___________________________________________________________
- Midemde aşırı yanmalar oluyordu, uykumda sürekli yüksek bir binanın tepesinden düştüğümü gördüğümden, uyuma problemleri yaşıyordum. Yapmak istediklerim ve yapabileceklerimi düşünmek bir sanrıya dönüşmüştü. Ne yaptığımız pazarlık, ne verilen sözler hiçbiri sakinleştirmiyor aksine onların nasıl olsa tutulamayacak halleri aklıma geldikçe; kapana sıkışmış bir farenin çırpınışlarını sergiliyordum. Babamın o herşeyi bırakıp giderken ki son bakışının üzerime yüklediği suçluluk duygusu ve hemen sonrasında hayatın beni değil de onu haklı çıkarmasına duyduğum öfkeyle birleşiyor, kendi kendimin kapanı oluyordum. İnsanın en zoruna giden, ne yapacağını bilip de yapacak gücü kendinde bulamaması olduğunu o dönemlerde öğrendim. Yalnızlık sadece bir durum değil, içinde giderek kaybolduğum bir denizdi. Sonsuzdu... Masmaviydi. Buza kesmişti... Yüreğimin yangınları devam ederken, topladım valizlerimi...
- Gitmek miydi bulduğun çözüm... Gidersen geçer mi sandın...
- Zamana ihtiyacım vardı, düşünmeye... Yüreğimin en mantıklı yerinde bile hala aşk vardı. Ama aklım... Tutarsızdım. Farkındaydım... İşin acı yanı ne biliyor musun? Her anını fark ederek yaşamak. Hani şarhoş olsan, uyansan sabah ve birşey hatırlamasan... Ama değildi, bu bir sarhoşluk değildi, bu tam da farkında olmaktı, neler olduğunun, ne zaman olduğunun, niyesinin, niçinlerinin cevapları olduğu bir durumdu. Kabullenmek sanki en doğrusuydu ama nasıl? Herşeye göğüs germek, nedenler ve niçinlerle örülü sorulara cevap vermek, anlatmak istemedikçe karşına çıkan hayat, off... Uçakta dönerken bunlar vardı kafamda... Bir ara uyuya kalmışım... Gene o rüyayı gördüğümü fark ettim, hostes bir şey içecek misiniz diye sorduğunda... Tek fark, ayaklarım bataklıkta olsa da bakışlarım ilerideki tan vaktine odaklanmıştı. Duvarlarını kendi ördüğüm hapisanenin tek mahkumuydum. Tek gardiyanı. Tek hapisane müdürü... Aklımda yüreğim arasında sıkışıp kalan aşk, tutarsızdı biliyordum. O dönemde şunu yazmıştım bir köşeye;
Tutarlı olmamı bekleme benden. Yüreğimin ve beynimin aynı anlaşmaya imza atması mümkün değil. Sen konusunda anlaşamazlar anlasana. Yüreğim senin iyi bir insan olduğunu sanıyor. Beynim olmadığına ilişkin onlarca kanıt sunuyor. Yüreğim sana acıyor. Beynim kendime acımam konusunda geçmişi hatırlatıyor.Tutarlı olmamı bekleme benden. Bedenim seni çağırıyor Aklım kendine gel diyor.Aklım sonunda bir sınır çiziyor. Akılla yürek anlaşacakmış gibi geliyor. Hiç beklenmedik bir anda beni kendime getiren cümle karşıma çıkıyor :“Sınırlar başkasını dışarıda tutmaz, sizi içeri hapseder” (*)
_______________________________________________________ Devamını Oku...
(*) Grey's Anatomy 1. sezon, 2. bölümden bir alıntı.
Fotoğraf / Prison by ~groby
"Yüreğimin ve beynimin aynı anlaşmaya imza atması mümkün değil." ne güzel bir cümledir bu...
YanıtlaSilyürek dediğiniz şey, duygular ve içgüdüler; psikolojik tabiriyle, "id"leriniz mi? beyniniz size öğretilenlerle ya da öğrenmenize izin verdikleriyle yolunu bulmaya çalışan aygıt mı? psikolojik tabiriyle "üstbeniniz mi? (superego)" siz de arada kalmış "ben" misiniz? (e-go)
Bildiğin üzere; ego dış yüzümüz; olmak istediğimizle olduğumuzun çelişkili tasviri… Onu soyup da bir alt katmana indiğimizde, süper egomuzla karşılaşırız ki orada bizi baskılayan geçmişin izlerini ve kuralları görürüz… Akıl ister istemez girer devreye… Zaten orada duranlar da heran hazırdır su yüzüne çıkmaya o başka :)
YanıtlaSilÇekirdeğe ulaşmak çok kolay olmasa da, en derinde id vardır… İsteklerimiz ve arzularımız hazza ulaşmada bizi dürtükleyenlerdir ki yönünü duygulardan alır.
ki bu durumda arada kalmayacak bir ben yoktur :)
o cümlemi ben de çok severim kanilski... teşekkür ederim.