27 Ekim 2010

Kayıp

Doğduğu günü hatırlıyor musun, dedi. Bu bir soru değildi. Doğduğu günü hatırlıyordum. Doğduğu gün bir abi olarak onun gözlerindeki ışığı gördüğüm için, bugün o gözlerin neden kör olduğunu biliyordum. Camiden çıkarken baş sağlığı sözlerinin havada asılı kalışına şaşırmamak gerekti. Yağmurun yaz ortasında deli gibi yağışına ne demeliydi peki. Ya acısından kudurmuş gibi sağa sola devrilen selvilere... 

***

_ Korkuyorum be abi, bu deli çocuk henüz yirmisinde, dün akşam sille tokat dövecektim, ellerimden ellerim aldı onu. Yatırdım yatağa, uyuttum. Küçük bir çocukken anlattığım masalı anlattım. O bile sakinleştirmedi onu. Korkusunu görsen. Tir tir titreyişini… Gözlerime bakışını. Saçlarını okşadım. Geçecek, dedim. İnanmadım ama dedim.
_ Çok içmedik mi?
_ Çok içtik değil mi?
_ Çok içtik…
_ Bakkal kapandı mı?
_ Kapandı…
_ Kapandı değil mi? Korkuyorum be abi, bu deli çocuk henüz yirmisinde. Neye dertli bu kadar bir bilsem. Dövdüm, sövdüm, kovdum, sardım, sarmaladım, anlattım, dinledim. Neyi yapmadım be abi. Bir abi olarak, nerde hata yaptım.
_Nerede şimdi?
_Sabah gene bıraktım kliniğe. Kaçmamışsa, oradadır. Ulan bir de zeki puşt. Buluyor illa bir delik, ama doktor bu sefer son dedi. Bu sefer de kaçarsan ağlasan yalvarsan almam. Peki, dedi. Kalacakmış. Görürüz. İki gün veriyorum ben bu sefer, o bile uzun ya.

Korkularına yenik düşen insanlar tanıdım ben. Korkularıyla yüzleşmek zorunda kalan… Hiç biri onun gibi bir gecede kaybetmedi gözlerini. Tarifsiz bir siyahlığı nasıl tarif edersiniz… İşte öyle tarif ederdi kardeşinin ölümünü.

Kadın yığıldı pazar yerine. Salıpazarı dediğin uçsuz bucaksız kalabalıklar diyarı. Bir su getirdi çocuğun biri koşar adım. Bir iç çamaşırı tezgâhında alışveriş yapan kadın okuyup üflemeye başladı. Bir hasır tabure üzerinde elinde bir plastik şişede su, ses çıkmadığında nasıl anlatılırsa bir ölüm, öyle anlattı kadın kendine bakan meraklı gözlere yirmisinde bir çocuğun zamansız ölümünü.

***

Yumruk attım suratına. Öfkemi kontrol edemedim. Nasıl sarhoş geldi eve bir bilsen. Nasıl leş gibi kokuyordu. Ölecek gidecek bir yerde. Ölecek ve ben o zaman soracağım ona… Ölüp gidecek bu oğlan. Bak sana diyorum. Klinikten kaçmış gene. Kapıyı bir açtım, karşımda. Aldım elime adi bir votka şişesini, diktim kafasına, ağzından, yüzünden aktı. Üstü başı… Şeytan dedi ki, çak kibriti. Tut elinden yanın beraber.


Çocuk gözlerinde, sarı bir çizgi… Ölümmüş meğer. Kimse bilmezdi, yakıştırmazdı doğduğunda öleceği günü. Çocuk ellerinde bir şişe. Camdan, büyük gelirdi eline, düşerdi tıngır mıngır diye gecenin kulak delen sessizliğine. Ürperirdi yer gök, ölüm kol gezerdi gözlerinde. Baygın kalırdı salonun orta yerinde bir koltuk tepesinde. Çocuk yüreğinde bir keder, kahırlı bir yetmişliğin geçmişini sırtlamış omuzları vardı biraz çökük. Gülümsemesi ten soğukluğunda bir buz kesiği…


_Klinikten geldim. Kalmak istemedi gene. Doktor da almak istemedi ya. Yalvar yakar. Son dedi doktor. Son. Zincire vurun dedim. Vurun zincire, kollarını. Ayaklarını vurun zincire. Doktor ölümün kıyısından dönmüş, dedi. Daha kaç kıyısı var ölümün? Daha kaç kıyısı var, lanet olası denizlerin. Bildiğim bütün kıyıları karıştıracağım denizlere. Yeri göğü birbirine karıştıracağım. Kardeşimi bu illetten kurtaracağım. Ölüm kol geziyor üzerinde. Bir görsen, bir kemik yığını bedene örtü diye örtmüşler tenini. Ölü sarısı bir ten. Gözleri bildiğin mat gri. Ölüm yirmisinde, ne ağır gelir bir bedene. Ölüyor kardeşim göz göre göre. Yok oluyor bedeninde. Efkârlıyım, diyor. Çok canım acıyor, diyor. Neden diyorsun, neyin var diyorsun. Sus pus. Çocuk zamanların tıp oyunundayız sanki.  Yirmi yaşında bir çocuğun neden efkârı yüzyıllık bir elbise… Neden kuşandı üzerine. Ne zaman kuşandı bu kadar ağır bir yükü cılız yüreğine.

***

_Klinikten çıkmışsınız dün annen söyledi? Uğrasam da görsem bir kendi gözümle?
_Biz O’nu kaybettik hala.
_Kaçmış mı gene? Polise haber verdin mi?
_Kaybettik, diyorum hala.
_Ben de polis… Nasıl kaybettik? Nerde kaybettik? Nasıl kaybettik? Cem…
_Hala, tamam sakin ol hala. Hala! Hala! Bekliyorduk zaten… Bir de sana… Alo… Alo… Hala!

Su getirin ablaya… Abla otur sen… Kadın bayılıyor… Nasıl da yığıldı… Ne olmuş… Nesiymiş… Doktor mu çağırsak…

Zaman kopması nedir bilir misin? Zaman koptuğunda havada asılı kalır kelimeler. Sahipsizdirler. Uçuşurlar, vızıltı gibi sesleri vardır. Baş ağrıtırlar. Hatırlanmazlar, unutulmazlar. Zaman kopması yaşayan insan anlattığını sanır bütün detayları. Ağladığıdır anlattıkları. Dövündüğü dizleridir. Kapandığı tezgâhtır, sarıldığı tanımadığıdır. Anlatır. Sarsıla sarsıla ölümü. Ölümün detayı varmış gibi. Bütün detaylarıyla sarsılır. Parça parça kopar teni, yapışır kaldırıma. Zaman kopmuştur, zamansızca. Gömer dökülmüş etlerini toprağa.

_Uyudu mu?
_Oğlum bi daha içmeyelim lan biz bunla… Moloz sızıp kaldı baksana.
_Şişttt… Oğlum kalksana lan. Ulan puşt sırf kapı parası vermemek için sızdım numarası yapıyor. Gidiyoz dimi lan yeni açılan bara.
_İçmicen kardeşim, içmesini bilmiyosan. Hadi gidelim. Sabah uyanınca arar, biz de ayarımızı çekeriz. Ne bırakıp gittiniz diye söylenir durur ama alacak cevabını süzme.

***

_Akşam klinikten kaçmış. Bir gece önce yumruk atmamış olsam bana gelirdi. Korkusundan arkadaşlarına gitmiş anlaşılan. İçmişler. Çocuklar bu sızınca bırakıp âleme akmışlar. Fark edememişler. O sırada alkol komasına girmişmiş zaten, çocuklar çıktıktan bir iki saat sonra da...



Donuk kelimeler gördüm ben. Ardı ardına sıralandığında yıllar süren cümleler yola koyulurdu, ardında çöllere benzer görüntüler kalırdı. Bir kum fırtınası her şeyi dağıtırdı. Bir ölüm nasıl anlatılırsa öyle anlatıyordu kardeşininkini işte. O sabah haberi ilk aldığında, yumruğuna yüklemişti ölümü. Parmakları kırılıncaya kadar vurmuştu duvarlara. Duvarlar kan ağlayınca kadar acımamıştı canı. Canı… Canı, hiç bu kadar acımamıştı. Kahrettiği bir yumruktu solu. Sol tarafına inmeler inse, tutulsa sol kolu... Kalkmasa bir daha... 

Bir daha o kolunu hiç kullanmadı. Sadece o gün, sol elinde alçısı, taşıdı kardeşini sonsuza. Dönüp bana: Doğduğu günü hatırlıyor musun, dedi. Bu bir soru değildi. Doğduğu günü hatırlıyordum. Doğduğu gün bir abi olarak onun gözlerindeki ışığı gördüğüm için, bugün o gözlerin neden kör olduğunu biliyordum. Zaman kopmuştu gene, hiç olmadık bir anda, sözleri kor edercesine durmuştu hatta.














4 yorum:

  1. burada yazılanları biliyorum ben.. ama sana anlatmamıştım. sen nasıl bilebilirsin? darmadağın ettin beni evren..

    YanıtlaSil
  2. anlatabilse insan hasretimin senfonileri, anlatabilse yüreğindekileri... ama bazen kelimeler yetmiyor işte yürektekini anlatmaya.
    ama bazen mutlaka daha büyük olduğu için okuyan yürek, sağılıyor böyle zamanlarda. ama dağılma!

    YanıtlaSil
  3. öyle işte ateşim üç nokta ve bir soru işareti

    YanıtlaSil

An'a kazınandır senden bana kalan...
ANLAMLIDIR...

Teşekkür ederim sımsıcak yürekten bir tebessümle...