yazardım geceye
ya da tek bir cümle;
                    sevmek, cesurca gitmektir bir yüreğin üzerine!





* üzerine , kazara yazarda yayınlanmıştır;

Oyun Arkadaşı

Koca bir çınarın gölgesinde, bir sokak arası... Bir araba zor geçer iki apartman arasından, öylesine dar. Çocuklar için oyun sahası o sokak. Demirli parmaklıklarla kaplı giriş katlarının camlarından çıkan etli sarma ve kızartma  kokuları karışıyor oyunlarına. Bir çocuk elinde topu ile geliyor mahalleye. Üç kız, boyaları dökülmüş kahverengi apartman kapısında kıs kıs gülüyorlar birlikte, fısır fısır dedikoduya başlıyorlar hemen kendi aralarında, seslerini bir tek kendileri duyuyorlar. Erkek çocukların duruşu değişiyor. Kabarıyor göğüsleri. Bir horoz dövüşünün başlama sahnesi! Hayat daha o yaşta bildik bir perdeyle açılıyor. Çocuk farklı; sarışın ve renkli gözlü. Kızlardan biri uzun at kuyruğu yapılmış, fındık kabuğu saçlarını savuruyor. O yaşça diğerlerinden büyük. Bir abla belli. Daha küçük olan sarışın kız, ağzından büyük sakızını çiğniyor, annesi görse yiyecek yine tokadı. Onunla yaşıt olan sessiz ve sanki biraz sinsi. Parmağına dolandırıyor eteklerini.

Bir iki laf atıyorlar birbirlerine. Oyun oynayacaklar ama az sonra kuracakları yakınlıktan eser yok kelimelerinde. Bir tanesi, hafif kilolu olan çocuk, soruyor: Kimlerdensin... Sana ne, diyor çocuk. Soğuk bir rüzgar esiyor. Kimse o rüzgara kulak asmıyor gibi gözüksede, yüzlerdeki tebessüm donup kalıyor. At kuyruklu olan, komşuya mı geldiniz, diyor. Yoo, burada oturuyoruz. Yeni taşındık, diyor ve gülüyor. Az önce esen rüzgarın buzunda üşüyen yüzler ısınıveriyor. Çocuk öyle çapkın bakıyor ki, kız başını öne eğiyor. Oyunlar başlıyor. Şen kahkahalar birbirine karışıyor. Herkes evine giderken birer ikişer, at kuyruklu kızla, yeşil gözlü çocuk o kaldırıma oturuyor. Anneler adlarını bağırıncaya kadar konuşuyorlar, çokça da kahkahaları karışıyor akşam ezanına. Günler geceler böyle geçiyor, akşam ezanları bir süre sonra eve giriş zili gibi geliyor. Okunmadan o kaldırımdan kalkmıyorlar. Adları onlarca ağaç dalına takılı kalıyor. Annelerin sesleri her seferinde mahallede koca bir tur atıyor. Koşarak eve giderken bile gözler hep birbirlerinde, tökezleseler de düşmüyorlar. İlk kıvılcımın heyecanı sarıyor uykuları. Yürekler pıt pıt atıyor.

Günler sonra çocuk elinde topu bir heves koşarak sokağa geliyor. Kızı göremeyince ortada meraklanıyor. Beklerken kırılan ümitlerinden desenler yapıyor toprağın üzerine ayakkabısının ucuyla. Kız uzaktan görünüyor. Çocuğun yüzünde kocaman gevrek bir gülümseme. Kız onu beklettiği için mahçup. Senin için geldim bu akşam, diyor çocuk. Annem izin vermedi komşular gelecekmiş. Ama ben yine de geldim seni görmeye, diyor. Oturuyorlar kaldırım taşına. Ellerini ilk defa tutuyor çocuk o gece kızın. Kızın kalbi duracak kadar hızlı atıyor. Havada uçuşan kelebekleri o anda saymak bile mümkün değil. Hepsi sokak lambasının ışığına doğru uçuyor. Çocuk yeşil gözleri ile süzerken kızın gözlerini, aklından geçiyor belli ki ilk öpücüğün hayali. At kuyruğunu savuruyor kız. Hissediyor havadaki öpücüğü. Tutup öpmek istiyor o hayali. Yeşil gözlerinin kaçırırcasına ayağa kalkıyor çocuk, gitmem gerek, diyor. Aniden. Hiç sebebi yokken... Kız hiçbir şey anlamıyor. Bir süre, çocuğun koşarak uzaklaşmasını seyrediyor. Havada asılı kalan öpücüğün  hayalini alıp, o da eve doğru koşuyor.

Günlerce sokağa uğramıyor yeşil gözlü çocuk... Kız kaldırımda oturup bekliyor... Hiçbir oyuna katılmıyor. Hiç kimseye onu soramıyor... Ne olduğunu bilmiyor... Sadece bekliyor. Elinde bir öpücüğün hayali, o bekleme sırasında, ilk kalp kırığını örüyor.

***

Kaç kez söktü kimbilir o kırığı, kaç kez yamamaya çalıştı deseni uymayan kumaşlarla... Kaç kez ördü yeniden, desen desen. Kırıklar her yağmurda sızlar demişti yeşil gözlü çocuk kıza, ellerini ilk kez tuttuğunda. Elleri acıyordu şimdi, elleri ile tutmasaydı o hayali... Fark etmeseydi havadaki kelebeği... Acır mıydı yüreği... Elinde bir yanı azap söküğü bir yürek, yürüyor yıllar sonra o mahallede, kırığından yaş damlayınca yere, o kaldırımda bıraktığı çocukluğunun okşuyor at kuğruğu saçlarını. Tam da o sırada, bir adam geçerken yanından çarpıyor omzuna, adam pardon diyecekken, gözlerini görüyor kadın önce, yeşil. Gülüyor hayatın denkliğine, adama gülümserken affettiğine dair bir göz hareketiyle, Allahtan saçlarınız kahverengi diyor. Yürüyüp gidiyor gideceği yere, yüzünde çocukluktan kalma acı bir tebessümle.

görsel/vladstudio

Kuşlar(ım) Havalanıyor

Uzaklara...

Çok uzaklara gitmekti niyet, iklimini bilmediğim coğrafyalarda kaybolmak.

Ne çok oyalandım bu topraklarda şimdi ben.

Gitmek gerekti çok uzaklara gitmek.

Lakin yapılması gerekenler vardı hep el altında,

şimdi onları yapması gerekenlere bırakmak gerek.

İç sesimdi bu sabah beni dürten...

Kalk diyen...

Artık zamanıdır gitmenin, İç Sesimi dinlemenin...

Dinlemek için buradan buyurun lütfen...

Zor Olan

Bana koyu gelen bir sohbetin ortasındayız. Bir hayali paylaşıyorum sesli sesli... Anlatma bana böyle şeyleri, diyor. Bu yalnız bedene ne yaptığının farkında mısın..?  Beden yalnızlığına bulur bir başka bedeni, yürektir yalnızlığı giderilmesi gereken, diyorum.  O anda onun yürekle bir işi olmadığını da anlıyorum.

***

Derin bir boşluktan bahsediyordu geçtiğimiz günlerde H.Babaoğlu bir yazısında. Neyi başarırsan başar, neye ulaşmış olursan ol; aile, ev, araba, konforlu bir yaşam diyordu, hep o boşluk hissi. Yazıyı okurken de aynı şeyi düşünmüştüm. Ruhu beslemek yüreği beslemekle ilgili. Oysa kaçımız yüreklerimizi beslemeyi seçiyoruz. Geçtim beslemekten, kaçımız onun çığlıklarını duyuyor ve ona göre cevaplar arıyoruz. Oysa kafanı çevirip baktın mı sol yanında göreceksin niyelerini... Görmek istersen tabi!

***

10lü yaşların sonu, 20li yaşların başı bedeni keşfetme uğraşlarının tavana vurduğu yaşlardır. Karşı cinsin bedeni üzerindendir beğeniler. Olgunlaşmamış bireyin açlığa yüklediği anlam hep aynıdır: sevişmek doyuyur tüm açlıkları. Oysa insan bir bedenle sevişmez sadece. Beden bir araçtır.

***

Geçen gün Kazara Yazar'a yazdığım şu yazıya bir yorum geldi sevgili buraneros'tan

Aslında gayet anlaşılabilir ve kolayca izah edilebilir bir durumdur yazınıza bahse konu hal... "varolmanın dayanılmaz hafifiliğini" nasıl yorumladığınızla ilgili bir olmuşluk ya da olmamışlık halidir, kadınları kategorize etmek; ve bence insanın kendiyle ilgili bir sorundur. Kimileri gün gelir farkederler bir bedenden öteye gidemediklerini... kimileri öğrenemezler bir türlü "hayatın gerçek tadını" ... ve aslında insan durup baktığında kendine, isterse görür niyelerini...

***

Evet, gün gelir, bazıları bir bedenden öteye gidemezler ne yazık ki, ve kendi bedenlerinde çürüyen yüreklerinin çığlıklarını duyamazlar bir türlü. Bir olmamışlık, bir tamamlanmamışlık halidir üzerinde taşıdıkları. Uzaktan bile tanırsınız onları. Libidosu tavan yapmış budalaları!

* görsel:vladstudio



Satır Arası

Geçip giderken bırakılan bir mektubun satır aralarından...

bu aralar kalakaldı elimde karışmış bir yürek çilesi gibi kelimelerim. cümlelerim dağınık bir zihin örgüsü... 



devamı için...

Adi Herif(*)

"adi herif", ağlamalarının arasına sıkıştırılmış bir beddua gibi, yinelenerek ve her yinelenmesinde daha baskın bir nefrete eklenerek çıkıyordu ağzından: "adi herif"...

Konuşamayacak kadar sıklaşan iniltili hıçkırıklarına bir durak vermeyeceği her halinden belliydi, susuyordum. Resmi bir aracın arka koltuğunda, üstelik de şoförün gözü yolda kulağı bizde halinden bu denli rahatsız olmuşken soru sormadım. Sadece sustum. Ağlamasına sebep haller üzerine bir kaç olasılığı resmediverdi zihnim.

İlki:

Adam sonunda, karıma dönüyorum, demişti... Ve bunu hiç olmadık bir zamanda; sahil kasabasındaki dantel bozması naylon malzemeli tülleri eskilikten grileşmiş, bordosu ağırlaşmış kalın perdelerin dokumasındaki desenlerinde asılı böğürtüler arasında… çarşaflarındaki lekelerin, aynı yere defalarca atılmış olmasından belirginleşmiş sarılığında… loş ve basık lobisinde ağır bir sigara kokusuna karışan beklemiş ve kusulmuş alkolün yakıcılığında… dar girişli otelin 218 nolu odasında, teri kurumamış bir sevişme sonrasında… camdan görünen lokanta arkası çöpleri seyrederken söyleyivermişti.

İkincisi:

Aldıracaksın o piçi, diyivermişti... Kendi kurulu düzenine sokulan bir çomaktı sözü edilen piç. Şehvetli gecelerin, sorumluluk hissedilmeyen sabahlarına açılan pencerede adamın hiç istemeyeceği, yan gözüyle bakamayacağı bir manzaraydı; hamile bir kadın. Ve adam pencereyi kapatıverdi, camları bile kıracak bir hiddeti odada büyüterek. Öyle kuvvetli bağırdı ki, otel yerinden oynadı. Bir gece öncenin, alım, balım, peteğim buruşukluğu, tertemiz bembeyaz çarşaflarla henüz değiştirilmemişti üstelik!

Üçüncüyü kurmak üzereydim ki, onun fısıldayan sesi, dişlerinin arasında çıkmaya çabaladı. Adi herif, çıkış kapısının şifresi gibiydi. Her cümle öncesi dökülüp sonra gene yerine dönüyordu. Tükenmez bir adilik biriktirmişti içinde. Anlıyordum ama bu meseleyi o aracın içinde konuşmak istemiyordum. Aracı durdurdum, şoföre bir 10 dakika sonra gelip bizi almasını söyledim. Yolda yürümek akıllıca değildi, kabararak yükselen dalgalar habercisiydi gelecek felaketin. Bir ağaç altında, metal bir banka oturduk, soğuktu. Gözyaşları doluya bıraktı yerini.

Beni aldatıyor, dedi. Şaşırdım. Evli bir adamla birlikte olan bir kadının kuracağı cümlelerden biri miydi duyduğum. O zaten aldatmaya meyilli bir adam olmasa senle işi ne, diyecek oldum ama denize köpük eklemenin sırası değildi. Kadınların neden böyle bir yanılgısı olduğu üzerine düşünen kendimden suçluluk duysam da, o andan itibaren dinlediğim arkadaşımın değil, kendi sesimin tınısıydı. Son derece farkındaydım, olup bitenin, ve hatta zihnimin sinsi planının…

Kadınların, evli adamlarla birlikte olma halleri üzerinden düşünüp, güven duygusunu nerede sağlamlaştırdıklarını bulmayı isteyen yanıma söz geçiremedim. Artık düpedüz, o bankta oturmuş, kendimi, sadece kendimi dinliyordum. Arkadaşımın gözyaşlarına eşlik eden hıçkırıkları ve cümleye dönüşemeyen kopuk kelimeleri ritimli bir müziğin dalgaları gibiydi. O ses dalgası arka fonda devam ederken, kendi sesimi bastıramasın diye iyice kapandım kendime. Kendi kendime kulaklarımı tıkayamayacağım bir döngüye girmek üzereydim. Güven duygusunu bulmalıydım. Bir ilişkinin sacayaklarını bulmaya çalıştım. Güven, o sacayaklarından biriydi. Güven... O sacayaklarının olmazsa olmazıydı... Güven...

Onun sesi ile irkildim. Nasıl güveneceğim, dedi. Bunu derken beni sarsmasa farkına varır mıydım bilmem, yüzüme bakıyordu, bir cevap arıyordu. İçim, ulan daha önce nasıl güvendiysen öyle güven diyordu, hem de bağıra bağıra, öfkemin kaynağını biliyordum. Sırası değildi. Karısını senle aldatan adama, daha önce nasıl güvendiysen, işte aynen öyle güven... Diyemedim. Sadece baktım. Onun ona güvenmesini anlayamadım. İkinci olmaya razı kadınların aradığı şeyin güvenmek olmadığını sanacaktım ki, beni aldatıyor cümlesi vuruverdi yüzüme çelimsiz tokadını.

Araba bizi almaya geldiğinde, o elinde aldatılmışlığı, ben elimde bir sacayağı aldık arka koltuktaki yerlerimizi. Ellerimi tuttu, iyi ki varsın, dedi. İçimin onu dinlemeyen yanı sızladı. Yüreğimin ona bas bas bağıran yanı ezildi. Aklımın soruları uçup gitti. Omzuma yasladığı başında, güvenmeyi istemenin ağırlığını hissettim. Karısı hadi neyse neydi de, bir başkası güveni zedelerdi, ben bunu hâlâ anlayamasam da, hâl böyleydi. O adamın güvenilmez olduğu gerçeği ile yüzyüze gelemeyecek kadar inançlıydı. İnandığı sevmekse, sevmek güvenmeyi de ayrılmaz bir parça olarak kabul etmez miydi? Sevmek haline yüklediği anlam, güvenmeyi, gücenmeye dönüştürüvermişti. Gücenmişti, kırılmıştı, ama biliyorum kendini gene yapıştıracaktı. O adam, o ilk zamanda karısına rağmen yansıtabildiği 'bana güven, yanındayım'ı o kadına yaşattığı duyguya rağmen, gene, yine yansıtacaktı. Ve arkadaşım, dalgalı denizlerinin doğası gereği, taşıp taşıp durulacaktı. Yansımanın bir yanılsamaya dönüşmesi uzakta bir gün değildi. Ben bunu biliyordum, yaşayan bilirdi, okuyan da, duyan da, gören de bilirdi elbet ama, yaşayan hissederdi de... İçimde titrek bir yan, ofise çıktım. Masama oturdum, kaç saat geçtiğini bilmediğim süre boyunca, elimde sacayağım, düşüncelerimle “tut-kaç” oynadım. Bu benim bulduğum bir oyundu… Tut-kaç…

Akşama kadar durulmak bilmeyen düşüncelerim ve elimdeki sacayağımla çıktım ofisten. Kendi güven kavramım üzerine odaklandım. Kafamdan türkü çeşit cümle kurdum. Sildim, yeniden yazdım. Yıkıldığı âna gitti zihnim, içimden söylendim: 'işi gücü geçmişi kurcalamak, bir yara bulsun ki beslensin, aç kurt…' Ama bu sefer benle oyun oynamasına izin vermedim zihnimin. O tuttu ben kaçtım. O defter, orada, olması gerekenler ve olmaması gerekenlerle birlikte kapanmıştı. Birinci kadın olarak, ikinci kadına şunu söylemeyi çok istemiştim: ona nasıl güveneceksin, bana olan aşkını sana anlatırken, ve sen o aşka aşıkken… o sana bütün bunlarla geliyorken, senden çıkıp benim koynuma, benden çıkıp senin koynuna geliyorken, benim bildiğim bütün güvenmeye dair ânılar tek tek inceldiği yerden kopuyorken, sen ona nasıl güveneceksin...

Elimde sacayağım, tek başına arabama kadar yürüdüm. Arabayı çalıştırmadan önce bir süre, uzun bir süre ağladım. Silecekleri çalışmayan göz kapaklarımı kapadım. Sacayağımı camdan dışarı usulca bıraktım. Birine güvenmek beklemek demekti, kırılmak, dağılmak ve acı çekmek. Sacayaklarımdan birini daha geride bıraktım, köşeyi döndüm ve uzaklaştım. İnsan kendine bile güvenmemeli mi sorusunu yanıma alıp, radyoda çalan, Radiohead’in yumuşak sesine umutla eşlik ettim:

(*) Kezban’a ve Güven’e Dair / Bir Ömür Teşekkürle…

Bulmaya Direnmek

Bulmaya direnmekti benimkisi...

direnmek için şuradan

bulmak için buradan,

gitmelisin...

fotoğraf / bir kış günü gördüğüm

İyileşmeyi Yazabilmek

Deniyorum...

Dört yolu birbirine bağlamak benimkisi...

İyileşmeyi yazmayı deniyorum...

Bir dörtleme deneme.

İlki için buradan...

İkincisi için şuradan yol alabilirsiniz.

görsel / deviantart

Yola Tutunmak

buradan bir YOL var bana doğru...

oradaki ben umutlu,

burada kalanda hep bir hüzün kokusu.

her zaman güneş doğar,

bir düşün;

umuttan doğan daha parlak olmaz mı...

 

umuda yolculuk benimkisi,

 

bir kaç satır önce temize çektim geçmişimi,

bir sırt çantasına yükledim yüreğimi,

gidiyorum dediğimde gitmesini öğrenmek kaldı geriye.

 

onu da öğrendim mi,

 

sen uzaktan seyreyle...

 

bir el salla bana,

 

uzaktan!

 

sol elin olsun havada,

 

ve sağ elini sık içine,

 

yumruğun olsun gücün,

 

tutunduğun bir yumruktur çünkü geriye kalan,

 

biri senden gittiğinde.

 

oysa o seni de götürür gittiği yere.

 

seni, onu ve yüreğine değen ne varsa.

 

bir yumruktur onun da tutuntuğu

 

sol eli gözyaşını silerken...

 

Üzerine Yürek Pulu Konulan (Son) Mektup...

sevgili,

söylenecek onca sözün içinden, hep bilineni, defalarca söyleneni seçtim sana. seni sevmekle geçsin bir yıl daha. bir yıl daha bak gözlerime. bir yıl daha saçlarım dağılsın omuzlarında. sen bir yıl daha sev beni. bin yıl daha... seveceğim ben seni... hep, AŞKla...

Görsel

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Hiç Tanışmadık Seninle

Sevgili Y.,

hiç tanışmadık seninle, ama ne çok tanıklık ettik anlara. mesela ağlıyorduk bir seferinde, sen belki aşka, belki ben bir arkadaşıma. hatırlar mısın bilmem, ben bir adama aşık olmuştum, sen de. ben bir şehirde, adam bir şehirde, sen bir şehirde, adam başka bir şehirde... uzaklıklar korkutur muydu ki bizi... sen ve ben, hiç karşılaşmamıştık ama aynı kaderi paylaşabiliyorduk işte. sen denizin kenarında bir bankta, ben dağda bir ağacın altında, ağlıyorduk gizlice. bir seferinde, giden bir adamın ardından ağlıyordun pencerenin önünde ve ben senin kendi pencerenin önünde olduğunu bilmeden, oturmuş penceremin önünde ağlıyordum sicim sicim, nedenini bile bilmiyordum, sadece bir şarkıyı dinliyor ve şarkının hüznüne eşlik ediyordum kendimce, günler sonra fark ettim, senin acındı içimi acıtan. o gün daha çok ağladım.

sevgili y., henüz tanışmadık seninle, hiç karşılaşmadık, ama hep tanıdık geldik birbirimize. bazen kafam bozuk olduğunda, bana yazdığın bir kaç satırı okuyup, düşündüm üzerine. öyle zamanlardı ki onlar, sanki sen ve ben karşılıklı sohbet etmişiz; sen susup dinlemişsin ve ben anlatmışım saatlerce, sonra sen oturup yazmışsın içimdeki soruların cevaplarını ve bırakmışsın masamın üzerine, ben okuduğum her bir satırda sarsılmışım, sarsılmışım titreye titreye, sen hiç bilmemişsin ama sarılmışım ben boynuna ve teşekkür etmişim yanımda olduğuna.

belki de hiç tanışamıyacağız seninle, ama paylaştıklarımızı düşününce, tanıştığımız ve hayatımıza aldığımız bir çok insandan daha çok sevip, daha çok anlayıp, daha çok dinleyip, daha çok anlatıp, belki bilmeden ve istemeden daha çok ağlatmışızdır birbirimizi. şimdi düşünüyorum da, eğer o ilk anlamsız yorum bırakılmamış olsaydı bloguma ve ben o yorumdan yola çıkıp da bulmasaydım izini, nasıl bulurduk birbirimizi... bazen en kötü anlar nasıl da güzelliklere çıkartıyor değil mi bizi. hep ol emi, kelimelerinle, seçkilerinle, yüreğinle... öpüyorum yüreğini, hep.

Sevgili Z.,

bir rüya gördüm.  anlatmazsam çatlarım dedim. unutmadan uzun uzun anlatayım da sen güle söve yorumla.

bir gece vakti oturmuşum bilgisayarın başında. salonda. taslakların arasında dolanıyorum, yolunu kaybetmiş çocuğun ürkekliğinde; karşıma çıkıyor  unutmak istediğim kelimeler. onlardan kaçarken, tanıdık gelen bir cümlede duruyor yürek, atıyor, heyecanla, herşey böyle başlamıştı çünkü, hatırlıyor ve gülümsüyorum. nereye varmak istediğimi biliyor, gecenin karanlığında daha önce geçtiğim o ara sokakları ayırabiliyorum sigara izmaritinin henüz sönmemiş ateşinde. uzanıp yere, bir nefes çekiyorum içime. ciğerlerim yanıyor gecenin karanlığında yataklarına uzanmış konuşan adamla kadını görünce, pencere sıcak hava nedeniyle açık ve perde havalanarak yana kaymış rüzgarın etkisiyle. farkında bile değiller, öyle büyük ki yangınları. durup seyretsem diyorum. aAnnemin ayıp demesi takılıveriyor, kulağıma bir sivrisinek vızıltısı eşliğinde. uUzaklaşıyorum koşar adım o pencerenin önünden, avucuma adamın 'yabancıyım tenime'  cümlesi batıyorken. koşarken karıştırıyorum yolları, bilmediğim bir parka çıkıyor adımlarım, ıssız ve karanlık, su birikintisine basınca anlıyorum, yağmur yağmış burada az önce. ne kadar uzaklaşmış olabilirim ki kuytularımdan... dönsem artık çok mu geç, gitsem bulur muyum ki yolu. aşka hüzün karıştı yazıyordu duvarda, mordu, fosforluydu, yüzümü öptü geçti.

uyandım. film gibi dimi. gene yazacağım. en kısa zamanda. ama ara verirsem, yani bir süre yazmazsam, haber alamadın diye meraklara kapılma. kendine iyi bak. 2011de güya başka diyarlarda olacaktık. dur bakalım. dualarımızı eksik etmeyelim. zamanı gelince diyelim ve gülümseyelim. rüyama yorumunu bekliyorum. seni seviyorum. herkese selam söyle. sarıl. öp. herkesi ayrı ayrı sevdiğimi söyle. nasıl da isterdim herkesle olabilmeyi. insan seyahat edebilse istediği anda istediklerinin yanına... ah ne cin fikirliyim ben. hadi mektubuma burada son verirken, büyüklerimin ellerinden, senin gözlerinden, sevgili s.nin yüreğinden. öperim.

bu yıl iyi bir yıl olacak geçip giden diğer yıllar gibi... bu da geçip gidecek çok şey bırakarak... çok şey öğreterek... çok güldürüp, çok düşündürerek... ama sanki daha az ağlayacağım ben. daha çok yüreğimi dinleyeceğim ve inanamayacaksın ama daha az konuşacağım bir yıl olma ihtimali bile var sanki. tamam tamam bir mektupta bile bu kadar laf ediyorsan deme. içimizden geldi yazdık. özle beni.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Beni Ona Götür

Sevgili U.,

canım arkadaşım,  çok olmadı, bir kaç zaman önce bir kum havuzunda oynarken ağlamıştık en son ve ben o zamandan beridir ne kum havuzunda oynuyorum ne de sokağa çıkıyorum. bilmem neden bu aralar sık sık, ve giderek çok daha sık gökyüzüne bakıyorum. aklıma her düştüğünde, senden bir iz bulduğum yerde durup öylece sana bakıyorum. o iz bir tek bende, bir tek bana, bir tek benim için kalsın istiyorum. yani anlayacağın seni kıskanıyorum. sonra ben bunu sana söylediğimde, sen özelsin diyorsun. bunu tüm kalbinle söylediğini biliyorum, biliyorum çünkü kalbin kendi dili var. anlıyor karşısındaki kalbi, iyiliğini, güzelliğini. bana demiştin ki bir seferinde, aklını bıraktığın kalbinde olduğun her an beraberiz. sana hiç yazmadım belki ama bil istedim, sen beni hiç incitmedin ve hep kalbimden öptün, iyi ki... orada kal, Onunla kal. minik m.yı öpmeyi unutma... öperim, AŞKla... hep.

Sevgili Ü.,

şimdi ben sana diyeceğim ki ey kadın nedir senin adın. sen saymaya başlayacaksın bildiğim ve bilmediğim ne kadar adın varsa. ve ben susacağım. ta ki yürek sesini duyuncaya kadar susacak ve bekleyecğim. saat 23ü vurduğunda ve bir kere değil ve belki iki kere de... tam üç kere vurduğunda duyacağım adını. bugüne kadar yazılmış tüm mektuplarımı sana adasam da, hiç biri ilki kadar gülümsetmeyecek seni asla. çünkü o satırlar adını bile bilmediğim ve inandığım bir yüreğe yürekten yazılmışlardı. kırık bir anı gülümseyen bir sabaha bağlamak adına. adın yok o yüzden bende senin. bir yüreğin var, bir de şiir okuyan sesin. sol yanına bıraktığın kalemini al eline ve dilek tut bu yıl için kendine. içinde aşk olsun sadece. soyun acılarını ve bırak hüzünlerini. sen ol sadece, öylece üryan kal kendine. AŞKla... hep.

Sevgili V.,

mektubunu aldım. okuduğum her satırda nasıl da sarsıldım. bazen hayatın acımasız olduğunu düşünürüm de, sana yapılanlar düpedüz haksızlık gibi. ama beni bilirsin ben, kötüye inanmam, o an belki ama sonrasını bielemzsin değil mi. ne olur yüreğini ferah tut, biraz sakinleş ve bekle. ben Tanrı'nın seni de gördüğünü biliyorum. bu acıyı çekiyorsun  ve bunun bir nedeni var mutlaka ki sen de bunu biliyorsun. daha sonra daha uzun yazacağım mutlaka. bu sadece o satırların ve hallerin üzerinden hemencecik sana sarılma telaşı. daha sonra sakin bir kafayla, uzun uzadıya yazacak ve sana son zamanlarda başıma gelenleri de anlatacağım. ee biraz merak et tabi. ama değecek inan. bir kere çok ama çok güleceksin. yeni yılda sana akıl sağlığı diliyorum, çünkü biraz daha kafayı takaraın bunlara sonunda ihtiyacın olan tek şey bu olacak. seni sevdiğimi unutma. istediğin zaman çık gel ve lütfen yılbaşı akşamı alkolü fazla kaçırıp kendini harap etme. en kısa zamanda görüşeceğiz. sevgili a.ya selam söylemesen de olur. aa hiç söz etmemiş falan de ki, kızsın. nasıl da yakışıyor o kısık gözler ona... evet burada attım kocaman bir kahkaha. kendine iyi davran artık ne olur. yüreğini ferah tut, onun da sağlığı önemli. ağlamaya beş vakit hazır asker gözlerinden öperim, AŞKla... hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Bir Ummandır Yürek Sevdalısına ya da Yalnızca Bir Dost Değilsin Ki Sen Bana ya da Kız Çocuğu

Sevgili S.,

mektubunu alınca öyle sevindim ki, hele de sevgili t.nin güzel haberlerini alınca... onun bendeki yeri bambaşkadır. ne de olsa ben onun senin kardeşin olduğunu bilmeden de sevmiştim. onun yaşadığı aşkın romanını yazacağım ben, hep aklımda. hep takılırdı ya bana; yaz kız şu aşkı. bir tek sen anlatabilirsin bir aşkı bu kadar güzel diye. selamlarımı iletirken, sevgilerimi de kat içine. bir de sarıl bir iyice.

sevgili s, can t., dost d. son mektubunda; UM-dukça UMMAN çeker insanı, Irmaklığını unutur bulur okyanusları. UMMAYA devam... yazmışsın ya, bir bilsen kaç kez okudum sözlerini. kaç kez sarıldım sana. hep böyle oluyor zaten, bir kaç mektup önce de bahsetmiştim. mutfak camından görünen karşı apartmanın salonunda dikiş diken teyze sensin benim için. o teyzenin kaş'ı görmediğine bahse girerim ve eminim ki asla ve asla bie cafe-bar işletemezdi, diyeceğim o ki taban tabana zıtsınız aslında, ama olsun ben ne zaman orada olduğunu fark etsem gülümsüyorum ona (sana). biliyorum tuhaf gelecek ama beyamca da hep sevgili t. gibi gelir bana. :) bazen ne şaşkın olabiliyorum değil mi? geçen gün laf atacaktım neredeyse her ikisine de. yani anlayacağın hep benimlesin(iz). öyle çok istiyorum ki bu yaz izmir'e düşen yollarda bir kahve içimlik sohbetlere denk gelebilmeyi...

can t., dost d., güzel yürekli kocaman s...m sen gelip geçtikçe büyüyor bu yürek, eğilip üfledikçe kanatlanıp uçuyor. hep uzat elini, hiç çekme nefesini. öperim sarılarak ellerini. ...hep.

Sevgili Ş.,

can dostum, bir yılı daha geride bırakıyoruz. her yıl için attığımız shutlara 13den sonra yenilerini ekleyemedik. yıllar arttıkça artan shutlar, yaşlar arttıkça azalmaya başladı haliyle. hani yazmıştın ya bir mektubunda,

Ömrünün yarısını aralıksız paylaşmışız ana baba ayrı kardeşimle bazen tatlı, bazen acı, bazen bol kahkahalı, bazen salya sümük ağlamalı... İnsanlar gelip geçmiş hayatımızdan, bir de şehirler ve hatta ülkeler; paydada biz vardık ya hiç kopamadık birbirimizden.

insanın arkadaşları vardır ve dostları... sen arkadaşımdın benim ilk başlarda ve dostum oldun zamanla. bugün geldiğimiz noktada seçtiğim bir kardeşsin bana. hep çok istediğin kızına sahip oldun geçtiğmiz yıl ve onun büyümesine şahit olmaktan çok gözlerindeki ışıltıya şahitlik etmekten mutluyum ben. yıllar çok olunca, içine sığdırdıkları da çok oluyor insanın. ben iyi ki diyorum, bir ömrün yarısına sığdırılmış bir yürekdaşım var benim şu hayatta. 2011de de sönmesin ışığın. hiç bu kadar güzel yansımamıştın. yüreğimsin, hep.

Sevgili T.,

sana hep kız çocuğu diyorum, bilmem bunda abinin de etkisi var mı? ama sen benim için de bir kız çocuğusun. kırılgansın bir kere ve öyle saf ki yüreğin. çizmek istediğinle çizdiğin, gitmek istediğinle gittiğin, sevmek istediğinle sevdiğin hep farklı olsa da sen yüreğince sarılıyorsun hayata. geçenlerde senin de dediğin gibi, herkesle yürünmez oysa yollarda. bunu bile bile yürümelere kalkıyorsun ya... arandığında bulunmaz bir yürek, asla. biraz nefes al, biraz durul, inan bana zamanı gelecek desemde laf dinlemezsin sen inatçı kurbağa. yürüyeceksin yollarda, elele, yürek yüreğe, yüreği yüreğince olan bir adamla ama yollara çıkıp da yol kesmekten vazgeçmelisin sanki bu ara. biz gibiler, sevgisi yüreğine fazla gelenler yani, hep daha çok yanılırlar hayatta. sen de düşe kalka yürüyorsun dans papuçlarınla ve inan bana öyle çok yakışıyorlar ki sana. hatırlamazsın belki ama bir gün demiştin ki bana,

Hepimiz yüreklerimizi teslim etmeye açız, ama bir yandan da kendimizi tümüyle teslim etmemeye and içmiş gibiyiz.

bu yıl boz bu andını, teslim et yüreğini kendine. önce kendine teslim et ki, gelip yüreğine yerleşsin bir adam 2011'de. öyle ki gitmesin bir daha. sen benim için, perilerin de elinin kalem tuttuğunun kanıtısın sevgili t., bu yüzden yazmaya da devam et.  ve bir perinin yüreğine bir prensin yüreğinin değeceği masalının henüz yazılmamış olmasındandır onlara inanmaman. masallara inan, periler masalların prensesleridir unutma. kanatların olmasa da olur, yüreğin var ya... kocaman sarılırım sana saçlarının çilek kokusunda, hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Bir Perşembe Günü

Sevgili P.,

benim seninle bir kavgam yok, diyorum. sense son mektubunda hâlâ üzerinden onca zaman geçmiş bir hikayedeki kendinden bahsediyorsun bana. büyüyorsun diyorum içimden, çünkü artık konuşamayacak kadar yıktık köprüleri, bir dahası mümkün olmayan bir yol bizimkisi ve ben senin için bile olsa yeniden inşa etmek ietemiyorum o köprüleri. ne olur anla beni. sen üzerinden geçmek istediğim bir cümle değilsin. ve altı çizilesi bir duygu da bırakmadın bende diyorum ama der demez cız ediyor içim. biliyorum altını onlarca kez çizdiğim bir cümlenin, akmaya devam eden duygususun sen. oysa ben o kanla acıtırdım kendimi, eskiden. evet, sen gülsen de bir eskim var benim, bir de şimdim. sen eskimde kaldın. gençliğimsin demem boşuna mı... kanatsa da kelimelerin yüreğimde değil ki sızısı, akmaya devam ediyor, anlayacağın artık sadece akıp gidiyor. sevgili g'ye anlatırken fark etmiştim yüreği çürütmemek gerektiğini. artık çürütmüyorum. sadece görüyorum. yaşanması gerekiyordu. Allah razı olsun diyorum sıklıkla, galiba bugünlerde senin anlamlandıramadığın kadar çok kendimin farkındayım. benim Allah razı olsunum,  iyi ki... sıklıkla iyi ki diyorum. senin (onun) gibi bir yürekle yaşadım ben o geçmişi. sen de atlacaksın biliyor musun, sen de yüreğinle üzülmeyi, beklemeyi ve düşlemeyi, bırakacaksın. öğreneceksin çünkü ve en önemlisi anlayacaksın. herşey zamanında değerli. ben demeyeli, benim demeyeli öyle çok zaman geçti ki, benim sandığım yüreği her düşlediğimde gülümsüyorum, onun ne yaptığını ise merak etmekten çoktan vazgeçtim. bilsem ne olacak ki, sevinecek miyim, yoksa egoma bak hâlâ unutulmazsın hazzını yaşatıp böbürlenecek miyim? ne için... unutulmaz bir aşka imza attım ben vakti zamanında... eee ne oldu, diye sormazlar mı adama... iyi ki deyip geçmeyi öğredim. bu yüzden ya sevgili p., seninle bir kavgam yok benim. 2011de yüreğinde büyüttüğün acıları biçmeni, yerine sevgiler ekmeni yürekten dilerim. dostlukla, hep.

kısa not: insanın dost edinmesi için tanışması gerekmediğini, bunun yanı sıra tanımasının değerini öğreten inatçı koç kadını, başa dikkat! biz en çok yüreğimizden yara alsak da başımızdan çıkar acısı...

Sevgili R.,

kaç zaman geçti senden haber almayalı. neden bilmem sıklıkla aklımda üniversite yıllarında yaptığımız o tren yolculuğu... düşündükçe, gecenin karanlığına ve sessizliğine teslim şehirlerin uzakta kalan ışıklarını yıldız yapıp kendimize, kayışını bekleyişimiz geldi de aklıma. gülümsedim. bilirsin tren yolculuklarını ne çok severim. sana bir adamdan bahsetmiştim ya, kelimeleri yürek sızlatan, gözleri kahve kokan... işte o adamla bir tren yolculuğu yaptık. süresi kısa, etkisi uzun...  anlatacak ne çok şey birikti gene. ah zaman hırzısı akıl, yüreğe bir yol verse... yazacağım gene daha uzun merak etme. sen iyi değilim deyince telefonda. dur dedim şuna bir süpriz yapıp iki satır mektup yazayım da sevinsin gariban mektubumu alınca... seviyorum seni. hallerini sen de yazsana bana. özledim senli zamanların porsuk kenarı simit bira günlerini. ne düşler kuruyorum bir bilsen yakın zamanlara dair. anlatsam sana onları. sen gülerek dinlerken, delisin kızım sen desen.  bilirsin en çok yolculukları severim ben, ve yolcu olmayı... saçlarımın kokusunda bir sohbetin soluğu olsun isterim, yanımdaki yolcunun omzuna gömebilmeyi kelimelerimi. biliyorsun değil mi, nasıl da özlemiştim sevilmeyi. böylesine hesapsızca... biliyorum anlarsın sen beni. böyle sevildiğimde ne kadar güzelleştiğimi tahmin edersin. gelecek hafta bir yerlere kaçalım diyorum, ağva mesela. seversin sen oraları. nasıl da gidivermiştik değil mi bir akşamüstü. bence bunu bir düşün. gördüğün gibi, sana yaşadıklarını unutturacak kadar çok şey biriktirdim ben geçtiğimiz aylarda. kızıyorum valla, böyle iyi değilim deyip deyip kapılarını sıkı sıkı kapatmana. yaz diyorum, bana iyi geliyor nereden biliyorsun belki sana da gelir. bir dene. iki satır yazıp mektubuma cevap vermekle başla mesela.  beni sensiz, habersiz, yüreksiz bırakma buralarda. güneş yüreklim, deniz gözlüm, asil meleğim. hem karşılaştığımızda sana öyle bir sır vereceğim ki, hemen iyileşivereceksin. bak valla, hadi yalancı oradan deme. ayıp olur şu garibe de. 2011de bir adam bul kendine. bak nasıl iyi gelecek ruhuna. seni, kararsa bile, o muhteşem ruhundan öperim. nasıl da garip eylediydi şu 2010 bizi. bak gör muhteşem olacak dönüşüşümüz. hadi seneye görüşürüz. ığğğ denmez arkadaşa... öperim.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Öyle Bir Geçer Zaman Ki...

Sevgili O. ya da Ö.,

2011de geldi çaldı işte kapılarımızı. sen açacak mısın bilmem ama benim ki hiç kapanmadı. ne tuhaf geliyor günler sonra yazmak, ne tuhaf yabancılaşmak kelimelere, seslenişlere ama gene de bir şekilde yakın bulmak kendini sahibini hiç görmediğin bir yüreğe. sen ben misin, peki ya ben sen derken, aynalarımızı kırışımız ve onlarca yıl daha lanetlenen yüreklerimizi yalnızlığa kaptırışımızı neyle açıklamalı bilmem.  sana yazdığım şu satırları buldum geçenlerde. yazılmış ve gönderilememiş onlarcasının içinden alıp okudum bir gece vakti. sen de okumak istersin belki diye gönderiyorum o  hallerimi sana. yüreğince olsun düşlerin ve gerçeğe dönüşsünler sen hazır olduğunda. sevgiyle, hep.

ne garip değil mi ilk yağmurlarda aklıma düşmen bir sevgili gibi, hatırlanman ılık bir gülümsemeyle. güneşin kızıllığından alıp saçının bir telini, bir bulutun griliğine yüklemek gözlerini. umarsızca kapını çalmak istemek bir gece yarısında, tık tık sesiyle irkilmeni seyretmek kapının ardından. sabahına uyumamış gözlerle gülümsemek kahve kokusunda, konuşulmadık bir şey bırakmamış olmak geride, elde elmalı bir kurabiye yarısı... sende.

bilmem ki öyle mi olurdu, bilmem ki buyur eder miydin içeri/ne. bilmem ki hiç aklına düştüm mü gün ortasında? mesela bir sokakta yürürken ve dinlerken huzurlu bir ezginin tınısını kendileğince, sıcak bir tebessüm gelip de yerleştim mi yüzüne? sevda değilim ki ben yüreğine düşeyim ama düşmüşümdür belki senin de bir yanına. belki bir gece vakti, hiç olmadık bir rüyanadır konukluğum. ne komik olurdu düşünsene, giderken bir dolmuşta, kalabalığa karışmış yalnızlığında düşüverse rüyan kucağına. telefona sarılıp da arar mıydın beni eskisi gibi, en olmadık zamanda.

bilsen ne zamandan beridir bir ağrı var sol yanımda. yağmurlar yağıyor akşamları, varlığının ayazında üşüyor yüreğimin dost yanı. sen sevgili değilsin ki yüreğime düşesin. ama düştün işte, emin değilim ki düştüğün yer aklım mı, yoksa aklımın almadığı yüreğim mi?

sana yazılmış ama gönderilememiş bir mektubun satır aralarında, belki de hissetmişsindir çok özlendiğini diye, sıkışıp kalan kelimeleri çıkarttım özenle bir gece vakti. bir gece vakti, yazdığın uzun bir mektubu daha kaldırdım sandığıma. yüreğim yüreğini çok sevdi diye, yalnızca bunun için bile hatırlanmalı değil mi gülüşün sesleri rüzgarlı bir akşam vakti. bir demet yabani sarı papatyayı az önce kopardım evin önündeki boş arsadan, evet yine senin için, senin sevdiğini bildiğim için. çocuk sesleri duyuldu yapraklarından. mektuplardan arta kalan kelimelerimle yazdıklarımı ekledim vazoya su niyetine, sarıları hiç solmasın çiçeklerinin diye. sana gönderilememiş onlarca mektubun satır aralarında dolaşıyor ellerim, karanlıkta yolunu bulmaya çalışan çocuk korkusu yüreğim pıt pıt atıyor. düşünüyorum, seni o mektubu okurken hayal ediyorum. eğer o anda düştüğsem aklına, yani öncesinde değil de, okurken... yüreğin değildir düştüğüm yer, korkma diyorum sana. sessizce, geldiğim gibi, öpüp yanaklarından, güneşin doğuşuna ekliyorum saçlarını ve bir bulutun maviliğine gözlerinin ışıltısını. suya bırakıyorum özlemimi ki baktığında yansıyan, yüreğince sevgim olsun. sessizliğin içinde büyüyüp giden duygular neyi anlatıyor bugünlerde sana... benim duyduğum derin bir çığlık, buzların kırılma noktasında.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Bir Kuzunun Seslenişi

Sevgili N.,

şimdi ben yazacağım sana sayfalarca, anneemmm diyeceğim arasıra. sen kuzuuummm diye ses vereceksin biliyorum her seferinde. sesinin en sevecen tonu olacak duyulan. zaten bir gülüşünün tonu var bende uçuk lila, bir de sesinin; boncuk yeşil. bir balkonda içilen bir şarabın bordo kırmızı lezzetinde uzayıp giden bir telefon konuşmasında da dediğim gibi: sesin hiç üşümesin isterdim. hiç titremesin böyle soğukta. ve hiç bilme sen bir ayrılığın acısını. ne çok benziyor hikayemiz değil mi dediğinde, benzer bütün hikayeler birbirine demiştim sana. benzerdi işte; koyu kahve bir yürek burkulması, benzer uykusuz geceleri getirirdi mavi bir gözyaşı eşliğinde. gözyaşı hep eşlik ederdi kelimelere. kelimeler al al olurdu. okudukça gözler yürek çanağı. ne kadar uzaktan ya da ne kadar yakından, yani nereden okunduğu önemli mi ki annem, yüreğe değdiği yerden gelir kokusu kırgınlığın. sarı katran bir buğu havalanır, yakar boğazını. geçen gün önünden geçerken, kıyı balıkçısının fenerinde gördüm asılı kalmış kahkahalarımızı. gülümsedim be annem. gülümsedim kadersizliğe. ama geldiğimiz nokta da bizim kaderimizmiş işte. gözü yaşlı bakarsan, bütün yıldızlar kayar demiştin ya... ben de geç kaldım diyorum sana, bari ne olur sen geç kalma. 2011de sadece bir arpa boyu yol gitsen dahi, karşına çıksın yüreğini anlayacak adam gibi bir adam, ama olsun yüreği kocaman. özledim be annem balkon sohbetlerini, buzsuz rakı içip, saatlerce konuşmayı özledim. güzel yüreğinden öperim iyikim. güzel geçsin geri kalan günlerin... dostlukla, hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Ağlamak Da Güzeldir / Kelimeler Üzerine

Sevgili K.,

nasıl başarıyorsun bilmiyorum, bugüne kadar bana dair bir tek şey yazmadığını bildiğim halde, yazdığın onca kelimeyi, o olup okuyorum. okurken son anda yakaladığım, aktı akacak bir gözyaşı her dem hazır bekliyor. bunu nasıl başarıyorsun sahi. nasıl bu kadar koca yürekli olup, nasıl bu kadar kırmadan incitmeden, eksiltmeden sevebiliyorsun. bazen sana uzun uzun yazmak istiyorum. kısa cümlelerim hiç olmadı, senin gibi tek paragrafta çok şeyi anlatmayı da beceremedim ya zaten... sen ne zaman bir iz bırakıp gitsen ve ben ne zaman o izi takip etsem, vardığım hep bir deniz. bazen huzur dolu, bazen hırçın ve bazen dalgalarında oynamak isteyeceğin kadar davetkar.  dilerim sen çoşkun mutluluk denizlerinde yüz 2011'de. kalemin susmayacak biliyorum, biliyorum yüreğince konuşacak hep. ve hep, gözümde aktı akacak bir damla yaş, o olup okuyacağım seni.

Sevgili L.,

ne zamandır sesin soluğun çıkmıyor. sen benim tadığım L misin'den başlayıp da akıp giden zamanda tanıdığım L.ye dönüşmen, bu hayatta tesadüflerin de olabileceğinin en güzel kanıtı. şimdi nerelerdesin, ne yapıyorsun bilmiyorum. hangi kentte, nasıl bir karmaşada kurdun düzenini hiç haberim yok. ne garip değil mi arasıra senden haber beklemek. 2011'de umutla yüklediğin düş gemilerin fırtınasız havalarda süzülsün aşka dilerim. kendinden haberdar et mutlaka ve selam söyle tanıdıklara...

Sevgili M.,

masal gibi bir aşkın kanatlarıydı üzerimdeki ve sen bana yazdığın tek bir cümle ile bunu gösterdin. en güzel aynalarımdan birisin. kimbilir nasıl bir masalın içinde kendi kahraman kadınını yaratıyorsun ince ince bir dantel niyetine. sen güzelsin. fark edilmemiş olmanı, aynanı henüz bulamadığına yoracağım ama düşünüyorum sen benim aynamsan, ben senin neyin oluyorum ki... ne fark eder değil mi? yansıyan ya da yansıtan olmak. her durumda ben sen, sen ben oluveriyoruz işte. 2011'de parmak uçları ile gözyaşlarının silinmesine gerek bile kalmayan bir aşkla yoğrulsun günlerin. öyle ki, sen her güldüğünde güller açsın gözünle gördüklerin, yüreğinle hissettiklerin... güzel gözlerinden öperim.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Bilinmeze

Sevgili J.,

insanın hiç tanımadığı birine hediye alması ne zormuş meğer. sevdiğin renkleri bile bilmiyorum mesela. nasıl da zorlandım karar verirken bir bilsen. sonunda sevgili h. ile yoldan geçen bir kız çocuğuna sorduk. kaç yaşındasın? onikiymiş. nasıl da sevimli bir hali vardı. ne sever ki sizin yaşınızdaki kızlar dedim, parfüm mesela dedi. sen henüz  dokuz yaşındasın ve sanırım parfüm için biraz daha büyümelisin. ben sana istediğin montu aldım, rengini de yazsan kolay olacaktı ama yazmamıştın. hoş zaten gelen mektubu senin yazdığını da düşünmedim. öğretmenin kaleminden çıkmış gibiydi sanki. oysa en azından kaleminin izi olsun isterdim. sonra güldüm bu isteğime. yürek izin vardı ya... onu alıp yüreğime koydum. artık hep orada olacaksın. belki ve büyük bir ihtimalle tanışamayacağız seninle. ama neler düşledim bir bilsen. sahip olmadığım çocuğum yerine koyuverdim seni, okuttum büyük kentlerin başarılı üniversitelerinde. sonra da gönderiverdim seni yurtdışında bir okula, anlayacağın isteyip istemediğini bilmediğim bir yola yolcu ettim seni. gülersin tabi!  büyüyünce anlayacaksın ki, insan hemen düşler kuruverir kendine. ve bazen o düşlerin gerçeğinde düşüverir olduğu yere. okurken ben daha dokuz yaşında bir çocuğum dediğini duyar gibiyim. tamam, kısa kesiyorum. yeni yıla bir kaç gün kala bu kadar ahkam kesmek yeter değil mi?

2010'u nasıl geçirdin bilmiyorum ama 2011'de çok gülmeni diliyorum. hediyelerini aldığında yanında olamayacağım ama yüreğinin ısındığını hissedeceğim. bu arada beğenmezsen renklerini, ve eğer olmazsa üzerine diye değiştirme kartların var. sen annenle babana rica et, değiştirirler senin istediğin beğendiğin başka bir tane ile. ben pembe ve griyi sevdiğim için elbiseni öyle aldım. çorabını da sevgili h. seçti. ona kalsa sana 14-16 yaş montu alacaktık neredeyse, -rengini ve modelini beğenmişsindir umarım- çocuk kalın giyinir soğukta, büyükçe al biraz diye diye hal oldu alışveriş boyunca. tanısan onu da çok severdin eminim. inanmazsın belki ama bugün bütün gün kendime elbise aradım. meğerse sana almalıymışım. bugün sevgili h. dedi ki, sen seviyorsun ya dağıtmayı, bol bol harcamayı, evren de sana bol bol gönderiyor. karma, enerji her neyse işte söylenenler doğru galiba. bilmem ki öyle mi sevgili j., bol bol gelmiyor ama, anlayacağın akmasa da damlıyor, yağmasa da gürlüyor, hep şükretmişimdir. iyi ki, derim böyle zamanlarda. iyi ki, çıkartıyor karşıma. yüreği bol olmayı ailemden öğrendim ben. anlamazsın sen daha ama, büyüdükçe ve Ona teslim ettikçe kendini anlayacaksın. O kim deme, her gece Tanrı'ya dua et, ve her sabah uyandığında şükretmeyi unutma. dilinin ve söylediklerinin önemi yok. hiç kafanı takma. sen yüreğine bırak kendini. o bilir ne diyeceğini. ve bir gün büyüdüğünde, bir çocuğun gülümsemesi olmayı dene. görmesen de hissedersin biliyorum. sevgiyle, hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Noktalı ya da Noktasız Bir Çizgi

Sevgili I,

uzun zaman önce kaleme aldığım satırları gönderiyorum sana. bir okuyup değerlendir, eğer beğenirsen üzerine konuşuruz, kayda değer bulmazsan da at gitsin. nereden çıktı bu mektuplar deme, bilirsin severim. zamanın yitip gittiği değerlerinden biri olsun istemem mektuplar. büyük adamların aşk mektuplarını aldım geçen gün. okuması nasıl da keyifli. zaten hangi kalemden çıkarsa çıksın var mıdır mektup okumak kadar keyiflisi. bak ne yazacaktım, kalem gene nereden nereye getirdi beni. metni maille de atacağım ama cuma günü. yani senin mektubu aldığından emin olduktan sonra. hainim değil mi? ama seni seviyorum. görüşemezsek ki, telefonumu kapatıyorum, sana bol sayfalı romanlar diliyorum. roman karakterlerindeki gibi bir adama aşık olasın inşallah diyor ve seni kocaman öpüyorum. öyle değerlisin ki... hep ol hayatımda, yanı başımda, bir daha da gitme böyle uzaklara... 2011'de dönmeni dilesem, döner misin ki yanıbaşıma. hadi kal sağlıcakla... uzaktan sevmek de güzel seni, hep yüreğimde oldukça...

İçinde yer alamayacağım fotoğraflara takılıyor gözüm, her bir fotoğrafta bizli zamanlardan kalma ayrıntılara takılıyor sonra... Bir fotoğrafta kolu gözüküyor sadece, ama biliyorum o kazağı ben; nereden alındığını, ne zaman alındığını, ilk nerede ve nereye giderken giyildiğini biliyorum. Sonra başka bir fotoğraf... Bu sefer arkada sadece bir fon gibi duran bir sandalyenin metal ayakları gözüküyor sadece. Kimbilir kaç kez oturdum o sandalyeye diyorum, üzerinde otururken kimbilir kaç kitap okudum, kaç kez eğilip öptün beni.  Alındıkları günün heyecanı sardı içimi. Gözlerinin ışığını gördüm neredeyse 10 yıl sonra yeniden... Tuhaf diyorum, bu yürek hala sana yangın. Hala bir acabası var aklımın... Kız çocuğunun üzerinde elbise çekiyor dikkatimi, hiç olmamış diyorum, ben olsam öyle giydirmezdim. Ben olabilir miydim, gözleri sana benzesin yeter, başka birşey istemem derdin ya, baktım da gözleri bana hiç benzememiş, doğal olarak. Ama biliyor musun aynı sen. Ne komik değil mi, tam da sana yazarken, oraların müziği çalıyor dışarıda bangır bangır. Tesadüf diye birşey var mıydı sahi... Belki sen de beni düşündün o anda. Mümkün mü?

Mektupların hepsini yırtıp attığımda sanmıştım ki, bitti gitti herşey o yangınlarla. Unutmuşum arka bahçelerimizi, arka bahçelerimizde ekip, büyütüp, toplayıp ya da çürütüp tekrar toprağa karıştırdıklarımızı. Arka bahçelerimizde neler neler gizli kimbilir, neleri gömdük ağaç diplerine ve neler büyüktük bir zambak ya da zerdaçal niyetine.

Sevgili İ.,

bayılıyorum senin çoşkulu hayat telaşına... nasıl da güzelsin üstelik her telaşın sonunda, nasıl da bir kaçamak yaratıp yeniliyorsun kendini. bu çok ilham verici... yazmıştım bir seferinde sana. diyeceksin ki neden bana o adı taktın. bilmem, belki de en çok sevdiğim kedi oluşundandır... kesinlikle sana bu adı takmam da sokağımın ipeksi tüylü kedisi oluşunun payı büyük. özendiğim o kamplardan birine henüz gidemedim. ve korkarım yakın bir zamanda da pek olası gözükmüyor. oysa bazen nasıl da dayanılmaz bir hal alıyor yaşamak ve nasıl da direniyoruz inatla yaşama. insan ne vakit yaşar sahi... ne vakit nefes alır derinden... kaçtığında mı yoksa kaçmaktan vazgeçtiğinde mi? sana yazarken nasıl da kolayca dökülüvermişti kelimeler bir bilsen. nefes ol kendine! nefes olabildin mi sahi çıktığın o dağ yamaçlarından bakınca kendine, sevebildin mi kendini. bir akradaşım, insan kendini sevmiyorsa bırak derdi, bırak onunla arkadaş olma. bir insanı sevmekle başlayacaksa herşey değişmeye ve güzelleşmeye ve özgürleşmeye, kendini seçmeli insan derdi. önce kendini sevmeli! dağların yeşilinde kaybolmak istiyorum bazen ve bazen baktığım gökyüzünde bir yıldız olmak sadece. düşündün mü bir yıldızı hiç bugünlerde. peki ya kafanı kaldırıp baktın mı hiç gece vakti gökyüzüne. yani şehrin ortasındayken diyorum, yani kaçtığında değil, durduğunda, yani yapayalnız kaldığında, baktın mı hiç gökyüzüne... hadi bırak herşeyi  ve kaldır kafanı kendi yıldızına. nasıl da parladığını göreceksin, oncasının içinde.

201de yıldızlar yoldaşın olsun, yüreğindeki sevgi yıldızlar kadar çok. sevgiyle kal, hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - H'ye, H'ye ve H'ye

Sevgili H.,

beni tanımadığını ve bu mektubu aldığında çok şaşırıcağını biliyorum. sana dair aklımda kalanları  sana iletmek istiyor yüreğim. neden diye sorarsan eğer, sevgiye hep inandım ben. insan senin ne kadar ve ne denli sevildiğini fark edince, böylesine sevilmek istiyor haliyle. sonra, sonra ister istemez öğreniyor her sevmek farklıdır diye. bilmem sen farkında mısın ki, dilerim farkındasındır, asla hiç kimse bu kadar sevemeyecek seni bu şehirde... zaten bundan sonra şehir senin bildiğin gibi de olmayacak artık değil mi?  ama ben gene de dilerim ki, sevgi denizinde yüz sen 2011'de de. tanıdık gelen ama bir o kadar farklı bir yürekte olsanda...

seni tandığım ilk zamanlar, senin tarafından yazılmış kelimeleri okur, her bir kelimende sanki sonunu bilmediğim bir mağarada, karanlıklar içinde ilerler ve sonunda kaybolurdum. bazen sorularım bazen cevaplarım sende olurdu ve ben her uyandığımda, uyuyup kalan yanıma kahrolurdum. senin yol gösterici yanına vuruldum, beyninden sızanlara, yüreğinden akanlara....  gidiyorum derken en çok üzülenlerden biriydim. bencilce kendimi düşündüğümü itiraf etmeliyim. döndüğün gün eksik kalan yarımım gelmiş gibiydi. havada asılı kalan sorularımın yanıtları hemen oracıkta olacaktı işte gene. velhasıl sevgili h., varsın ve hep olacaksın. 2011 kelimelerini dipsiz kuyulardan çıkarıp, güneşlere savurduğun bir yıl olsun dilerim.

sevgili h., sen bilmezsin ama içilen bir kahvenin kokusunda senin kokunu duyduğum çok oldu benim. ya da bir kadeh baküs şarabın sendeki kızıl yansımasında bulduğum kendimi. bu mektubu 2010'un son günlerinde alacaksın. ve sen, kızıl saçlarında kırık yanını saklayan sen, 2011'e biraz kızgın, biraz yorgun bir selam çakacaksın. O selamını alacak ve sana bir gülümseme verecek. sen o gülümseyi, senin kadar yürekli, senin gibi taşı sıktığında suyunu çıkaracak olan o adama vereceksin. adam gibi adam olmayı senden öğrenmeyecek, sana gösterecek ki şehir senin bildiğinden farklı davransın artık sana. sen şehirleri seversin, şehirlerin ara sokaklarında, sırtında bir çanta yürümeyi ve içmeyi. uzo'n duruyor, senin ve benim bir gece vakti, içip içip hayata, adamlara ve sevmelere sövmemizi bekliyor. gecenin kızıllığına karışacak bir sigara dumanında saklı gözyaşından öperim, hep.

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - Gnin Üzerinde Çizgi Mucizesi

Sevgili Ğ,

biliyorum sen benden bir mektup beklemiyorsun, zaten kimden ne bekliyorsun ki... seni tanıdığım ilk güne, o eski evimin salona açılan mutfağında açılan bir şişe şaraba ve yenilen soğuk etlerin kırmızısına takılı aklım bugünlerde. şimdi eminim, sevgili b.nin sana yazdığım bu mektuptan haberi olduğundaki yüzünü düşlüyorsun. ben de düşündüm ve güldüm. nasıl da üst dudağı bükülür, nasıl da gözlerini süze süze bakar böyle anlarda. senin benim hayatımda bir mucize olduğuna inanmam boşuna değil, sen de biliyorsunki, insanın en büyük mucizesi kendine yürüyebilmesi. sen benim kendime yürümek konusundaki çelişkilerimi aldın, bir de sanırım cesaret ektin yüreğime bir tutam. senin o gün, kaybedecek neyin var dediğin, o gün, hayatımın dönüm noktası oldu.  karşımıza çıkan durumlara ilişkin alacağımız tavrın, sonuçları açısından bakıldığında uğrayacağımız mağduriyetlerin habercisi olduğunu söylemiştin.

2011 için düşlerimin arasına ekledim bir yenisini, uzaklara gitmek isteyişimi. bunu sevgili u.ya da yazdım. gitmek istiyorum. sen bana ilk harf olamayacağımı ama son harf olarak anılamayacağımı da öğretensin ve üstelik buna rağmen yürekte kalıcı olacağmı da... ortada olmak değil önemli olan demiştin, ortada kalmaktır. çünkü birinde sensindir karar veren ve diğerinde sen bile yoksundur ortada... seni galiba bu yüzden hep çok seveceğim. bu yüzden derken, mucizem oluşunu kast ediyorum. evet, sen benim mucizemsin, iyi ki. hep ol...

Üzerine Yürek Pulu Konulan Mektuplar - F'ye ve G'ye

Sevgili F.,

hayat akıp gidiyor ve sen neresinden tutmak istersen iste, bir ipliğin ucundan tuttuğunda mesela, sökülüp giden bir çoraba benziyor. kaybediyorum diye düşündüğün her seferinde bulduğunu fark edebilsen belki de sevinirsin üzülmek yerine. seni tanımak, bir çiçeğe dokunmak gibi. yüreğin en naif yeri ile sevebilmeli insan seni. bilirim sen sevilmekle değil sevmekle kurarsın bağlarını ve hayatı sadece böyle olduğu için bile sevebilirsin sonsuz. ben ne vakit seni görsem, kendimdeki hoyratlığı söküp atmak isterim. hoyrat bir sevginin yıkıcı yanında kavrulan yüreklerin sonsuz okyanuslardaki maviliğini görüyorum da bugünlerde, garip ama bir yanım seviniyor işte sebepsizce. uzun zaman oldu iki lafın belini kırmayalı, bunda senin de benim de şiddete meyiletmeyişimiz de var ama galiba asıl mesele zaman denen obura kaptırmak neyimiz var neyimiz yoksa. yeni bir yıla karşılamaya bu kadar az kala, zamanı çoğaltmak isterim seninle  gelecek sene. 2011 olsun en güzel yılımız. burcumuzda olacakmış şans, bolluk ve bereket. güldüm ben tabi ki o kahine. sen bizim yüreklerimizi görmedin dedim. yüreklerimizi görsen hep zaten bizimle, bizim içindir; şans da, bolluk da, bereket de dedim... iyi demişim değil mi?

öperim güzel mavi gözlerini, hep.

Sevgili G.,

hatırlıyor musun ilk atışmamızı, yaşıma başıma bakmadan, yaşını başını yok sayışımı. gümüşi saçlarında yaşamın kokusu saklı bir kadınsın sen ve sırf bu yüzden bile sevilesi, özledim güzel gülüşünü.   insan bazen kuytusunda kaybolmak ister ya kendinin, ve bazen yaprak yaprak dökülür ya, işte belki de tam da böyle bir karmaşanın ortasındayım aslında. bir yanım kuytularıma çekilip saklanmak istiyor kendimden, diğer yanım yaprak yaprak döküp giydiklerimi çıplak kalmak kendime. bunun bir formülü var mıdır söylesene? bir ritmi yanlış çalarsa bir insan, dinlemek ister mi bir kimse... ah sevgili g., nasıl da akıp gidiyor zaman denen mucize. bazen nasıl da kısa ve bazen nasıl da uzun gelir insana an değil mi? nasıl da bazen ansızın duruverir. durmasın istiyorum zaman bu günlerde, kalemin durmasın, akıp gitsin bildiği ritimde... 2011'e varsın bir ucu, orada devam etsin ritmi, aksak bir nağme olsun sesi yüreklerde.

gülüşü yürekli kadınları hep çok sevdim. seni de, hep.