YOL AYRIMINDA BİR ALKIŞ KOPTU: KIYAMET

kadın yola çıktı...

bir ayrımda:
olan ve olmasını istediği yöne oklar vardı...
içinde bir cız...
olana kırdı direksiyonunu...
az ilerde belki de beş dakika sonra bir ağlama sesi duyuldu...

yağmur evet gene...
biraz hüzün biraz gri...
sonra kendini zorla bulutların önüne atan bir güneş: gülümsüyordu, turuncunun en halinde...
yol boyu yüzüne değdi kadının, bedenine değdirdi kollarını...
taki batana kadar... ki öncesi bir gökkuşağı...
kadının yüzünde bir gülümseme adamlaydı...
sonra ay geldi kuruldu yanına kadının, adam mıydı...

kadın gözlerini kapadı...
bahçedeydi...
adamın hemen yanında...
herkes gelmiş, kadın geldi diye...
meraklı ama sevecen bakışlar
mangal kokusu her yerde...
senli benli hallerinin en keyiflisinde herkes...
bazıları izleyici, bazıları oyuncu...
özledim dedi kadın, özledim dedi adam...
bir özlemek; yanyanayken de yaşanır mıydı sahi...
bakışın hiç gitmedi bugün üzerimden dedi kadın.
barda otururken ve evet senle, harikaydın dedi adam.
evet dedi kadın
evet dedi adam
bir alkış koptu, kıyamet...
gelinini öptü adam...
bir alkış koptu, kıyamet...
ayrılmadılar kaldılar öyle...
bir alkış koptu, kıyamet...
geldiler kendilerine...
an aktı kaldığı yerden...
küçük bir çocuk geldi kadına, masal anlat bana dedi...
adam kadın çocuk kalktılar masadan izin isteyerek
ayla dolan yatağa uzandılar
onlar masalın cümleleriyle atışan iki aşıktılar

bir cümle birinde, tamamlayan diğerinde
kadın masalın bir yerinde çocuğa bir öğüt verdi: şarkı tadında...
yoksa adama mı söylemek istedi içindekileri...




nefessiz kalmak... masal tadındaydı...
an masaldı...
ay adamın yüzündeydi...
adam kadının...
kadın çocuğun...
bir alkış koptu, kıyamet...



__________________________________________

Fotoğraf