BAZI SESLER

Telefonum çaldı. Mutlulukla açtım. Karşımdaki ses, beklediğim ses değil. Daha kırılgan daha naif bir ses başladı konuşmaya;

- Nasılsın?

- İyiyimmmmmm. Sen nasılsın?

- Ben seni çok özledim. Gelecek misin yakınlarda.

- Belki bu cumartesi. Bir işim var gelebilirim. Belki...

- Gelsene... Lütfennnnnn... Çok özledim seni ben...

- Gelsem bile eve gelişim çok geç olur. Sen uyumuş olursun.

- Ben uyumam beklerim seni, kaç olursa olsun beklerim.

- Pazar görüşsek olmaz mı?

- Olmaz... Cumartesi gecesi mutlaka görüşmemiz lazım. ÇOK ÖZLEDİM.

- Söz vermiyorum. Gelemeyebilirim. Ama gelirsem, cumartesi gecesi sen uyumadan orada olacağım. Belki kitap bile okurum sana.

- Yuppiiiiiii.

- Ama dedim ya...

- Tamam tamam sözvermiyorsun.

_______

Bazı sesler vardır, bazı bekleyişler, bazı özlemler...

Sese ses vermeden duramazsınız, bekleyişi karşılıksız bırakamazsınız.

Bazı özlemler vardır, öyle büyür içeride farkına bile varamazsınız.

Öyle özlemişim ben de çocuk yanımı.

Birlikte yaptığımız muzurlukları.

Geceleri uyumadan önce anlatılan masalları.

Şaşkınım yedi tepelime gidiyor uzunca bir süre, ben de mi gitsem?

Stepne Abuşu, salak çocuğu, çetenin en küçüğünü, çetenin ablasını, çetenin en yaş almışını ama hiç büyümemişini, karşı kıyıdan karşı kıyıya bir sigara içimlik geçmeyi, sevdalarıma bakmayı boğazdan, içime denizin kokusunu çekmeyi özledim. Saçma sapan gülmeyi, durup durup kahkaha atmayı. Dalıp gitmeyi, sarsılıp kendine gelmeyi, yemeği, içmeyi, sokaklarda serseri mayın gibi gezmeyi. Ama en çok gülmeyi... Anlamsızca, hatta bazen çok anlamlı deliler gibi gülmeyi çok özledim. Ben galiba İstanbul'daki ailemi özledim.

Gitsem mi?

Hem taksimi, hem caddeyi, hem beşiktaşı, hem kanlıcayı, hem dostları hem aşkları, hem eskileri hem yenileri görebilirim böylece...

Hele bir hafta geçsin, sonu gelsin, düşünürüz... Bilemedim...

Tek bildiğim

Bazı sesler vardır...

Asla kayıtsız kalamazsınız.

Bazı bekleyişler...

Bazı özlemler...

_______________________________________________