ŞEFKAT

Yazmak üzere oturdum klavyenin başına. Tuşlara dokundum. Aklıma gece evvel çalan müziğin ritmine kendini kaptırmış adamın tuşlara dokunuşunu hissedişim geldi. Kendi çarpık el yazımla aldığım an notları...

Bu sabah uyandığımda gerçek hayatla yüzleşen ben, biraz hüzünlüyüm. Anları resmedişteki kusursuzluğun yarattığı keyfi geride bıraktım.

Mutluluk ve heyecanla bakan gözlerimi kapadım. Evvel gece açıkhava tiyatrosunda sadece ikimize özel verilen konserin ritminde salınırken aklımdan geçenleri, yüzümde bir gülümseme ile anımsadım. Üşüdüğümü fark ettiğinde kolunu rahatsız etmeden omzuma atışındaki naifliği, dönüp sana şefkatle bakışımı, senin aşkla gülümsemeni, benim sana mutluyum dememi, senin daha da mutlu ol istiyorum deyişini...

Sarmaş dolaş yüyürken konser bitiminde, kentin ışıklarının soluklaştığı bir noktada iki soğuk bira içmek için mola verdiğimizde ve sen hala gözlerime bakarken: Gidişini resmettin ya..., tam hatırlamıyorum ama galiba o anda kapandı benim gözlerim. Bildik tanıdık bir hüzne gömdü kendini. Sesim düştü yere. Dimdik duran omuzlarım kapandılar masaya. Bu halim, gidişin olmayacak olan dönüşüne bedenimin verdiği tepkiydi. Yüreğiminkini anlatmaya dilim varmıyordu ama sen zaten yüreğimi eline aldığında ve artık atmadığını fark ettiğinde, hani tam da avuçlarının arasındayken öptüğünde, çektim kendimi hayatın içinden. Belki de o anda kapandı gözlerim bilmiyorum.

Eve dönmek üzere taksiye bindiğimizde, ne konserden arta kalan keyif, ne tenin tene canın cana değmesinden oluşan kıvılcım ne de konuşacak kelimeler kalmıştı. Hani o yıllar süren sessizlik anlarından biriydi yaşadığımız. Benim evimde kalıyorduk günlerdir ve sen sadece evine yeni giysiler almak için uğruyordun, belki yeni maskeler... Konserden önce bende kalalım dediğinde ne kadar farklıydı o kalma anına yüklediklerim, oysa o bira şişesinin soğukluğu kendini garip yapış yapış bir sıcaklığa bıraktığında ve artık keyif vermediği anlarda fark ettim ki; o kalış terk edenin ben olma halini yaşatacaktı bana...

Taksiden indiğimizde, elimi tuttun ve taksi hareket etmeden az önce seninle gelip gelmek istemediğimi sordun. Baktım yüzüne aşkla ve sen şefkatle bakıyordun bu sefer. Ne değişmişti dedim. Roller ne çabuk değişiyordu hayatta. Taksiye bindin tekrar. Kapısını kapattın. Camı araladın, uğrarım yarın dedin. Belki o anda kapandı gözlerim bilmiyorum.

Sabah hüzne açıldıklarında gözlerim gidişine de çabuk alışmak istedim.

Alışamayacağımı bilerek...

___________________________________

Fotoğraf / 1x.com

IŞIK HÜZMESİ

Yola çıkmadan az önce aklının zaman sandığına kaldırdığı anıları teker teker çıkarttı. Anıların o eskiye özgü kokularının ve sandık lekelerinin üzerinde çok da durmadan ve kendisini kaptırmadan geçmişin girdabına düşündü: O anları yaşamasam, bende bıraktıklarının farkında olmasam, bugün ben, ben olur muydum? Olmazdım deyip gülümsedi... Aklına takılanları yaklaşık 12 saat sürecek bir yolculukta tekrar tekrar ele alacaktı nasıl olsa...

Zaman zaman içini saran o korkuya baskın gelen heyecanı ve arkadaşının kulağına sürekli fısıladayan sesi; 'rüzgara bırak' ile korkusunun kendisini ele geçirmesine engel oluyordu. Yeni yerler keşfetmenin heyecanına ara veren bir maceracıydı o... Bundan yaklaşık 13 yıl önce çıktığı yolculukta, yaşadıkları bir roman tadındaydı. Ta ki, o talihsiz kazadan sonra hayata küsene kadar. Oturduğu masadan kafasını kaldırdığında gördüğü tek bir ifade, onu bu yolculuğa çıkmaya ikna etmişti aslında ve hiç düşünmedi sonrasını. Hiç hesap yapmadı üzerine. Yola çıktı ve yol onu nereye götürdüyse gitti. Yaşadıklarına kaç maceracı bu kadar göğüs gererdi bilemedi ama o 3 yıl önce tamamlanan yolculuğundan; biraz büyümüş, biraz hayattaki beklentileri şekillenmiş, çokca incinmiş, yaralanmış ve hatta hayata küsmüş dönse de, bugün olsa gene çıkardım o yolculuğa bütün sonuçlarına diyecek kadar da isteyerek ve severek yaşamıştı...

Bir geceyarısı gelen bir mesajın, kendisini tekrar maceraya atılacak kadar sarıp sarmalamasını, içinde derinlerde gömdüğü o maceracı kadını uyandırmasını beklemiyordu. Hele de artık 20 yaşlarında olmadığı gözönünde bulundurulursa böylesine bir yola çıkış delilik bile sayılabilirdi. Günlerce detaylarını öğrendikten sonra bu yeni yolculuğun ruhani tarafını bir yere bırakıp, kendi kişisel tarihinde bir dönüp noktası sayılabilecek özellikte ve güzellikte oluşunun heyecanına kapılması kaçınılmazdı.

Bir akşam annesine tekrar yola çıkmaya hazır olduğunu söylediğinde, annesi "uzakmış" diyebildi ve kadının gözlerinin parladığını görünce başka bir şey ekleme gereği duymadı. O vahim kazadan sonra ilk defa gözleri parlıyordu. Annesi bir şey sormadan kadın anlatmaya başladı;

"hani uçsuz bucaksız tepeler vardır ya, bulutlar zirvesinde buluşur dağların... Güneş yüzünü bir tepeye gösterir sadece. Sen kurumuş otlardan, ayağına dolanacak dikenlerden korkmadan ve onların farkında olarak, güneş gitmeden varmak istersin ya o tepeye... O ışığın hüzmesinde bulursun ya hayatın anlamını, içindeki boşluğun ancak ve ancak aşkla dolabileceğini bildiğin gibi bilirsin ya o güneşin seni yakmayacağını ama ısıtacağını... O hüzmeyi yakalamaya gidiyorum... Bana şans dile... "

Kadın geceyi plan yaparak geçirdi. Rotayı belli belirsiz çizdi kafasında. Notlar aldı. Nereden başlayacağına karar verdi. Kuzeyde bir nokta belirledi. Çıkış noktası orası olacaktı. Yanına sadece küçük bir sırt çantası ve an defterini aldı. Yolculuğunu silinmemek üzere kayda almak istiyordu. Bir önceki yolculuğun bütün kayıtlarını yok etmiş olmak onu üzüyordu ve bir daha bu hataya düşmeyecekti. Büyümüştü. Farklı bir algısı vardı yaşanacaklara. Her çıkılan yeni yol kendi macerasını da beraberinde getirirdi. Bazen gitmeyi planladığın yerle vardığın yer farklı olsa da yolun ve yolculuğun kattıkları ile tamamlarsın sen gelişimini, eğer farkındaysan ve o anı yaşıyorsan dedi kendine. An defterine bir not düştü... 25'ini 26'sına bağlayan akşam üstü: Yolcuğumu başlatabilmek için kuzeye yol alıyorum. Bu yolculuğumun, başladığı andan itibaren beni hayatın bütün renkleri ile tanıştıracağı bir maceraya dönüşmesi için sabırsızım... Belli mi olur belki gökkuşağının altından geçen bu sefer ben olurum...

_________________________________________________

Fotoğraf / Mt Feathertop moroning© Shane

FIRTINA

Kapıdan çıkarken duyduğu iyisine karşılık yere düşen sesini bıraktı...

Eve geldi... Köşe koltuğuna oturdu ve an defterini açıp şu satırları ekledi....

Fırtınanın ortasında attığın çığlık duyulur mu sanıyorsun

Bir yokluğu büyütmek tamamlar mı içindeki boşluğu

Sen gün ortasındaki karanlıksın

Gece kayan bir yıldız

Issız bir sevdayı fısıldayarak büyütüyorsun içinde

Ki o sevda senden yana bile değil

Bir doluya tutuluyorsun

Sabahları kalkarken

Güneyli bir kızın dediği gibi duacı oluyorsun

Geceye kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya alışmaya

İnsan sana çabuk alışır

Biliyor musun...

11 Haziran 2006, Altınşehir

_______________________________________

Fotoğraf / Lichterflug© Kaveh H. Steppenwolf

SONRASINI BİLİYORSUN ZATEN

Hani aşkın ilk halleri vardır ya… Gözünü onunla açarsın sabahları ve en son onu düşünüp dalarsın uykuya… Onun gibi bir durumdu benimkisi. Kendimi en güçsüz hissettiğim zamanlarda; uçurumun kenarına son köküyle tutunmuş dikenli bir bitkinin, kurumaya yüz tutmuş çiçeğinin sert rüzgarlara direnişini görebilirdin bende. Öylesine dik başlılıkla ve cesaretle duruyordum ki ayakta, bazen ben bile şaşıyordum kararlılığıma.

Bir gece yarısı, gecenin en karanlığında, henüz yarasalar çığlıklarını atmıyorken, bir baykuşun parlayan gözlerini gördüm karşımda; korkuyordum ama dokunmak istedim. İçimde o karşı konulamaz dokunma isteğiyle bir satranç oyununa girişen kolumun köşede bekleyen filin önü açıldığında yapabileceği en uzun hamleyi yaparak, uzattım kolumu boşluğa, bir dostmuşçasına.

Titreyen kolumun parmak uçlarımdaki uzanımları bir mumun silik alevini hatırlattığında; gözümde canlanan sahne beni geçmişe, geçmişin derinlerine götürdüğünde, burnumda gene aynı kokuyu, arabaya bindiğimde diğer kadının koltuklara bıraktığı parfümünün kokusunu, hissettim. Sarsıldım olduğum yerde. Önce baykuşun gözlerini kaybettim karanlıkta, sonra koca bir boşluğa açtım gözlerimi.

Salonda, babaannemden kalma oymalı koltuğun anılarla yüklü sol kolçağındaki başımı kaldırmaya çabalarken; uçurumun kenarına son köküyle tutunmuş dikenli bir bitkinin, kurumaya yüz tutmuş çiçeğinin sert rüzgarlara direnişi bile kalmamıştı artık bende. Koca bir boşlukla savaşmaktan yorgun bedenimi son bir hamle ile kaldırdım yattığım yerden. Öğlenin yakıcı güneşi vuruyordu halının üzerine, renkleri solmasın diye kalın perdeyi çektim. İçerisinin gölgeli hali içimi karartsa da sendeleyerek yürüdüm koridorda.

Yatak odasına geldiğimde, yatağın üzerine bıraktığım, buruşuk beyaz kağıdın üzerindeki notu okudum. "Herşeye rağmen seviyorum seni" Bana yazıldığını zannetmemle olmadığını gözüme sokan dipnotta takılıp kalışım arasında geçen 5 saniyenin bendeki etkisini sana kelimelerle anlatamam. O beyaz kağıt, onun evrak çantasının kenarında tek taş pırlanta gibi parlıyordu adeta, bir baykuşun gözleri gibi geldi bir anda. Sonrasını biliyorsun zaten. 

Kendimi en güçsüz hissettiğim zamanlardı. En savunmasız. En kırılgan. Hani aşkın ilk halleri vardır ya... Gözünü onunla açarsın sabahları ve en son onu düşünüp dalarsın uykuya. Onun gibi bir durumdu benimkisi. Uzun bir süre böyle geçti günlerim. O kadınla uyuyup o kadınla uyanıyordum. o kadınsız nefes bile alamıyordum. İkna etti beni bittiğine ama ben bir türlü kurtulamıyordum. 3 gece öncesi hala onunla zaman geçirdiğini öğrendiğimde, önce mutfağa gittim sonra bıçağı elime alıp, soğuk, keskin kenarında parmağımı gezdirdim. Ucunu parmağıma batırıp kanattım. Kan akarken aklımda geçenleri bir bilsen… Korkma! Hiç birini yapmadım, yapamadım. Onu o kadar çok seviyordum ki... Ne yaparsa yapsın onu acıtamazdım. Yere damlayan kanı sildim. Elimde bıçakla yatak odasına ilerledim. Uzun koridorda yürürken, ölümün de bir şölen olabileceği kararına varıp geri döndüm salona. Kapağı açılırken ses çıkartan içki dolabını olabildiğince sessiz açtım. Üstte duran votka şişesini elime aldım. Dolabın altından krem renkli iki kısa kalınca mumu alıp yatak odasına doğru ilerledim. Mumları pencerenin altındaki boşluğa koydum ve yaktım. Pencereyi üsten rüzgar alacak şekilde yarı yarıya açtım. Votkadan bir yudum aldım. Sonra bir yudum daha… Kenarda duran perdeyi muma değmeyecek ama rüzgar eserse de tutuşturacak bir mesafede bıraktım. Perdeye biraz votka döktüm. Birkaç yudum daha aldım kendime. Yatağa uzandım. Çekmecemde duran uyku haplarımdan 10-12 tanesini avucuma aldım. Perdelerin tutuştuğunu görebilmek ve itfaiyenin o çıldıran sesini duyabilmek isterdim ama bir tercih yapmıştım. Şölenin baş konuğu ben olsam da eğlencenin tadına varamayacaktım. Votka şişesinin dibinde kalan son yudumu içtim. Buruşmuş beyaz kağıdı özenle parmaklarımla düzelttim. Votka şişesinin içine koydum. Kapağını kapattım. Şişeyi sol yanıma koydum. Bıçağı elime alıp sol kasığıma sapladım. 

Sonrasını biliyorsun zaten.

_______________________________________________

Fotoğraf / Up against your will© Stefano Corso

BİR KERE DAHA DÜŞÜN

Kendi içinde bir rutine dönüşüyorsa yaptıkların

Sabırsızlanıyorsan yelkovan senin istediğin hızda dönmüyor diye

Gözlerini sabit dikip bakakalıyorsan boşluğa

Yitip gittiğini fark etmiyorsan o boşlukta

Düşüyorsan inatla ve tutunmuyorsan hayata

İlla bir dal mı lazım sana?

Ya da

Her düştüğünde tutunduğun dal aynıysa

Her tutunduğunda dal kırılıyorsa

Dal kırıldı diye üzülüyorsan

Üzülürken ağlıyorsan

Ağlama

Düşün sadece

Bir kere daha...

Belki...

Dalı kanırtmıştı biri önceden ve sen tutununca kırıldı belinden

Olamaz deme olur...

Tutunmadan önce bir iyice bakmak lazım dala, kendi tutunabilmiş mi hayat denen koca gövdeli ağaca... Bir iyice tartmak lazım çeker mi bir de senin yükünü...

Belki dala faydan olmaz tutunmamakla ama sen hiç dalla birlikte düştün mü 100 metreden?

Bence bir kez daha düşün karar vermeden...

____________________________________

Fotoğraf / Moon tree© jure

Bİ HABER

Bi haberdi olanlardan

O sadece bekliyordu

Bi haber...

Sabahın serinliğine açtı gözlerini kadın... Geceye uykuya dalışındaki rahatlık yoktu uyanışında, bi haber uyandı günün getireceklerine. Bi haber var mı diye baktı telefonuna sonra mail kutusuna...

Henüz bi haber gelmemişti...

Olacaklardan bi haber güne devam etti...

Endişeliydi...

HEP BİRŞEYLER EKSİK

Hızla kalktı yataktan... Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek...

Kadının çocukluğuna dair hatırladığı tek şey, babasının ona doya doya sarılmayışıydı... Babası kollarında öldüğünde, doya doya sarılmıştı cansız bedenine ta ki soğukluğunu hissedene kadar... Hiç hissedememişti babasının sıcaklığını... Hep bir şeyler eksik kalmıştı büyürken...

O günden sonra hayatına giren adamların dokunuşlarına takıldı bir tek... Sıkı sıkı sarılıp sarmalarına... Her bir yenide eskinin sıcaklığını aradı, bazen de sıcak zannettiğinin aslında soğuk olduğunu bildi sonrasında...

Bir arkadaşı vardı lisedeyken, Kanadalı... Mektuplaşırlardı... Birbirlerini hiç görmemişlerdi ama bilirlerdi.. Aylarca beklenen; satırların arasına sıkışıp kalan duygu yoğunluklarını okurken yaşardı kadın, çocuktular ama adam gibi gelirdi mektupları yazan... Bildik, tanıdık kelimelerin ardına saklanmış duyguları bulup çıkartırlardı. Hiç yüzyüze gelmemiş olmak; bazen, o anda, hani hissettiğinde sarılmamak değildi. Sarıldılar çoğu zaman ve ağladılar hatta omuz omuza... Geceleri korktuğunda kendiyle başbaş kalmaktan, her bir mektuba sarılırdı uyurken, her bir satıra... Onun da sarıldığını bilerek... Hep bir şeyler eksik kalmıştı o günlerde...

Yıllar sonra, yalnızlığının ortasında ve artık çığlık çığlığa bağırıyorken, hayata tutundu kadın... Sadece kelimelerinden bildiği bir adama... Kelimelerle paylaşıyorlardı hayatı... Kah yaramaz çocuklar oluyor, kah adam ve kadın... Kah rakı masasında berduş, kah şarap kadehlerinde hüzün... Kah bir partini ortasında buluyorlardı kendilerini, kah yalnızlıklarının koynunda... Günleri gecelere eklerken ve geceler hiç bitmesin isterken ve sarılmışken birbirlerine ve hissetmişken üstelik: Zamana ayak uyduran aşıklardı onlar... Her seferinde susup kaldıkları, çok şey anlattıkları ve belki giderken yataklarına yanlarında götürdükleri çok şey olurdu da... Hep birşeyler eksik derdi kadın, hep birşeyler eksik kalacak derdi adam... Tenin tene dokunması, canın cana dokunmasıdır dedi kadın... Olmadı mı hep eksik kalır birşeyler...

Vedalaştılar başladıkları yerde... Adam giderken sen hep gül dedi... Kadın giderken tamam dedi. Kadın sarıl bana dedi, adam sarıldım zaten dedi... Zaman geçti... Kendi yansımasını seyrederken bulunca kendini, kapattı bilgisayarın ekranını kadın. Uzandı yatağına. Kıyafetlerini çıkarttı tek tek... Sabah ışığı vurdu uykusuna. İrkildi... Sabah rüzgarı usul usul giriyordu pencereden ve kadın rüzgarın tenini her yalayarak geçişinde adamı düşlüyordu, adamın ona sarıldığını hissediyordu... Adamın ona dokunduğunu... Aniden hızla kalktı yataktan: Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek... Hep dedi, birşeyler eksik kalacak...

______________________

Fotoğraf / 1x.com

GÜNÜN GETİRDİKLERİ

Akşam
Karşılıklı oturmuş bir ağacın altında; uzakları yakın etmiştik... Ne gitmek mümkün oldu ne kalmak o saatten sonra... Gitmek gereklerle keşke kanılabilseler arasındaki sohbetin doyumsuz anlarında, tutunmuştuk birbirimize... Geçmiş zamanın unutulmaya yüz tutmuş anılarından bağımsızdı anda yaşananlar...
Andı yaşanan ve güzeldi...


Gece Yarısı
Düşümde dolanıyordun belki, belki ben senin düşündeydim ama ne fark ederdi... Düş gibiydi işte... Güzeldi...

Sabaha Karşı...
Sabahın ilk ışığı ile yüzüme akşamın keyfi vurduğunda, beynimin kıvrımlarında dönüp duran onca konudan biriydin... Sadece sana sarılıp biraz daha huzurlu olmak istedim... Bir dönüm noktasının endişesiydi taşıdığım... Sığınmak nasıl bir şeydir unutmaya yüz tutmuştum ki; sen sarıp sarmaladığında hatırladım: Güzeldi...

Öğle Üzeri...
Bugün gün güzel başladı... Güzel haberlerle devam ediyor...
Hayata dönüşün ilk ağrıları ile uyanmaya çabaladığında gönderdiğin öpücüğün, içine saklanmış aşkı, minnettarlığı, içtenliği, güzelliği gördüm de... Düşündüm... O kadının ne kadar şanslı olduğunu ve adamın böyle bir kadına sahip olmaktan duyduğu mutluluğu...
Böyle bir şeydi hayatta aradığım ve işte buydu aslında sevda...
Hastanenin koridorlarında gündelik ritmin telaşına doğru yürürken, aklımdan geçen tek şey: İyi bir kadın olmaktı, iyi bir adamla hayatı kucaklayan...



_________________

Fotoğraf / 1x.com

MUTLULUK MU DEDİN?

Mutluluk,

karşındakini her zamankinden farklı

resmettiğinde içine dolandır...

Mutluluk,

bir gece saat üçte pencerenden yansıyan aya içinde herşey olan çok şey sığdırmandır...

Mutluluk,

aynaya baktığında her zamankinden farklı yansımandır...

Mutluluk,

en zamansız zamanlarda yüzünde garip, açıklanamaz, tuhaf bir tebessümün kararlı asılıp kalmasıdır...

GÜL

- Gülümsemek yakışıyor sana...

- Herkese yakışır gülümsemek...

- Kuşkusuz ama hayır hayır... Sen gülümseyince gözlerinin kahverengisi renk cümbüşüne dönüşüyor adeta...

- Eeee güleyim ben o zaman hep...

- Sen gül hep... Ben de seyredeyim...

- Hep mi?

- Hep...

- Ya ağlarsam...

- Gene gülersin...

- Ya donup kalırsa bakışlarım...

- Hayat bu donup kalır tabi bakışlar... Ama buz gibi erir zamanla...

- Ya gidersen...

- Gene gülersin...

- Sen gidince de mi?

- Ben gidince de...

- Anlamadım ki...

- Ne aptal adammış dersin arkamdan, beni bırakıp gidebildi...

- Aptal...

- Aptal...

- Demem?

- Demelisin eğer bırakır gidersem... Ve gülmelisin ardımdan...

- Ağlarım ben...

- Ağladığın onca andan sonra geriye ne kaldı?

- Hüzün...

- Başka?

- Keder...

- Kaybedilen zaman?

- Çok...

- Kazanılan?

- ???

- Bak gördün mü her gidenin ardından ağlarsan kaybedersin zamanı, oysa gülersen, gülebilirsen, kazanan sen olursun... Bilirim kaybedince zordur ve anlarım kolay değil başa sarmak... Ama her gidiş bir gelişin habercisidir ve sen ne kadar az kaybedersen o kadar çok kazanmaya yaklaşırsın hayatı...

_____________________

Fotoğraf / 1x.com

BİRLEŞME

Evvel zaman önce bir sabah uyandığımda ve yorulduğumda; olur mu olmaz, sever mi sevmez, biter mi bitmez ikilemleri ile fallar bakmaktan: Karar verdim hayatımı ayırmaya... Kendi dünyamdan çığlık çığlığa çıkan 'tut ellerimi' - ayrı bir blog olarak - geçmişi, sersenişi, kendime seslenişi ve kişisel durumlarımı anlatacaktı sadece...

İki zaman önce fark ettim ki; 'tut ellerimi', 'evrenin dünyası'ndan kopup gelen çığlıkların resmedilişiydi, tıpkı; yüreğimden geçenler, içimden dökülen sıkıntı, aşka aşık hallerim ve diğerleri gibi... Düşündüm üzerine; neden ayırmıştım dünyamı... Yazdım aslında 'tut ellerimi'nin son yazısında - yazarkenki farkındalığımı bugün anlamlandırmam ayrı bir yazı konusu bile olabilir aslında - zaman mürdüm eriklerine yol vermenin zamanı... Köşe başında durup selam vermenin aşka...

Şimdi başka bir fal bakıyorum ben papatyayla: Olur mu olur...

_________________________________

Fotoğraf / Stages.© Ovidiu Cristian Cojocarita

SEVİYORUM BEN

Şu saat oldu.... Henüz hiç birşey yapmadım güne dair, çamaşır asmak ve uyumak ve düşünmek ve okumak dışında... Dolandım durdum tanıdık bildik satırların arasında... İnsan geriye doğru düşünmeye başlayınca ne çok ayrıntıyı farklı bir algıyla yakalıyor şaşırdım: Sen bir f1 pistinde iddialı bir pilotsun hayranların kapalıda senin adını haykırıyor... Oysa ben yeni aldığım ehliyetimle sana kafa tutuyorum hem de ters virajlı özel bir pistte... Sence de biraz aptal cesareti değil mi benimkisi...

Farkındalığımla birlikte keyifsizliğim giderek artıyor... Giderek dipe vuruyorum... Kendimin bu hallerini hiç ama hiç sevmiyorum... Dünkü kadını resmedişime baktım da mutluymuş o anda... Ne kısa sürüyor dedim kendime... Bilmediğin sularda boğulman ne kadar kısa sürüyor... An itibarıyla fotoğrafımı çekmek istedim hani karşılaştırayım diye.. Hüznün fotoğrafı çekilir mi söyle... Çekildi varsay, hissedilir mi peki... Vazgeçtim o anda...

Ben zaten ne zaman aynaya baksam hep derin kederlerdeyim... Dün güzeldi... Umudun resmini görmek istersen ya da biri sana sorarsa; hani abidinin mutluluğun resmini yapmasını istemiş ya şair, hah işte o misal: Fotoğrafımı göster onlara...

Fark ettin mutlaka: Kendimi ortaya koyuyorum; 'hadi düşmanın cephesine gittin be güzel, bari bir ağacın ardına saklan' dimi? Yok ben meydanlara çıkıp bağrınıyorum

vur beni... vur beni... vur beni... diye. Sen benim samimiyetime aldanma, kim ister ki henüz 40'ında ölmeyi... Ha bu arada üçüncüye gerek yoktu belki... İkincide çoktan susturuldu sesim... Çıkıyor sandığım son şey aslında nefesim...

İçimde garip, tarifsiz bir his var...

Çıkıp gitsin diye uğraştıkça, daha da derine saplanıyor...

Oysa sabahın ilk ışıklarıyla sevişmek nasıl da iyi gelmişti yüreğime...

Bir ferahlık yayılmıştı tenime...

Bir ürperti kendime getirmişti aklımı...

Seviyorum ben sabahları sevişmeyi,

Öğleden sonraları sarılıp uyumayı,

Geceleri seninle sohbeti...

Vaktin olursa: Düşman saflarında ağaç yoksa napılır bana anlatsana...

______________________________________________________

Fotorğaf / 1x.com

GECEYİ SANA RESMEDİŞİM

Söylenecek çok söz yok üzerine

Ay vurdu gece yüzümüze

Umut yüreğimize

İçimizde geceyarısının en kıvrak melodisi

Yüzümüzde içten bir gülümseme

Sen takılıp kaldın gözlerime

Ben kayboldum sözlerinde

Söylenecek çok şey yok üzerine

KARMAŞIK

Karmaşık bir sarmaşığın birbirine geçmişliği gibiyiz seninle... Uzaktan güzel gözüken herşeyin, yakından bakıldığında içinden ne kadar çıkılamaz bir hali var bilseler: Özenirler miydi dersin...

Bağlarımız kopsun diye yaktığım bütün mektupların siliniyor aklımın köşelerinden... Fotoğrafları kesip attığım gece dışında bir görüntü kalmadı zihnimde... Seninle gittiğimiz yerlerde başka anılar biriktiriyorum ben, düşününce beni gülümseten.

En çok seni sevdim ve unutulmazdın evet lakin bu ne senden vazgeçmek ne de unutmak... Bu sadece yüreğimde durmamanla ilgili farkındalığın tam da ortasında, hayata bir kez daha tutunma umutlarını yeşermek üzere, kurumuş sarmaşığın zoraki hayata tutunuşunu resmedip, mürdüm eriklerine yol vermek... Yeni yepyeni bir sevdaya yol almak üzere yola çıkarken; senden daha çok, senden daha unutulmaz, senden daha büyük bir aşka selam durmak için... Selama bir selam veren olur mu bilinmez ama köşe başına çıkmadan köşeyi dönmek mümkün değil gibi gelir bana...

SANA KENDİMİ RESMEDİŞİM

Gecenin ilerleyen saatlerinde iki çift sözeydi hasretin, bir dokunuşa, bir sarılışa... Bilmediğin sularda yüzmekten ürkek halin, bir gece öncesinden kalan uykusuzluğun, heyecanla eve gelişinden arda kalan kırıntılarınla, oturdun köşe koltuğuna... Yorgun göz kapakların kapanmasınlar diye aralarına sıkıştırdığın kurdanlar eşlik ediyorlardı o gece sana. Sen, nedenini bilmediğin bir çaresizlikle kıvranırken abinin sözleri geldi aklına; 'insan seçimleriyle şekillendirir yaşamını' derdi sana kızdığında... Kızgın değildin ama sanki bir parça kırgındın. Bu, üzerinde durup düşünülemeyecek kadar küçüktü, ağır gelen onca yaşanmışlıktan öğrendiğin bir şey olmalıydı. Aklına abinin sözü geldi... İnsan seçimleriyle şekillenir.

Üzerine uzun upuzun bir yazı yazabilecekken, sen bir not düştün an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... İnsan seçimleriyle şekillenir.... 06.06.2009 / 21:00 / Bursa / Köşe Koltuk / Gözlerimde kürdan... Bekliyorum...

Beklediğin iki çift lafın gelmeyişi aklına takıldığında, bir not daha düştün an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... İnsan yek diğerinin neden vazgeçtiğini bile bile, bir seçim yapması gerekse, öteleyebileceğini mi seçer, yoksa diğerini mi? 06.06.2009 / 21:30 / Bursa / Hala aynı koltuk / Gözlerime batan kürdan... Bekliyorum...

Kafanda hayaller kurarken ve gözkapakların hayatın yorgunluğuna direnirken, delip geçiyor sol gözünü kürdan, akan bir damla kanla kendine geliyorsun. Hayat hep sol yanından vurdu diye dem vuruyorsun. Sol yanı kalmayan sen, üstelik solakken, sağ elinle, karşı tarafın durumu değersizlik olarak atfetmesinden çekinerek ama biraz da korkak, bir mesaj atıyorsun... Anlamaktan ve ağlamamaktan dem vurduğun cümlenin sahiciliğini henüz yazarken akan iki damlaya bertaraf ettirip, göndere basıyorsun... Bir "ya..." düşüyor yüreğine, bir not daha düşüyorsun an defterinin artık giderek sararan yapraklarına... Yek diğerinin kurması gereken cümleleri kurmaktan ve taşıması gereken ağırlığı sırtlanmaktan ne zaman vazgeçeceksin... 06.06.2009 / 22:00 / Bursa / Banyo / Kürdan gözlerimi kanattı... Bekliyorum...

Yüzüne çarptığın iki avuç suyun ardından, parmaklarına takılan gözlerin, uçlarında birer damla su kalmış olduğunu fark edince, gece önceye dönüp de hatıranda kalanlara şaşıyor ve parmağının ucundaki bir damla suyu dudaklarına götürüyorsun... Kurumuş dudaklarının, çatlayan iki noktasına iki parmağını koyuyorsun. Aynadaki aksinin bir gece önceyi resmedişindeki kusursuzluğa şaşırıyor, telaşla salona dönüyorsun. An defterinin artık giderek sararan yapraklarına bir not daha düşüyorsun... Sanmalarının sonu geldiğinde, yaşamaya başlayacaksın... 06.06.2009 / 23:30 / Bursa / Köşe koltuğun en kuytusu / Gözlerim kan çanağı... Vazgeçiyorum...

KONUŞAN KELİMELER İŞİTEN YÜREKLER

La Paragas'ın harika hizmeti; ‘Hayırlı Bir İş’ ile başlayan sesli blog yazıları fikri, görme engellilerin de blog dünyasının bir parçası olmasını amaçlıyor…

‘Tüm engelleri aşan bir tam olmalıydık’ ortak fikrinde birleşen bloggerlar; Buraneros, Uzağa Giden Kadın, Bugünü Yaşama Arzusu, Kırmızı Günlük ve Evrenin Dünyası; fikre logo desteğini esirgemeyen Pinonun Yeri, teknik destek konusunda araştırmacı Erkan Bal ve fikri duyar duymaz sahiplenip, sitelerinde duyuran Kara Kalem, Ateş Böceği, Persona Non Grata, tutsak, delfina, Hayat İzlerim ve Gereksiz Yazar'la giderek çoğalıyor olmanın heyecanı ile bugün sizlere de soruyoruz:

Sizce de harika değil mi?

Ben fikri sevdim diyorsanız…
Fikir sahibinin izni var kulaktan kulağa yayılması konusunda...

Kendi sesinizden ya da sevdiklerinizin sesinden yazılarınızı bloglarınıza ekledikten sonra ‘konuşan kelimeler’ etiketi ile etiketlemeniz, yarınlarda oluşabilecek bir ortak blog platformunda buluşmamızı kolaylaştıracaktır diye düşlüyoruz….

Peki benim blogumda sesli kayıt olduğu nereden bilinecek diyorsanız, logoyu kullanmaya ne dersiniz?

Kararsız kaldım ne olur ki bunun sonu diyenlere, beyaz yavru tavşanın niyet kâğıdını okumaları tavsiye edilir...

Konuşan Kelimeler İşiten Yürekler

Kulaktan kulağa oyununun gönüllü bir oyuncusuyum ben
Benim yüreğimden gelen senin yüreğinden duyulduğu gün
Gönülün gördüğünde buluşup
Bir fincan kahvenin 40 yıl hatırında paylaşıyor olacağız hayatı…

Konuşan kelimelerin işiten yüreklerini çoğaltmak için
Biraz daha beklemek mi yoksa bugün hemen seslenmek mi?

________________________________________________

Ses Kaydı İçin Teknik Öneri

CILIZ / ÜRKEK / TİTREK

oysa keyifliydi gün
ve keyifliydi gece bir o kadar
belki gene olmaz bir anın olmaz olsun bir diliminde
kendime sırdaş edişim seni yersizce ama anlarsın sen beni, dinlersin... belki...

keyfin bir uçtan bir uca gidişini resmetmek zor değil ne senin için ne benim için
aniden gidişinin benden bağımsız bana yansımasıdır bu gece umuyorum
yoksa keyfin yansıması gereken bir midnight jazz cdsine
keyifsiz bir anıyı yüklemek çok acımasızca olacak

gece tam da yarısına yaklaşmışken ve ben balkonumdaki serinliğin nedenini
az önceki yalın, bir gece önceki iyi gecelerden uzak ve
belki öpücüğe sarılıp uyumuş adamdan olamayacak kadar soğuk gibi cümlelerin neresinden nasıl bir açıklama gelir diye beklerken
söndürüyorum sana yaktığım mumları tek tek
sonuncusuna kıyamıyorum
zamana yayılmış bir bekleyişin zamana yayılan alevi olarak kalıyor köşede
cılız, ürkek, titrek

oysa dün gece…
bir öpücüğün sıcaklığına ne kadar da yakın hissetmiştim kendimi...
ne yanılgısın sen yürek
ne koca bir saçmalık
şimdi keyfin yerini keder almışken
sanmalarının kapısını kapat ve
cılız, ürkek, titrek
zamana yayılmış bir bekleyişin zamana yayılan sanrıları ile bekle köşende

ne cüretti ki seninki zaten
söylesene nasıl bir cüret

TAŞ

Kadın sahilde yürürken ayağına takılan taşı alıp avucuna, tuttu bir süre... Taşa sıcaklığı geçmek üzereydi ki, aniden taşı fırlatıp attı... Taş suda 3 kere sekerek, her vurduğu darpede hareler yarattı. Keyif aldı seyretmekten hareleri kadın... Sonra aniden taş battı.

Yansımasını fark etti suyun yüzeyinde... Seyretti bir iyice... Hayattan keyif aldıkları da bir çizik atmıştı, sıkılıp üzüldükleri de. Melodisini mırıldandığı şarkının sözleri aklına gelmeyince pek de kafasına takmadı. Ayağa kalktı. Yansımasını suda bıraktı.

Havanın güzelliğine kanıp sanılarak yürümeye başlamıştı ki, bir rüzgar esti saçlarını savuran... Umursamadı. Soğudu hava ve karardı gökyüzü. Karardı deniz. Karardı yüzü. Sıkıldı içi. Çok sıkıldı. Çıkarıp içini havaya fırlattı.

Bir gece önce keyfe yattığı düş ne de çabuk kedere bırakmıştı yerini. Aldı düşlerini yüreğinden, söktü tek tek kederinden. Bir yumak yaptı. Önünden geçen kara kediye verdi yumağı. Kedi yumağı oyuncak etti kendine. Oynadı, oyalandı bir süre. Parçaladı yumağı. Ardına bile bakmadan oradan uzaklaştı.

Kadın yürümeye devam etti. Ayağına bir taş daha takıldı. Aldı eline taşı. Sıcaklığı taşa geçiyordu ki, durup bekledi. Soğudu bedeni, hissetmedi elleri, taş yuvarlandı avucunun içinden. Kadın yığıldı olduğu yere. Avucundan düşen taşa geldi başı. Kanadı... Kanadı... Kanadı...

Acımadı canı, hissetmedi yüreği, bilmedi aklı, duymadı kulağı, ağlamadı yaşı...

Güçlü bir dalga parçaladı kadının taşa dönmüş bedenini. Sahilin binbir yerine dağıldı kadın. Sahilde yürüyen bir adam aldı bir taşı eline. Tuttu elinde sımsıkı önce. Sonra savurdu denize doğru. Taş sadece bir kez vurdu denizin yüzeyine. Hareler oluştu yüzeyde... Adam seyretti hareleri... Daldı derinlere. Geçen yıl bu zaman dedi, kaybetmiştim seni bu sahilde.

EVET BEN KADINIM

ben KADINIM
duygulu, şefkatlı, dürüst

ben kadınım
dimdik ayakta duran

ben kadınım
mükemmeli arama yolculuğunda dikenler olduğunu bilen

ben kadınım
kralın çıplaklığını yüzüne söyleyen

bu nedenle hormonlarıma sahip çıkmam isteniyorsa
bu nedenle sinirlenmemem bekleniyorsa
bu nedenle ağlamalarım rahatsız ediyorsa
boşuna!

kadınım ben
ağlayan, kızan, sinirlenen...

kral çıplak olduğu için suçlu değil...
kralın çıplaklığını görüp yalakalık yapanlar suçlu değil...
ben "ee bu kral çıplak" dediğim için mi suçluyum

eyvallah der geçerim
duydun mu hayat
adaletin buysa
eyvallah der geçerim
cezam neyse çekerim
ama bana karaya ak dedirttemezsin
fark etmedin belki ama ben aynı zamanda
ilkeli, hayata karşı duruşu olan, ayakları yere basan bir İNSANIM






___________________________________

Fotoğraf / 1x.com

NEDEN ?

Neden bir sorudur ?

Neden olmasın da öyle...

Sen şimdi sorular soruyorsun kendine...

Ben de...

Benim bir nedenim var.

Ya senin ki ne?

____________________________________

Kafanda sorularla uyandığında güne ve cevabın sadece sende olduğunu bildiğin zamanlarda, kime gidip sığınırsın?

Kendine mi?

Ona mı?

Bir dosta mı?

Anne ya da babana mı?

Bir kilisede mum yakar, bir camide dua mı okursun?

Türbe türbe dolaşır çaputlar mı bağlarsın dilek ağaçlarına?

Sen daha birini cevaplamamışken doğru düzgün, yenileri eklenir mi aklına?

Basit, cevabı sende bir soru; bir sabah uyandığında içinden çıkılmaz bir hal alır mı dersin, dönüşür mü kaosa...

NEDEN OLMASIN?

____________________________________





Fotoğraf / 1x.com