20 Temmuz 2009

DOĞUDAN BATIYA / İÇ SESİN YOLCULUĞU

Ne zamandır çıkmak istediği yolculuğun en keyifli yerinde düşüverdi aklına kadın...


Yol hep bildik, istedikdi....

Yolculuk hep akılda...

Yolcu hep hazır...




Yalnızdı... Yalnız çıkmayı istemediği bir yolculuğa tek başına çıkmak zorunda kalışını bile umursamamıştı. Ta ki, ne zamandır çıkmak istediği yolculuğun en keyifli yerinde kadın düşüverinceye kadar aklına...

Aklımıa uçuşanları yazıya döküversem dedi.

Aklına dur diyemedi... Sıralanmış, hazır cümleler dökülüverdi...


hep aklımdasın ama sensizim işte...
sesin yok... nefesin de... kelimeler eksik...
sadece; yüreğimdeki sıcaklık var seni bana hiç unutturmayan...
soğur mu dersin... şimdi soğumaz gibi geliyor insana... keşke hiç soğumasa...


garip bir grilik çöktü üzerime. nedeni yok gene... kahvedeki adamlar gitti ama korkular bıraktılar geride... gitmen değil inan hani tüm hayatına giren adamların dediği gibi ki o da var kuşkusuz ama benim ki daha çok gelmemek gibi... sana mı bana mı yükledim bu hali bilememek gibi... sanki bir yanın tutarken diğer yanın bırakıyor gibi... sanki bir yanın başka bir yana dönmüş gibi... ne garipsin sen insaoğlu... ne garip... bir yanın yağmur gibi bir yanın güneş... bir yanın sel gibi bir yanın kavruk...



Yolcunun haliyeti ruhunu yansıtması niyetine ne güzel bir yazı olurdu kafamdakileri kağıda dökebilsem diye düşündü...


Sonra...

Yola çıktıtm... Yol boyu
söylendim kendi kendime:

Akıl yolda giderken bulanıp duruluyor
Yürek ısınıp soğuyor
İçte bir yerde bir yara sızısı, nedeni biliniyor...
Ama ben, karışmıyayım istiyorum...
Duymıyayım iç sesimin sesini... Denk gelmiyeyim acıtan kelimelere...
Ama olmuyor; yolculuk yalnızken adamı en zayıf yerinden vuruyor.
Açıyorum radyonun sesini...
Sesimi bastırsın diye, bağır bağıyorum şarkıları, bilmediğim dillerde...

Bugün değil...
Sana gelirken değil...


Yazdı bir kağıda...

Postahanenin kapısında durup uzun uzun düşündü, kararsızdı...

Kara bir sızı, kemirdi yol boyu, düşünceler düşmedi yakasından...

Yürek ısındı kavruldu, soğudu buz tuttu.

Adama uzattı zarfı...

Çıktı kapıdan...


Dışarıda yağmur yağıyordu...

Adam artık batıdan doğuya gidiyordu...


______________________________________


3 yorum:

  1. anladığımsa yaptığı, en doğrusunu yapmış geri dönmekle. Yoksa iç sesinin serzenişlerinden kurtulması imkansız olurdu..

    YanıtlaSil
  2. Evrencim, iç sesimi dinlemekten korkuyorum desem.sanki bana dogruları soyleyecek de bende kalkanlarımı indiricem sanıyorum...Sen dinliyormuusn iç sesini?

    YanıtlaSil
  3. doğru anladın gereksiz yazar ve evet serzenişler içten geliyorsa durup düşünmek gerek nihan... belki iki satır yazıp geri dönmek doğru değil ama en azından yüreğinden geçeni karşı tarafa söylemek gerek...

    YanıtlaSil

An'a kazınandır senden bana kalan...
ANLAMLIDIR...

Teşekkür ederim sımsıcak yürekten bir tebessümle...