FIRTINA ÖNCESİ / SERİM 2

Yağmurlu günlerden birinde; Sıla ve hocası, hocanın evindeki çalışma odasında, kalın, ahşaptan 12 kişilik bir masanın üzerine yayılmış; yılın en önemli uluslararası kongresinde sunacakları makaleye ilişkin litaratürü tarıyorken, telefon çaldı. Telefonu açmak konusunda tereddüt eden Kasım Hoca, Sıla'ya baktı. Sıla nedense odadan çıkması gerektiği hissine kapıldı. Yaklaşık 12 yıldır birlikte çalıştığı hocasını hiç bu kadar tedirgin görmemişti. Kasım Hoca'nın sesi koridordan bile duyuluyordu; gergindi, mutsuzdu ve endişeliydi... Konuşmanın sonlarına doğru duyulur duyulmaz bir sesle "sevmiştim"i duyan Sıla bunun bir gönül işi olduğundan emin oldu. Hocasının bir sevgilisi, kız arkadaşı, aşığı... Nesiydi sahi ve niye bilmiyordu ki bunca zamandır? Eşinden boşandığını biliyordu, hiç görüşmediklerini de, hiç çocukları olmadığını da... Sadece limonlu dondurma yediğini, filtre kahvesiz güne başlamadığını, zeytinyağlı yemeklerden kerevizi, çorbalardan kremalı mantarı sevdiğini biliyordu da, bir kadından bahsedildiğini ya da daha önce konuşulduğunu hiç hatırlamıyordu. Mutfakta meyva tabağı hazırlarken, hafızasını zorladı... Bu bilgiye zemin oluşturabilecek herhangi bir tanıklığı da olmamıştı. Okul yıllarına uzanınca akıl, yüreğini harekete geçirdi. Nasıl da aşık olmuştu hocasına, onun o hayatı dolu dolu yaşamışlığına, birikimlerine, saygınlığına... Ne çok hayal etmişki kendisini, bir kongrenin bitiş kokteyline beraber gidişlerinde hocasının kolundaydı ve herkesin ona hayranlıkla ve kıskançlıkla bakışlarına tebessüm edişini ne çok çalışmıştı aynada... Hocasının sesi ile irkildi.

Çalışma odasına döndüğünde artık 60larına merdiven dayamış olan adamın yorgun yüzü ile karşılaştı. Koltuğa uzanmış, yere kadar olan camından Tarabya sırtlarına uzanan ufka bakıyordu, güneş batışının o muhteşemliğine her seferinde hayran olduğunu söyledi, fısıldar gibi... Sıla biliyorum hocam dedi, ilk kez denk geldiğimde günlerce etkisinden çıkamamıştım. Kasım Hoca, bu günlük yeter Sıla dedi, çalışmaya ara verelim, akşama kal istersen, Ayşe yemek için bir şeyler ayarlamıştır, beraber yeriz, tabi eğer programın yoksa.

Ayşe evin kadını gibiydi... Kasım Hoca eşinden boşandığından beri haftaarası 3 gün gelir; evi çekip çevirir, alışveriş yapar bir de yemek pişrirdi. Sıla'yı da pek severdi. Genç kızlığında evin hanımı bulmuştu Ayşe'yi. Boşandıklarında, öksüz çocuk gibi ortada kalacağını düşünmüş özellikle de Kasım Hoca'nın eşi, aile dostları Frencesco ile evlenip, Livorno'ya yerleşince... Ama  öyle olmamıştı: Kasım Hoca Ayşe'ye sahip çıkmış, düğününü yapmış, eşine üniversitede iş bulmuş ve böylece kendi yalnızlığına aile kılmıştı Ayşe'nin ailesini...

Salondaki şöminenin karşısına kurulan Sıla ve Kasım Hoca, bir yandan Ayşe'nin harika şeftalili tavuğunu yerken, her zaman ki gibi iş konuşuyor, akademianın dedikodusunu yapıyor ve çok eğleniyorlardı ve tabi bunda 2000 rekoltesi Chianti Classico Riserva'larını yudumluyor olmalarının payı büyüktü.

Kapının alacaklı gibi çalınmasından duydukları şaşkınlığı üzerlerinden atınca, kapıya koşan Sıla oldu. Kapıyı açması ile donup kalması da bir olmuştu... Kasım Hoca'nın kimmişine ses veren, Sinan'dı.

_________________________________ Devam Edecek...

FIRTINA ÖNCESİ / SERİM 1

“...ancak unutulmamalı ki,

sorgu odasında çok kalan her ilişki eninde sonunda “suç”u kabullenir.”

Haşmet Babaoğlu

 

 

 

Hayat akıp gidiyordu, biri diğerine o soruyu sormasa olduğu gibi akıp gidecekti de zaten. Ama o soru soruldu, kimin ne zaman, neden ve hangi akla hizmet sorduğunun bir önemi yoktu. Uzun zamandır yaşanan sessizliği ille de bir şeye benzsetmek gerekiyorsa, fırtına öncesi gibiydi diyebiliriz. Şimdi o güne, sorunun sorulduğu ve cevabının beklenmediği o güne, o sabahın körüne dönelim... Okuyucunun aklını bulandırmak değil niyet ama hatırlarsanız; sabahın köründe ürkütücü karanlıktan bahsederdi bu kadın kahraman:

 

Neydik sahi biz? Düş gecelerinin, düş anlarında sevişen, düş-engellileri miydik seninle? Engelli, bir şey eksikse söylenir ya insana, ama her engellide fazladan bir şey vardır olmayanın yerine. Bizde ten yoktu biliyorduk ama can da mı yoktu be sevgili… Bendeki engel onur, sendeki yürek miydi ya da…  

İşte yine o kadın kahramanımızlayız, aslında öykünün tam da burasında bir isim vermek gerek kendisine, Sıla... Evet, Sıla... Yaşananlara ve oradan bakıldığında çizilecek bir resme en çok sıla yakışacak gibi. Bir de Hasret var aslında ama... Sıla... Hasret... Sıla... Hasret... Evet, evet Sıla; hafızamın raflarına kaldırdığım anlara daha çok yakıştı... Bir süre ayrı kaldığı bir yere veya yakınlarına kavuşma hali diye tanımlanıyorsa Sıla; benim öykümde; bir süre ayrı kaldığı aşka kavuşma diye yer bulacak ve tam da arzuladığım hali anlatacak.

Son sevişmemizden bu yana, sabah kör, karanlık ürkütücü… Bende fazladan bir pişmanlık, sende rakı masasına bir meze… Kaldı, kalacak… Ne ürkütücü…

Bir öykünün en sancılı yeridir, kahraman(ı)ları yaratmak; eğer kahramanınızın profilini çıkartmaz ve olası yaşanmışlıklarının çerçevesini çizmezseniz, ipin ucu kaçar gibi gelir bana. Ben de ipin ucu kaçmasın diye; Sıla'yı resmedeceğim size, yani aslında kendime... Sıla, 25'lerinde; okuldan mezun olalı ve hayata karışalı belki 3, bilemedin 4 zaman geçmiş henüz. Alımlı, sevimli ama huysuz, aşka inanıyor bir de evleneceği adamla ölmeye... Okuma yazması olmayan bir anne ile köyde bakkal olan bir babanın ortanca kızı. Üniversite mezunu dayı oğlu tutmasa elinden ve okutmasa liseyi; üniversite ve şehir sadece bir düş olurdu ama o azmiyle ve biraz da şansın yardımıyla gerçek kılmış düşlerini. Çocukken ne bulsa okuyan çocuklardan o, okuldaki kitaplarının tamamını okuyan tek çocuk hatta. Meraklı ve  başarılı bir öğrenci olarak kısa sürede hocalarının yıldızı olmayı başaran,  nerede ne bulsa akıl defterine notlar alan bir genç kız Sıla: Okulda kalması konusunda ısrar eden hocasının asistanlık teklifini hiç düşünmeden kabul eder. Ne de olsa, zorlu bir akademik hayatın, şehirle ve şehirli olma haliyle tek bağı olacağının farkındadır. Okul hayatı boyunca tek bir sevgilisi olmuştur. Onunla da ayrıl barış, iniş çıkış, adı konamayan bir sevgililik yaşamıştır. En azından o adamın sayesinde, kadın ve ilişkiye bakışındaki ürkekliği üzerinden atmış ve büyümüştür. Zaten önünde uzayıp giden zorlu yokuşun o kadar başındadır ki, yeni bir ilişkiye başlayacak ne enerjisi, ne vakti ne de isteği vardır. Ama tahmin edileceği üzere; taki o adamla tanışana dek.

_______________________________________________________ Devam Edecek...

Fotoğraf / 1x.com

AŞK

Sevgilim sabahın erkenini seviyor,
ben geceyi ve esmerliğini onun,
o dorukları seviyor, korkuyor bundan
ben rüzgarla buluşan tepeyi, tuhaflığı,
ona bir yeşil gülümsüyor,
ben, hayatı delice sevdiysem nasıl,
diyorum, seni de öyle.
O kendi boşluğunda oyalanan günlerde
canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor,
ben göğe bakıyorum geceden,

kendi çukurunu bulmuş deniz gibiyim

diyorum, yanında,
o sabahları eğilip öpüyor denizi.

Çıplağın çıplağımda, rüzgarın dağımda olsun,
esmerliğin gecemde, öyle kal.
Bulutlara bak, gidiyorlar, hızla diyorsun,
yağmur bir yalıyor yüzümü, bir duruyor.
Sabahları eğilip yüzüme öpüşün geçiyor bir,
bir duruyor aklım.

Su ve rüzgar, dağ ve doruk, sonsuz hepsi,
oysa camdaki sardunya gibi üşür
bana biçtiğin ömür, ölüm geliyor aklıma bir bir,
çıplağın çıplağımda.

Rüzgarın dağımda olsun esmerliğin gecemde
öyle kal, sana sonsuz sarıldığımda.

                           Birkan Keskin

_________________________________________________________

Fotoğraf / deviantART

AZICIK SEVGİ

Gece geç vakit döndüğüm yemek sonrası, kapıyı açmak üzereydim ki, karşı komşunun kapı tıkırtısını duydum. Bu paket size gelmiş deyip uzattı. Şaşırdım, alalade bir paket kağıdına sarılmış, dikdörtgen bir kutuydu. Üzerinde sadece el ile yazılmış adım vardı. Evren'e... Teşekkür edip aldım ve eve girdim. Akşam için kafamdaki planı gerçekleştirmek üzere, önce gidip üstümü başımı değiştirdim. Düşük belli bir eşofman altı ve gri yarım kollu bir tişört giydim. Ev sıcaktı, dışarıdaki havayı dikkate alıp, ısıyı düşürmemiştim.  Ellerimi yıkayıp, aynadaki gülümseyen bene bir öpücük verdim. Bu gece her zamankinden güzeldim.

Mutfağa geçerken, hemen kapı girişinde durmakta olan pakete gözüm takılsa da, henüz açmaya niyetli değildim. Mutfağa girdim, önce malzemeleri çıkarttım: Küçük boy, mümkün olan incelikte, turuncusu göz alan iki havuç, orta büyüklükte kabuğu ince ve kokusu göz yaşartmayan soğan, yeşili iç ısıtan tadı mayhoş görüntüsü hoş bir elma,  kokusu insanı kendinden alan, kabuğu ince bir portakal, antalyada dalından az önce koparılmış dişleri gıcırdatmayan bir limon ve iki kişiye yetecek  bir kereviz, sapları daha sonra çorbalara katılmak üzere kesilmiş...

Müziksiz iş yapamadığımdan, hemen salona geçip kendi ritmimi buldum.

Yemeğimin tüm hazırlığını bitirince, kendimi salondaki kanepeye atıp, elime kumandayı aldım. Televizyon seyretmekten vazgeçip, köşe koltuğuma kuruldum. Biraz bloglarda dolanıp, keyfime keyif kattım. Yabancı bloglardan birinde gördüğüm bir fotoğrafa fena halde takıldım, kendimi ılık sulara bıraktım.

Yemeğimin piştiğini haber veren saatimin çalmasıyla bir düşten uyandım. Mutfağı saran muhteşem kokuyla yarın geceki mezuniyet davetimde harikalar yaratacağımı anladım. Altını kapatıp, düşüme kaldığım yerden devam etmek üzere, tekrar koltuğuma koştum. Gözlerimi yummak üzereydim ki, kutuyu açmak için ne bekliyorsun dedim kendime.  Kendim, evet ne bekliyorum ki deyince,  fazla heyecanlanmama izin vermeden, salondan çıktım.

Paketi elime aldım; heyecanlandım: Ya ondansa diye mi, yoksa ya ondan değilse diye mi bilemedim. Köşe koltuğa gidip, paketi yavaşça açtım.

İçinde bir kart, ve bir çikolata vardı: En sevdiğimdi; Lindt Petits Desserts Mouesse au Chocolat hem de Dark... Gülümsedim... Sımsıcak bir duygunun, çilolatanın damağa yapıştırılıp emildiğinde insanın bütün duyularına seslendiği gibi bütün hücrelerime seslenmesine izin verdim. Canlandım... Kış uykusuna yatmaya hazırlanan yüreğim uyandı. Gülümsemem bütün yüzümü kapladı. Gözlerimin içine kadar yayıldı. Hüzne kapılmış, ağlamaklı gözlerimde bir ışıltı, gecemi aydınlattı. Bir koşmak isteği, bir koşmak isteği ki; beni benden aldı. İçim koştu. Ona kocaman sarıldı. Azıcık sevdi, çokça öptü, bolca kokusunu içine çekti. Çok özledim biliyor musun dedi. İçim yaptı bütün bunları ben köşe koltuğumda oturmuş, gülümsüyordum. Kocaman sımsıcak, sevgi yüklenmiş bir gülümsemeyle dışarıda yağan kara baktım. Düş gibiydi...

Kartın üzerinde yazan 'Azıcık Sevgi' ile çoktan çözülmüş olan buzlarımın eriyen hallerine gözyaşlarımı karıştırdım. Onları avuçlarımda toplayıp, hemen yanıbaşımdaki ortancalara ulaştırdım; filizlenmiş hallerine gülümseyip, kartın içini açtım.

"Biliom üzüom seni bazen, ama inan anladığın şeyler değil hallerim, ben öleyim işte; duygularımın samimiyetine güvenim fazla belkim. O an yüreğimden geçen zengin onu ben biliomda karşıdaki bilmio belkim o anda, ben bunu bilemiyom bazen, sonra farkediom, ama çare olmuo bu"

Aslında oluyor deyip, gülümsememin yüreğime kadar yayılmasının keyfini çıkarttım. O gece alnıma konan öpücüğün değerini, her zamankinden fazla bildim. O gece, hiç uyanmadım. Sabah uyandığımda, dışarının soğuğu yüreğime yetmedi, hala öyle sıcak öyle sımsıcaktı işte...

___________________________________________________________
(*) Azıcık Sevgi / Küçük Bir Aşk Hikayesi
(**) Dany Brillant / Histoire dun amour
(***) Yemek tarifi için Cafe Fernando

ŞARAP OLSA DA İÇSEK

Use me...

Önce bahardı

Bir dağ evinde güneş batarken;

 Kurbağa seslerine eşlik ederek şarap içmek vardı

Sonra kar yağdı

Bir dağ evinde kar yağarken;

Şöminede yanan odun çıtırtılarına eşlik ederek şarap içmek vardı

______________________________________________________

Fotoğraflar / Colombiada  bir kasabadan

YİNE Mİ BE YÜREK YİNE Mİ

Oturmuş koltukta hayıflanıyorum bir günün daha bitişine... 
 ...


Kendimin en kuytusuna gidip oturuyorum. İçimde bir sıkıntı. Bugün aldığım haberden belki. Belki kendime dokunan ucundan. Belki hayatı sorgularken takılıp kaldığım bir andan... Sebebi çok, sebebi yok hallerimdeyim.


Tarifi olmayan mutlu anların sonrasındaki amansız, yola gelmez, söz dinlemez hüzün çeşmesinin başında durmuşum da kırılan testilere bakıyorum sanki.

Güvenimi aldı benden, geceleri rahat uyumalarımı ve sabahlara mutlu uyanışlarımı

diye haykırıyordu, kendisine tecavüz eden adamla mahkemede karşılaştığında. Dizinin senaryosunu yazan daha önce tecavüze uğramadıysa nasıl olur da yazabilirdi tecavüze uğrayan bir kadının haykırışlarını diye düşünürken yüreğime edilen tecavüzün sonrasında benzer kelimelerle boğuştuğumu fark ettim.


Uzun zaman oldu. Tedavisine geç kalınmış bir hastalık şimdi bendeki... Oysa tedavi oldum sanıyorsun. Hazırım diyorsun. Çevrendekileri kandırıyorsun bir süre. Seni tanıyan dost arıyor, mutsuz, temkinli, kızgınlığını gizlemeye çalıştığı düşük tonlu sesi ile... Kendini kandırmaya daha ne kadar devam edeceksin. Daha ne kadar onarmadan ruhunu dayanabileceksin. Daha ne kadar yüreğini acıtabileceksin. Daha ne kadar acını saklayabileceksin. Daha ne kadar yaralı yüreğini onaracak birini arayacaksın. Gönüllü olur mu sanıyorsun sana biri... Demiyor da sen o telefonu kapattıktan sonra sorularla kalıyorsun başbaşa. Oysa dostun sadece "lütfen diyor lütfen yeter..."

Aylar öncesiydi, bu yazıyı yazmaya sebep hallerimin üzerinden geçeli çok olmuştu. Bir cümle, onca zamandır içimde saklı olan yaranın kabuğunu kopartmıştı. Aylardan Mayıstı. Üzerinden geçen onca aydan sonra kanamaz sandığım yüreğim, kanadı. Günler sonra, bir cümle, çıkıp geldi uzun zamandır saklandığı belli yerinden, taa yürekten. Çok şeydi, yüreğime sarılıp sarsıla sarsıla ağladım. Şimdi yine ve yeniden o uykusuz gecelerdeyim; dilimin ucunda benzer bir cümle, kurmaya korkuyorum, sessizce içime ağlıyorum...

Yine mi kandın sözlere, yine mi dağlandın

Yine mi yıprandın, yine mi korunmadın

Yine mi yürek, yine mi aldandın...

____________________________________________________________________

Görsel / Pino

AH ETME NE OLUR

BİLMEM

Yağmura karışan bir AH sesi

Yürek kabartınca

İçten olduğu belli

Bilmem sızladı sadece

Belki kırıldı ortadan

Ama ses çok netti

Kısa

AH

Yürekten geldi

Yüreğe gitti mi

Bu satırları karalamışım vakti zamanında, ah bir sızının sesidir aslında, ama bir de ah etmek hali vardır... Büyükler ne derler bilirsiniz, ah döner dolaşır gene seni bulur. Ama yürek bu; elde değil, ah diyorsa, sen sustuğunda avaz avaz bağırıyorsa, o zaman ne yapacağız hiç düşündünüz mü? Yani ah etmiyor, sadece ah diyor.. Sadece ah...

Sen burada duruyorum dedin

Ben birkaç adım geldim

Ben burada dururum dedin

Ben birkaç adım gittim

Gitmek ve gelmek uzaklıkla ilgili değildi

Bütün mesele ödün verebilmekti

Şimdi herşey dengelendi

2 adım ileri gitmiştim

2 adım geri geldim

Şimdi ben burada duruyorum

Peki sen bir kaç adım gelebilecek misin?

Yaşam; sen bir adım at ben sana koşarım üzerine kuruluysa bir yürek için, işi zor. İlk başta adımı atan da, koşan da, sonunda kaçan da hep kendisi oluyor.

Dün akşam bir süper modelin yaşamı üzerine bir belgesel biyografi seyrederken, onca güzelliğine rağmen aldatılışını anlatırken ki hüznüne takıldım. 20 yaşında aşık olup evlendiği adam için yaşadığı kenti, ailesini, herşeyi bırakıp eşinin peşine gitmiş o konser senin bu konser benim dolanmış bir şehirden başka bir şehre. Sonra bir gün, konserin olduğu kasabaya gitmemeyi tercih edip şehirdeki lüks otelde kalmış, çünkü ertesi gün eşi tekrar o şehre dönecekmiş. Gece eşini yalnız bıraktığı için huzursuzlanıp, bir taksi ile onca yolu göze alıp, bir süpriz yapmak üzere yola çıkmış ve asıl süprizle oraya vardığında karşılaşmış. Eşi, giyinme odasında dansçı kızlardan biriyle sevişiyormuş. O anda orayı terk edip, boşanma davası açmış. Ben asıl sonrasında kurduğu cümle ile uğraştım bütün gece:

Bütün erkekler aynıdır, yüreğinizi teslim ederseniz, ihanetleri kesindir?
Çünkü ilişkiler, güç dengesidir.

Gece uyku ile uyanıklık arasında dolanırken düşündüm.
Yüreği teslim etmeden sevmek mümkün mü?

Peki pratikte ki sonu hep aynı ise, yani ihanet kesinse, o zaman bir ilişkiye yüreği teslim etmemek mi gerekir? Yüreksiz bir sevgi...  Mümkün değilmiş gibi...

_____________________________________________________
Fotoğraf / deviantART

KUMAR

Candan Erçetin - Vakit Varken

Kazananı ya da kaybedeni yoktu

Havaya demir bir kuruşu atıp beklediler

Ya yazı gelecek ya tura dedi adam

Bekleyip göreceğiz

Kalleş bir rüzgar esti

Kuruş rüzgara teslim olup uçtu gitti

Kadın ya yazı gelseydi dedi

Adam sonucu değiştirmezdi dedi

Kadın o zaman kuruşun bir önemi olmadığını bildi

Üzüldü

Kumar kötü şeydi

_____________________________________________

Fotoğraf

KARAR

haydi birini seç dedim

kararsız kaldı

hem pembe kır çiçeklerini

hem de mor sümbülleri severdi

mor sümbüller

bendim

pembe kır çiçekleri

o

gözlerini kapadı

sımsıkı sımsıkı kapadı

seçmesem dedi

yok öyle hem karnım doysun hem pastam tam kalsın dedim

gözlerini sımsıkı sımsıkı kapadı

kararsızdı

ben asla pembe kır çiçeklerinden vazgeçmem dedi

cümlesi bittiğinde

mor sümbüllerimi alıp yola koyuldum

ben senden vazgeçerim dememiştim ki dedi

ben sadece pembe kır çiçeklerinden asla vazgeçmem demiştim diye yineledi

ben mi yanlış anlamıştım

birinden vazgeçmem demek diğerinden vazgeçerim demek değil miydi?

___________________________________________________________________

Fotoğraf

AKLINA GELMEYEN

En acısı neydi biliyor musun? Kal bile demedi...

Belki git diyememiştir, hiç düşündün mü?

Bir sohbetin ortaya yerindeyiz, nasılsın diye soruyor, iyiyim diyorum; galiba...

Ne oldu ki diyor, anlatıyorum olanı biteni, yüreğime değenleri...

Ben uzun bir sessizlikten sonra, sorumu soruyorum o beni başka bir soru ile yanıtlıyor.

Ayrılıyoruz caddenin duraklarından birinde, o karşıya geçip kendi yönünce ilerliyor.

Ben kalalalıyorum.

Hiç aklıma gelmeyenle başbaşa, yürüyorum.

Yol uzun, söylenen çok.

Tüm söylenenler içinde, ben daha çok bir iddaaya takılıyorum.

Sana söyleyeceğim ve son olacak...

Kendimi düşünüyorum da, hiç büyük iddaalarım olmadı benim.

Sadece sevdim.

Öylesine içten ve samimiyetle...

Oysa sen öyle miydin; sen sonsun, senden sonra gözüm görmez, kulağım işitmez, yaşamak bile boş ve anlamsız derdin. Bilirdim, son olmadığımı, gözünün benden sonra da göreceğini ve yaşayacağını dolu dolu. Öyle de oldu, ben daha yaralarımı saramadan, evleneceğin haberi geldi, hemen akabinde bir çocuğunun olduğu.

Ben senin gibi iddaalarla sevemedim seni.

Ama sevdim, çok sevdim.

Öylesine içten ve samimiyetle...

___________________________________________

Fotoğraf / Neslihan Öncel

ZAMAN GEÇERKEN DENİZ BİN DEFA TAŞAR

Yolculuk nasıl geçti diyorum, önce iyi diyor, sonra bana Bay E'den bahsediyor... Uzun uzun dalıyor gözleri... 15 yıllık evliliğin ardından 24 saat bile sürmeyecek bir ayrılığın içine sığdırılan 7 telefon konuşmasının yürek arasına sıkıştırılmış kelimelerini koyuyor masanın üstüne. Şeffatle dokunup her birine, ilk çıktıkları ağızdan nasıl çıktılarsa aynen öyle söyleyebilmek için çaba harcıyor, gözlerinde bir damla yaşa dur diyemiyor.  Bayan N, güzel kadın; ellesinde, kızıl saçları, 175cmlik boyu, ince ve biçimli bedeni ile bir çok erkeğin düşünü kurmaktan alıkoyamayacağı biri, hala... Ama o birinin düşü değil gerçeği olabilmek istiyor. Ne doktorlar, ne avukatlar istemiş hikayelerinin tek düzeliğinde yitip gitmiş koca bir hayat tek başına. O aşık olmak istiyor ve bir o kadar da sevilmek. O anlatırken düşünüyorum, aşık olmak ve sevmek, bir arada ne kadar zor bulunur iki hazinedir. Ve ayrı ayrıyken bile ne çok değerlidir.

Bir arkadaşımın, yıllar önce, aşık olduğu adamdan vazgeçip çok sevdiği adam ile evlenme hikayesi geliyor aklıma. Sürmezdi derkenki sesinin soğukluğunda bugün bile titrerim hatırladıkça. Aşk doğası gereği mi kısa, yoksa biz öyledir diye mi kısa kesiyoruz.

Oysa sevmek öyle mi, hiç sevmeyi kısacık zaman dilimlerine sığdıran birini tanıdınız mı, sevmek uzun solukludur; emeğin yoğun, beklentinin rafine hali midir sevmek gerçekten. Seven değer bilir demişti bir dostum, değer bilir... Değer nedir ki? Kimin değeri daha fazladır. Hayatımda olsun dediğinin mi, hayatımdaydı dediğinin mi yoksa hayatında hali hazırda var olanın mı? Hepsinin değeri farklıdır kuşkusuz ve her bir değer bir diğeri ile ölçülemez pahadadır ama hayat öyle midir? Yaşayıp giderken, bilir miyiz, bize değer verenin değerini... Yoksa herşey; geçmiş di'li zamanlara ait birer anı mıdır dost dertleşmelerinin o buram buram anason kokan masalarında?

Zaman akıp gidiyor, kahveler içiliyor, fallar bakılıyor. Bayan N, gözleri yaşlı, kendine ait olmayan ve olamayacak bir adamın yasını tutuyor. Bir cümlesi öyle içime işliyor ki, bana yüreğimi alıp kalkmak kalıyor:

İnsan en çok aşkı yaşayamadığına üzülüyor biliyor musun...

Sevilmenin nasıl bir duygu olduğunu hiç bilememiş olduğuna...

Akşam eve dönerken, arabanın direksiyonunda dalıp gidiyorum kendi geçmişime. Anılar, anılara doğru yol alırken usul usul, bir Sezen şarkısı dolanıyor dilime ki; bazı albümleri kendi kişisel tarihimin en yaralı zamanına denk gelmiştir. Sezen şarkılarını kaç yol boyu dinledim, kaç gece bağır bağır söyledim hatırlamıyorum ama bugün o odadan ayrılırken; nasıl bir duygu olduğunu biliyor oluşuma (hali hazırda yaşadığım da düşünülürse) gülümediğimi biliyorum.

40lı yaşlarına merdiven dayamış bir kadın olarak yaşanmışlıklarıma selama duruyor ve bağıra bağıra  Sezen'e eşlik ediyorum:

 

Her ayrılık bir vurgun değmeyin yaşlarıma,

Benden selam söyleyin bütün aşklarıma...

Çiçeklerim dökülür her mevsim
Sonra yeniden açar
Ümidimin boynu bükülür
Sonra deniz bin defa taşar
Bin defa taşar

_________________________________________________

Fotoğraf  / Geometry of Wawes by ~ValentinaDorogan

ÇİVİ

Herşey zaten yeterince zordu, bir çiviye daha gerek yoktu.

Sen nerden bileceksin ki peteği ayılardan korumayı

Sen kaç bahar yaşadın ki dağların başında yıkık dökük bir külübede tek başına

                    Onlarca arı vızıltısıyla...

Geceleri soğuk olur dağın başı, üşürsün...

Sıcak toprakların düşünü de kursan, kurabilsen yani üşümekten vakit bulup

                 O bile ısıtmaz seni, bilmezsin...

Bir çivi çakarsın, bir çivi daha

                                      Yalnızlığına

Bir taşın ağırlığınca sallanır yürekte bir sızı

Ayı da olsa, canın yanar çiviler böğrüne battığında

Sen insansın, görevin de arının peteğinde bal yapmasını sağlamak

Bir çivi çakarsın, bir çivi daha

                                     Yalnızlığına

Oturup canını yaktığın ayılar için, için için ağlarsın.

                                                                     Kendini insan sanırsın.

_________________________________________________________________

AMA SİYAH

Sabah uyanınca fark ettim ki, gönderilmemiş mektuplara bir yenisi eklenmiş...
Dün gece uzun bir çile boyunca dillendirdiğim kelimelerden çıka çıka, gönderilmemiş ve gönderilmeyecek bir mektup daha çıkmış; kaldırıp koymak için,  kitaplığımın sırtını çoktan bana dönmüş klasörlerinden birini seçtim; o klasörün renginin siyahlığı hiç bu sabah ki gibi almamıştı gözümü. Siyah... Bazen ne çok sır saklar içinde...  

Kahvaltımı her zamanki yalnızlığımda tamamladıktan sonra, yeni bir kitaba başlamanın iyi olacağı düşüncesiyle koyuldum kitaplığın bulunduğu; çocukluk yatağımın kitaplığıma eşlik ettiği, küçük odaya... Masumiyetini bir heyecana kurban verdiğim yatağa şöyle bir baktım. Çocukluğumun saf anılarına, genç kızlığımın heyecanları karıştı. Oturdum bir köşesine, en son üzerinde uzanıp öpüşüşümü hatırladım. Gülümsedim yüreğime değen kedere... Oysa bir yağmura teslim etmesek bir gidişi, kimbilir o yatak o güne dair neleri anlatabilirdi. Elimle düzelttim yastıkları tek tek, özlemi duyulan bir tene dokunur gibi. O siyah klasör o anda takıldı gözüme. Ayağa kalmak ve o klasöre uzanmak arasında geçen zamanda biliyorum, çok iyi biliyorum ki biri beni, oraya doğru itti. Yoksa neden durup dururken bir insan sırlarına elini uzatır ki... Siyah klasördeki; özenle dörde katlanmış kağıdın üzerine dolma kalemle yazılmış kelimeler... Bana ait gibiler... Ya değilse, ya ondan gelen okunmamış bir mektupsa... Diyelim ki o mektuplardan biri, o kelimeler değil miydi acıtan ve o kelimeler değil miydi ağlatan. Bırak, bırak meraklarını geride. Saklasın siyah klasör geçmişi bir sır gibi... Bile bile hüzne davet o klasör, kanma... Seni çağırışına aldanma. İnsan bazen bile bile atar ya kendini ateşe.. Bile bile yanar ya, cayır cayır... Bile bile bekler ya küle dönüşünü...

Sonra.. Sonrası anka kuşu misali... Kaç sonrası olur ki bir insanın. Hani kedi desen, o bile dokuz can... Ya ben, kaç canım kaldı geriye... Kaç kez daha dört ayak üstüne düşer ki bu yürek... Kaç kez daha söylesene...

Kendimle konuştuğumu duyan komşular delirdiğimi düşünür mü?
Ne gam... Düşünürse düşünsün, hem kim akıllı kaldı ki... Alt komşumuz Ayşe Teyze, oğlu kazanamadı diye üniversiteyi üçüncü yılında; kanser oldu, 3 ay yaşadı yaşamadı bir sabah oğlunun ellerinde öldü. 15'inde babasını kaybeden Memet, 25'inde anasını da kaybedince, camlara A3 kağıtlarda yazılar asmadı mı aylarca; CESARETİN VARSA BENİ DE AL YANINA diye...

Ya karşı apartmanda oturan Leyla'nın çatlak kıza ne demeli, neymiş dizilere oyuncu olacakmış, anası zor topladı onun bunun koynundan namı diğer Suzan'ı... Suzan anasından almak için hırsını, bağırdı camlardan, kapıya kamyonla adam dizecem diye, dediğini de haftasına varmadan yaptı; bastı ilanı gazeteye; ADAM ARANIYOR; YATILACAK... Hahaha... Bir pazar günü bir baktık, gazeteyi kapan bizim mahallede... Peki ya adamlara ne demeli... Polis zoruyla kovala kovala bitmediler, tükenmediler o pazar...

Ya Tarık, ah Tarık daha 20'sinde bile değildi. Bir kıza sevdalandı. Ama ne sevdalanmak. Mahallede sevdasını yazmadığı duvar kalmadıydı. Kızı istemeye gittiklerinde, benim sana verecek kızım yok diyen babasına sadece öldürüm kendimi demişti. Sözünde de durdu. Nasıl güneşli bir sabahtı, nasıl keyifli insanlar, ertesin gün heyecanla beklenen Hıderelleze hazırlıkta çocuklar... Bir çığlık koptu ki... Değil bizim mahalle, yan mahalleden bile koşup gelen oldu. Tarık, çocukluğumuzun geçtiği köprüden atıvermişti kendini... Ardında kısacık bir soru: ACI NEDİR BİLİR MİSİNİZ? ve cevapla: KAVUŞAMAMAK...

Ne yani, bunca acıya, bunca kedere, bunca aklını yitirmişliğe bir televizyon ekranından değil de bir pencere camından tanık olan komşular benim kendi kendime konuşmama mı şaşıracak.

Siyah... Daha az önce gün ışığı penceremdeydi. Ne vakit gece oldu, ne vakit karardı dışarısı... Siyah... Ne çok sır saklı içinde... Siyah... Ben kendi kendime konuşurken, sen ne vakit avucuma değdin, ne vakit döktün içindekileri, ne vakit yüreğime dokundurdun kederini... Siyah...

Bir gece vakti olmasa, hani, günün gürültüsü içinde kaybolsa çığlıklarım, bağıra bağıra sokaklarda dolaşırım. Ama gece, ama siyah, ama sakin, ama sessiz... Susarım.

HEVENU SHALOM ALECHEM (*)

Tam on sayfaydı. Her yıla bir sayfa gibi...
Aylar sonra bir mailin eki olarak gönderilmişti.
Heyecanlanmadım, şaşırmadım desem yalan olur.
Konusu yoktu, sadece eki vardı. Ekin adı: Kadınım

Kadınım diye başlıyordu ilk satır, kadınım...

Kadınım ben sana nasıl olurda az sonra söyleyeceklerimi hiç söylemedim diye devam ediyordu. Heyecanlanmadım, şaşırmadım desem yalan olur. Gözlerim daha ilk satırda dolmadı, ağlamaklı olmadım desem yalan olur. Yutkundum. Ellerimin titremesine engel olmaya çalışarak... İkinci satıra saniyeler sonra geçtim. İlk satırı o saniyelerce kaç defa okudum bilmiyorum. Duvara çarpan bir kadınım vardı biliyordum.

Öyle kolay olmadı mektubu bitirmek, dedim ya defalarca dönüp okudum bazı satırları ve bazı bölümleri dahada fazla... İlk bölüm benim ona vakti zamanında yazdığım, onu ilk gördüğümde aklımdan geçenleri resmeden mektubumdan aklında kalanlardı. Kendi anıları, kendi düşünceleri gibi aktarıyordu. Şaşırmıştım. Beni ne kadar sevdiğini, benim ne kadar muhteşem olduğumu, hayatta beni istese gene de bir kaç özelliğimi yazmayı unutacağını anlatan satırlarda çokça düşündüm. Ona olan sevgimi anlattığı satırlarda bolca ağladım.

Mektubu, 2-3 gün sonra bir kez daha okudum. Bu sefer hiç ağlamadan, dönüp tekrar tekrar okumadan. Kadınım diye başlayıp, Aşkım diye bitirdim; bir solukta... Bir nefeste, tek bir damla yaşla.

Sonrasında üzerine çok düşündüm, her bir kelimenin, söylenenin, söylenmeyenin, konuşulanın, konuşulmayanın... Sahi neydi ilişkilerde susmayı gerektiren, neydi yaşarken yapmaktan ala koyan, neydi şimdi bir fırsatım daha olsaydılar. Gidene mektup yazmadım, yani şahsına... Ama gidenin ardından çok yazdım. Okudu mu okumadı mı bilmem. Ben içimdekileri yazdım, içimden taşanları. Çünkü, bir ilişki içerisinde, söylenebilecek herşeyi söylediğimi biliyordum. Söylerim yani... Sevdiysem sevdim derim, kızdıysam kızdım. Kırıldıysam kırıldım. Sözlerimin dikkate alındığı da oldu, sözümün değersiz bilinip hiç üzerinde durulmadığı da... Bazen bir ricam ültimatom olarak adledildi, bazen geleceğe dair bir öngörüm tehdit olarak algılandı. Bazen de ben bana söyleneni, söz sandım...

Kendi payıma, ben harikayım edebiyatı yapmadığımı biliyorum, kendi hatalarımdan farkına vardıklarımı değiştirmek için çaba harcadığımı da... Farkına varmadıklarım söylenseydi, anlatılsaydı, onlar içinde çaba harcardım. Sonucu etkilerdi veya etkilemezdi, bilemem. Ne de olsa, yaşadıklarımız geçmişi yazıyor. Yaşamak istediklerimizse hep bir düş olup yüreğimizde dantel dantel işleniyor. Bir sonraki sefere onları gerçeğe dönüştürmek umuduyla, çıkarıp koyuyoruz masaya... Görülüyor veya görülmüyor...

'Düştüm senin için, dizlerim değil yüreğim kanadı...' Nerede okumuştum bu sözleri hatırlamıyorum. Bana ait değildiler, ama beni tanımlıyorlardı. Mektubu ilerleyen tarihlerde defalarca okudum. Çalan bir şarkıda onun sesi gelirdi kulağıma, esen bir rüzgarda nefesi... Alıp elime, okurdum mektubu baştan sona. Kah ağlardım, kah düşünür, kah iç geçirip hülyalara dalardım. Çokça elimde mektup, köşe koltuğumda uyuyakaldığım geceler olmuştur. Çokça elimde mektup gözü yaşlı, peki neden ben severken o severken ayrı düştük ki diye kapı kapı dolaşıp sorduğum olmuştur. Aldığım cevapları kendime sakladım. Çoğu ondan yana, olumsuz, iyi ki bittilerle dolu cümlelerdi çünkü. Sevmek ölesiye halinden sıyrılamadığımdan, kendimce onu olumsuzluklardan koruyordum. Kendime gelen oklara cesur bir amazon kadını gibi cevap veriyor, tek derdim iyi bir aşk savaşcısı olmak olduğundan uğrunda sol mememi kesip atıyordum. Karşılığındaysa elimde keşke bir fırsatım olsaydı yazan bir mektup alıyordum; bir fırsatın vardı bile diyemeyeceğim kadar uzaklara gidenden...

Neye yaradı demeyin, yaşadım. Bilir misiniz ne değerlidir yaşamak. Bir dostun da dediği gibi; 'Hem bir ömrün kaç keresinde aşktır ki yaşanan'. Bir aşkın yüreğinizde ettiği yer, sonrasındaki kabuslar, acılar, dışa attıklarınız, içinizde sakladıklarınız, ne değerlidir bilir misiniz.  Ben bilirim. Ve ne olursa olsun, hep iyi ki yaşadım derim. İyi ki...

Ve yıllar sonra;  eğer şanslıysanız, aşk ikinci kez çalar kapınızı...

Aşksa olur demiştim bir keresinde... Planlamazsın, üzerine düşünmezsin, düşlemezsin... Sen farkında değilsindir ama aşk yola çıkmış geliyordur, evde yokum diyemezsin...
Yaşarsın sadece...
Aşk... mı?
İtirazım yok, olursa olur...
Olmazsa...?
Şu kısacık ömre sığan anlardan bir senaryo yazarım kendime...
Filmi çeken bir yönetmen bulunur elbet, senaryo sağlam çünkü... Oyuncular tapılası...
Böyle bir senaryonun, durağan ama devingen bir kamera ile anları kaydetmek üzerine kurgusu, anların izleyeciye geçmesi için yetecek ve artacak bile...
İzleyiciye geçen duyguyu tahmin edebiliyorum. Yer yer abartmışlar diyecekler...
Bu kadarı da olmaz... Ama oldu... Olur yani... Aşk gibi...
Planlamazsın, üzerine düşünmezsin, düşlemezsin...
Yaşarsın sadece...
İzleyici, filmin kapanış jeneriğinde, yaz ortasında yağan yağmuru, üstelik tam da adam şehri terk etmek üzereyken, abartılı bulmazsa ne olayım ama yağdı işte...

                 Ama ne yağmak...

_________________________________________________________________

(*) İbranice: “Esenlik sizinle olsun".
Bu sabah hüzünlü bir tını dile dudaklarımdaydın...

DURDUĞUM YERDEN BAKINCA SONSUZLUKTU GÖRDÜĞÜM

Lyambiko çalıyor fonda

Kadın gidiyor

Kar yalnızlık gibi bir kaç gün olunca çekiliyor

Kadın gidiyor

Güneş açıyor

Artık kadın da biliyor sevmenin fazlası da güneş gibi

Bazen yakıyor

Lyambiko fonda çalıyor

Kadın gidiyor

Kal diyen olmuyor

Kadın anlıyor

                               Gidiyor

____________________________________________________

İÇİMDEKİLER

Uzaklara gitmek istiyorum

Çok uzaklara...

Ve

Yüreğimdeki tüm duygularla birlikte

İçimdeki bütün  b/s enleri yakmak...

________________________________

İlk Yayın Tarihi / Eylül 2009

DİYELİM Kİ...

Diyelim ki kalakaldın uçsuz bucaksız bir ormanda

Üstelik kar yağmıştı

Üstelik daha çok yol vardı

İleride güneşin kollarının uzanıp da aydınlattığı bir boşluğa ilişti gözün

Diyelim ki düş

Diyelim ki gerçek

O anda için mi ısınırdı

Isınmaya dair umudun mu çoğalırdı

İçin ısınması

Umudun çokluğu ile doğru orantılı mıydı

Yoksa herşey senin olaylara nasıl baktığınla mı alakalıydı

Diyelim ki düş

Diyelim ki gerçek

____________________________________

OYSA YAŞANACAK ÇOK GÜN VARDI

Zamansızsın

Kim için gelirsen gel

Hangi vakit çalarsan çal kapıyı

Zamansızsın

Üzgünüm

Bütün gidenler için

Görsel

ZAMAN, NEDEN DURUP DURUP VURURSUN Kİ...

Uzun zaman olmuştu, sabahın kör karanlığına uyanmayalı...

Uzun zaman olmuştu sessizliği delip geçen sabah ezanını dinlemeyeli... Bu sabah ilk defa fark ettim ki, sabah ezanını; makamının farklı olmasından öte, derin bir sessizlikte dinliyor olmaktan dolayı seviyorum.

Aklımda, gecenin keyfini sabaha taşıyan sohbet var ve kulağımda hemen ardında çıplak ses okunduğu anlatılan sabah ezanının sesi... Ve sen... Oturuyorsun havuzun hemen yanındaki derme çatma bankta... Ve ben seni seyrediyorum... Seyrederken bile düşlerde geziyorum. Hem seyrederken hem de düşten düşe dolaşırken büyük keyif alıyorum. Çünkü, içinde sen varsın ve ben varım... Gerisi boş geliyor, o kadar doluyuz ki seninle... Şimdi sabahın köründe aklıma neden geldiğini biliyorum: Her ayrılık birbirine benzer ya...

Bir sınır vardır hani, sürekli öteye kaydırırsın, aşk bu; haklısın yeri gelir sınırları bile kaldırırsın ama sonra bir an, tek bir an geçilmez bir sınıra dayanırsın... Kararsız beklersin sınırda, kendini ve onu acıtırsın, bilerek veya bilmeyerek, yaparsın bunu. İsteyerek veya istemeyerek...

İstanbul'da bir ajansta çalışıyordum, ajansın metin yazarı; her sabah koca kara gözlüklerle gelmelerime istinaden; bir sabah uyandığında elinde valizin çıkıp gideceksin demişti. "Demek ki hala zamanı var. Ağlamaktan vazgeç ve o ana kadar yaşa."

Ağlamak yaşamak değil midir diye çok düşünmüş, hiç sormamıştım ona. Eşinden yeni boşanmıştı, acısı tazeydi ve belli ki çok ağlamıştı, gözleri hala nemliydi.

Ah zaman, neden durup durup vuruyorsun ki...
Neden benzer sorularla insanı sınırlara sürüklüyorsun ki...
Neden bir çığlığın; üstelik birbiri ile çelişen en az iki nedeni var ki...
Soru niye olacaktı dimi?
Peki cevabı biliniyorsa sorunun ne önemi var ki!!!

Yani cevabı gerçekten biliyorsan, hani kendine dürüstsen aslında, beklediğin neyin zamanı ki...

______________________Bir Dip Not_________________________

Geçenlerde bir yazıya yorum olarak deneyimlediğim bir şeyler karalamıştım:

İnsan gidebilse, ne gitmeyi düşünür ne de gitmeyi dillendirir, insan gidebilse, gider sadece...

Demek ki zamanı var, beklerken yaşamı es geçme! (Derim ben, ben geçmiştim, kendimden bile vazgeçmiştim, sonrası zor oldu, tutunmak hayata, boğulmamaya çabalayarak çırpınmak hüzün denizlerinde ve yakıp da bitiren bir tutkunun ardından küle dönüşüp, tekrar küllerinden doğmak çok zor olmuştu... Sanırım yaş aldıkça, yaşamayı öğreniyor insan ve en çok öğrendiği de bu oluyor galiba)

______________________________________________________________________
Fotoğraf / deviantART

HÜZÜN DENİZİ

                     Dimdik durdum ayakta

                                    Süzüldüler hüzünlerim

                                          damla

                                                damla

___________________
Fotoğraf

DİMİ AMA?

Bu gece biraz sarhoş olabilirim...

Sokaklara çıkıp "Seni Seviyorum" diye bağırabilirim

Gelemeyişlerine kızgın olabilirim

Sırf bu yüzden gülümsemeyebilirim

Geldiğinde kocaman sarılabilirim

Bütün bunları seni özlediğim için yapmış olabilirim.

Bunu sana buradan söylemiş olmayı istemiş olabirim

Yarın sabah uyandığımda

Sarhoşum hiçbirini hatırlamıyorum diyebilirim

Ama seni sevdiğimi ve özlediğimi inkar edemeyebilirim

___________________________________________________

Fotoğraf / deviantART

PORTAKALIN AŞKI

En sevdiğim şeydi soğuk kış gecelerinde

Yurttaki odamda oturup mandalina, portakal yemek

Alerjiden bacaklarımda kaşıntılar da olsa

Hiç vazgeçmedim onları keyifle yemekten

Az önce portakalımı soymuş

Baş ucuma koymuştum ki

Aklıma evvel zaman önce kurduğum

Şu cümlem geldi

Unutup gitmiyeyim dedim

Yazayım dursun bir kenarda

Gün olur lazım olur

Katlanmak zamana bağımlıdır.

Oysa kabul etmek,

Onunla zamanda akmaktır.

_______________________________________________________

Fotoğraf

DEĞİŞEN NEYDİ?

Aklıma;

Koşarak eve geldiğim akşam üstleri geldi.

Sabırsızlıkla uyandığım sabahlar...

              Uykusuz gecelerin melodileri takıldı dudağıma...

Öyle boşluğa bakarken bir akşamüstü,

Beklerken yağmurun yağmasını;

Düşündüm:

           Değişen neydi?

________________________________________________

Fotoğraf / Blue © Bogdan Panait

HESAP/ LAŞMA LÜTFENNNNNNNNN

İçindeki garip öfkeyi söküp atmayı başarsan diyorum, hani olur olmaz yerlerde birden çıkıyor ve sonra da neden çıktı ki diye hayıflanıyorsun ya, işte o öfkenden söz ediyorum. Sonrasındaki kendinle yaptığın konuşmaları mevzu bahis bile etmiyorum. Hatta bazen iç sesin zannettiğin ve birden öylece ortaya dökülen sesini ise burada bir detay olarak vermek istemiyorum.

Ben sadece seni uyarıyorum: Ya öfkeni kontrol et, ya da aptal insanlara tahammül et.

Ha bir de herkes senin kadar pratik bir zekaya sahip olamayabilir bunu da bi zahmet hesap et.

Bitti mi kendine söylenmen.

O zaman yaşamdan tat almaya devam et.

Aferin kendim...

Söz dinleyen beni severim.

Uysal atın tekmesi gibi olmasın suskunluğun, yoksa sabaha kadar seni derbeder ederim.

Şimdilik kırmızı bir şarabı hak ettin...

Keyfini çıkart derim...

Hadi şerefe kendim...

Fotoğraf / Alıntı - Kaynağı Bilinmiyor

BİR SES İLE O SES ARASINDA SIKIŞIP KALIRSA YÜREK

Bir sabah uyanıyorsunuz, hoş zaten uyuduğunuza da uyku denmez ya, siz gene de uyudum uyandım diyorsunuz. Yüreğiniz üşüyor, kışa inat baharı yaşasanız da, yüreğinizde bir yer an geliyor donuyor.  Biliyorsunuz, bir sese muhtaç yürek üşüyor ve duysa bütün buzları eriyecek ama ses susuyor. Sonra bir sabah bildik ve beklenen sesin yerine bildik ama uzakta bir başka ses, yüreğinizi kocaman kucaklıyor... Yanağınızda bir damla yaşla bir yanı hala donuk yüreğinizin kıyısına bir sıcaklık yayıldığını hissediyorsunuz...

Aşk; mevsim normallerinde seyrediyor. Derin bir nefes alıp, iyi ki kocaman bir yüreğim var diyorsunuz. Her vedanın aşka dair olmadığnı, dostluğun resmedildiği bir vedada da aşka sığınıldığını öğreniyorsunuz.

___________________________________________________

Fotoğraf / 1x.com

UYUMADAN ÖNCE NOKTASINA VİRGÜLÜNE HATASINA YANLIŞINA DOKUNMADAN AKANLAR DURDURULAMAYANLAR VE DÜŞLERE DÜŞÜNCE HEM DE YANINDA BİR LİTRE GÖZYAŞI BEDAVA KAPANIN ELİNDE KALIYOOOOO KOŞ AHALİ KOŞŞŞŞ

Hayat sana da komik geliyor mu düşününce...

Düşlere düşünce...
Bebelere balon gibi birşey olmasa gerek...

Okyanus kıyısında bir ev... Beyaz verandada, beyaza boyanmış bambu bir koltuk...
Uyumadan önce neden bu düşü görür ki insan...

Kafam allak bullak...

Kelimeler zamansız, yersiz ve kafiyesiz... Doğal olarak da keyifsiz... Öylece akıp gitmiyorlar...
Gitmek isteyen kelimelerimde var elbet ama hepsinden her birinden bu gece kan damlıyor... Beyazlığa yakışmıyor. Tutuyorum onları avuçlarımda. Avuçlarımda buz mavisi kesikler kızarıyor...
Utanıyorum aklımın girdaplarında gezinmekten... Korkuyorum belki karşıma çıkacak kör kuyulardan...  Eski bir avrupa kentinin kanalizayonlarında gezinen sidikli bir kontesim... Söküp atmak istiyorum üstüme sinen kokuyu...
Beyazlığa yakışmıyor...


Okyanus kıyısında bir ev...
Beyaz verandada, beyaza boyanmış bambu bir koltuk...
Uyumadan önce neden bu düşü görür ki insan...

Düşlere düşünce...

Kesinlikle, bebelere balon gibi birşey olmasa gerek...

Katlanırsan patlarsın... Patlarsın, zamansız, yersiz, kafiyesiz... Ve de üstelik keyifsiz...
Oysa kabul etmek öyle midir? Zamanda akmak, kabullenmektir.
Duraksız gidişlerin, soluksuz bekleyişleri olurmuş... Güldürme beni...
Saçma bir cümle, yazmaya bile değmez... Silmeye bile hatta.
Bırak, aktığı gibi kalsın kelimeler...
Siyahsa siyah beyazsa beyaz...
Beyaz...

Eski bir şehrin penceresinde asılı kalmış bir nefes... Duydun mu?

Yazdıklarımı göremediğim bir karanlığın orta yerinde, beyaz bir kumsalın okyanusun sularında ıslanışına tanıklık ediyor düşüm...
Beyaz bir verandada beyaz bir bambu koltuk üzerinde, salınıyor yüreğim
Bir o yana bir bu yana...
Yeter!

Öyle beyazsın ki...
Düş gibisin aşk...
Düşmek gibisin...
Ama asla bebelere balon değilsin...

Düşlere düşüncesin...
Derinsin...
düşünce boğulacak kadar derin
ve yücesin
göklere kanat açtıracak kadar yüce

Yerde misini gökte misin?
in misin cin misin...
Portakalı soysam
baş ucumda belirir misin

deliriyorum galiba aşk...

yine de biliyorum

Düşlere düşünce...

Kesinlikle, bebelere balon gibi birşey değil...