Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da hiç kimse verdiği sözleri hatırlamıyordu. Sözler sadece söyleniyordu da havada kayboluyor sanılıyordu. Oysa her bir söz, sahibini buluyor ve söz sahibinin kulağına kazınıyordu. Sözü söyleyen unutsa da, kulak, sözü unutamıyordu.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da hiç kimse merak ettiğinin peşine düşmüyordu. Merak ettim deniyordu da sanki o merak havada kayboluyordu. Oysa her bir merak ettim, merak edileni buluyordu ve merak edilenin aklına kazınıyordu. Merak eden unutsa da, akıl, merak ettim diyeni unutamıyordu.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da hiç kimse kırdıklarını anımsamıyordu. Kırdım kusura bakma deniyordu da sanki kusurlar havada kayboluyordu. Oysa her bir kusura bakma, kusur edileni buluyordu ve kırılanın yüreğine kazınıyordu. Kusura bakma diyen unutsa da, kırılan yürek, kıranı unutamıyordu.
Derken günlerden bir gün; sözler veren, merak ettim diyen ve kıran adam çıkmaya karar verdi kendi içinde bir yolculuğa... Dolanırken kendi hikayesinin zorlu sokaklarında, her her köşe başında bir iz buldu geride bıraktıklarından. Kalbi dayanmadı karşılaştıklarına. İzleri topladı bir avucuna. Ekledi birbirine. Puzzle'ın bir parçası eksik kaldı. Bakındı etrafına bir çiçek gördü yüreğinin dibinde, çevresindeki toprağı kazıdı bir iyice, çiçeğin köklerine gelince, çürümüş insanlığı ile karşılaştı. Bulmuştu puzzle'ın bir parçasını daha ama çok geç kalmıştı. Çiçek güzel gözüküyordu da, yaşayamazdı kökleri olmadan uzun bir süre.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da kimse farkına varmıyordu, verdiği sözleri tutmamak, merak ediyorum deyip dönüp bakmamak, bir yüreği kırmak, içten içe çürütmek demekti insanlığını ve insanlığını kaybet ölüme dönmekti yüzünü aslında.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da hiç kimse merak ettiğinin peşine düşmüyordu. Merak ettim deniyordu da sanki o merak havada kayboluyordu. Oysa her bir merak ettim, merak edileni buluyordu ve merak edilenin aklına kazınıyordu. Merak eden unutsa da, akıl, merak ettim diyeni unutamıyordu.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da hiç kimse kırdıklarını anımsamıyordu. Kırdım kusura bakma deniyordu da sanki kusurlar havada kayboluyordu. Oysa her bir kusura bakma, kusur edileni buluyordu ve kırılanın yüreğine kazınıyordu. Kusura bakma diyen unutsa da, kırılan yürek, kıranı unutamıyordu.
Derken günlerden bir gün; sözler veren, merak ettim diyen ve kıran adam çıkmaya karar verdi kendi içinde bir yolculuğa... Dolanırken kendi hikayesinin zorlu sokaklarında, her her köşe başında bir iz buldu geride bıraktıklarından. Kalbi dayanmadı karşılaştıklarına. İzleri topladı bir avucuna. Ekledi birbirine. Puzzle'ın bir parçası eksik kaldı. Bakındı etrafına bir çiçek gördü yüreğinin dibinde, çevresindeki toprağı kazıdı bir iyice, çiçeğin köklerine gelince, çürümüş insanlığı ile karşılaştı. Bulmuştu puzzle'ın bir parçasını daha ama çok geç kalmıştı. Çiçek güzel gözüküyordu da, yaşayamazdı kökleri olmadan uzun bir süre.
Hayat kendi döngüsünde devam ediyordu da kimse farkına varmıyordu, verdiği sözleri tutmamak, merak ediyorum deyip dönüp bakmamak, bir yüreği kırmak, içten içe çürütmek demekti insanlığını ve insanlığını kaybet ölüme dönmekti yüzünü aslında.
Hayat kendi döngüsünde dönerken, yaşam devam ediyordu kimilerine göre, sahi nefes almak için insanlığın lüzumu yoktu dimi? Nefes almak yaşamak sayılır mı düşünmek gerek ama insan olmak için düşünmenin lüzumu yoktu dimi?
______________________________________________
- Ararım demiştin?
- Valla hiç kimseyi arayamadım bugün...
Hiç kimseye davrandığın gibi davranıyorsan bir insana, o insanın senin için özel olduğunu iddia edebilir misin bir düşün...
_______________________________________________
Ben soruya evet derim.Hem de gönül rahatlığıyla...Bilirimki bu yazının sahibi dahil birileri nefes dendiğinde çok şeydir derler,ona yükledikleri oncadır..Ötekiler beni bağlamaz.Benim cevabım evettir.Kastedilen başka da olsa:))
YanıtlaSilişte hayat buna deniyor...
YanıtlaSilişte hayat böyle akıp gidiyor..
ve bence bu kadar şeyin üstüne:
verip tutulmayan sözlere, merak edip aranamayanlara, kırılıp bir köşede unutulanlara hepsine bir bahane bulan kişi, çürümüş kökler elinde patlayınca da suyunu fazla kaçırmışım der:)
Sözümü unutmadım; aklımda hâla..
YanıtlaSil(Bil istedim..)
-mka-
sen neden kafaları karıştıyorsun şimdi durduk yerde buraneros... nefesin nefese karıştığı bir durum değildi ki bu, anlamı onca olsun, nefese çok şey sığsın, dimi ama :)
YanıtlaSilkimin şarkısıydı bu...işte haya böyle akığ gidiyor, zaman herşeyi siliyor... böyle mi devam ediyordu.
YanıtlaSilder valla Nily... Ve hatta sen fazla su vermiş bile olabilirsin, bununla suçlanabilirsin ve sonunda özür dilemek durumunda kalınca kafanı duvarlara vurabilirsin :))
bildim ben zaten mka... bu satırlar böyle davrananlara yazıldı ki onlar zaten üzerine alınmaz böyle kelimeleri...
YanıtlaSilaynen öyleydi canım, İlhan İrem'in parçası:)
YanıtlaSilben kimseye su vermedim yaaa:)
Yazıya Di:))...Soruya hâlâ mi:))Çünkü Etta James çalmakta,hemde best of albümü; ve dolayısıyla algım başka bir yana gidememekte...Üzgünüm şimdi hayatın olumsuz yanları üzerine düşünemem:))
YanıtlaSilşarapsız olmaz hem de shiraz, di mi:) something's got a hold on me neşene neşe katsın o zaman :)neşen iyice artınca tell mama :))
YanıtlaSilsen vermesen de adam bir bahane bulacak kendisi suyunu kaçırmış olacak değil ya :))
YanıtlaSilcogu zaman sozler tutulmamak icin veriliyor sanki...
YanıtlaSiltipki kirmizi isikta da durmamak icin gecmek gibi...
kırmızı ışıkta durmamak için geçmek ne kadar doğru olmuş biraz, teşekkür ederim...
YanıtlaSilValla hiç kimseyi arayamadım bugün..
YanıtlaSilBilir misin içim acır bu cümleyi duyunca, hele benim içim "herhangi biri"n den fazlaysa bunu söyleyen..
oysa dese ki; aklımdaydın ama elim varmadı...ne çok şey değiştirir hayatta...ama dediğin gibi herhangi biri olmakla ilgisi var cevabın...onun için hiçkimseyken cevap olması gerektiği gibi aslında...
YanıtlaSilve evet bilirim... hem de çok iyi Lal...
ya varya ne güzel olmuş şu son cümle. niyeyse hiç alınmaz ama sahipleri, görüşte görmezliğe gelirler...
YanıtlaSilhayatın kuralı bu değil mi efsa...
YanıtlaSil